Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ko­niec świa­ta za­zwy­czaj przy­cho­dzi nie­spo­dzie­wa­nie i nie za­wsze raczy wy­sy­łać sy­gna­ły ostrze­gaw­cze. Tym­cza­sem życie obo­jęt­nie prze­ska­ku­je nad apo­ka­lip­są i unosi nas do ko­lej­nych świa­tów, które się jesz­cze nie skoń­czy­ły, a może do­pie­ro za­mie­rza­ją się za­cząć".

Obojętność wobec cudzego nieszczęścia czyni człowieka niemal na równi nikczemnym z tymi, którzy sieją zło.

Dzieci nie potrafią być całkiem same, bez domu i opieki. Dorośli muszą je karmić, dawać ubranie i kazać kłaść się spać. I jeszcze muszą je kochać. Nie można żyć bez kochania, bo się serce połamie i poplącze".

Nikt nie jest taki mądry, żeby wiedzieć, co przyniesie przyszłość...

Życie podsuwa na zmianę raz sielskie, raz ciężkie chwile po to, żebyśmy mogli go jak najpełniej posmakować.

Życie wydaje się czymś naturalnym, oczywistym i nieskończonym, dopóki samo nie nauczy człowieka, czym jest śmierć.

Koniec świata zazwyczaj przychodzi niespodziewanie i nie zawsze raczy wysyłać sygnały ostrzegawcze.

Życie wy­da­je się czymś na­tu­ral­nym, oczy­wi­stym i nie­skoń­czo­nym, do­pó­ki samo nie na­uczy czło­wie­ka, czym jest śmierć".

Tym sukinsynom wystarczył jeden dzień, by zmienić dzieci w wojenne sieroty".

Dzieciom, które dotknęło piekło wojny, należy się nasza pamięć, niezależnie od tego, czy straciły wtedy życie, czy dźwigały swoją traumę aż do starości.

Trudne przejścia budują w nas odporność na ciosy i dają klucze do całkiem nowych drzwi. Stabilne szczęście ci tego nie przyniesie.

Kiedy się starość za ciebie bierze, najszybciej zwiejesz jej na rowerze.