Historia czarnego psa ze schroniska - fotograficzny album wraz z opisem przygód. Dla młodych i całkiem dorosłych czytelników, miłośników zwierząt.

Rekomendacja lek. wet. Doroty Sumińskiej oraz dr Joanny Stojer-Polańskiej.

Opinia ekspercka
Patrzą na mnie ciekawskie oczy w czarnej oprawie i mówią – „Bo bez psa to bez sensu”. Patrzą z każdego kąta mojego domu, patrzą z kart książki o tym właśnie tytule. Że życie bez psa jest bez sensu, wiem od 64 lat, ale trzeba dobrze wybrać towarzysza życia. Ma być prawdziwym psem, a więc ze schroniska. Najlepiej, by był czarny, bo to najelegantszy kolor i pasuje do wszystkiego poza sercem z kamienia. Dobrze, by wiekiem dorównywał Matuzalemowi, bo może nas wiele nauczyć. Psy nie mają tak dużej skłonności do starczej demencji jak my. Pamiętają do końca życia serce, które je pokochało i umieją wybaczać nietakty. Co gorsza, wybaczają też oprawcom, ale i tak pamiętają. Tylko my, ludzie, a nie automaty do budowania swojego bezdusznego image rasową, żywą, skądinąd bogu ducha winną, rasową zabawką możemy uleczyć ból psiej duszy po porzuceniu i okrucieństwie. Wszystkie psy mają świetlistą duszę, ale czarne świecą najmocniej, bo nie wypuszczają światła na zewnątrz. Zobaczyć je możesz tylko, gdy patrzysz sercem.
Lek. wet. Dorota Sumińska,
pisarka, publicystka, autorka książek o zwierzętach