Cień wiatru

No i jak się tu zabrać za napisanie tej opinii. Chciałbym mieć taką literacką umiejętność kreowania magicznej rzeczywistości, jaką ma Carlos Ruiz Zafon. Nie mam jej niestety, więc muszę opisać moje przeżycia z "Cieniem Wiatru" w nieco bardziej przyziemny sposób. Ale i tego nie potrafię, jak w końcu opisać prostymi słowami coś, co niby jest osadzone mocno w naszym realnym świecie, a jednak jest jakby prosto wyjęte z baśni, bo właśnie taka jest ta książka.

Historia Daniele Sampere napisana jest z perspektywy inteligentnego młodego barcelończyka w roku 1945 i muszę, aż pisnąć z zachwytu. Autorowi wyszło to znakomicie. Daniel był, jest - z krwi i kości postacią, w którą jestem skłonny uwierzyć i ją zrozumieć, tym bardziej, że jest to postać głęboko kochająca książki i ta miłość do nich, każdym kroku tej powieści, aż spływa z kartek na czytelnicze paluchy. Nic tylko się oblizywać ze smakiem!

Mamy więc relanego bohatera, czas teraz na magię. A tę fundują nam sytuacje i wydarzenia jakich Daniele jest uczestnikiem. Niby rozgrywają się naprawdę, a jednak mają w sobie coś ze snu, coś fantastycznego. Czy to spotkanie okaleczonej postaci we mgle, czy pogoń za skrawkami historii tajemniczego Juliana Carlaxa. Wszystko jest logiczne i przemyślane, a jednocześnie zanurzone w baśniowym klimacie. Swoją drogą w całej powieści Zafon mistrzowsko żongluje gatunkami i konwencjami, co każdy wytrawny mol książkowy - myślę, że z lubością doceni.

W bohatera jestem skłonny uwierzyć, jego przygody mogę śledzić z baśniowym zachwytem, ale już w Barcelonie jestem gotów się z miejsca zakochać. To melancholijna sceneria pełna klimatycznych zaułków, malutkich kawiarenek, starych księgarni i zapomnianych posiadłości spowitych mgłą, pomiędzy którymi, ukryty jest gdzieś Cmentarz Zapomnianych Książek...O jejku, jak ja bym chciał to miejsce odwiedzić. Niestety nie da się, pozostaje mi jedynie sięgnąć po kolejne tomy...

P.S. Oczywiście może tak być, że komuś ta powieść nie podpasuje, bo woli bestialsko zamordowane trupy i przesadzone intrygi, albo ktoś nie zrozumie tej książki bo woli prostsze, bardziej rzeczywiste historie, a może po prostu nie jest wrażliwy na melancholijny klimat opowieści. O gustach się nie dyskutuje, ja tylko ostrzegam, że w takim razie lepiej po "Cień Wiatru" nie sięgać.

No i jak się tu zabrać za napisanie tej opinii. Chciałbym mieć taką literacką umiejętność kreowania magicznej rzeczywistości, jaką ma Carlos Ruiz Zafon. Nie mam jej niestety, więc muszę opisać moje przeżycia z "Cieniem Wiatru" w nieco bardziej przyziemny sposób. Ale i tego nie potrafię, jak w końcu opisać prostymi słowami coś, co niby jest osadzone mocno w naszym realnym...

''[...] niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca.''

Powiem szczerze - ze względu na bardzo dobre recenzje, miałam duże oczekiwania co do tej pozycji.

Początek mnie zaciekawił, środek nieco nudził (przez chwilę rozważałam, żeby odłożyć lekturę - na szczęście tego nie zrobiłam),ale za to ostatnie rozdziały mnie zachwyciły i dzięki nim uważam "Cień wiatru" za coś świetnego. Gdyby cała książka była napisana tak, jak od rozdziału, w którym Nuria Monfort opowiada historię Caraxa to pewnie "wciągnęłabym" ją przy jednym posiedzeniu.

