Złodziejka

Złodziejka" Sarah Waters to powieść, która zgrabnie łączy w sobie elementy historycznej fikcji, romansu i kryminału. Umiejscowiona w wiktoriańskiej Anglii, książka przenosi czytelnika w mroczny świat oszustów, złodziei i ludzi żyjących na marginesie społeczeństwa.
Waters z dużą precyzją oddaje atmosferę epoki, co jest jednym z największych atutów tej powieści. Jej opisy są bogate i szczegółowe, co pozwala w pełni zanurzyć się w przedstawionej rzeczywistości. Bohaterowie są dobrze skonstruowani, z wyraźnie zarysowanymi osobowościami, choć momentami można odczuć, że ich motywacje są nieco przewidywalne.
Fabuła "Złodziejki" rozwija się dynamicznie, z kilkoma zaskakującymi zwrotami akcji, które trzymają w napięciu. Intryga jest misternie spleciona, choć niektóre wątki mogą wydawać się nieco przeciągnięte. Niemniej jednak, Waters z powodzeniem utrzymuje czytelnika w zainteresowaniu, prowadząc go przez meandry fabuły.
Język powieści jest przystępny, choć momentami można odczuć pewną stylizację na XIX-wieczną prozę, co dodaje autentyczności, ale może być nieco nużące dla współczesnego czytelnika. Dialogi są dobrze napisane i naturalne, co dodatkowo ożywia narrację.
"Złodziejka" to solidna powieść historyczna, która z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom gatunku. Choć nie jest to dzieło wybitne, z pewnością dostarcza przyjemnej lektury i stanowi ciekawą odskocznię od codzienności.

Złodziejka" Sarah Waters to powieść, która zgrabnie łączy w sobie elementy historycznej fikcji, romansu i kryminału. Umiejscowiona w wiktoriańskiej Anglii, książka przenosi czytelnika w mroczny świat oszustów, złodziei i ludzi żyjących na marginesie społeczeństwa.
Waters z dużą precyzją oddaje atmosferę epoki, co jest jednym z największych atutów tej powieści. Jej opisy są...

Językowo miałam wrażenie, jakbym cofnęła się do czasów lektur szkolnych napisanych bardzo literackim językiem. Wszystko zdaje się być rozciągnięte na siłę. Opisy są czasami zbyt długie, ale tylko niepotrzebnych rzeczy. Te zaś interesujące są zbyt krótkie. Postacie zaś zachowują się bardzo dziwnie. Raz się się kochają, kilka stron dalej bez mrugnięcia okiem dosłownie jedna sprzedaje drugą. Potem się nienawidzą i nagle bez powodu im przechodzi.

Językowo miałam wrażenie, jakbym cofnęła się do czasów lektur szkolnych napisanych bardzo literackim językiem. Wszystko zdaje się być rozciągnięte na siłę. Opisy są czasami zbyt długie, ale tylko niepotrzebnych rzeczy. Te zaś interesujące są zbyt krótkie. Postacie zaś zachowują się bardzo dziwnie. Raz się się kochają, kilka stron dalej bez mrugnięcia okiem dosłownie jedna...

Na początku mi się podobało, chociaż jakoś nie mogłam się wkręcić - może to kwestia bardzo długich rozdziałów, których nie jestem fanką - ale ogólnie im dalej, tym lepiej. Dobra intryga, świetnie zarysowane postacie, zmiana perspektywy i wszystko w narracji osobowej, co świetnie pozwala nam się wczuć w bohaterki. Tylko pod koniec drugiej części zaczęłam się denerwować i irytować zachowaniem Maud - mam wrażenie, że to przez lektorkę, która była aż za dobra i te emocje za bardzo mnie uderzały. I wtedy się zatrzymałam i pomyślałam, dlaczego ta dziewczyna mnie denerwuje. I zamyśliłam się nad tym, że z jakiegoś powodu nie lubię dziewczyny, która się zachowuje "zbyt": emocjonalnie, ufnie, jest naiwna i nie rozumie wielu rzeczy. I zganiłam się za to.
Tylko że zaraz przeskakujemy do trzeciej części i tam Sue zachowuje się tak samo "zbyt". I wtedy znów się zastanowiłam i zrozumiałam, że owszem, może to jakaś część mnie, ale też bohaterki nagle przestają odpowiadać wcześniejszym charakterystykom.

