Asiunia

Super , ale BAAARDZO smutne😭✨🌺

Super , ale BAAARDZO smutne😭✨🌺

"Asiunia" to autobiograficzna powieść Joanny Papuzińskiej, która w poruszający sposób opisuje jej dzieciństwo w okupowanej Warszawie. Książka przeznaczona jest dla dzieci w wieku od 8 lat, ale z pewnością spodoba się również dorosłym czytelnikom.
Autorka z dużą wrażliwością i realizmem ukazuje codzienne życie małej dziewczynki podczas II wojny światowej. Czytelnik obserwuje, jak wojna stopniowo odbiera Asiuni beztroskę i bezpieczeństwo, zmuszając ją do bolesnego dorastania. "Asiunia" to nie tylko opowieść o okrucieństwie wojny, ale również o sile ludzkiego ducha i nadziei. Pomimo tragicznych wydarzeń, tytułowa bohaterka zachowuje optymizm i wiarę w lepsze jutro. Papuzińska z dużą subtelnością ukazuje, jak ważne w obliczu traumy są miłość i wsparcie bliskich.
Książka wzbogacona jest o piękne ilustracje Macieja Szymanowicza, które doskonale oddają atmosferę tamtych czasów.

"Asiunia" to autobiograficzna powieść Joanny Papuzińskiej, która w poruszający sposób opisuje jej dzieciństwo w okupowanej Warszawie. Książka przeznaczona jest dla dzieci w wieku od 8 lat, ale z pewnością spodoba się również dorosłym czytelnikom.
Autorka z dużą wrażliwością i realizmem ukazuje codzienne życie małej dziewczynki podczas II wojny światowej. Czytelnik...

Na książkę Pani Joanny Papuzińskiej polowałem już od jakiegoś czasu i dopiero teraz udało mi się dorwać w bibliotece - takie było zainteresowanie.
Nieraz zastanawiałem się, jak rozmawiać z dziećmi o takim trudnym temacie jakim jest wojna, książka Pani Joanny pokazuje w zawoalowany sposób okropność wojny i tego co spotyka zwykłych ludzi, a niestety ta może wybuchnąć wszędzie w każdej chwili.
Pani Joanna jest do tego odpowiednią osobą, gdyż sama przeżyła wojnę jako dziecko.
Świetna książeczka, mimo, tego, że jestem dorosły to wzruszyłem się bardzo mocno (może też dlatego, że interesuję się tematyką II Wojny Światowej, czytając "Asiunię" miałem przed oczyma historię Eugenii Pol i Obozu Koncentracyjnego dla Dzieci w Łodzi).

Na książkę Pani Joanny Papuzińskiej polowałem już od jakiegoś czasu i dopiero teraz udało mi się dorwać w bibliotece - takie było zainteresowanie.
Nieraz zastanawiałem się, jak rozmawiać z dziećmi o takim trudnym temacie jakim jest wojna, książka Pani Joanny pokazuje w zawoalowany sposób okropność wojny i tego co spotyka zwykłych ludzi, a niestety ta może wybuchnąć wszędzie...

Lektura klas 2 którą przeczytałem wraz z synami. Wspomnienia pięcioletniej dziewczynki Asiuni z okresu okupacji i powstania warszawskiego widziane jej oczami. Książka robiąca kolosalne wrażenia na dzieciach. Pokazane smutek, głód i strach z tego co działo się w tym okresie u małych dzieci. Którzy nie rozumieli wszystkiego a i tak dochodziło ich ten koszmar wojny. Wspaniała opowieść którą powinni posłuchać imprzeczytać wszystkie dzieci. Po tej książce dzieci już wiedzą że wojna to wcale nie fajna rzecz i trzeba cieszyć się z tego w jakim czasie teraz żyjemy. Gorąco polecam.

Lektura klas 2 którą przeczytałem wraz z synami. Wspomnienia pięcioletniej dziewczynki Asiuni z okresu okupacji i powstania warszawskiego widziane jej oczami. Książka robiąca kolosalne wrażenia na dzieciach. Pokazane smutek, głód i strach z tego co działo się w tym okresie u małych dzieci. Którzy nie rozumieli wszystkiego a i tak dochodziło ich ten koszmar wojny. Wspaniała...

