K jak kosmos

Raczej słabszy zbiór jak na Bradbury'ego.

Raczej słabszy zbiór jak na Bradbury'ego.

Przyjemny zbiór opowiadań z klasyki science fiction. Przejawia się jednak w nim tendencja Bradbury'ego do pesymistycznego spojrzenia na postęp cywilizacji. Więcej tutaj melancholijnej obawy przed utratą indywidualności i korzeni kultury przez człowieka przyszłości niż zachwytu nad możliwościami jutra.

Przyjemny zbiór opowiadań z klasyki science fiction. Przejawia się jednak w nim tendencja Bradbury'ego do pesymistycznego spojrzenia na postęp cywilizacji. Więcej tutaj melancholijnej obawy przed utratą indywidualności i korzeni kultury przez człowieka przyszłości niż zachwytu nad możliwościami jutra.

Jak dla mnie takie sobie. Uważam, że większość opowiadań w tej książce jest niezrozumiała, nudna lub ma niewiele sensu. Są też za krótkie. Jest w nich za mało opisów, a bohaterowie są nijacy. Żadne z opowiadań nie urzekło nie specjalnie, a spodziewałam się interesującej fantastyki naukowej

Jak dla mnie takie sobie. Uważam, że większość opowiadań w tej książce jest niezrozumiała, nudna lub ma niewiele sensu. Są też za krótkie. Jest w nich za mało opisów, a bohaterowie są nijacy. Żadne z opowiadań nie urzekło nie specjalnie, a spodziewałam się interesującej fantastyki naukowej

Całkiem ciekawy zbiór opowiadań Science-Fiction. Miałem w domowej biblioteczce i z braku laku się jej chwyciłem. Może nie jest to najwyższa półka, ale da się czytać :)

Całkiem ciekawy zbiór opowiadań Science-Fiction. Miałem w domowej biblioteczce i z braku laku się jej chwyciłem. Może nie jest to najwyższa półka, ale da się czytać :)

Taki zbiór opowiadań, który od samego początku spodobał mi się bardzo, a im dalej w las, tym coraz mniej. Myśl przewodnia to przeważnie Mars albo niezbyt różowe wizje przyszłości. Można przeczytać.

Taki zbiór opowiadań, który od samego początku spodobał mi się bardzo, a im dalej w las, tym coraz mniej. Myśl przewodnia to przeważnie Mars albo niezbyt różowe wizje przyszłości. Można przeczytać.

Bradbury jest jak zawsze genialny. Niektóre opowieści to opowieści grozy inne to czysty sf, każde jednak tak samo mądre, soczyste i plastyczne. Jest jedno opowiadanie, które pojawiło się już w Kronikach Marsjańskich a i w paru innych
zbiorach również: Ciemnoskórzy byli i złotoocy, (swoją drogą genialne wręcz); Poczwarka w Kronikach w Nieznane. Jednak z większością spotkałam się pierwszy raz. Opowiadanie Latający człowiek jest tak inteligentne i naprawdę cholernie dobre, że aż ciary mnie przeszły jak je czytałam. Polecam opowiadania prawdziwym fanom autora nie zawiodą się!

Bradbury jest jak zawsze genialny. Niektóre opowieści to opowieści grozy inne to czysty sf, każde jednak tak samo mądre, soczyste i plastyczne. Jest jedno opowiadanie, które pojawiło się już w Kronikach Marsjańskich a i w paru innych
zbiorach również: Ciemnoskórzy byli i złotoocy, (swoją drogą genialne wręcz); Poczwarka w Kronikach w Nieznane. Jednak z większością...

W jak weltszmerc i wyobraźnia


Ray Bradbury ukończył jedynie liceum, ze względu na kłopoty finansowe w rodzinie (wywołane Wielkim Kryzysem) na studia już nie poszedł. Musiał za to podjąć pracę (gazeciarza),wolny czas spędzając zaś nałogowo w bibliotece – nieprzypadkowo Robert Ziębiński swój artykuł o pisarzu zatytułował: „Ray Bradbury - człowiek biblioteka“ – która siłą rzeczy stała się jego jedynym uniwersytetem. Z perspektywy czasu był wdzięczny za to, że jego wyobraźnia nigdy nie była spętana łańcuchami konwencjonalnego myślenia, które często produkują placówki szkolnictwa wyższego. „K jak kosmos“, czyli zbiór krótkich opowiadań science fiction, jest właśnie miejscem, gdzie unikalna wyobraźnia pisarza zostaje zaprzężona do żywej, precyzyjnej, a przede wszystkim lirycznej prozy.

Przeczytałem już większość dostępnych na polskim rynku dzieł Raya Bradbury’ego, zaś „K jak kosmos“ to trzeci zbiór opowiadań, po który sięgnąłem – teraz została mi jedynie „Październikowa kraina“. Wydawnictwo to pierwotnie ukazało się w 1966 r. Składa się z 16 opowiadań.
W „K jak kosmos“ powracają - wprawdzie nieliczne, ale jednak - akcenty z innych zbiorów pisarza: to „Człowiek“ i „Godzina zero“ znane z „Człowieka ilustrowanego“ oraz utwór „Wycieczka na milion lat“ z „Kronik marsjańskich“.


