Zabić drozda przedstawia bardzo ważny temat nierówności rasowej i uprzedzeń, który jest aktualny do dziś. Powieść przedstawia historię niesłusznie oskarżonego czarnoskórego mężczyzny i przedstawiony zarzut ,którego nie zrobił.
W powieśći otrzymujemy mentalność społeczeństwa amerykańskiej prowincji z południowych Stanów, która odnosi się w większości niechętnie do ludności czarnoskorych mieszkańców.
Zabić drozda przedstawia także to, że walka z dyskryminacją rasową to proces długotrwały, który nie skończy się na sali sądowej, ale to walka o wartości .
Myślę, że Zabić drozda to powieść ukazująca , że walka o sprawiedliwość i równość społeczną nie skończy się nigdy ,nawet mimo upływu wielu lat od zniesienia niewolnictwa,a ludzie pokroju Atticusa Fincha będą zawsze potrzebni.
Dodatkowo wszystkie zdarzenia w powieśći widziane są z perspektywy dzieci w wieku szkolnym.dla których jest to zderzenie z światem w którym żyją.

Zabić drozda przedstawia bardzo ważny temat nierówności rasowej i uprzedzeń, który jest aktualny do dziś. Powieść przedstawia historię niesłusznie oskarżonego czarnoskórego mężczyzny i przedstawiony zarzut ,którego nie zrobił.
W powieśći otrzymujemy mentalność społeczeństwa amerykańskiej prowincji z południowych Stanów, która odnosi się w większości niechętnie do ludności...

Charakter powieści ma wydźwięk niezwykle emocjonalny i ludzki. Porusza ważne kwestie dotyczące natury człowieka, jego szlachetności, uczciwości, życia w zgodzie z własnym sumieniem i uniwersalnymi wartościami, co przedstawione jest oczyma sześcioletniej córki cenionego prawnika, który podejmuje się obrony czarnoskórego mężczyzny oskarżonego o zgwałcenie białej kobiety. Akcja rozgrywa się w małym miasteczku, ale portretuje rozległy pejzaż najrozmaitszych postaw mieszkańców amerykańskiego Południa lat 30. Książka stara się uporządkować nielogiczność systemu sądowniczego ówczesnych czasów, który powinien budzić zaufanie i stanowić podstawę demokratycznej wizji świata. Całość jako historia widziana z punktu widzenia małej dziewczynki, nadaje unikalny kształt wzbogacony refleksją nad kondycją człowieka, a zwłaszcza dzieciństwa i wchodzenia w dorosłe meandry życia.

Charakter powieści ma wydźwięk niezwykle emocjonalny i ludzki. Porusza ważne kwestie dotyczące natury człowieka, jego szlachetności, uczciwości, życia w zgodzie z własnym sumieniem i uniwersalnymi wartościami, co przedstawione jest oczyma sześcioletniej córki cenionego prawnika, który podejmuje się obrony czarnoskórego mężczyzny oskarżonego o zgwałcenie białej kobiety....

Książka jest cudowna :) Pozwala ponownie spojrzeć na świat oczami dziecka :D Co prawda wszystko się dzieje na początku zeszłego wieku, jednak możemy się wiele dowiedzieć o tym jak żyli ludzie w Ameryce w tamtych czasach. Kilkukrotnie się zaśmiałem, kilkukrotnie wzruszyłem. Polecam serdecznie :)

Książka jest cudowna :) Pozwala ponownie spojrzeć na świat oczami dziecka :D Co prawda wszystko się dzieje na początku zeszłego wieku, jednak możemy się wiele dowiedzieć o tym jak żyli ludzie w Ameryce w tamtych czasach. Kilkukrotnie się zaśmiałem, kilkukrotnie wzruszyłem. Polecam serdecznie :)

Siódemka na szynach, bo niestety w wielu aspektach widać, że jest to pierwsza powieść w dorobku autorki. Za dużo jest postaci, które nie są w ogóle wykorzystywane lub takich, które zdają się być prawie zbędny (wg. mnie jest to np. Dill, który poza mitomaństwem, wnosi do tekstu dość niewiele, jest tak naprawdę trzecim zapomnianym bliźniakiem, który sobie coś tam w tle robi). Powieść posiada dość prymitywną konstrukcję rozdziałów, niektóre z nich kończą się nagle i zupełnie niepotrzebnie, a sam proces powinien być jednym długim rozdziałem. Narracja też ma swe wzloty i upadki, z jednej strony opowiada o zabawach dzieci, z drugiej strony czasami używają one prawie zawodowego języka. Książka pokazuje trafnie życie w gromadzie, każdy zna każdego, wieści rozchodzą się błyskawicznie, bycie sam na sam ze sobą jest niemożliwe. Ponure wydarzenia urozmaica ciekawy humor, a zakończenie jest bardzo dobre.

