Inna dusza

Pierwsze wydanie Innej Duszy wyszło prawie dokładnie 9 lat temu. Już dłuższy czas się za nią zabierałem, w końcu tytułem czytelniczej odmiany się udało. I jak dobrze, że Pan Autor, Orbitowski Łukasz niejaki, zwykł był pisać książki rzadko, powoli, i niedużo. Bo jakość tego co wypuszcza jest nieprawdopodobna, a przeczytane powieści zostają w człowieku na długo, by to rzec, na zawsze. W myśl #przemijajzorbitowskim z całą pewnością można zagłębić się w karty powieści Inna Dusza z gwarancją, że nie będzie to zmarnowany czas. Książka, choć oparta na prawdziwych wydarzeniach, nie jest reportażem.

Jak sam Wydawca wskazuje, magicznie opisane lata 90, czas trudny ale i pełen nadziei, niesamowicie uchwycony przez Autora z iście reporterską dokładnością. Mentalność ludzka, warunki w jakich przyszło bytować w różnych poziomach ekonomicznych polskich rodzin łącznie z trawiącym rodziny pożarem nałogu alkoholowego, aż po nadzieję na lepsze jutro. W tym wszystkim trzech przyjaciół, dorastających chłopaków mających marzenia, plany.

I morderstwo.

W samej powieści nie sposób nie zauważyć ścigającego sprawcę miecza sprawiedliwości, który niczym w Zbrodni i karze kroczy nieubłaganie, choć nieco inaczej niż u Bułhakowa. Niestety sprawiedliwość ta jest leniwa, ospała i gdyby nie błędy mordercy być może nigdy nie dosięgłaby celu. Bardzo obrazowo przedstawione czasy bydgoskiej rzeczywistości lat 90, ich właściwie końcówki, że gdyby nie wydarzenia będące osią fabularną, można by powiedzieć że to świetna podróż sentymentalna. Powrót do przeszłości trochę jest, ale jest to powrót ciężki, brudny, bardzo gorzki, bo w istocie wiedząc od samego początku kto jest sprawcą, na scenie powieści szukamy rozwiązanie nie kto zabił, a dlaczego. Co siedziało w duszy chłopaka, który sięgnął po nóż? Dlaczego został mordercą? Można powiedzieć, że takie trochę studium psychologiczne mordercy, obraz psychiki psychopaty, tego jak funkcjonuje, jak niszczy wszystko na swojej drodze, nie tylko narzędziem zbrodni. Bardzo niepokojące, jak bardzo trudno jest zidentyfikować taką osobę we własnym gronie.

Orbitowski ma szczególny styl pisania, w trakcie czytania odniosłem wrażenie, że nieco reportersko, ale bez silenia się na wywołanie emocji. Da się płynąć z wydarzeniami, lekko sprawozdawczo, ale na skrót do czytelniczej świadomości czując gorycz ale i dobre momenty tamtego okresu. Jakże chciałoby się wrócić. Wracając jednak do samej książki, jest określona jako literatura piękna, zwykła proza, ja bym jednak zaryzykował twierdzenie, że w pewnych aspektach, może pochodzić pod thriller psychologiczny. Prawie nie do zidentyfikowania, jak psychopata.

To jest kawałek bardzo dobrej literatury.

27.05.2024 r.

Pierwsze wydanie Innej Duszy wyszło prawie dokładnie 9 lat temu. Już dłuższy czas się za nią zabierałem, w końcu tytułem czytelniczej odmiany się udało. I jak dobrze, że Pan Autor, Orbitowski Łukasz niejaki, zwykł był pisać książki rzadko, powoli, i niedużo. Bo jakość tego co wypuszcza jest nieprawdopodobna, a przeczytane powieści zostają w człowieku na długo, by to rzec,...

Głównie jednak lata 90 dla kogoś kto pamięta te czasy i związane z nim nadzieję książka zadziała jak pocztówka z dawnych lat. Dobra literatura.

Głównie jednak lata 90 dla kogoś kto pamięta te czasy i związane z nim nadzieję książka zadziała jak pocztówka z dawnych lat. Dobra literatura.

