Pan Tadeusz

Obok Konrada Wallenroda chyba tylko to da się przeczytać nie dostając spazmów wymiotnych. Ma ręce i nogi, i moze zaciekawić.

Obok Konrada Wallenroda chyba tylko to da się przeczytać nie dostając spazmów wymiotnych. Ma ręce i nogi, i moze zaciekawić.

Czytałam jako lekturę w liceum i nawet nie udało mi się dotrzeć do końca. Wróciłam po paru latach i książka nadal tak beznadziejna jak wcześniej. Absolutnie nie rozumiem jak czytanie tego może komukolwiek sprawiać przyjemność nie wspominając nawet o jakimś pokrzepienu serc czy jakimkolwiek innym przekazie. Opisy długie i nudne, mnóstwo dygresji przerywających główną treść i nic nie wnoszących do fabuły, a do tego nieznośną formą trzynastozgłoskowca, gdybym miała możliwość dałabym 0/10.

Czytałam jako lekturę w liceum i nawet nie udało mi się dotrzeć do końca. Wróciłam po paru latach i książka nadal tak beznadziejna jak wcześniej. Absolutnie nie rozumiem jak czytanie tego może komukolwiek sprawiać przyjemność nie wspominając nawet o jakimś pokrzepienu serc czy jakimkolwiek innym przekazie. Opisy długie i nudne, mnóstwo dygresji przerywających główną treść i...

Moim zdaniem zbiorowa niechęć do tej książki wynika z przymusu czytania jej w szkole. A potem wciskania dzieciakom, że "to wielkie dzieło i koniec"!
Ja po "Pana Tadeusza" sięgnęłam sama, jeszcze przed "przerabianiem" w szkole. I bardzo mi się spodobał. Ta płynność, ten klimat, ta plastyczność w opisach - wszystko na tak!
Potem czytałam wielokrotnie i nadal co jakiś czas z sentymentem wracam do "Tadka"...

Moim zdaniem zbiorowa niechęć do tej książki wynika z przymusu czytania jej w szkole. A potem wciskania dzieciakom, że "to wielkie dzieło i koniec"!
Ja po "Pana Tadeusza" sięgnęłam sama, jeszcze przed "przerabianiem" w szkole. I bardzo mi się spodobał. Ta płynność, ten klimat, ta plastyczność w opisach - wszystko na tak!
Potem czytałam wielokrotnie i nadal co jakiś czas z...

Nie pamiętam ile razy czytałam „Pana Tadeusza”, wiem tylko, że za każdym razem z ogromnym zachwytem. Podziwiam wspaniałą kompozycję, piękne rymy, urodę opisów, bogactwo detali, wyrazistych bohaterów, lekkość wiersza i humor. Cenię poemat za uczucia patriotyczne i romansowe oraz za ogromną wiedzę Wieszcza z wszystkich możliwych dziedzin. To cudowna pamiątka, pokazująca z życie Polaków na Litwie na przełomie XVIII i XIX wieku. Dzieło jest napisane w sposób olśniewający.
Tym razem przeczytałam, a raczej wysłuchałam, ze szczególnie wielką przyjemnością, ze względu na osobę lektora, Profesora Jerzego Bralczyka, który mistrzowsko interpretuje dzieło.
Będę wracać do tej wersji, to świetny sposób na relaks i poprawę nastroju.
Gorąco wszystkim polecam.

Nie pamiętam ile razy czytałam „Pana Tadeusza”, wiem tylko, że za każdym razem z ogromnym zachwytem. Podziwiam wspaniałą kompozycję, piękne rymy, urodę opisów, bogactwo detali, wyrazistych bohaterów, lekkość wiersza i humor. Cenię poemat za uczucia patriotyczne i romansowe oraz za ogromną wiedzę Wieszcza z wszystkich możliwych dziedzin. To cudowna pamiątka, pokazująca z...

Nie przepadam. Za fabułę 2/10 ale 13-Głoskowiec daje trochę w górę.

Nie przepadam. Za fabułę 2/10 ale 13-Głoskowiec daje trochę w górę.

Według mnie fajnie się to czyta i rymy fajne nawet (nie wiem co jeszcze napisać)👉👈

Według mnie fajnie się to czyta i rymy fajne nawet (nie wiem co jeszcze napisać)👉👈

it's so unintentionally funny, top tier lektur

it's so unintentionally funny, top tier lektur

Te dwie gwiazdki to jedynie za rymy, bo pod tym względem faktycznie można uznać to za dzieło(choć biorąc pod uwagę czym delektował i wspomagał się sam Mickiewicz nie ma się co dziwić co się w jego głowie narodziło). Książka kompletnie nie jest ponadczasowa, nie ma przełożenia na współczesne czasy, a co więcej będzie coraz trudniej to zrozumieć każdemu kolejnemu pokoleniu jeśli nie zmienią tego w polskim szkolnictwie. Dodatkowo fabuła nie jest wciągająca, pokazuje karykaturę społeczeństwa, to jak ludzie sobie nie radzili w trywialnych sytuacjach życia codziennego. Podsumowując dziwi mnie fakt, że książka to nosi wciąż tytuł "epopei narodowej". Biorąc pod uwagę fakt ilu utalentowanych polskich pisarzy mieliśmy i mamy, którzy stworzyli wspaniałe dzieła to wręcz wstyd, że wciąż musimy się raczyć "tym".

Te dwie gwiazdki to jedynie za rymy, bo pod tym względem faktycznie można uznać to za dzieło(choć biorąc pod uwagę czym delektował i wspomagał się sam Mickiewicz nie ma się co dziwić co się w jego głowie narodziło). Książka kompletnie nie jest ponadczasowa, nie ma przełożenia na współczesne czasy, a co więcej będzie coraz trudniej to zrozumieć każdemu kolejnemu pokoleniu...

Trzy gwiazdki. Chociaż nauczyłam się bigos gotować.

Trzy gwiazdki. Chociaż nauczyłam się bigos gotować.

W kociołkach bigos grzano.

Polecam XIII księgę.

W kociołkach bigos grzano.

Polecam XIII księgę.