Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doczytałam do 95. strony. Wieje nudą.

Doczytałam do 95. strony. Wieje nudą.

Autorka ma bardzo przyjemny styl pisania. Niemniej poddałam się i nie skończyłam lektury przez niepotrzebne moim zdaniem rozciągnięcie fabuły i ilość powtórzeń tych samych rozważań głównych bohaterów (czy korygowaniem takich kwestii nie powinien zająć się redaktor książki?). Już nawet przestało mnie interesować kto zabił.

Autorka ma bardzo przyjemny styl pisania. Niemniej poddałam się i nie skończyłam lektury przez niepotrzebne moim zdaniem rozciągnięcie fabuły i ilość powtórzeń tych samych rozważań głównych bohaterów (czy korygowaniem takich kwestii nie powinien zająć się redaktor książki?). Już nawet przestało mnie interesować kto zabił.

Nie podołałam, fabuła zapowiadała się ciekawie, ale ten styl narracji...

Nie podołałam, fabuła zapowiadała się ciekawie, ale ten styl narracji...

Chwilę zajęło mi przestawienie się na fabułę "bez akcji", ale gdy już to nastąpiło, z przyjemnością chłonęłam klimat tej książki. Cieszy, że autor nie stara się brylować w każdym zdaniu, i perełki w stylu "beztroskie krzyki wyobraźni", czy "zrestartować aparat mowy", nie pojawiają się za często; używane rzadko budują klimat, ale ich zbytnie nagromadzenie (znam takich autorów), dla mnie czyni tekst niestrawnym.
Czekam na film, albo sztukę opartą na "Hotel Żaglowiec".

Chwilę zajęło mi przestawienie się na fabułę "bez akcji", ale gdy już to nastąpiło, z przyjemnością chłonęłam klimat tej książki. Cieszy, że autor nie stara się brylować w każdym zdaniu, i perełki w stylu "beztroskie krzyki wyobraźni", czy "zrestartować aparat mowy", nie pojawiają się za często; używane rzadko budują klimat, ale ich zbytnie nagromadzenie (znam takich...

Tylko dla niepoprawnych romantyczek, które uwierzą, że silny pociąg fizyczny może być lekarstwem na depresję, a potem (po tygodniu "stosowania" lekarstwa) to już można wyjść do knajpki, śmiać się i żartować.

Tylko dla niepoprawnych romantyczek, które uwierzą, że silny pociąg fizyczny może być lekarstwem na depresję, a potem (po tygodniu "stosowania" lekarstwa) to już można wyjść do knajpki, śmiać się i żartować.

Nuda, nuda, nuda, nic się nie dzieje.

Nuda, nuda, nuda, nic się nie dzieje.

Wstęp - rozwinięcie - zakończenie
O takiej konstrukcji opowiadania, moje dziecko pouczało mnie w czwartej klasie podstawówki, a może już w trzeciej?
W Skandalu wstęp jest; źle mi się go czytało, ale to kwestia indywidualnego odbioru stylu pisania. Rozwinięcie też jest; chwała za bohaterkę, która nie jest ciepłymi kluchami i czasem potrafi odpysknąć i postawić na swoim, chociaż kwestią odrębną jest to, jak oceniam jej postępowanie. Ale gdzie jest zakończenie? O co chodziło w całej tej historii? O to, żeby (uwaga spojler!) upokorzyć główną bohaterkę? I tyle? Nie kupuję tego.

Wstęp - rozwinięcie - zakończenie
O takiej konstrukcji opowiadania, moje dziecko pouczało mnie w czwartej klasie podstawówki, a może już w trzeciej?
W Skandalu wstęp jest; źle mi się go czytało, ale to kwestia indywidualnego odbioru stylu pisania. Rozwinięcie też jest; chwała za bohaterkę, która nie jest ciepłymi kluchami i czasem potrafi odpysknąć i postawić na swoim,...

Fajne, lekkie, czysta rozrywka, i jeszcze te jego karmelowe oczy, które potem są już tylko niebieskie (co na to redaktor?).

Fajne, lekkie, czysta rozrywka, i jeszcze te jego karmelowe oczy, które potem są już tylko niebieskie (co na to redaktor?).

Pierwsza część serii zdecydowanie lepsza.

Pierwsza część serii zdecydowanie lepsza.

Pani Agnieszka, jak zawsze, maluje słowem.

Pani Agnieszka, jak zawsze, maluje słowem.

Spodziewam się, że większość książek wrzucanych do kategorii "romans", jest przewidywalna i zawiera mniej lub bardziej wysmakowane opisy erotycznych przeżyć bohaterów, ale ja oczekiwałabym jeszcze jakiejś w miarę logicznej obudowy, historii bohaterów spinającej ich losy w spodziewany happy end. A tu jest kiepsko: słabo poprowadzone losy postaci, płytkie, monotematyczne dialogi, główna bohaterka zwierzająca się ze swoich osobistych przeżyć niemal każdej nowonapotkanej osobie (płci męskiej oczywiście), i jeszcze zbyt często powtórzony suchar o pajęczynach (po co!).
Po takiej lekturze na pewno nie zainteresowałyby mnie kolejne książki tej autorki. Dlatego cieszę się bardzo, że w pierwszej kolejności przeczytałam "Świąteczne nieporozumienie" autorstwa Pani Bester, przy którym świetnie się bawiłam - zupełnie inny poziom pisania.

