Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fantasy dla dorosłych w klimacie podobnym do twórczości Joe Abercrombiego. Jest mięsiście, krwiście, konkretnie i bez pardonu, świat przedstawiony jest brutalny, mroczny, bohaterowie sponiewierani i poniewierani, a akcja gna do przodu, co chwila zaskakując czytelnika zwrotami akcji, w sposób typowy zresztą dla współczesnej literatury rozrywkowej. Tutaj, na szczęście, autor panuje nad tym wszystkim od strony logicznej i przyczynowo-skutkowej, tylko kilka detali sprawia wrażenie sklejonych na ślinę. Ale nie będę się czepiał akurat tego. Czyta się świetnie, pierwszorzędne czytadło nie obrażające inteligencji czytelnika. Jednakowoż nie jest to tak dobre jak Pierwsze Prawo, boć: - narracja pierwszoosobowa sprawia, że czytelnik nie poznaje różnych punktów widzenia bohaterów, przez co fabuła jest linearna, spłaszczona do percepcji protagonisty, - percepcja protagonisty zaś jest knajpiano-żulerska, nasz narrator myśli, zachowuje się i odbiera otoczenie prostacko, rzeczywistość sprowadzając do chlania i skrajnego cynizmu przemieszanego z ultra skrajnym fatalizmem. Taka percepcja, początkowa świeża i wciągająca, po pewnym czasie zaczyna męczyć, gdyż narracja pierwszoosobowa narzuca odbiór świata przedstawionego czytelnikowi. Świat ten oczyma protagonisty staje się dosyć prostolinijny, szary, bury i ponury, no niezbyt ciekawy konstrukcyjnie. Całość ratują dynamiczne i ciekawe rozwiązania fabularne w ramach tego świata. Lektura jest przyjemna, lecz letnia, czytelnik niezbyt angażuje się w losy bohaterów, śledząc je z ciekawością neutralnego obserwatora bójki w barze. Taki jest początek trylogii, zobaczymy jak będzie dalej.