Siódemka na szynach, bo niestety w wielu aspektach widać, że jest to pierwsza powieść w dorobku autorki. Za dużo jest postaci, które nie są w ogóle wykorzystywane lub takich, które zdają się być prawie zbędny (wg. mnie jest to np. Dill, który poza mitomaństwem, wnosi do tekstu dość niewiele, jest tak naprawdę trzecim zapomnianym bliźniakiem, który sobie coś tam w tle robi)....

Wciąga to pewne, ogarnęłam ją w jeden dzień i trochę.

Postacie silnych kobiet to coś co nadaje tej książce niezwykły charakter. One przy tych mężczyznach nie zdają się stanowić dopełnienia, ale trzon czegoś większego. Tak naprawdę to one są tu przyczyną i wynikiem.
A mężczyźni? I owszem są silni i sprawczy. Jednak to kobiece postacie były opisane lepiej.

Nad treścią można dyskutować; czy przewidywalna, czy powtarzalna, czy "prawdziwa"... ale na te pytania, każdy ma inne odpowiedzi w zależności od tego, co już przeczytał.

Jedno jest pewne "niewolnictwo" nigdy się nie skończyło, a nawet zostało przeniesione na kontynent europejski... do takiego wniosku doszłam po lekturze. Nie jesteśmy może "czarnoskórzy", ale mamy swoich nadzorców i "miskę ryżu".

Wciąga to pewne, ogarnęłam ją w jeden dzień i trochę.

Postacie silnych kobiet to coś co nadaje tej książce niezwykły charakter. One przy tych mężczyznach nie zdają się stanowić dopełnienia, ale trzon czegoś większego. Tak naprawdę to one są tu przyczyną i wynikiem.
A mężczyźni? I owszem są silni i sprawczy. Jednak to kobiece postacie były opisane lepiej.

Nad treścią...

Czy często sięgacie po smutne powieści?

To była niezwykle poruszająca powieść zawierająca w sobie ponadczasowe przesłanie.
Fabuła osadzona w Ameryce w latach 30. XX wieku, gdzie największym problemem jest razism, nierówność prawa dla wszystkich i ocena innych po pozorach. Owdowiały prawnik Atticus łączy życie rodzinne z pracą. Podejmuje się obrony czarnoskórego mężczyzny oskarżonego o gwałt „białej” kobiety. Spotyka się to z wielkim niezadowoleniem mieszkańców, bo dla nich wyrok jest jasny – przecież to Murzyn i jest winny.
Temu wszystkiemu przyglądają się jego dzieci, które zderzają się z „prawdziwym” światem, pełnym okrucieństwa i niesprawiedliwości.
Postać, która zasługuje w mojej opinii na wyróżnienie to właśnie Atticus – bardzo podobało mi się jego podejście do życia, ale też sposób w jaki wychowywał swoje dzieci. Często w lekturze podkreślał, że nie do końca jest dobrym ojcem, a ja uważam, że był wyśmienitym – tym bardziej, że był w tym osamotniony. Niebywale mądry mężczyzna, który chciał zaszczepić w nich życiowe wartości.
Lektura napisana prostym i przystępnym językiem. Powieść nostalgiczna z elementami humoru. Świat widziany oczami dziecka, który nie ma uprzedzeń do drugiego człowieka z tytułu koloru skóry, nie przykleja „łatki” gorszy/lepszy.
Powieść warta uwagi. Nie należy oceniać drugiego człowieka z góry. Czasem jedna nietrafiona „opinia” potrafi zniszczyć człowiekowi życie. Pewne aspekty mają znaczenie do dziś, gdzie często możemy spotkać się z niesprawiedliwością.

Czy często sięgacie po smutne powieści?

To była niezwykle poruszająca powieść zawierająca w sobie ponadczasowe przesłanie.
Fabuła osadzona w Ameryce w latach 30. XX wieku, gdzie największym problemem jest razism, nierówność prawa dla wszystkich i ocena innych po pozorach. Owdowiały prawnik Atticus łączy życie rodzinne z pracą. Podejmuje się obrony czarnoskórego mężczyzny...

Świat nie jest sprawiedliwy. Banalne stwierdzenie, jednak idealnie pasuje do "Zabić drozda".
Odkrywamy okrucieństwo rzeczywistości wraz z małą dziewczynką, której postrzeżenia zdecydowanie zbyt często wykraczały poza jej wiek. Momentami mi to nie pasowało, jednak nie miało to aż tak dużego wpływu na odbiór tej lektury, bo mimo niedociągnięć, był to ciekawy wybór autorki na opowiedzenie tej historii.

"Zabić drozda" to mocna książka, która wywołuje frustrację z powodu bezsilności. Rasizm i uprzedzenia mogą doprowadzić do ogromnych tragedii. Naszym najważniejszym zadaniem jest pozostać empatycznym w tym nieludzkim świecie a :ta lektura w uderzający sposób to pokazuje.

Świat nie jest sprawiedliwy. Banalne stwierdzenie, jednak idealnie pasuje do "Zabić drozda".
Odkrywamy okrucieństwo rzeczywistości wraz z małą dziewczynką, której postrzeżenia zdecydowanie zbyt często wykraczały poza jej wiek. Momentami mi to nie pasowało, jednak nie miało to aż tak dużego wpływu na odbiór tej lektury, bo mimo niedociągnięć, był to ciekawy wybór autorki na...

