Dramaty wybrane. Tom 1

Witkacy to postać, która mi się nieustannie wymyka. Towarzyszy mi od wczesnego dzieciństwa, kiedy usłyszałam o nim od pewnej bliskiej mi osoby, która parała się swego czasu dość niecodziennym zajęciem, a mianowicie fałszowaniem dzieł sztuki. Jako mała dziewczynka, pochłonięta przez ten świat, przeglądałam albumy między innymi szanownego skurczyflaka Stanisława. Stworzyłam w swoim życiu kilka rysunków, obrazów, malowałam też na zamówienie traktując to jako dodatkowy zarobek. Instruowano mnie i sprawdzano, ale nigdy nie ciągnęło mnie do malowania pejzaży czy martwych natur, dlatego moje prace są mocno...specyficzne. Jeśli chcielibyście je zobaczyć, dajcie znać.
Przez kolejne lata Witkacy towarzyszył mi nadal. W szkole oczywiście w kanonie lektur. Potem już samodzielnie sięgałam po "Narkotyki/Niemyte dusze", "622 upadki Bunga" czy "Nienasycenie" i "Dramaty". Zawsze ceniłam go bardziej za słowo pisane, aniżeli jego prace malarskie czy rysunki. Nie przeczę jednak, że każda wizyta na wystawie jego prac, wywołuje u mnie wzruszenie. Może coś jest ze mną nie tak, ale z niejednej wystawy, szczególnie klasyków wychodzę ze łzami w oczach. Z tego też powodu wolę chodzić do muzeów czy galerii bez towarzystwa i czerpać całą duszą z tego co mam przed sobą. Jeśli chodzi o pracę młodszego Witkiewicza, w pamięci tkwią mi od lat realistyczne wizerunki jego ojca i matki, które należą do kolekcji w Słupsku. Swoją "Firmę portretową" traktował jako manufakturę chałtur, a regulamin tejże firmy nie tylko bawi, ale i wskazuje na pewne cechy charakteru(charakterku?) założyciela tej dzialalności. Kto tworzy ten wie, że praca na bezpośrednie zamówienie czasem zabija wszelką moc, a daje bezlitosną niemoc.
Czy dałabym radę przed samą sobą odpowiedzieć na pytanie jakie wnętrze faktycznie skrywał? Z jednej strony jego teoria "Czystej formy", jedna z najważniejszych koncepcji teatralnych, z drugiej strony krytyka ustrojów politycznych czy spaczonych ideologii w "Szewcach" i proroctwo technokracji.
Uważany za dekadenta, hedonistę, narkomana, ale jak sam twierdził: " Krążą o mnie plotki wyssane z wielkiego palca czyjejś brudnej nogi." Odpowiedź na dzisiaj brzmi: "Nie." Może kiedyś się odważę.

Witkacy to postać, która mi się nieustannie wymyka. Towarzyszy mi od wczesnego dzieciństwa, kiedy usłyszałam o nim od pewnej bliskiej mi osoby, która parała się swego czasu dość niecodziennym zajęciem, a mianowicie fałszowaniem dzieł sztuki. Jako mała dziewczynka, pochłonięta przez ten świat, przeglądałam albumy między innymi szanownego skurczyflaka Stanisława. Stworzyłam w...

Warto dla wstępu Jana Błońskiego, który co prawda w drugim tomie "spoileruje" większość twórczości Witkacego ale i omawia wiele istotnych jego twórczości aspektów.

Warto dla wstępu Jana Błońskiego, który co prawda w drugim tomie "spoileruje" większość twórczości Witkacego ale i omawia wiele istotnych jego twórczości aspektów.

Widać że człowiek zainteresowany wszystkim wokół że pod wpływem sytuacji ówczesnej (wojna z bolszewikami). Dużo by pisać no niespokojna głowa jazdy jak u romantyków.

Widać że człowiek zainteresowany wszystkim wokół że pod wpływem sytuacji ówczesnej (wojna z bolszewikami). Dużo by pisać no niespokojna głowa jazdy jak u romantyków.