W czym problem?

Wygląda na to, że marudzenia nigdy dość. Czy Clarkson się powtarza? Tak! Czy z wiekiem marudzi bardziej i bardziej? Jeszcze jak! Ale to marudzenie jest zasadne, aktualne i potrzebne. Panie Clarkson pisz pan o Polsce.

Wygląda na to, że marudzenia nigdy dość. Czy Clarkson się powtarza? Tak! Czy z wiekiem marudzi bardziej i bardziej? Jeszcze jak! Ale to marudzenie jest zasadne, aktualne i potrzebne. Panie Clarkson pisz pan o Polsce.

Marudzi tutaj Orangutan. Oj, marudzi. No, ale to Clarkson, więc wiadomo, że utyskiwanie i własny ogląd świata musi być. Po latach od premiery czyta się nadal dobrze. Jasne, są sprawy, które się totalnie przedawniły, ale miło dziś widzieć, co Top Gearowiec i skandalista wówczas myślał.
Lektura nieobowiązkowa, ale satysfakcjonująca. Dawkować wstrzemięźliwie! ^^

Marudzi tutaj Orangutan. Oj, marudzi. No, ale to Clarkson, więc wiadomo, że utyskiwanie i własny ogląd świata musi być. Po latach od premiery czyta się nadal dobrze. Jasne, są sprawy, które się totalnie przedawniły, ale miło dziś widzieć, co Top Gearowiec i skandalista wówczas myślał.
Lektura nieobowiązkowa, ale satysfakcjonująca. Dawkować wstrzemięźliwie! ^^

Kolejna książka Clarksona to zbiór felietonów z lat 2008 - 2009. Większość dotyczy spraw związanych z Wielką Brytanią, choć niektóre poruszane problemy są bardziej uniwersalne. Zdarzały się takie bardziej zabawne, ale większość nie wywołała u mnie nawet nikłego uśmiechu.
Mam wrażenie, że książek Clarksona nie należy czytać jedna po drugiej. Tak właśnie było w moim przypadku. Poprzednia książka była dla mnie całkiem zabawna. Ta już nie tak bardzo. Częściej miałem wrażenie, że czytam marudzenia "starego dziada", który wszystko wie lepiej i często to, o czym pisze można by sprowadzić do tego, że "kiedyś to było". Stąd moja ocena. Przypuszczam, że gdybym zrobił sobie przerwę między książkami tego autora, moja ocena byłaby wyższa. Choć z drugiej strony zastanawiałem się czy nie dać może jednak tylko 5 gwiazdek. W sumie czytało się szybko ale jakoś tak bez entuzjazmu.

Kolejna książka Clarksona to zbiór felietonów z lat 2008 - 2009. Większość dotyczy spraw związanych z Wielką Brytanią, choć niektóre poruszane problemy są bardziej uniwersalne. Zdarzały się takie bardziej zabawne, ale większość nie wywołała u mnie nawet nikłego uśmiechu.
Mam wrażenie, że książek Clarksona nie należy czytać jedna po drugiej. Tak właśnie było w moim...

Gość ma naprawdę talent do pisania. Książka pełna humoru. Właściwie w każdym z tych felietonów znajdziemy po kilka bardzo błyskotliwie napisach zdań, które bezzwłocznie będziemy chcieli zacytować naszym domownikom

Gość ma naprawdę talent do pisania. Książka pełna humoru. Właściwie w każdym z tych felietonów znajdziemy po kilka bardzo błyskotliwie napisach zdań, które bezzwłocznie będziemy chcieli zacytować naszym domownikom

Nudna, mysle ze juz nie bede siegal po pozycje tego autora, wiem o czym beda.

Nudna, mysle ze juz nie bede siegal po pozycje tego autora, wiem o czym beda.

Nadal trzyma poziom.

Nadal trzyma poziom.

Cały Clarkson - nic dodać, nic ująć!

Cały Clarkson - nic dodać, nic ująć!

Problem? Jaki problem?

Jeremy Clarkson i jego koledzy za jakiś czas wrócą z nowym programem. A ja zapraszam na recenzję jednej z jego książek.

Poza prowadzeniem programu motoryzacyjnego Clarkson pisze felietony dla brytyjskich gazet. Co jakiś czas są one zbierane w jednej książce.

Jeremy Clarkson ma bardzo ostre pióro - jego felietony wyśmiewają chyba wszystko co możliwe (choć nie przypominam sobie aby pisał coś o królowej),a w trakcie lektury trudno jest powstrzymać się od śmiechu. Tym bardziej, że niektóre próby logicznego powiązania odległych od siebie zjawisk są naprawdę karkołomne, no bo jak można uzasadnić, że gry planszowe zagrażają pokojowi na świecie? Nie wiecie? Ja też nie wiedziałem, ale po lekturze już wiem :)
Dla polskich czytelników książka w pewnych aspektach może być problematyczna. Felietony dotyczą głównie wydarzeń mających miejsce w Wielkiej Brytanii, więc w niektórych momentach możemy nie mieć pełnego obrazu i nie do końca rozumieć co autor miał na myśli. Do tego Clarkson odnosi się do osób o których przeważnie nie słyszeliśmy. W tym jednak pomóc mogą krótkie notki biograficzne zawarte na końcu książki.
Krótki wpis, bo co tu dużo pisać - zabawne i jednocześnie wnikliwe obserwacje, a że to felietony to w sam raz na przerywnik i do czytania z doskoku raz na jakiś czas.

https://czytalski.eu

Problem? Jaki problem?

Jeremy Clarkson i jego koledzy za jakiś czas wrócą z nowym programem. A ja zapraszam na recenzję jednej z jego książek.

Poza prowadzeniem programu motoryzacyjnego Clarkson pisze felietony dla brytyjskich gazet. Co jakiś czas są one zbierane w jednej książce.

Jeremy Clarkson ma bardzo ostre pióro - jego felietony wyśmiewają chyba wszystko co możliwe...

Specyficzne poczucie humoru...to po prostu Clarkson.

Specyficzne poczucie humoru...to po prostu Clarkson.

Jeśli ktoś lubi specyficzne poczucie humoru tego pana to książka na pewno się spodoba jeśli nie to lepiej nie czytaj.

Jeśli ktoś lubi specyficzne poczucie humoru tego pana to książka na pewno się spodoba jeśli nie to lepiej nie czytaj.