Niepokorni

Wybrzmiewająca melodią marzeń, pragnień i nieskrępowanej afirmacji życia, które rezonują na dnie nieposkromionych dusz. Wdzięcznie portretująca trwałe więzy przypadkowo utkanych przyjaźni. Z fascynującym realizmem odmalowująca scenerie odbudowywanych w powojennej rzeczywistości szczecińskich zakątków.

„Niepokorni” to barwnie nakreślona powieść historyczna, która umiejętnie kompiluje obyczajowe i sensacyjne tony. To swoista podróż w realia pokryte literackim kurzem zapomnienia, które Agnieszka Gładzik solidnie omiata swoim piórem. Trudno o bardziej przesiąknięty nadzieją okres w dziejach ludzkości, który zarazem przyćmiewa ostrożność, niepewność i permanentnie odczuwalna obawa o godny byt w wolnym, ale jednak wciąż osnutym niemieckim duchem mieście. W miejscu mianowanym polskim Dzikim Zachodem, w przestrzeni dla jednych będącą zaledwie przystankiem w śmiałym aranżowaniu życia z dala od bolesnej przeszłości, dla innych upragnioną obietnicą sprawiedliwej codzienności, a nawet azylem dla pragnących wzbogacenia się na swej wątpliwej moralności.

Z wyczuwalną prozatorską świeżością i głębokim przekazem, autorka ujmuje mozaikę wizerunków społecznych, a tym samym zakorzenione w ludziach doświadczenia, potrzeby i priorytety, w sposób niewątpliwie nietuzinkowy i wolny od wielokrotnie powielanej już w tym gatunku banalności. Stroni od uwypuklenia nowych początków ogarniętych traumami wojennej pożogi rodzin i jednostek, odważnie bowiem akcentuje niejako kontynuowanie egzystencji. Intencjonalnie oddaje zuchwałą narrację młodzieńczym, pełnym pasji, imaginacji i charakterności kreacjom, które z brawurą mierzą się z losem, balansując na pograniczu awanturniczości i nieufności do świata. Zarazem na ich fundamencie Agnieszka Gładzik eksponuje panoramę nastrojów, które przepełniają mieszkańców Szczecina, tworząc tym samym istny tygiel ludzkich postaw i poglądów. Pogłębienie portretów psychologicznych grupy przyjaciół, których ścieżki zaskakująco się przecinają, stanowi zatem szerszą perspektywę na wgląd w cały ten okres historyczny – tak zmyślnym zabiegiem pisarka opowiada nie tylko o fikcyjnych odmętach przeszłości, ale też mimochodem przybliża autentycznie przebrzmiałe losy przesiedleńców z całej Polski.

Ta opowieść to kwintesencja ożywionego na kartach książki pejzażu pierwotnie rabowanej, a kolejno podnoszącej się usilnie z kolan miejscowości. Jednak to również piękny malunek wystawionej na próby przyjaźni, ukradkowo tlących się uczuć naznaczonych romantyzmem, w końcu idei i przekonań, które zmąci podszyty niebezpieczeństwem podstęp, zaplanowana z bezwzględnością rozgrywka – naszkicowany z wyczuwalnym przywiązaniem i miłością do szczecińskich krajobrazów, z esencjonalną inspiracją jego zaułkami, z podkreśleniem dynamicznych i intrygujących incydentów. To odsłona zanurzona w walorze edukacyjnym, a przy tym eksplorująca młode spojrzenie na miejsce obce, zdecydowanie niebliskie sercu, uważane jako tymczasowe i okazjonalnie przydatne do nielegalnych wyzwań. Agnieszka Gładzik komponuje prozę, w której ambicje i plany konfrontują się z ponurą prozą dnia, referuje o przestrzeni doskonałej w tamtych latach do walki o swoją tożsamości, do pielęgnowania relacji, ale zarazem mamiącej w czeluść pomroczonej niezaprzeczalnym złem szansy na odbicie się od dna, na które spychano człowieka podczas wojennej zawieruchy. Szczecin, symboliczne miasto chaosu, stał się tu nośnikiem kuszącej, choć ryzykownej oferty, gdzie przestało liczyć się pochodzenie, a istotne znaczenie zaczęły mieć spryt, entuzjazm, niezłomność w swoich działaniach i tytułowa niepokorność. To kanonada nieprzeniknionych doznań, które wikłają odbiorcę w słodko-gorzkiej treści o niezaprzeczalnie porażającym i nieprzewidywalnym zakończeniu!