Akcja powieści ma miejsce w powojennej Barcelonie. Książka napisana jest pięknym językiem, jest owiana tajemnicą, wszystko jest dokładnie przemyślane i wątki łączą się ze sobą w całość tak, że pozwalają głównemu bohaterowi rozwikłać zagadkę. To historia o zafascynowaniu książkami, o przyjaźni i o miłości.

''Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co, już masz w sobie.''

Powyższy cytat skradł mi serce i absolutnie się z nim zgadzam. "Cień wiatru" przepełniony jest wieloma wartościowymi cytatami, z którymi się utożsamiałam - były dla mnie "lustrem".

Polecam, naprawdę warto!

''[...] niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca.''

Powiem szczerze - ze względu na bardzo dobre recenzje, miałam duże oczekiwania co do tej pozycji.

Początek mnie zaciekawił, środek nieco nudził (przez chwilę rozważałam, żeby odłożyć lekturę - na szczęście tego nie zrobiłam),ale za to ostatnie rozdziały...

Najlepsza przeczytana książka w tym roku

Najlepsza przeczytana książka w tym roku

Rozczarowała mnie ta książka, ze względu na tak dobre oceny spodziewałam się czegoś więcej. Historia jest bardzo wciągająca i gdyby nie te trwające w nieskończoność wywody Fermina (bardzo interesujące poniekąd, ale w/g mnie zbyt długie),byłaby to książka od której nie mogłabym się oderwać. Gdyby całość była taka jak ostatnie 100 stron, to połknęłabym ją w dwa dni, nie zastanawiając się czy dam radę przez nią przebrnąć.

Rozczarowała mnie ta książka, ze względu na tak dobre oceny spodziewałam się czegoś więcej. Historia jest bardzo wciągająca i gdyby nie te trwające w nieskończoność wywody Fermina (bardzo interesujące poniekąd, ale w/g mnie zbyt długie),byłaby to książka od której nie mogłabym się oderwać. Gdyby całość była taka jak ostatnie 100 stron, to połknęłabym ją w dwa dni, nie...

Tak słabe i ckliwe, że aż oczy bolą.

Tak słabe i ckliwe, że aż oczy bolą.

Czy może być coś piękniejszego i bardziej fascynującego od książki opowiadającej historię tajemniczej i zapomnianej powieści? O niemal, że magicznym, a zarazem nieco realnym miejscu skrywającym w sobie nieskończenie wiele niepamiętanych już dzieł.
Książka ta jak żadna inna skradła me serce już nieco ponad dwa lata temu i nawet teraz czytając ją po raz drugi wciąż pozostaje miłością mojej czytelniczej duszy.
Wspaniale było powrócić do ukochanych przeze mnie postaci (Fermina, Daniela, Bei) i cudownie było znów poczuć magię i prawdziwie życiowe mądrości bijące z każdej ze stron powieści.
Myślę, że nawet gdybym przeczytała ją po raz setny wciąż odkrywałabym nowe rzeczy, cytaty i przemyślenia...

Czy może być coś piękniejszego i bardziej fascynującego od książki opowiadającej historię tajemniczej i zapomnianej powieści? O niemal, że magicznym, a zarazem nieco realnym miejscu skrywającym w sobie nieskończenie wiele niepamiętanych już dzieł.
Książka ta jak żadna inna skradła me serce już nieco ponad dwa lata temu i nawet teraz czytając ją po raz drugi wciąż pozostaje...

Już od pierwszych stron wciąga swoją fabułą. Niesamowita historia Daniela. Muszę poszukać kolejnych tomów.

Już od pierwszych stron wciąga swoją fabułą. Niesamowita historia Daniela. Muszę poszukać kolejnych tomów.