Ta książka wpadła na moją listę do przeczytania, po artykule na lubimyczytać.pl odnośnie książek niedawno ocenzurowanych w USA. Wiedziałam że to klasyka, dlatego byłam ciekawa czemu jednak zdecydowano się na taki ruch.
'Zabić drozda' to obraz Stanów Zjednoczonych z podziałem na rasy, oczami dziecka wolnego od uprzedzeń. Skaut i Jem Finch to rodzeństwo, z pomysłami typowymi dla dzieci wieku szkolnego. Są ciekawi świata i chłoną każde słowo dorosłych. Ich ojciec Atticus jest owdowiałym prawnikiem, który przyjmuje los taki jakim jest i żyje z życzliwym nastawieniem do każdego człowieka niezależnie od pochodzenia. Gdy podejmuje się obrony czarnoskórego mężczyzny oskarżonego o napaść i gwałt na swojej białoskórej sąsiadce, cała rodzina odczuwa tego skutki.
Przemyślenia i spostrzeżenia w tejże książce są proste i nieskomplikowane - jak umysł dziecka, dla którego kolor skóry nie ma znaczenia, a drugiego człowieka ocenia jedynie po zachowaniu. Podobała mi się narracja kilkulatki, śmieszyły mnie dialogi oraz pomysły dzieci i niezwykle uspokajało stoickie podejście Atticusa do wielu spraw. Bardzo polecam.

Ta książka wpadła na moją listę do przeczytania, po artykule na lubimyczytać.pl odnośnie książek niedawno ocenzurowanych w USA. Wiedziałam że to klasyka, dlatego byłam ciekawa czemu jednak zdecydowano się na taki ruch.
'Zabić drozda' to obraz Stanów Zjednoczonych z podziałem na rasy, oczami dziecka wolnego od uprzedzeń. Skaut i Jem Finch to rodzeństwo, z pomysłami typowymi...

Jest to oczywiście powieść dotykająca tematów nierówności społecznych, rasizmu i dyskryminacji w wydaniu nie tylko dla dorosłych. Przy okazji wspomnę, że miałam wydanie z biblioteki od wydawnictwa Rebis, ale wydane w ramach serii Cała Polska Czyta Dzieciom. Był to rok 2006 i książka miała wyraźne oznaczenie wiekowe – powyżej 14 lat. A 20 lat później musimy się niemal pałować słownie z wydawcami i ich upominać, że sprzedają książki adresując je do za młodego czytelnika i nie podają oznaczenia nawet 18+ na książkach, o młodszych zakresach nie wspominając….

No ale wracając do książki: mamy tutaj pokazaną z perspektywy dziecka historię rodziny i pewnej sprawy sądowej. Dziewięcioletnia Scaut Finch chodzi do szkoły, do której trafiają dzieci pochodzących z rodzin na różnym poziomie społecznym. Ma starszego brata. W domu często opiekuje się nimi czarnoskóra służąca Calpuria, a głową rodziny jest ojciec, znany adwokat. I to on dostaje zlecenie obrony z urzędu pewnego czarnoskórego chłopaka i w sprawę angażuje się porządnie i profesjonalnie, a skutki tego zaangażowania odczuwają poza nim przede wszystkim dzieci.

Powieść mądra, angażująca młodego czytelnika, ucząca w sposób wyważony, choć bezpośredni o sprawach bardzo ludzkich.

Choć oczywiście dużo bardziej pasuje do społeczeństwa amerykańskiego, to i u nas zacznie być ważna tematyczne, bo nasz kraj też się zmienia. Nie uważam, ze ograniczenie wiekowe należy tutaj zmienić – to jest nadal bardzo dobry pomysł na lekturę, wymagający zaangażowania opiekuna lub nauczyciela i tłumaczenie różnic w stosunku do zasad świata współczesnego i można z niej wtedy wynieść jeszcze więcej, oswajając z trudnymi tematami, bo tez nie chodzi o to, żeby młodych ludzi trzymać pod kloszem do 18-stki,a potem wymagać, żeby sobie w życiu radzili.

Jest to oczywiście powieść dotykająca tematów nierówności społecznych, rasizmu i dyskryminacji w wydaniu nie tylko dla dorosłych. Przy okazji wspomnę, że miałam wydanie z biblioteki od wydawnictwa Rebis, ale wydane w ramach serii Cała Polska Czyta Dzieciom. Był to rok 2006 i książka miała wyraźne oznaczenie wiekowe – powyżej 14 lat. A 20 lat później musimy się niemal...

Ciężko się oderwać, bo akcja, szczególnie w drugiej części, bardzo przyspiesza. Niektóre dialogi zakrawają o truizmy, ale koniec końców dobrze się to czyta.

Ciężko się oderwać, bo akcja, szczególnie w drugiej części, bardzo przyspiesza. Niektóre dialogi zakrawają o truizmy, ale koniec końców dobrze się to czyta.