Wybrzmiewająca melodią marzeń, pragnień i nieskrępowanej afirmacji życia, które rezonują na dnie nieposkromionych dusz. Wdzięcznie portretująca trwałe więzy przypadkowo utkanych przyjaźni. Z fascynującym realizmem odmalowująca scenerie odbudowywanych w powojennej rzeczywistości szczecińskich zakątków.

„Niepokorni” to barwnie nakreślona powieść historyczna, która umiejętnie...

,,Niepokorni" to kolejna po ,,Buntowniczkach" powieść Agnieszki Gładzik, której mam zaszczyt patronować medialnie. Tym razem fabułę książki osadzono w realiach powojennego Szczecina, miasta dramatycznych kontrastów i skrajności, naznaczonego ruinami, głodem i chorobami, a jednocześnie tętniącego życiem i nadzieją na przezwyciężenie traumy wojennej i nową, lepszą przyszłość.

Bohaterami tej frapującej opowieści uczyniono sześcioro młodych ludzi, tak naprawdę dopiero wkraczających w dorosłość. Przed nimi matura, choć to jedno z ostatnich wyzwań, jakie spędzają im sen z powiek, a którym starają się podołać na miarę swoich możliwości. Na tle ponurej szczecińskiej rzeczywistości (z porachunkami szabrowniczymi, przemytnictwem i działalnością Urzędu Bezpieczeństwa w tle),kształtuje się między nimi głęboka przyjaźń, rodzą się pierwsze miłości, budzą marzenia i ideały. I choć wywodzą się ze skrajnie różnych środowisk, a na swych barkach dźwigają odmienne traumy i doświadczenia z okresu dopiero co minionej wojny, stają ramię w ramię, by chronić siebie nawzajem i przeciwstawiać się niegodziwości, niesprawiedliwości, ograniczeniom wolności.

Trzeba zaznaczyć, że autorka mistrzowsko kreuje postacie tej historii, nadając im wiarygodność i głębię psychologiczną. Każdy z bohaterów mierzy się bowiem z własnymi demonami i poszukuje swojego miejsca w nowej rzeczywistości. Poznajemy ich stopniowo, z upływem czasu, w obliczu wydarzeń, które popychają fabułę w nowym kierunku.

Tło historyczne odgrywa w powieści istotną rolę. Gładzik pieczołowicie odtwarza atmosferę powojennego Szczecina, miasta zniszczonego w 70% podczas walk o wyzwolenie, do którego napłynęła fala osadników z Polski centralnej i wschodniej, pośród których znaleźli się także Polacy wysiedleni podczas II wojny światowej, osoby uciekające przed biedą i głodem.
Siłą rzeczy panowało w nim przeludnienie i choroby, ale nad wszystkim unosił się duch nadziei i chęć odbudowy tego, co zniszczone, utracone. Co istotne, autorka nie unika trudnych tematów - porusza kwestie kolaboracji, korupcji i represji politycznych. Zapoznaje czytelnika również z realiami życia Żydów - pozwala wniknąć w zakątki żydowskiej dzielnicy oraz organizację Brichy (hebr. ucieczka),czyli nielegalnej emigracji Żydów z Europy do Palestyny po zakończeniu II wojny światowej.

