Wichrowe wzgórza

Niektórzy bohaterowie są przesiąknięci złem – określam ich mianem "wykolejeńców". Stąd wynikają ich brutalne zachowania, które zajmują dominującą pozycję w tekście. Najbardziej normalną i moralną osobą jest śmiała i cechująca się rozsądkiem służąca nazywająca się Ellen Dean (jednocześnie narratorka powieści). Przedstawione jest ponure życie na odludziu wśród zdemoralizowanych dziwaków w wiejskiej posiadłości o nazwie Wichrowe Wzgórza. Od początku książki czytelnikowi towarzyszy poczucie humoru autorki (obecne w dialogach i myślach bohaterów). "Wichrowe Wzgórza" uważam za dość oryginalne dzieło na tle innych z ówczesnej epoki literackiej. W opisie obyczajowości angielskiej prowincji (z końca XVIII wieku i pierwszej połowy XIX wieku) zawarte są: świeżość i odważna innowacyjność. Stwierdzam, że powieść jest godna uwagi.

Niektórzy bohaterowie są przesiąknięci złem – określam ich mianem "wykolejeńców". Stąd wynikają ich brutalne zachowania, które zajmują dominującą pozycję w tekście. Najbardziej normalną i moralną osobą jest śmiała i cechująca się rozsądkiem służąca nazywająca się Ellen Dean (jednocześnie narratorka powieści). Przedstawione jest ponure życie na odludziu wśród...

Książka przeczytana po raz drugi. Za drugim razem nie zrobiła już na mnie takiego wrażenia, ponieważ dobrze ją zapamiętałam. Niemniej jednak uważam, że jest to pozycja godna polecenia na miarę arcydzieła. Mroczna, tajemnicza, nieprzenikniona, przepełniona nienawiścią, chęcią zemsty za wszelką cenę oraz wątkami paranormalnymi. Doskonale można przy tym zobaczyć, jak jedna decyzja rodzica rozwija za sobą kolejne następstwa. „Wichrowe wzgórza” to patologiczny światek w bardzo ograniczonej przestrzeni, ale wykonany w bardzo dobrym stylu – dziwi mnie, że autorem tej powieści jest kobieta, zważywszy na rok pierwszego wydania.

Z całą pewnością mogę powiedzieć, że nie podoba mi się jedynie marketing tej książki i wszystkich innych produktów związanych z tym uniwersum. „Wichrowe wzgórza” to żadna opowieść o miłości, tylko o brutalnej obsesji, która nie zasypia również po śmierci bohaterki.

Książka przeczytana po raz drugi. Za drugim razem nie zrobiła już na mnie takiego wrażenia, ponieważ dobrze ją zapamiętałam. Niemniej jednak uważam, że jest to pozycja godna polecenia na miarę arcydzieła. Mroczna, tajemnicza, nieprzenikniona, przepełniona nienawiścią, chęcią zemsty za wszelką cenę oraz wątkami paranormalnymi. Doskonale można przy tym zobaczyć, jak jedna...

Klasyka do której mam ogromny sentyment i do której chętnie co kilka lat wracam. Kto nie czytał koniecznie musi nadrobić :)

Klasyka do której mam ogromny sentyment i do której chętnie co kilka lat wracam. Kto nie czytał koniecznie musi nadrobić :)

Książka wprowadza nas w pochmurną i chaotyczną historie o spełnieniu zemsty. Czytając ją robiłam parę razy przerwy, bo przytłaczała mnie treść. Nie jest to opowieść o miłości, chociaż przez chwilę można poczuć, że to co łączy głównych bohaterów to miłość, jednak to nie jest do końca to, mają bardzo toksyczną i zmienną relacje, oboje są uparci i stają murem wobec swoich przekonań. Jednak wyznania miłości Heathecliffa są bardzo wyniosłe i głębokie to jest on trochę niezrównoważony. Reszta bohaterów pała do siebie nienawiścią, cały czas się kłócą, są dla siebie agresywni, przecież gdyby potrafili normalnie rozmawiać podejrzewam że rozwiązaliby większość tych konfliktów, ale interesuje ich tylko zemsta. Kiedy dotarłam do końca tej historii poczułam niemała ulgę, że wychodzę z ich mrocznego świata. Zakończenie wydaje się być otwarte więc mamy możliwość sami dokończyć tę historie. Książkę polecam tylko z tego względu, że to klasyk i mam do nich sentyment, ogólnie książka napisana jest bardzo dobrze, lecz przez całokształt tej fabuły wydaje się ciężka . Ekranizacji jeszcze nie obejrzałam, ale zamierzam, może wtedy będę bardziej przekonana do tej pozycji.