Spodziewam się, że większość książek wrzucanych do kategorii "romans", jest przewidywalna i zawiera mniej lub bardziej wysmakowane opisy erotycznych przeżyć bohaterów, ale ja oczekiwałabym jeszcze jakiejś w miarę logicznej obudowy, historii bohaterów spinającej ich losy w spodziewany happy end. A tu jest kiepsko: słabo poprowadzone losy postaci, płytkie, monotematyczne...

Taki debiut to ja rozumiem! Ogromny plus za dialogi: często mocne, ale nieprzekombinowane.

Taki debiut to ja rozumiem! Ogromny plus za dialogi: często mocne, ale nieprzekombinowane.

Określenie "rollercoster", doskonale oddaje to, co serwuje nam autor w trzeciej części serii. Tak doskonale napisane, że przestałam się zastanawiać, czy opisane wydarzenia są realne. Przeczytałam wszystkie części bez przerwy na inne lektury, i teraz - jak żyć bez komisarza Zakrzewskiego!

Określenie "rollercoster", doskonale oddaje to, co serwuje nam autor w trzeciej części serii. Tak doskonale napisane, że przestałam się zastanawiać, czy opisane wydarzenia są realne. Przeczytałam wszystkie części bez przerwy na inne lektury, i teraz - jak żyć bez komisarza Zakrzewskiego!

Jest lekko, tak lekko, że myśl w czasie lektury ulatuje w każdym dowolnym kierunku, ale nie krąży wokół bohaterów.

Jest lekko, tak lekko, że myśl w czasie lektury ulatuje w każdym dowolnym kierunku, ale nie krąży wokół bohaterów.

Książka smutna i bardzo prawdziwa. Tak się tylko zastanawiam, czy wystarczy nam, matkom, samoświadomości, żeby nie powtarzać własnym córkom tych wszystkich lekceważących i raniących przekazów. Przecież przywoływane przez autorkę komunikaty mamy wdrukowane w podświadomości. Synom ich nie przekażemy, o nie, to też mamy wdrukowane.

Książka smutna i bardzo prawdziwa. Tak się tylko zastanawiam, czy wystarczy nam, matkom, samoświadomości, żeby nie powtarzać własnym córkom tych wszystkich lekceważących i raniących przekazów. Przecież przywoływane przez autorkę komunikaty mamy wdrukowane w podświadomości. Synom ich nie przekażemy, o nie, to też mamy wdrukowane.

Czekałam i czekałam na zawiązanie akcji, która by mnie wciągnęła, i przy 96 stronie poddałam się.

Czekałam i czekałam na zawiązanie akcji, która by mnie wciągnęła, i przy 96 stronie poddałam się.

O matko z córką! Czego tu nie ma! Dawno nie spotkałam się z takim nagromadzeniem absurdalnych sytuacji i zbiegów okoliczności. Chciałam potraktować tę lekturę z przymrużeniem oka, w końcu czasem dla odprężenia można coś lekkiego, niekoniecznie logicznego przeczytać, ale dotrwałam tylko do połowy książki. Dobrze wcześnej napisano - brakuje tylko jednorożców (a może były, a ja nie doczytałam do końca!).

O matko z córką! Czego tu nie ma! Dawno nie spotkałam się z takim nagromadzeniem absurdalnych sytuacji i zbiegów okoliczności. Chciałam potraktować tę lekturę z przymrużeniem oka, w końcu czasem dla odprężenia można coś lekkiego, niekoniecznie logicznego przeczytać, ale dotrwałam tylko do połowy książki. Dobrze wcześnej napisano - brakuje tylko jednorożców (a może były, a...

Wciągająca, klaustrofobiczna atmosfera.

Wciągająca, klaustrofobiczna atmosfera.

Ta książka jest jak ciepły koc, którym można się otulić.

Ta książka jest jak ciepły koc, którym można się otulić.

Ocenę 9 gwiazdek wystawił syn 😉 Nie sądzę, żeby dużo zrozumiał z przesłania tej książki (to dopiero czwarta klasa, chociaż w opiniach pojawiła się informacja, że kiedyś była to lektura właśnie w 4 klasie), ale pajaki były super ☺

Ocenę 9 gwiazdek wystawił syn 😉 Nie sądzę, żeby dużo zrozumiał z przesłania tej książki (to dopiero czwarta klasa, chociaż w opiniach pojawiła się informacja, że kiedyś była to lektura właśnie w 4 klasie), ale pajaki były super ☺