"Inna dusza" Łukasza Orbitowskiego to poruszająca powieść, która przenosi czytelnika w lata 90. XX wieku, do mrocznej atmosfery Bydgoszczy. Autor znany ze swojego talentu do budowania intensywnych i przejmujących historii, tym razem skupia się na temacie młodzieńczego zagubienia, zła i dramatycznych konsekwencji ludzkich wyborów.
Książka opowiada historię trzech nastolatków, których życie toczy się w cieniu szarej, postsocjalistycznej rzeczywistości. Orbitowski precyzyjnie oddaje tło społeczne i psychologiczne bohaterów, budując obraz młodzieńców poszukujących swojego miejsca w świecie pełnym chaosu i przemocy. Książka jest pełna detali i realiów, które oddają autentyczność opisywanych wydarzeń.
Największym atutem powieści jest jej głębia psychologiczna. Autor nie boi się trudnych tematów i bezkompromisowo ukazuje ciemne strony ludzkiej natury. Kreacje bohaterów są złożone i wiarygodne; czytelnik ma okazję zajrzeć w ich myśli, emocje, a także motywacje, które prowadzą do tragicznych wydarzeń.
"Inna dusza" to także refleksja nad istotą zła, które może tkwić w każdym człowieku. Orbitowski zadaje pytania o granice moralności, odpowiedzialności oraz wpływ otoczenia na kształtowanie się osobowości młodych ludzi. Jego narracja jest intensywna, a fabuła trzyma w napięciu, co sprawia, że książkę czyta się z rosnącym zainteresowaniem i niepokojem.
Podsumowując, "Inna dusza" to znakomita powieść, która nie tylko wciąga i porusza, ale także skłania do refleksji nad kondycją ludzkiej duszy i moralności. Łukasz Orbitowski po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najważniejszych współczesnych polskich pisarzy, potrafiącym wnikliwie opisać złożoność ludzkich emocji i wyborów. Książka z pewnością zasługuje na uwagę i rekomendację, zarówno dla miłośników literatury psychologicznej, jak i tych, którzy poszukują głębszych treści w literaturze współczesnej.

"Inna dusza" Łukasza Orbitowskiego to poruszająca powieść, która przenosi czytelnika w lata 90. XX wieku, do mrocznej atmosfery Bydgoszczy. Autor znany ze swojego talentu do budowania intensywnych i przejmujących historii, tym razem skupia się na temacie młodzieńczego zagubienia, zła i dramatycznych konsekwencji ludzkich wyborów.
Książka opowiada historię trzech...

UPDATE: Z ciekawości, po końcowym słowach książki zerknąłem na jakich faktach opierała się książka. Trochę zepsuło mi magię prozy ile szczegółów się pokrywa. Nawet ostatnie słowa Dagmary.

Kolejna książka tegoż autora. W pewien sposób można odczuć, że to "wczesny Orbitowski", być może to kształtujący się język, a może moje autosugestia. Niemniej czytało mi się dobrze, aczkolwiek pobrzmiewały mi echa Psychopomp Agaty Rae (która powstała później, żeby nie było).

Książka jest naprawdę ciekawym studium narodzin seryjnego zabójcy, którego ciąg jest przerwany zupełnie przypadkiem praktycznie w zarodku. Sceny zabójstw bywają drastyczne w swojej bezsensowności, ale i dlatego, że mamy okazje poznać mniej lub bardziej ofiary. Koniec końców Jędrek zdaje się wychodzić zwycięsko z całej historii. W części przynajmniej zaspokoił swe rządze, a tajemnica ujawniła się sama przynosząc mu, jak się domyślam, ulgę bowiem mógł w końcu przestać przywdziewać maskę normalnego człowieka. Najbardziej szokujące jest to jak Jędrek zdewastował swoje otoczenie. Rodziny ofiar, rodzice, kolega Krzysiek, który nie może się uwolnić od wpływu Jędrka, który ukształtował go swoim stylem bycia i przypieczętował morderstwami. Drugim mordercą w powieści jest alkohol, który niszczy człowieka, postać ojca i jego rodzinę. Być może te obrazki rozpadającej się rodziny Krzyśka były dla mnie najstraszniejsze, szczególnie że nawet w dorosłym życiu okazał się spętany ojcem.

UPDATE: Z ciekawości, po końcowym słowach książki zerknąłem na jakich faktach opierała się książka. Trochę zepsuło mi magię prozy ile szczegółów się pokrywa. Nawet ostatnie słowa Dagmary.

Kolejna książka tegoż autora. W pewien sposób można odczuć, że to "wczesny Orbitowski", być może to kształtujący się język, a może moje autosugestia. Niemniej czytało mi się dobrze,...

Ależ to było mocne. Dopiero jak przeczytałem dowiedziałem się, że to historia autentyczna czy też inspirowana wydarzeniami autentycznymi. W każdym razie świetna proza, taka od jakiej nie da się oderwać.

Ależ to było mocne. Dopiero jak przeczytałem dowiedziałem się, że to historia autentyczna czy też inspirowana wydarzeniami autentycznymi. W każdym razie świetna proza, taka od jakiej nie da się oderwać.