Zapewniam, że ,,Niepokorni" to powieść wciągająca i wzruszająca. Stanowi barwną panoramę ludzkich losów, ukazując siłę przyjaźni, nadzieję na lepsze jutro i cenę wolności w czasach totalitaryzmu. Niewątpliwie skłania do refleksji nad przeszłością i zachęca, by stawiać pytania o granice człowieczeństwa w obliczu sytuacji zagrażających życiu jednostki i innych. Zdecydowanie warto ją przeczytać.

,,Niepokorni" to kolejna po ,,Buntowniczkach" powieść Agnieszki Gładzik, której mam zaszczyt patronować medialnie. Tym razem fabułę książki osadzono w realiach powojennego Szczecina, miasta dramatycznych kontrastów i skrajności, naznaczonego ruinami, głodem i chorobami, a jednocześnie tętniącego życiem i nadzieją na przezwyciężenie traumy wojennej i nową, lepszą...

Przeniesienie czytelnika z letniego Szczecina, kojarzonego z wakacyjnymi przyjemnościami, do roku 1946, kiedy miasto było świadkiem odradzającego się życia po wojnie, jest jak podróż w czasie. Agnieszka Gładzik w swojej najnowszej powieści "Niepokorni" ukazuje nam, że nawet w pozornie spokojnych okolicznościach, takich jak powojenny Szczecin, skrywają się liczne tajemnice i niebezpieczeństwa. W tej skomplikowanej rzeczywistości poznajemy głównych bohaterów książki- Tymona, Nelę, Xymenę, Floriana - młodych ludzi, którzy losy splatają się w mieście, gdzie nic nie jest takie, jakim się wydaje. Poszczególne rozdziały książki zatytułowane są imionami bohaterów. W moim odczuciu taki zabieg powoduje, że czytelnik poznaje historię każdego uczestnika fabuły. Ich losy stanowią esencję różnorodności doświadczeń i perspektyw, które składają się na barwną mozaikę życia po wojnie i fabułę przedstawioną przez Autorkę.anim zatopicie się w fabułę powieści musicie wiedzieć, że Szczecin po wojnie był miejscem, gdzie nadzieja na lepszą przyszłość mieszała się z niepokojem i niepewnością. Względny spokój był tylko pozorem, a rzeczywistość skrywała ciemne zakamarki szabrownictwa i chaosu. Szabrownicy wykorzystywali chaos powojennego miasta, dokonując kradzieży i grabieży, co mocno wpływało na życie mieszkańców.





„Nie warto uzależniać swojego szczęścia od innych ludzi.”



Przeszłość każdego z bohaterów jest jak karta zapisana w tajemniczej księdze, której strony stopniowo odkrywają przed nami kolejne wydarzenia i decyzje. To właśnie w tej materii pokazuje się siła powieści "Niepokorni" - w umiejętności autorki ukazania złożoności ludzkiej natury i wpływu historii na życie głównych bohaterów.

„Niepokorni” to przykład powieści wielowątkowej. To powieść o ludziach i wydarzeniach i codziennym życiu w Szczecinie.



Dodatkowym smaczkiem historii Gładzik jest wątek sensacyjno-kryminalny, który choć poboczny, dodaje opowieści nieco pikantności i tajemniczości. Autorka udowadnia, że nawet w powieści obyczajowo-historycznej może być miejsce na intrygę i napięcie.





W moim odczuciu równie interesujący jest wątek Rycerzy Gryfitów, który wplątuje czytelnika w historię lokalną, nadając powieści dodatkowego kontekstu i głębi. To kolejny dowód na wszechstronność tej opowieści, która łączy elementy historii z fabułą, tworząc bogactwo narracyjne, które trzyma czytelnika w napięciu.

Przeniesienie czytelnika z letniego Szczecina, kojarzonego z wakacyjnymi przyjemnościami, do roku 1946, kiedy miasto było świadkiem odradzającego się życia po wojnie, jest jak podróż w czasie. Agnieszka Gładzik w swojej najnowszej powieści "Niepokorni" ukazuje nam, że nawet w pozornie spokojnych okolicznościach, takich jak powojenny Szczecin, skrywają się liczne tajemnice i...