Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciemność porusza się inaczej niż światło. Jest zawsze przed jasnością. Musi być szybsza, sprytniejsza i cichsza.

Nie być żywym to nie to samo co być martwym.

A kto nie był królem, ten stawał się zdrajcą - czyż nie tak zawsze się działo?

- Właśnie rozmawiam z bratem.
- Naprawdę? - Theo poróżowiały policzki - Ze swoim bratem Thorem?
- To mój jedyny brat.
- Pozdrów go ode mnie.
- Na pewno będzie podekscytowany[...] Theo cię pozdrawia.
Thor zmarszczył brwi.
-Kto?
Loki zerknął przez ramię na Theo.
- Też cię pozdrawia i mówi, że z nas dwóch to ja wyglądam lepiej i jestem bardziej utalentowany, chwała niech będzie Asgardowi.
Przy drzwiach Theo skłonił się, a Thor zawołał:
- Wcale tak nie powiedziałem! Loki, powiedz temu Theo, że niczego takiego nie powiedziałem!
Loki usłyszał brzdęk dzwonka przy wejściu do sklepu.
- Jaka szkoda, że wyszedł.

- Uważam, że wszyscy jesteśmy zdolni do rzeczy, które nigdy by nam nie przyszły do głowy.

- Co za urocza wycieczka z ojcem. Nic nie może się równać z pokazywaniem dzieciom wszystkich sposobów, na jakie mógłby zakończyć się świat, trzymanych u siebie w piwnicy.

- Nie martw się, bracie. Ojciec zrozumie.


Odyn nie zrozumiał....

- Chłopie, potrzebuję dychę na drani. Właśnie straciłem robotę, umarła mi żona, a moich siedmioro dzieci ma odrę i został nam tak mało jedzenia, że aż się boję, że będziemy musieli zjeść jedno z dzieci...

Jakże musiałeś czuć się rozczarowany, kiedy to ja się pojawiłem, a nie mój brat, w blasku słońca wylatującym mu z tyłka.

— Może znajdźcie sobie coś odpowiedniejszego. Na przykład Drużyna Upierdliwych Porywaczy Asgardczyków, w skrócie....

- Śmierć zrównuje wszystkich mężów.

- Nasze instynkty nas chronią - kontynuował Odyn - Dbają o nasze bezpieczeństwo. Nasze pierwotne instynkty pochodzą z najszczerszego serca, z najczystszej rudy naszych pragnień.

Wiedział, że gdyby tylko poprosiła mógłby teraz podpalić całą tę salę i biegać po niej nago.

- Dlaczego miałoby mieć znaczenie to co, to co powie ten Piorunowy Łeb?

W Lokim wezbrało obrzydzenie. Nie chodziło o śmierć, bo ta w ogóle go nie poruszała. Każde życie kiedyś się kończy - tego wspólnie z Thorem nauczył się jeszcze, kiedy był dzieckiem. Wojownicy codziennie oddawali życie za Asgard. Nawet ci, którzy umierali spokojnie i w podeszłym wieku, mogli odchodzić utrudzeni służbą swojej krainie. Jednak to, co się tutaj działo, pozbawione było szacunku, stanowiło jakiś wynaturzony pokaz. Ci wszyscy gapie, te wszystkie małe dzieci z nosami przyciśniętymi do szyby, które morusały sobie buzie, wpatrując się w otwarte rany. Chociaż to byli tylko ludzie, miał teraz ochotę każdego z nich wsadzić na okręt i wysłać do Helheim.

- Loki, we wszystkich opowieściach ty już jesteś łotrem - odparła, opuszczając welon na twarz. - Dlaczego po prostu nie zaczniesz grać swojej roli?

- Dobra - powiedział. - To zostańmy łotrami.

- Potrzeba wam jakaś zaraza [...] Coś, co usunęłoby nadmiar ludności.

- To jest jak trzymanie okrętu wojennego na płyciźnie. Co za marnotrawstwo.