Książka wprowadza nas w pochmurną i chaotyczną historie o spełnieniu zemsty. Czytając ją robiłam parę razy przerwy, bo przytłaczała mnie treść. Nie jest to opowieść o miłości, chociaż przez chwilę można poczuć, że to co łączy głównych bohaterów to miłość, jednak to nie jest do końca to, mają bardzo toksyczną i zmienną relacje, oboje są uparci i stają murem wobec swoich...

Dziś udało mi się jeszcze dokończyć tą książkę.

Mam szczęście do twórczości sióstr Brontë. Już sama nie wiem, która z książek mi się bardziej podobała. Za to warto przeczytać obie.

Wichrowe wzgorza to klasyka. Aż sie dziwię, że wcześniej jej nie czytałam. Jest to również wspaniała powieść gotycka z ciekawą narracją

Zaczynam w roki 1801. Jednak jest to tylko wstęp. Główny wątek książki i to co się dzieje w Wichrowych Wzgórzach oraz Drozdowym Gnieździe, poznajemy z perspektywy Pani Dean. Za część tych wydarzeń nawet sama odpowiada.

Dawno nie czytałam książki, gdzie losy bohaterów były by tak splecione i takie zmienne.
Jest to też powieść o wielkie i utraconej miłości. Choć zakończenie jest tak niesamowite, że możemy sami zadecydować czy faktycznie miłość została utracona.

Dziś udało mi się jeszcze dokończyć tą książkę.

Mam szczęście do twórczości sióstr Brontë. Już sama nie wiem, która z książek mi się bardziej podobała. Za to warto przeczytać obie.

Wichrowe wzgorza to klasyka. Aż sie dziwię, że wcześniej jej nie czytałam. Jest to również wspaniała powieść gotycka z ciekawą narracją

Zaczynam w roki 1801. Jednak jest to tylko wstęp....

Nietypowa książka, w której trudno znaleźć bohatera godnego sympatii czytelnika, jedynie Nelly, narrator opowieści wydaje się być bohaterem pozytywnym. Specyficzna opowieść pełna mroku.

Nietypowa książka, w której trudno znaleźć bohatera godnego sympatii czytelnika, jedynie Nelly, narrator opowieści wydaje się być bohaterem pozytywnym. Specyficzna opowieść pełna mroku.

Czytaniu towarzyszy pewien ciężar, napięcie, mrok i szarość. Klasyka w pewnym sensie zawsze się broni, dlatego jest klasyką, a nie częścią studni bez dna, pełnej zapomnianych historii.

Na pewno zapamiętam wydźwięk tej książki. Zostawia mnie z refleksją, że prawdziwa natura zwykle się ujawnia, prędzej czy później, nawet mimo przeciwności losu i kłód rzucanych pod nogi. Ale nie wszystko, co chciałoby być miłością można nią nazwać, to niezwykle pojemne pojęcie, ale jednak są rzeczy, których w sobie nie pomieści.

Czytaniu towarzyszy pewien ciężar, napięcie, mrok i szarość. Klasyka w pewnym sensie zawsze się broni, dlatego jest klasyką, a nie częścią studni bez dna, pełnej zapomnianych historii.

Na pewno zapamiętam wydźwięk tej książki. Zostawia mnie z refleksją, że prawdziwa natura zwykle się ujawnia, prędzej czy później, nawet mimo przeciwności losu i kłód rzucanych pod nogi. Ale...

Po "Wichrowe wzgórza" sięgnęłam w ramach mego postanowienia, ze ten rok oddam nieco bardziej klasykom. To kolejny z klasyków który mnie tka niesamowicie wciągnął. Jakie to dobre. nie wiem dlaczego ten tytuł przez lata kojarzył mi się z nudnym romansidłem. Dlaczego? Skąd takie przekonanie? Nie wiem, ale wiem, ze cieszę się ze zburzyłam te mylne okowy. Owszem jest tam silny watek romantyczny, ale oparty o zagadkę, o odwrócenie architektury fabuły, przeplatanie, zaskoczenie że narratorem nie jest osoba, która "otwiera" powieść. No i głęboka warstwa psychologii, studium dorastania ... zmiany osobowości, a może nie zmiany? Klasyk, który otwiera oczy, jest ponadczasowy i zmusza do tego, żeby pytać! Majstersztyk na niewiele ponad 300 stronach. Polecam całym sercem.