I Sue, i Maud opisane były jako takie a takie, a potem nagle okazują się inne. Nagle są naiwne, nagle zupełnie nie wiedzą jak działa świat, nagle ich wychowanie i doświadczenie zupełnie nie ma znaczenia, bo autorce tak pasuje, żeby wywołać emocje.

W romans nie uwierzyłam, gdyby to miała być fascynacja i pożądanie, jasne, ale miłość? Nie.

Mam też dowód, że jeśli bohaterowie mi nie grają, to choćby fabuła była nie wiem jak dopracowana, i tak nie będę powieścią zachwycona. A fabuła tutaj gra i mam też wrażenie, że grają wszyscy bohaterowie drugo- i trzecioplanowi. Pani Sacksby, Gentleman, Wąska, John, służba. Nawet Maud i Sue w większości swoich części. Świetne opis dziewiętnastowiecznej Anglii i Londynu, relacji i zależności społecznych - tu jasne, że można by to było pogłębić, ale podstawa jest dobra, pozwala wiele sobie wyobrazić i zachęca do pogłębiania tematu.

Ostatecznie nie jestem w stanie stwierdzić, czy polecam. Czas spędziłam dobrze, ale na ten moment rozczarowałam się na tyle, że myślę o "Złodziejce" jako o zawodzie, chociaż z czasem moje zdanie może się zmienić - tak czasem bywa, im więcej upływa od zakończenia lektury.

Na początku mi się podobało, chociaż jakoś nie mogłam się wkręcić - może to kwestia bardzo długich rozdziałów, których nie jestem fanką - ale ogólnie im dalej, tym lepiej. Dobra intryga, świetnie zarysowane postacie, zmiana perspektywy i wszystko w narracji osobowej, co świetnie pozwala nam się wczuć w bohaterki. Tylko pod koniec drugiej części zaczęłam się denerwować i...

Nie porwała mnie za serce, ale też nie była zła. Bardzo dobra lektorka.

Nie porwała mnie za serce, ale też nie była zła. Bardzo dobra lektorka.

Wulgarnie rozerotyzowana "powieść wiktoriańska"

Wulgarnie rozerotyzowana "powieść wiktoriańska"

Końcówka książki zmieniła moją ocenę z 8 na 7. Ogólnie dobrze się bawiłam czytając ją.

Końcówka książki zmieniła moją ocenę z 8 na 7. Ogólnie dobrze się bawiłam czytając ją.

Wyśmienita.

O jej wyjątkowości niech świadczy fakt, że nie mogę napisać praktycznie nic o samej fabule, żeby nie odebrać wam przyjemności czytania.

Autorka, w sposób po prostu mistrzowski, prowadzi czytelnika, krok po kroku, odkrywając przed nim coraz więcej tajemnic.

Czy jest klimatycznie? Zdecydowanie.
Czy jest intrygująco? Bardziej niż możecie się spodziewać.
Czy jest emocjonująco? Jak najbardziej. Tym bardziej, że narracja pierwszoosobowa sprawia, że łatwo przychodzi identyfikowanie się z postaciami w tej historii i współodczuwanie wszystkich ich emocji.
Czy jest zaskakująco? Pozwólcie, że pozostawię to bez komentarza 😉

Całość, od początku do końca, jest według mnie doskonała.
Wszystko tutaj gra i zazębia się ze sobą w sposób perfekcyjny, niczym w idealnie działającej maszynie.

Czy polecam?
Zdecydowanie 🙂

Wyśmienita.