Wreszcie sięgnęłam po “Cień wiatru” – książkę, o której od bardzo dawna słyszałam wiele dobrego. Czytelnicy wręcz zalewali ją pochwałami, a ja jakoś ciągle odkładałam lekturę na lepsze czasy. I w końcu te czasy nadeszły. Szukaliśmy z chłopakiem kolejnej książki, którą moglibyśmy razem przeczytać i tak oto padło na słynny “Cień wiatru”, a ja dołączyłam do grona osób, które zachwycają się powieścią Carlosa Ruiza Zafóna.

“Cień wiatru” opowiada historię Daniela Sempere, który wraz z ojcem udaje się na Cmentarz Zapomnianych Książek, aby tam znaleźć i ocalić od zapomnienia wybraną powieść. Daniel bierze sobie do serca swoje zadanie i, po pochłonięciu książki, kawałek po kawałku odkrywa smutną historię jej autora, Juliana Caraxa.

Podobnie jak główny bohater, ja również przepadłam czytając “Cień wiatru”. Powieść napisana jest prostym, ale przepięknym językiem, przez co bardzo łatwo się ją czyta. Postaci są wyraźne, łatwo je polubić i im współczuć, choć mój chłopak twierdzi, że trochę brakuje im głębi. Z zapartym tchem przewracałam kartka za kartką, stopniowo odkrywając historię Juliana i powiązania między bohaterami. Moment, kiedy kolejne elementy układanki wychodzą na jaw, daje ogromną satysfakcję, podobną do tej odczuwanej po ułożeniu puzzli.

Z jakiegoś powodu spodziewałam się, że książka będzie bardziej refleksyjna. Tymczasem jest tu dużo akcji, która toczy się na ulicach Barcelony, częściowo w czasach wojny domowej w Hiszpanii. Mimo wartkiej akcji, powieść przesycona jest smutkiem i melancholią towarzyszącą postaciom, które nie potrafią pogodzić się ze swoją przeszłością. Jak dla mnie są to dobrze wyważone proporcje. Ja przepadłam. Tym bardziej, że do Barcelony mam szczególny sentyment, a “Cień wiatru” pozwolił mi raz jeszcze przenieść się do miasta, które poniekąd odmieniło moje życie.

(Wyzwanie czytelnicze LC na kwiecień 2024: Przeczytam książkę, która przeniesie mnie w inne miejsce)

Wreszcie sięgnęłam po “Cień wiatru” – książkę, o której od bardzo dawna słyszałam wiele dobrego. Czytelnicy wręcz zalewali ją pochwałami, a ja jakoś ciągle odkładałam lekturę na lepsze czasy. I w końcu te czasy nadeszły. Szukaliśmy z chłopakiem kolejnej książki, którą moglibyśmy razem przeczytać i tak oto padło na słynny “Cień wiatru”, a ja dołączyłam do grona osób, które...

Bardzo dobra, wciągająca książka.

Bardzo dobra, wciągająca książka.

Z początku zastanawiałam się skąd wziął się ten zachwyt nad ta powieścią. Pierwsze 100 stron było, owszem, ciekawe, ale nie powaliło mnie na kolana. Później było już coraz lepiej. Urzekła mnie wielowymiarowość postaci, których poznajemy przez cała opowieść. Sama fabuła również jest ciekawa.
Sięgnęłam po tą powieść, żeby poznać samą Barcelonę i się odrobinę zawiodłam. Są książki, gdzie opis danego miejsca wzbudza wyobraźnię i powoduje, że z zapartym tchem przegląda się dostępne przewodniki. Niestety nie doszukałam się tego elementu w Cieniu Wiatru.
Mimo wszystko polecam spędzenie wieczoru z tą pozycją.

Z początku zastanawiałam się skąd wziął się ten zachwyt nad ta powieścią. Pierwsze 100 stron było, owszem, ciekawe, ale nie powaliło mnie na kolana. Później było już coraz lepiej. Urzekła mnie wielowymiarowość postaci, których poznajemy przez cała opowieść. Sama fabuła również jest ciekawa.
Sięgnęłam po tą powieść, żeby poznać samą Barcelonę i się odrobinę zawiodłam. Są...