Wielkie nadzieje

Po raz pierwszy sięgałem po książkę napisaną przez Charlesa Dickensa i na tę okazję wybrałem "Wielkie nadzieje" - dlatego, że jest to powieść bardzo znana, ale nie aż tak, żebym znał jej fabułę już wcześniej (co ma miejsce choćby z "Opowieścią wigilijną" czy "Oliverem Twistem"). Wiedząc już co nieco na temat twórczości angielskiego mistrza pióra, liczyłem na słodko-gorzką powieść obyczajową, uciekającą od wyidealizowanych bohaterów i scenografii, charakteryzującą się niezbyt przewidywalną fabułą - i w gruncie rzeczy właśnie to dostałem. A nawet trochę więcej, bo ostatnie dwieście stron to nieustający ciąg zwrotów akcji i scen dostarczających niejednoznacznych emocji. Konstrukcja fabuły jest przy tym wybitna - każda scena, każdy bohater i każdy motyw pełni tutaj swą rolę, tworząc naprawdę przekonujący i oddziałujący na umysł czytelnika obraz.

Problem natomiast tkwi w tym, że książka o takiej właśnie konstrukcji musiała zaczynać się od zajmującego dwieście stron wstępu, podczas którego można było rozstawić wszystkie pionki na planszy. Te pierwsze dwieście stron jest przez to bardzo trudnych do zniesienia - obserwujemy bowiem ciąg na pozór przypadkowo dobranych wydarzeń, które zdają się nie mieć żadnego wspólnego mianownika poza tym, że wszystkie wywołują u czytelnika znużenie. Z perspektywy czasu stwierdzam, że było warto się tak z tym wprowadzeniem wymęczyć , ale muszę przyznać: nie było łatwo.

Koniec końców, w mojej głowie kotłuje się wiele przemyśleń na temat "Wielkich nadziei", ale jedno z nich wydaje mi się szczególnie proste, a przy tym wartościowe. Zapewne każdy chciałby mieć w swoim życiu takiego Joego, choć prawdziwym bohaterem jest ten, kto chciałby Joem być.

Po raz pierwszy sięgałem po książkę napisaną przez Charlesa Dickensa i na tę okazję wybrałem "Wielkie nadzieje" - dlatego, że jest to powieść bardzo znana, ale nie aż tak, żebym znał jej fabułę już wcześniej (co ma miejsce choćby z "Opowieścią wigilijną" czy "Oliverem Twistem"). Wiedząc już co nieco na temat twórczości angielskiego mistrza pióra, liczyłem na słodko-gorzką...

Niestety ale na wielkich nadziejach co do tej książki się skończyło. Sama historia jest dość ciekawa, z morałem . Język jakim napisana jest książka również jest dość przystępny, spodziewałem się bardziej archaicznego słownictwa. A mimo to ciężko mi się to czytało, w ogóle nie mogłem wpaść w rytm tej historii. Może to wina szyku zdań, innego niż współczesny. Ogólnie mnie nie porwała, może miałem za duże oczekiwania względem wielkiej klasyki. A może się na niej nie poznałem, nie wiem...

Niestety ale na wielkich nadziejach co do tej książki się skończyło. Sama historia jest dość ciekawa, z morałem . Język jakim napisana jest książka również jest dość przystępny, spodziewałem się bardziej archaicznego słownictwa. A mimo to ciężko mi się to czytało, w ogóle nie mogłem wpaść w rytm tej historii. Może to wina szyku zdań, innego niż współczesny. Ogólnie mnie nie...

Napisana bardzo ładnym językiem. Precyzyjnym, powiedziałbym. Byłoby cudownie gdyby dziś pisano używając takiego stylu.
Ładna to opowieść obyczajowa o starej Anglii. Losy chłopca nie są porywającą historią i powiedziałbym, że streszczenie tej książki mogłoby posłużyć za świetne wypracowanie z polskiego. Sam pomysł dość standardowy. Początek mnie zaintrygował, cała reszta spokojnie, stabilnie prowadzi do szczęśliwego poniekąd zakończenia. Określiłbym tą powieść, że jest niczym nieduża dawka waleriany. W świecie, w którym wszystko ma być szybko, dużo, mocno i intensywnie, Dickens daje bardzo równą, spokojnie toczącą się opowieść. Bardzo polecam jako odskocznię od współczesności.

Napisana bardzo ładnym językiem. Precyzyjnym, powiedziałbym. Byłoby cudownie gdyby dziś pisano używając takiego stylu.
Ładna to opowieść obyczajowa o starej Anglii. Losy chłopca nie są porywającą historią i powiedziałbym, że streszczenie tej książki mogłoby posłużyć za świetne wypracowanie z polskiego. Sam pomysł dość standardowy. Początek mnie zaintrygował, cała reszta...

Bardzo ciekawa historia, taki dreszczowiec. Ładny język i klimat starej Anglii.

Bardzo ciekawa historia, taki dreszczowiec. Ładny język i klimat starej Anglii.