Zawartość, czyli treści i motywy. Fantastyka, uncja grozy, małe miasteczka i ich mieszkańcy - to materiał, z którego Ray Bradbury lepi swoje wyjątkowe, magiczne historie o naturze człowieka na tle różnych perspektyw czasowych: przeszłości i przyszłości. Opowiadania z tej kolekcji współtworzą niewątpliwy amalgamat. Ludzie przechodzący metamorfozę, podróże w czasie, inwazje obcych, dystopijne wizje losów Ziemi, życie na Marsie, dzieci wtajemniczone w coś ważnego, ale ignorowane przez dorosłych, nostalgia, a nawet kwestie wiary. Sporo jest motywów młodych bohaterów, rodzinnego klimatu; dzieci (lub młodzieży) i rodziców.


To często świat, gdzie błękit nieba przecinają szybujące rakiety, często też świat pewny swego, beztroski, w którym ludzie przywykli do pokoju; bez obaw, że coś może go zakłócić, z zachowaną równowagą sił, brakiem zdrajców bądź przestępców. Będzie też o tłumie niszczącym słynny obraz stanowiący symbol przeszłości, w czasach, gdy po wojnie nuklearnej porzucono dorobek cywilizacji, w tym kulturę. Albo o mężczyźnie w średnim wieku, który utknął w ciele 12-letniego chłopca. Nie zabraknie też historii dzieci z przyszłości, prowadzących antropologiczne studia nad dziwnymi zwyczajami z przeszłości. O „ostatnim martwym człowieku na całym bożym świecie“ też przeczytacie, jak również o świecie bez cmentarzy, gdzie zakazane są pokazy fajerwerków. I o przyszłości, w której każdy mówi prawdę.


Bradbury, jak nikt inny, umie z fantastyki uczynić w mig wysmakowane opowiadania grozy, tak że poczucie niepokoju i strachu towarzyszy nam niemal przez cały utwór. Niewielu było w stanie to tak łączyć, prowadząc czytelnika do skołowania przy jednoznacznej gatunkowej ocenie. I muszę powiedzieć, że np. "Poczwarka" lub „Krzyk kobiety” potrafią wywoływać ciary, o wiele bardziej niż niejeden współczesny horror o wiedźmach... Pisarz radzi sobie też dobrze z porażającymi scenariuszami inwazji, choć aż dwa opowiadania („Godzina zero“ i „Zejdź do mojej piwnicy“ ) opiera na bardzo podobnym pomyśle.

Całość do przeczytania na blogu:

http://dobrakomplementarne.blogspot.com/2017/11/w-jak-weltszmerc-i-wyobraznia-ray_7.html

W jak weltszmerc i wyobraźnia


Ray Bradbury ukończył jedynie liceum, ze względu na kłopoty finansowe w rodzinie (wywołane Wielkim Kryzysem) na studia już nie poszedł. Musiał za to podjąć pracę (gazeciarza),wolny czas spędzając zaś nałogowo w bibliotece – nieprzypadkowo Robert Ziębiński swój artykuł o pisarzu zatytułował: „Ray Bradbury - człowiek biblioteka“ – która siłą...

Po tej książce nie można oczekiwać zbyt wiele. Styl autora jest prosty jak budowa cepa, a jego opowiadania to żaden przełom w gatunku. W dodatku warto dodać, że ostatnie cztery prezentują poziom przeraźliwie niski. Jest tu jednak kilka perełek, a ich mocną stroną są puenty, które nadają całości większego sensu. Napotykamy tu szereg wizji inwazji obcych, kilka antyutopii i całkiem sporo bezpłciowej beletrystyki, której obecność w tym zbiorze opowiadań jest co najmniej zbyteczna.
Szczególną uwagę należy zwrócić na opowiadania: „Słup ognia”, „Czas ucieczki” oraz „Samotny przechodzień”. Tylko one mają znaczenie, a reszta to wypełniacze. Dla tej trójki warto „K jak Kosmos” przeczytać.
Polecam fanom prostej literatury autobusowej. To nie jest pozycja dla wymagających.

Po tej książce nie można oczekiwać zbyt wiele. Styl autora jest prosty jak budowa cepa, a jego opowiadania to żaden przełom w gatunku. W dodatku warto dodać, że ostatnie cztery prezentują poziom przeraźliwie niski. Jest tu jednak kilka perełek, a ich mocną stroną są puenty, które nadają całości większego sensu. Napotykamy tu szereg wizji inwazji obcych, kilka antyutopii i...

Moje pierwsze spotkanie z prozą Bradburyego. I jak to bywa z każdym zbiorem opowiadań, są teksty lepsze i gorsze. Na pierwszy plan wysuwają się "Poczwarka" i "Słup ognia".
Jeśli uda mi się dopaść jeszcze coś tego autora, z pewnością nie omieszkam przeczytać.

Moje pierwsze spotkanie z prozą Bradburyego. I jak to bywa z każdym zbiorem opowiadań, są teksty lepsze i gorsze. Na pierwszy plan wysuwają się "Poczwarka" i "Słup ognia".
Jeśli uda mi się dopaść jeszcze coś tego autora, z pewnością nie omieszkam przeczytać.

Bardzo nierówny zbiór. Na pierwszy plan wybija się przede wszystkim opowiadanie 'Poczwarka' i te zawarte w 'Kronikach marsjańskich'. Reszta to sztampowe, nieciekawe opowiadania bez wyraźnej puenty.

Bardzo nierówny zbiór. Na pierwszy plan wybija się przede wszystkim opowiadanie 'Poczwarka' i te zawarte w 'Kronikach marsjańskich'. Reszta to sztampowe, nieciekawe opowiadania bez wyraźnej puenty.