Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzekomo uznany za jeden z najlepszych w dziedzinie superhero. Bohaterowie w pelerynach znani z okładek i magazynów dla geeków, którzy pamiętają czasy Gwen Stacy - pierwszej miłości Spider-Mana, gdy Człowiek ze Stali napierał na nazistów. I tu mamy wzmocniony koncentrat tej pulpowej rozrywki. Kosmiczne siły, ponadprzeciętne zdolności: błyskawiczna prędkość, umiejętność latania w chmurach. Oraz, jakże modne ( w ostatnich latach),rozterki życia w familii, wśród ludzi z supermocami, którzy ratują świat i obce galaktyki od przezabawnych złoczyńców (Iniemamocni, czyli animacja dla dzieci również wykorzystywała patent, by ukazać superludzi w codziennych relacjach personalnych). ,,Niezwyciężony'' powiela każdy schemat lub ważne wydarzenia historyczne na osi czasu DC-Marvel. Pojawia się starcie, które, przysiągłbym, widziałem w albumie o śmierci Supermana. Niestety największy problem z tym gatunkiem, gdzie wszyscy są supermocni i superodważni, to ugrzeczniona kompozycja, gdy pojawia się zgrzyt odnośnie wybranej konwencji. Dostajemy opowieść z ogólniaka. Nastoletnie dywagacje z liceum, kiedy chłopcy uganiają się za dziewczynami, a na lekcjach zasypiają uczniowie. W przerwach między wydarzeniami kulturowymi oraz spotkaniami z paczką znajomych: lecą w górę, by pojawić się na miejscu, gdzie doszło do kumulacji negatywnej energii, a złe, makabryczne istoty trzeba odseparować od neutralnych cywili. I choć czyta się bez większych tików nerwowych: jestem zdania, że autor przeholował z ekspozycją. Wiele dialogów za dużo wyjaśnia, tłumaczy jedną rzecz kilkakrotnie, przez co hamuje rozwój wydarzeń, a panele zostają przytłoczone przez nadmiar dymków ubrane w słowa. Ale to przypadłość Kirkmana. Przebrzydłego trolla, który nie wie, kiedy wyciszyć scenę czy przestać wyręczać czytelników ujmując im inteligencji czy dedukcji. Poza tym nie przepadam za serialami i seriami, które lecą w nieskończoność, a ,,Niezwyciężony'' wydaje się pozycją, która naśladuje trendy społeczne: przedłużając jedną historię na setki stron (bez pewności, czy będziesz zadowolony z dalszej części programu). Jakby Kirkman uparł się manii, że superbohaterowie od samego nastania (prapoczątków),to telenowela. Nieskończenie pojemna w swojej głupocie. Gdzie absurdalne decyzje scenariuszowe są w zgodzie z duchem oryginału. Gdzie superbohaterowie, jeśli umierają, to na krótko, a kiedy kontrowersje nie służą opowieści, cenzurują ich działania. Dlatego, kiedy widzę na tyłach okładki, że to najlepsza seria o superbohaterach, jaka powstała, zaczynam mieć wątpliwości, czy jakiekolwiek pochwały mają jeszcze znaczenie, bo okazuje się, że to reklama, a nie zdrowa opinia, bo rozsądnych opinii już nie ma, są tylko górnolotne emocje, które nijak się mają do rzeczywistości.