"Asiunia" Joanny Papuzińskiej to lektura szkolna mojego syna, który jest obecnie w 3 klasie. I już teraz śmiało mogę stwierdzić, że to jest odpowiedni na nią moment, a nie jak w niektórych przepadkach znacznie wcześniej wdrążona do szkoły. Dlaczego?
Jak widać po opisie na tylnej okładce, fabuła dotyczy małej dziewczynki i jej przeżyć w czasie wojny. Delikatnie i subtelnie nakreślono tutaj tematy dotyczące walki o przetrwanie, śmierci, samotności, wygnania, głodu i biedy, co jest wielkim plusem. Dla małego dziecka większość z tych tematów jest jeszcze niezrozumiała, a oni sami zbyt wrażliwi, wiec takie przedstawienie tej sprawy jest doskonale dopasowane do ich wieku.
Czytając tę lekturę wraz z synem, który ma już jako taką wiedzę o wojnie i jej skutkach, dookoła panowała cisza. Oboje bardzo się na niej skupiliśmy, wchłaniając jej smutną i pełną melancholii atmosferę. Przez pewien czas od jej odłożenia, syn zastanawiał się co też wydarzyło się mamie Asiuni, dlaczego nie wróciła, mając nadal nadzieję, że nie było tak tragicznie, że może gdzieś tam się zapodziała, a co najważniejsze- że nie cierpiała.
Jak widać na tę lekturę trzeba być odpowiednio dojrzałym jako dziecko, by coś z niej wynieść, a nie tylko przeczytać i zapomnieć.

"Asiunia" Joanny Papuzińskiej to lektura szkolna mojego syna, który jest obecnie w 3 klasie. I już teraz śmiało mogę stwierdzić, że to jest odpowiedni na nią moment, a nie jak w niektórych przepadkach znacznie wcześniej wdrążona do szkoły. Dlaczego?
Jak widać po opisie na tylnej okładce, fabuła dotyczy małej dziewczynki i jej przeżyć w czasie wojny. Delikatnie i subtelnie...

Popłakałam się, tak to chyba już jest gdy dorośli czytają książki dla dzieci

Popłakałam się, tak to chyba już jest gdy dorośli czytają książki dla dzieci

Bardzo lubię panią Papuzińską. Pięknie pisze.

Bardzo lubię panią Papuzińską. Pięknie pisze.

Z perspektywy dorosłej osoby - książka bardzo wzruszająca, gdy pomyśli się o tym, że bohaterką jest malutka dziewczynka wrzucona w świat wojny. Czy jest odpowiednia dla dzieci? Chyba zależy od wrażliwości i wyobraźni dziecka, choć wydaje mi się najdelikatniejszą relacją z II wojny światowej, z jaką miałam styczność.

Z perspektywy dorosłej osoby - książka bardzo wzruszająca, gdy pomyśli się o tym, że bohaterką jest malutka dziewczynka wrzucona w świat wojny. Czy jest odpowiednia dla dzieci? Chyba zależy od wrażliwości i wyobraźni dziecka, choć wydaje mi się najdelikatniejszą relacją z II wojny światowej, z jaką miałam styczność.

Nigdy nie zrozumiem, czemu akurat to musiała być pierwsza lektura mojego dziecka w pierwszej klasie szkoły podstawowej.
Wmuszanie 6-cio letniemu dziecku łopatą do głowy tematyki śmierci, głodu, beznadziei, bezsensu życia, odczłowieczenia, okrucieństwa i cierpienia narodu.
To skuteczny sposób, żeby zniechęcić dzieci do czytania czegokolwiek.
Temat zagłady, wojny, ludobójstwa powinien być omawiany w okolicach klasy 8, przy okazji omawiania na historii 2-giej wojny światowej. W pierwszej klasie dzieci nie mają jeszcze wystarczającego kontekstu historycznego.
Nie są też jeszcze na odpowiednim poziomie wrażliwości społecznej i emocjonalnej, żeby zrozumieć czemu mają to czytać.
Dla 6-cio latka temat nieodpowiedni.
Dla 15-latka zbyt dziecinny sposób prowadzenia narracji.
W efekcie książka jest dla nikogo.

Nigdy nie zrozumiem, czemu akurat to musiała być pierwsza lektura mojego dziecka w pierwszej klasie szkoły podstawowej.
Wmuszanie 6-cio letniemu dziecku łopatą do głowy tematyki śmierci, głodu, beznadziei, bezsensu życia, odczłowieczenia, okrucieństwa i cierpienia narodu.
To skuteczny sposób, żeby zniechęcić dzieci do czytania czegokolwiek.
Temat zagłady, wojny, ludobójstwa...

Uważam, że to świetna książeczka, przekazująca dzieciom fakty i rzeczywistość, która nie będzie dla nich tak przytłaczająca emocjonalnie. Myślę, że jakbym była dzieckiem, i zapoznałabym się z tą historią, miałabym wrażenie, że jakaś inna dziewczynka w moim wieku opowiada swoją historię, i bym czuła jakąś taką sympatię.

Uważam, że to świetna książeczka, przekazująca dzieciom fakty i rzeczywistość, która nie będzie dla nich tak przytłaczająca emocjonalnie. Myślę, że jakbym była dzieckiem, i zapoznałabym się z tą historią, miałabym wrażenie, że jakaś inna dziewczynka w moim wieku opowiada swoją historię, i bym czuła jakąś taką sympatię.