Są takie książki, które się czuje.. tak po prostu. Wie się od samego początku, że to będzie emocjonalna bomba, która zrobi w głowie rozpierd*l. To właśnie jedna z tych książek. Ta proza wniknęła w moje zabliźnione rany, nadszarpując je na nowo. Uczucia z nią związane nie były przyjemne i mocno uwierały, a czytając ją słowo po słowie, przywoływałam w głowie obrazy z własnych, gorzkich wspomnień. Chciałabym napisać recenzję, która zachęci Was do przeczytania tej książki, ale odebrałam ją bardzo osobiście, utożsamiając się z domem jednego z bohaterów i słowo polecam, to zdecydowanie za mało..

„Inna dusza” to smutna historia o dorastaniu w latach dziewięćdziesiątych, przygnębiająca opowieść o przyjaźni, miłości.. i jej braku. Prawdziwa zbrodnia, na której opierają się wydarzenia tej powieści niesamowicie łączy się z fikcją, tworząc przygnębiającą opowieść o trudach życia w czasach pełnych nadziei i marzeń.

Są takie książki, które się czuje.. tak po prostu. Wie się od samego początku, że to będzie emocjonalna bomba, która zrobi w głowie rozpierd*l. To właśnie jedna z tych książek. Ta proza wniknęła w moje zabliźnione rany, nadszarpując je na nowo. Uczucia z nią związane nie były przyjemne i mocno uwierały, a czytając ją słowo po słowie, przywoływałam w głowie obrazy z...

Określiłabym ją jako tę z gatunku "ciężkich", mimo że przedstawia nic innego jak tylko realia tamtego okresu, a także mechanizmy odwiecznie kierujące ludźmi. Zabrakło mi tu subiektywnych przemyśleń, uczuć bohatera opisującego zdarzenia, Krzyśka Hoppe, ale może był to celowy zabieg, aby czytelnicy szli przez tę książkę z własnymi odczuciami i spostrzeżeniami.

Określiłabym ją jako tę z gatunku "ciężkich", mimo że przedstawia nic innego jak tylko realia tamtego okresu, a także mechanizmy odwiecznie kierujące ludźmi. Zabrakło mi tu subiektywnych przemyśleń, uczuć bohatera opisującego zdarzenia, Krzyśka Hoppe, ale może był to celowy zabieg, aby czytelnicy szli przez tę książkę z własnymi odczuciami i spostrzeżeniami.

Smutna i przygnębiająca. Akcja rozgrywa się w szarych latach 90', które dla jednych były dobre, dla innych fatalne. W tym wszystkim 3 młodych chłopaków w tym 1 z nich z poważnymi problemami. Widać tu problem alkoholizmu, problemy w komuniakcji w rodzinie i braki w wychowaniu i opiece. Nie tak powinno wyglądać życie. Rozdziały króciutkie, język jak dla mnie trochę męczący i nie do końca odnalazłam się wśród bohaterów i tamtego świata chociaż sama urodziłam się w 87.

Smutna i przygnębiająca. Akcja rozgrywa się w szarych latach 90', które dla jednych były dobre, dla innych fatalne. W tym wszystkim 3 młodych chłopaków w tym 1 z nich z poważnymi problemami. Widać tu problem alkoholizmu, problemy w komuniakcji w rodzinie i braki w wychowaniu i opiece. Nie tak powinno wyglądać życie. Rozdziały króciutkie, język jak dla mnie trochę męczący i...

Łukasz Orbitowski ma niesamowity talent do tworzenia atmosfery polskich miast w swoich książkach. Tak było z Gdynią w „Chodź ze mną”, małomiasteczkową Oławą w „Kulcie” i tak jest z Bydgoszczą w „Innej duszy”. Ta książka jest mi szczególnie bliska, ponieważ dorastałem w miejscowości pod Bydgoszczą w latach, w których rozgrywają się opisane wydarzenia, więc miałem styczność z tym miastem i pamiętam, jak te czasy wyglądały. Autor przedstawił je bardzo wiarygodnie, jednak miasto nie jest głównym bohaterem tej powieści. To książka przede wszystkim o dorastaniu w trudnych, po-PRL-owskich czasach, o dziecięcych marzeniach, problemach i tragediach. O zdobywaniu nowych doświadczeń – zarówno tych dobrych, jak i złych. Zbrodnia nie jest tu najważniejsza i chyba to, obok opisu miasta i jego klimatu, najbardziej mi się spodobało. Dużą zaletą książki jest wspomniany klimat, ale może on być niedostrzegalny dla osób, które nie znały tamtych czasów.

Łukasz Orbitowski ma niesamowity talent do tworzenia atmosfery polskich miast w swoich książkach. Tak było z Gdynią w „Chodź ze mną”, małomiasteczkową Oławą w „Kulcie” i tak jest z Bydgoszczą w „Innej duszy”. Ta książka jest mi szczególnie bliska, ponieważ dorastałem w miejscowości pod Bydgoszczą w latach, w których rozgrywają się opisane wydarzenia, więc miałem styczność z...

Jak to jest napisane ! 🔥

Jak to jest napisane ! 🔥