Po "Wichrowe wzgórza" sięgnęłam w ramach mego postanowienia, ze ten rok oddam nieco bardziej klasykom. To kolejny z klasyków który mnie tka niesamowicie wciągnął. Jakie to dobre. nie wiem dlaczego ten tytuł przez lata kojarzył mi się z nudnym romansidłem. Dlaczego? Skąd takie przekonanie? Nie wiem, ale wiem, ze cieszę się ze zburzyłam te mylne okowy. Owszem jest tam silny...

Fantastyczna książka! Bardzo plastycznie opisany świat, ciekawe relacje między bohaterami, trudno się oderwać. Choć napisana tyle lat temu, to wciąż aktualna. Cieszę się, że wpadła mi w ręce.

Fantastyczna książka! Bardzo plastycznie opisany świat, ciekawe relacje między bohaterami, trudno się oderwać. Choć napisana tyle lat temu, to wciąż aktualna. Cieszę się, że wpadła mi w ręce.

Po przeczytaniu "Dziwnych losów Jane Eyre" pióra siostry Emily Bronte myślałam, że większego rozczarowania przez najbliższe kilka miesięcy nie znajdę. O jakże się zdziwiłam kiedy "Wichrowe Wzgórza" okazały się być jeszcze gorsze od wyżej wspomnianej pozycji. I pewnie gdyby nie to, że czytałam wcześniej prozę Jane Austen uznałabym, że klasyka to po prostu nie jest gatunek dla mnie i tyle - ale czytałam i wówczas się nią zachwyciłam. Wniosek więc na razie mam jeden - nie dla mnie proza sióstr Bronte.

Nie wiem dlaczego, kiedy ani kto wymyślił, że "Wichrowe Wzgórza" to wspaniały, ponadczasowy romans, ale jeszcze bardziej mnie dziwi to, że jest mnóstwo ludzi, którzy tej teorii przyklaskują. To nie jest romans. W żadnym razie. To opowieść o ponadczasowej nienawiści, zdradzie, zemście i przemocy. Ot czym jest ta książka. Boli mnie to, że ludzie mylą miłość z toksyczną i szkodliwą relacją dwójki bohaterów. Jad wylewa się tutaj z każdej strony i to nie tylko z ust Catherine czy Heathcliffa, ale w zasadzie każdej postaci poza narratorką. Bohaterowie przez cały czas jedyne co robią to wyrządzają sobie krzywdę, zarówno tę psychiczną, jak i fizyczną. Mszczą się na sobie nawzajem, mieszają z błotem, obrzucają obelgami i groźbami. Czy naprawdę czytelniczki marzą o takiej miłości? Mam nadzieję, że mimo wszystko nie. Poza tym, o czym wspomniałam, w książce nie dzieje się nic. Jest zwyczajnie nudna i jakbym miała streścić o czym to było to miałabym problem, żeby sklecić choćby ze trzy zdania.

Książki próbowałam przesłuchać w audiobooku i uważam, że lektorka trochę za mocno przyszarżowała z wczuwaniem się w postaci. Każde zdanie padające z ust jakiegokolwiek mężczyzny brzmiało złowieszczo, agresywnie i obrzydliwie, co jedynie pogłębiało mój negatywny odbiór.

Ostatecznie porzuciłam książkę na rozdziale siedemnastym. Uznałam, że już dłużej tego nie wytrzymam. Czytanie tych okropieństw niewiele miało wspólnego z przyjemnością i miło spędzonym czasem, a ja nie lubię tracić czasu na coś, co mnie wręcz odpycha. Ja wiem, że to klasyka, ale kurczę...no nie czytajcie tego. Nie warto.

Po przeczytaniu "Dziwnych losów Jane Eyre" pióra siostry Emily Bronte myślałam, że większego rozczarowania przez najbliższe kilka miesięcy nie znajdę. O jakże się zdziwiłam kiedy "Wichrowe Wzgórza" okazały się być jeszcze gorsze od wyżej wspomnianej pozycji. I pewnie gdyby nie to, że czytałam wcześniej prozę Jane Austen uznałabym, że klasyka to po prostu nie jest gatunek...