O jej wyjątkowości niech świadczy fakt, że nie mogę napisać praktycznie nic o samej fabule, żeby nie odebrać wam przyjemności czytania.

Autorka, w sposób po prostu mistrzowski, prowadzi czytelnika, krok po kroku, odkrywając przed nim coraz więcej tajemnic.

Czy jest klimatycznie? Zdecydowanie.
Czy jest intrygująco? Bardziej niż możecie się spodziewać.
Czy jest...

Rewelacja! Czyta się świetnie. I co ważne - dobrze się kończy.

Rewelacja! Czyta się świetnie. I co ważne - dobrze się kończy.

„Złodziejka” to książka o intrygach, czarnych charakterach i o obłędzie.
Susan Trinder jest sierotą, którą przygarnęła pani Sucksby i jej mąż. Matka dziewczynki była złodziejką i pewniej nocy przyniosła ją pod drzwi pani Sucksby, mówiąc, że kiedyś po nią wróci. Nie wróciła. Została złapana przez policję i powieszona. Ale czy tylko kradzież miała na swoim sumieniu?
Do ich domu przybył Dżentelmen z propozycją dla Sue. Ma zostać pokojówką i pomóc mu w uwiedzeniu również sieroty Maud Lilly, a później utwierdzić ją w przekonaniu, że jest obłąkana i umieścić w wariatkowie. Jeśli to zrobi, otrzyma połowę jej pieniędzy. Po chwili wahania dziewczynka zgadza się i trafia do wuja Moud, który posiada wiele, dziwnych ksiąg i druków.
I tak Sue udaje się z Londynu do Briar. Na miejscu czeka na nią wiele niespodzianek, zakazane uczucie i niebezpieczne przygody. Szybko orientuje się, że panują tam inne zwyczaje niż w Londynie. Do jej obowiązków należy dotrzymywanie towarzystwa Maud i dbanie o jej garderobę. Sue zauważa, że Lilly nie jest głupia i szalona, a raczej samotna. I nagle następuje zwrot akcji, który bardzo mnie zaskoczył i sprawił, że od książki nie mogłam oderwać się.
Książka nie należy do cienkich powieści. Nie posiada też za wiele bohaterów, ale ci, którzy występują w tej opowieści zostali bardzo dobrze wykreowani. Zarówno ich portret psychologiczny jak i wygląd oddający ducha wiktoriańskiej Anglii. Książka również nie należy do łatwych. Nie płynie się przez zawartą w niej historię. Wymaga ona skupienia się nie na 100%, ale na 200%. Łatwo bowiem pogubić się w obłąkaniu osób w niej występujących. Do końcu zadawałam sobie pytanie o co tak naprawdę chodzi panu Riverowi i kto tutaj jest szalony? W książce nie ma mowy o nudzie. Posiada zaskakujące zwroty akcji, a obcowanie na każdej prawie stronie z obłąkanymi, sprawia, że ma się ciary. Autorka świetnie oddała klimat mrocznej strony ludzkiego umysłu. Posiada wspaniały język i styl pisania, który bardzo mnie oczarował. Dostarcza wiele emocji, a o to właśnie chodzi w powieściach. Zakończenie książki wbiło mnie w fotel i sprawiło, że długo o przeczytanej historii nie zapomnę.
Książkę polecam każdemu, kto szuka czegoś niebanalnego lub myśli o przeczytaniu czegoś innego niż zwykle.
[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Prószyński

„Złodziejka” to książka o intrygach, czarnych charakterach i o obłędzie.
Susan Trinder jest sierotą, którą przygarnęła pani Sucksby i jej mąż. Matka dziewczynki była złodziejką i pewniej nocy przyniosła ją pod drzwi pani Sucksby, mówiąc, że kiedyś po nią wróci. Nie wróciła. Została złapana przez policję i powieszona. Ale czy tylko kradzież miała na swoim sumieniu?
Do ich...

Tak wciągająca, że przeczytałam w dwa dni.

Tak wciągająca, że przeczytałam w dwa dni.