Diablo III: Zakon

Deckard Cain opuszcza Tristram wraz z Akaratem – młodym wojownikiem. We dwóch wyruszają w drogę. W starożytnych tekstach Cain wyczytał, że na Sanktuarium spadnie plaga demonów, a umarli powstaną z grobów. Jednak nie do końca wie, gdzie się udać, kogo powiadomić, co zrobić. Wyrusza więc do Kaldeum, największego miasta w okolicy, a po drodze natrafia na ruiny i zaginione teksty horadrimów. Jednak wraz z biegiem przygody nie potrafi znaleźć nikogo innego, tytułującego się takim mianem.

Czyżby Deckard był ostatnim z horadrimów i to na jego barkach miałoby spocząć ratowanie Sanktuarium?

O świecie nie trzeba dużo pisać, ponieważ uniwersum Diablo znane jest wielu czytelnikom/fanom/graczom nurtu fantasy. Natomiast co do samej powieści, to tu jest troszeczkę gorzej. Nudna jak flaki z olejem to chyba dobre określenie, ale jednak nie oddające w pełni frustracji, jaką czytelnik musi przejść. Deckard dosłownie co kilka stron ma wątpliwości co do swojego miejsca w historii, swojego zadania i swojej w nim roli. Po kilku odniesieniach jego niskie poczucie własnej wartości i wątpliwości zaczynają się robić męczące – weź się chłopie w garść! Błędy logiczne trafiają się co pewien czas, np. płaszcz Lei, który otrzymała od kowala w Kaldeum: z tekstu wychodzi, że zostawiła go podczas ucieczki od Lorda Branda i nawet Lea ma przemyślenia związane z jego brakiem, natomiast po pewnym czasie, jak gdyby nigdy nic, owija się płaszczem od kowala…

Pomimo faktu, że powieść można spokojnie przeczytać bez znajomości uniwersum, to jednak nie polecam. Wynudziła mnie totalnie i pozostawiła niesmak, a miała pełnić rolę zachęty przed kolejnym sezonem w Diablo IV.

Deckard Cain opuszcza Tristram wraz z Akaratem – młodym wojownikiem. We dwóch wyruszają w drogę. W starożytnych tekstach Cain wyczytał, że na Sanktuarium spadnie plaga demonów, a umarli powstaną z grobów. Jednak nie do końca wie, gdzie się udać, kogo powiadomić, co zrobić. Wyrusza więc do Kaldeum, największego miasta w okolicy, a po drodze natrafia na ruiny i zaginione...

No i nastała wiekopomna chwila, udało mi się przebrnąć przez wszystkie książki z uniwersum Diablo wydane w Polsce. Więcej napisze o tym fakcie w osobnym tekście, gdzie wybiorę najlepszą książkę opisującą fantastyczny świat Sanktuarium i jego bohaterów. Diablo 3: Zakon, bo to jest ostatnia pozycja, jaka wpadła mi ręce, zaskoczyła mnie i muszę przyznać na wstępie, że miło było powrócić do czasów młodości i przeżyć jeszcze raz wydarzenia z oryginalnego Diablo oraz Diablo 2. Zapraszam na kolejną Biblioteczkę Gracza #25, gdzie opowiem o książce Diablo 3: Zakon. Zapraszam.

Więcej na Gameplay.pl
https://gameplay.pl/news.asp?ID=103474

No i nastała wiekopomna chwila, udało mi się przebrnąć przez wszystkie książki z uniwersum Diablo wydane w Polsce. Więcej napisze o tym fakcie w osobnym tekście, gdzie wybiorę najlepszą książkę opisującą fantastyczny świat Sanktuarium i jego bohaterów. Diablo 3: Zakon, bo to jest ostatnia pozycja, jaka wpadła mi ręce, zaskoczyła mnie i muszę przyznać na wstępie, że miło...

W skrócie:
PLUS - duże nawiązanie do gry; 40% końcówki książkę fajnie poprowadzone
MINUS - trzeba przez dużo kartek przebrnąć, żeby książka trzymała poziom; chwiejnie prowadzona narracja - z pięknie napisanej mrocznej sytuacji, wchodzimy w następnym zdaniu w zabawny ton

W skrócie:
PLUS - duże nawiązanie do gry; 40% końcówki książkę fajnie poprowadzone
MINUS - trzeba przez dużo kartek przebrnąć, żeby książka trzymała poziom; chwiejnie prowadzona narracja - z pięknie napisanej mrocznej sytuacji, wchodzimy w następnym zdaniu w zabawny ton

5/10 samo w sobie wiele mówi, zwłaszcza przyznane przez kogoś takiego jak ja tzn. osobę, dającą dużo gwiazdek. Płytka fabuła i równie płytkie portrety bohaterów. Napisana cienkim, jak skóra na kaszance, językiem. Przewidywalna i trywialna. Dotrwałem do końca książki chyba tylko dlatego, że dostałem ją w prezencie i jestem wielkim fanem drugiej części gry, na której motywach opierał się autor. Podsumowując: fabuła kuleje, postacie są podobne, opisy są banalne. Nie polecam.