💫 Biel sukni ślubnej po wielu latach pokryła się warstwą żółci, na nogach dziurawe pończochy. To, co niegdyś raziło intensywną jasnością, teraz spłowiało i pożółkło. Sala balowa, pokryta lepkimi pajęczynami, nigdy nie rozbrzmiała krokami weselnego walca, a ślubny kołacz stał się siedliskiem pająków. Czy warto odkrywać tajemnicę po wielu latach, jeśli czas i zegary dawno temu się zatrzymały? Przed tym dylematem stanie Pip, sierota będąca pod opieką surowej siostry i jej męża, kowala. Przypadek (?) sprawia, że przed chłopakiem pojawia się możliwość odmiany ciężkiego losu. Powieść Dickensa pochłania, nie tylko za sprawą misternie utkanej fabuły, lecz także mrocznego nastroju, wilgotnego powietrza znad Tamizy przesiąkniętej aromatem tajemnicy. Autor stawia w centrum wydarzeń Pipa, który podążając biciem nieszczęśliwie zakochanego serca, podejmuje często nietrafione decyzje, prowadzące go na manowce lub w samo jądro niebezpieczeństwa. 💫 Pozornie niezwiązane ze sobą postaci spaja nić dawnych doświadczeń. Dickens płynnie łączy ze sobą bohaterów, nie pozwala o nich zapomnieć, nawet jeśli na jakiś czas usuwają się w fabularny cień. Wyborne kreacje kobiece - zimnej Estelli i zdziwaczałej pani Havisham - są perłą tej książki. To opowieść o kształtowaniu charakteru i dojrzewaniu, miłości głuchej na wzajemność, zagubieniu i zemście. Autor próbuje rozstrzygnąć, w jakim stopniu można uformować człowieka, by stał się narzędziem zemsty, i jak poważne są konsekwencje wpływania na wybory innych. To jedna z moich ulubionych powieści Dickensa, polecam tym, którzy jeszcze jej nie poznali. Elegancka klasyka, której uniwersalizm mocno dźwięczy mimo upływu lat.

💫 Biel sukni ślubnej po wielu latach pokryła się warstwą żółci, na nogach dziurawe pończochy. To, co niegdyś raziło intensywną jasnością, teraz spłowiało i pożółkło. Sala balowa, pokryta lepkimi pajęczynami, nigdy nie rozbrzmiała krokami weselnego walca, a ślubny kołacz stał się siedliskiem pająków. Czy warto odkrywać tajemnicę po wielu latach, jeśli czas i zegary dawno...

Przyjaciółka poleciła i miała rację. Chyba trzy razy się do tej książki zabierałam, ale tym razem w końcu dałam radę. I powiem Wam tak - to klasyka w najlepszym tego słowa znaczeniu. Polecam!

Przyjaciółka poleciła i miała rację. Chyba trzy razy się do tej książki zabierałam, ale tym razem w końcu dałam radę. I powiem Wam tak - to klasyka w najlepszym tego słowa znaczeniu. Polecam!

Super

Super

1. No jest to wielka literatura, historia jest napisana z rozmachem, język jest typowy dla epoki.
2. Powieść mocno moralizatorska o tym, że spełnienie pragnień może okazać się nie tym o czym na prawdę marzyliśmy.
3. O sile przyjaźni, o tym że to ludzie a nie pieniądze są najważniejsi.
4. Nie porwała mnie.

1. No jest to wielka literatura, historia jest napisana z rozmachem, język jest typowy dla epoki.
2. Powieść mocno moralizatorska o tym, że spełnienie pragnień może okazać się nie tym o czym na prawdę marzyliśmy.
3. O sile przyjaźni, o tym że to ludzie a nie pieniądze są najważniejsi.
4. Nie porwała mnie.

"Wielkie nadzieje" Charlesa Dickensa powieść klasyczna, która porusza wiele uniwersalnych tematów, takich jak ambicje, miłość, klasy społeczne i moralność. Książka opowiada historię Pipa, chłopca wychowanego w biednej rodzinie, który niespodziewanie otrzymuje szansę na lepsze życie dzięki tajemniczemu dobroczyńcy.

Dickens mistrzowsko przedstawia realia życia w wiktoriańskiej Anglii, ukazując wstrząsające kontrasty między bogatymi a biednymi. Bohaterowie są złożeni i głęboko oddani, a ich losy wciągają czytelnika od pierwszych stron.

Jednakże, powieść może być nieco zbyt rozbudowana i zawierać niektóre długie opisy, co może niektórym czytelnikom przeszkadzać. Ponadto, styl pisania Dickensa, charakteryzujący się długimi zdaniami i wieloma opisami, może być nieco trudny do przyswojenia dla niektórych współczesnych czytelników.

Mimo to, "Wielkie nadzieje" jest klasykiem literatury angielskiej, który zachwyca swoją głębią, emocjonalnym ładunkiem i przemyślanymi spostrzeżeniami na temat natury ludzkiej. Jeśli jesteś fanem literatury klasycznej i interesują cię opowieści z silnym przekazem moralnym, ta książka na pewno przypadnie Ci do gustu.

"Wielkie nadzieje" Charlesa Dickensa powieść klasyczna, która porusza wiele uniwersalnych tematów, takich jak ambicje, miłość, klasy społeczne i moralność. Książka opowiada historię Pipa, chłopca wychowanego w biednej rodzinie, który niespodziewanie otrzymuje szansę na lepsze życie dzięki tajemniczemu dobroczyńcy.

Dickens mistrzowsko przedstawia realia życia w...

Nie będę ukrywała – niezbyt zrozumiałam jej przesłanie.

Nie będę ukrywała – niezbyt zrozumiałam jej przesłanie.