Gra anioła

Um.. Mr. Zafon? 🙋🏼 Co tu się wydarzyło?
Naprawdę lubię klimat, który panuje w serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Lubię język, tajemniczość, lubię opisowość i charakterne postaci. Te rzeczy wciąż są tu obecne, ale cóż.. mają towarzystwo. Gra Anioła prezentuje również chaos, nietrzymające się kupy wątki oraz fragmenty, które większy wpływ miały na moje marszczące się czoło i podróżujące w górę brwi, niż faktyczny rozwój fabuły. Powiedzenie, że efekt końcowy był dziwną mieszanką, to jak nie powiedzieć nic, mogę to opisać jedynie jako książkowy situationship.

Um.. Mr. Zafon? 🙋🏼 Co tu się wydarzyło?
Naprawdę lubię klimat, który panuje w serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Lubię język, tajemniczość, lubię opisowość i charakterne postaci. Te rzeczy wciąż są tu obecne, ale cóż.. mają towarzystwo. Gra Anioła prezentuje również chaos, nietrzymające się kupy wątki oraz fragmenty, które większy wpływ miały na moje marszczące się...

doczytałam do końca, tylko po to, żeby przekonać się, że jest równomiernie nudna.

doczytałam do końca, tylko po to, żeby przekonać się, że jest równomiernie nudna.

Nie da się nie porównywać Gry Anioła z Cieniem Wiatru. Trudno jednak ocenić, która z nich jest lepsza a która gorsza. Gra wydaje mi się jednak bardziej kliszowa, bardziej wtórna. Jeśli Cień był nieuchwytny i trudny do kwalifikacji, to Gra jest typową powieścią gotycką, z całym sztafażem tego typu powieści. W Grze jest jednak jakiś smutek, jakaś nostalgia, jakiś fatalizm. Nie umiem wyjaśnić dlaczego takie wrażenie odniosłem, być może ten smutek był w samym autorze Zafonie.

Nie da się nie porównywać Gry Anioła z Cieniem Wiatru. Trudno jednak ocenić, która z nich jest lepsza a która gorsza. Gra wydaje mi się jednak bardziej kliszowa, bardziej wtórna. Jeśli Cień był nieuchwytny i trudny do kwalifikacji, to Gra jest typową powieścią gotycką, z całym sztafażem tego typu powieści. W Grze jest jednak jakiś smutek, jakaś nostalgia, jakiś fatalizm....

Chwilami nie mogłam się oderwać, jednak zakończenie do mnie nie przemawia. Czuje niedosyt, jakby jakiś fragment książki nie został wyjaśniony do końca.

Chwilami nie mogłam się oderwać, jednak zakończenie do mnie nie przemawia. Czuje niedosyt, jakby jakiś fragment książki nie został wyjaśniony do końca.

Jedyne w swoim rodzaju

Jedyne w swoim rodzaju

Trzeba przyznać, że Zafon potrafi snuć opowieść. Mroczną, klimatyczną, intrygującą i wciągającą. Akcja tomu rozgrywa się na długo przed wydarzeniami przedstawionymi w pierwszym tomie. Pewien młody człowiek, obiecujacy pisarz rozpoczynający karierę otrzymuje propozycję nie do odrzucenia. Tajemniczy mężczyzna proponuje mu napisanie książki. Dość specyficznej. Od tego momentu wokół Davida dzieją się dziwne rzeczy. Gdy ten próbuje zrozumieć o co chodzi, zaczynają ginąć ludzie.
Mimo że narracja prowadzona jest powoli to wciąga. Z zapartym tchem śledziłam perypetie bohatera. Z fascynacją obserwowałam jego przemianę z naiwnego młodego chlopaka z marzeniami w zgorzkniałego cynika. Polecam.

Trzeba przyznać, że Zafon potrafi snuć opowieść. Mroczną, klimatyczną, intrygującą i wciągającą. Akcja tomu rozgrywa się na długo przed wydarzeniami przedstawionymi w pierwszym tomie. Pewien młody człowiek, obiecujacy pisarz rozpoczynający karierę otrzymuje propozycję nie do odrzucenia. Tajemniczy mężczyzna proponuje mu napisanie książki. Dość specyficznej. Od tego...

Arcydzieło - tylko i aż tyle przychodzi mi na myśl po ukończeniu drugiej w mojej czytelniczej karierze książce Zafona. Wspaniały język, trzymająca w napięciu fabuła, zmuszające do myślenia wątki, a do tego hiszpańska nutka szaleństwa... Literatura w najlepszym wydaniu. Słowa nie są w stanie oddać tego, co się czuje podczas tej lektury, to trzeba po prostu przeżyć.

Arcydzieło - tylko i aż tyle przychodzi mi na myśl po ukończeniu drugiej w mojej czytelniczej karierze książce Zafona. Wspaniały język, trzymająca w napięciu fabuła, zmuszające do myślenia wątki, a do tego hiszpańska nutka szaleństwa... Literatura w najlepszym wydaniu. Słowa nie są w stanie oddać tego, co się czuje podczas tej lektury, to trzeba po prostu przeżyć.

Ciężka książka i niestety muszę przyznać nie porwała mnie. Pierwszy tom zdecydowanie lepszy. Dłużyła mi się strasznie ta powieść.

Ciężka książka i niestety muszę przyznać nie porwała mnie. Pierwszy tom zdecydowanie lepszy. Dłużyła mi się strasznie ta powieść.

Druga część serii Cmentarz Zapomnianych Książek. Piękna, porywająca powieść, odnoszę wrażenie, że choćbym czytała ją tysiac razy będę błądzić emocjonalnie jak we mgle rozkoszując się każdym słowem :))

Druga część serii Cmentarz Zapomnianych Książek. Piękna, porywająca powieść, odnoszę wrażenie, że choćbym czytała ją tysiac razy będę błądzić emocjonalnie jak we mgle rozkoszując się każdym słowem :))

"Gra Anioła" jest jak nieuchwytny sen, niemal zapomniany ale wciąż obecny w umyśle. Wydaje mi się, że choćbym ją przeczytał nieskończenie wiele razy, to nie zrozumiem jej w pełni, gdyż głębia jej treści nieustannie ukrywa się za cienką granicą między fikcją a rzeczywistością. To właśnie ta subtelna granica nadaje książce magiczny wymiar, który trudno opisać słowami.

"Gra Anioła" jest jak nieuchwytny sen, niemal zapomniany ale wciąż obecny w umyśle. Wydaje mi się, że choćbym ją przeczytał nieskończenie wiele razy, to nie zrozumiem jej w pełni, gdyż głębia jej treści nieustannie ukrywa się za cienką granicą między fikcją a rzeczywistością. To właśnie ta subtelna granica nadaje książce magiczny wymiar, który trudno opisać słowami.