5/10 samo w sobie wiele mówi, zwłaszcza przyznane przez kogoś takiego jak ja tzn. osobę, dającą dużo gwiazdek. Płytka fabuła i równie płytkie portrety bohaterów. Napisana cienkim, jak skóra na kaszance, językiem. Przewidywalna i trywialna. Dotrwałem do końca książki chyba tylko dlatego, że dostałem ją w prezencie i jestem wielkim fanem drugiej części gry, na której motywach...

Jestem fanem gry stąd miałem duże oczekiwania co do tej książki. Długo mi zajęło zanim przez nią przebrnąłem. Raz była wciągająca, raz nudząca. Niektóre wątki rozkręcały się przez kilka rozdziałów a inne wydawać by się mogły kluczowe zostały załatwione w kilku zdaniach. Nie wiem czy to wina autora czy tłumacza książka napisana prostym język a słownictwo ma ubogie.

Jestem fanem gry stąd miałem duże oczekiwania co do tej książki. Długo mi zajęło zanim przez nią przebrnąłem. Raz była wciągająca, raz nudząca. Niektóre wątki rozkręcały się przez kilka rozdziałów a inne wydawać by się mogły kluczowe zostały załatwione w kilku zdaniach. Nie wiem czy to wina autora czy tłumacza książka napisana prostym język a słownictwo ma ubogie.

Z okazji trzydziestolecia debiutu pisarskiego Ziemkiewicza „fabryka słów” wznowiła w 2012r. zbiór jego młodzieńczych opowiadań „Władca szczurów”. Książkę uzupełniono też kilkoma historiami z końca lat osiemdziesiątych i początku dziewięćdziesiątych. Wznowienie to szczęśliwym trafem wpadło w moje łapki. Smakowałam sobie ziemkiewiczowskie opowiadania powolutku, przez kilka wieczorów, rozkoszując się zawartymi w nich tajemnicami, niepewnością. Nad każdym się trochę zadumałam. Nie za dużo. Ot w sam raz, aby nie zmęczyć się roztrząsaniem problemów filozoficznych, ale i nie czuć po przeczytaniu zupełnej pustki. Przyjemność z lektury potęgował fakt, że prawie każde z opowiadań miało drugie dno, dotyczące sytuacji politycznej w czasach socjalizmu. Niewątpliwego smaku lekturze przydało też genialne posłowie Ziemkiewicza, w którym opowiada on skąd wzięła się jego fascynacja fantastyką, mówi o początkach klasycznej science fiction, a także o związkach polskiej fantastyki z prawą stroną sceny politycznej.

Z okazji trzydziestolecia debiutu pisarskiego Ziemkiewicza „fabryka słów” wznowiła w 2012r. zbiór jego młodzieńczych opowiadań „Władca szczurów”. Książkę uzupełniono też kilkoma historiami z końca lat osiemdziesiątych i początku dziewięćdziesiątych. Wznowienie to szczęśliwym trafem wpadło w moje łapki. Smakowałam sobie ziemkiewiczowskie opowiadania powolutku,...

Mnie książka przyciągnęła swoją fabułą i jedyną rzeczą jaką żałowałem był fakt, że się skończyła, nie miałem żadnego kontaktu z grą; osobiście polecam.

Mnie książka przyciągnęła swoją fabułą i jedyną rzeczą jaką żałowałem był fakt, że się skończyła, nie miałem żadnego kontaktu z grą; osobiście polecam.

Początek bardzo nudny... ale rozwinięcie i część końcówki rekompensuje tą nudę.

Początek bardzo nudny... ale rozwinięcie i część końcówki rekompensuje tą nudę.

Dobra pozycja dla fanów gier z serii diablo. Przedstawia historie Decarda Caina oraz Adrii. W książce jest parę fajnych odwołań do wcześniejszych części Diablo.

Dobra pozycja dla fanów gier z serii diablo. Przedstawia historie Decarda Caina oraz Adrii. W książce jest parę fajnych odwołań do wcześniejszych części Diablo.

Tylko dla fanów gry. Bardzo nierówno napisana, może gdyby warsztat autorki był lepszy mógłbym ją polecić szerszemu gronu.

Tylko dla fanów gry. Bardzo nierówno napisana, może gdyby warsztat autorki był lepszy mógłbym ją polecić szerszemu gronu.