Heloiza i Abelard

Większości prac R. Pernoud nie uznaję za szczególnie udane. Wydają się napisane chaotycznie, wręcz egzaltowane, pomijają za to istotne szczegóły rzeczowe. W przypadku „klasycznych” biografii postaci aktywnych na polu działalności politycznej (np. Ryszarda Lwie Serce, Eleonory Akwitańskiej czy Blanki Kastylijskiej – wszystkie wydane w serii „marmurkowej” PIW, podobnie jak obecna praca) to istotna wada. Wspólna biografia Heloizy i Abelarda, pary słynnych, dwunastowiecznych uczonych i kochanków, wykazuje podobne cechy. Tym razem to jednak nie przeszkadza. Temat wydaje się bowiem stworzony właśnie dla pióra R. Pernoud. Rzeczowe i ograniczające się do przedstawienia znanych nam faktów opisanie dziejów Heloizy i Abelarda (wiedzę czerpiemy głównie z korespondencji obojga bohaterów) wypadłoby sucho i bezbarwnie, a przecież to jedna z najsłynniejszych historii miłosnych na przestrzeni wieków, dramatyzmem i nagromadzeniem emocji nie ustępująca epopejom literackim. Ma natomiast nad nimi tę przewagę, że wydarzyła się naprawdę. W dodatku Abelard to jeden z najwybitniejszych myślicieli średniowiecza, wierzący w potęgę rozumu i torujący drogę nowym prądom umysłowym. W swoich czasach niezrozumiany i często atakowany, odegrał wielką rolę w rozwoju nauki i myśli europejskiej. Wszystko to odnajdujemy w pracy R. Pernoud, która zresztą nie „kanonizuje” swoich bohaterów i dostrzega ich negatywne cechy – zwłaszcza Abelarda (zarozumiałość, przekonanie o własnej przewadze intelektualnej, agresywność w sporach). Heloizę uznaje Autorka za nie ustępującą ukochanemu na polu umysłowym, znacznie natomiast przewyższającą go w kwestiach uczuciowych oraz zdolności do wyrzeczeń w imię miłości. Gloryfikowanie płci pięknej i rzekomo słabszej to zresztą stały rys prac R. Pernoud, tutaj akurat bynajmniej nie rażący. Klimat epoki oddają liczne cytaty ze wspomnianej korespondencji bohaterów, a także ówczesnych utworów poetyckich, niekiedy autorstwa samego Abelarda (przypuszczalnie, był bowiem również utalentowanym poetą, swoich wierszy miłosnych jednak nie podpisywał, trwają więc spory dotyczące jego autorstwa). Akurat tę pracę R. Pernoud uważam za godną polecenia. Z drugiej strony, informację o przyczynie śmierci Abelarda i rodzaju trawiącej go choroby wypadałoby w pracy biograficznej podać w miejscu bardziej eksponowanym, niż zagubiony w jednym z rozdziałów przypis.

Większości prac R. Pernoud nie uznaję za szczególnie udane. Wydają się napisane chaotycznie, wręcz egzaltowane, pomijają za to istotne szczegóły rzeczowe. W przypadku „klasycznych” biografii postaci aktywnych na polu działalności politycznej (np. Ryszarda Lwie Serce, Eleonory Akwitańskiej czy Blanki Kastylijskiej – wszystkie wydane w serii „marmurkowej” PIW, podobnie jak...

Fascynująca książka, której autorka potrafiła z pomnikowych postaci wielkich kochanków średniowiecza zrobić zwykłych ludzi. Mając za podstawę tych literackich zmagań dość niewdzięczną materię listów obojga bohaterów, i innej korespondencji z tego okresu, a także dzieła naukowe i teologiczne Pernoud stworzyła niezwykle żywą i wzruszającą opowieść o miłości, namiętności, egoizmie, i wybaczeniu. Dla mnie bardzo poruszająca lektura.

Fascynująca książka, której autorka potrafiła z pomnikowych postaci wielkich kochanków średniowiecza zrobić zwykłych ludzi. Mając za podstawę tych literackich zmagań dość niewdzięczną materię listów obojga bohaterów, i innej korespondencji z tego okresu, a także dzieła naukowe i teologiczne Pernoud stworzyła niezwykle żywą i wzruszającą opowieść o miłości, namiętności,...

Regine Pernoud jest autorką kilku interesujących biografii ludzi epoki średniowiecza. Wielką zaletą Jej pisarstwa jest osadzenie życiorysów prezentowanych postaci na tle szeroko pojętych dziejów kultury danego okresu. Całość zarazem ukazana jest w sposób bardzo plastyczny, oraz nieprzytłoczony ogromem szczegółów, jak to nieraz bywa w tego typu ujęciach.
Biografia Abelarda (bo mimo tytułu jest on centralną postacią książki) przedstawia nam dzieje słynnej miłości, która to miłość przez pryzmat tragedii jaka ją spotkała, stała się z jednej strony natchnieniem dla wielu późniejszych twórców kultury, z drugiej zaś, przestrogą dla tych, którzy chcieliby w sposób niefrasobliwy spróbować złamać konwenanse otoczenia od którego jest się zależnym.
Czytelnik pragnący zgłębić tajniki filozofii wybitnego myśliciela średniowiecza będzie z pewnością zawiedziony. Nie znajdzie w dziele wielu informacji na ten temat. Książka traktuje o tych sprawach niezmiernie lakonicznie. Nie jest to praca o filozofii. Chyba, że przyjmiemy, iż miłość jest jej najwyższą formą.
Warto sięgnąć po książkę R. Pernoud choćby po to, aby poszerzyć swą wiedzę o dzieje tragicznych wydarzeń w niej opisanych.
Jeśli ktoś lubi wyłapywać z czytanych prac mądre sentencje lub też ciekawe cytaty, to może być pewnym, że znajdzie w tej książce coś dla siebie. Mi szczególnie dało do myślenia przytoczone stwierdzenie rzymskiego satyryka Persjusza - "Niczym dla ciebie jest wiedza o jakiejś rzeczy, jeżeli ktoś inny nie wie, że to wiesz".

Regine Pernoud jest autorką kilku interesujących biografii ludzi epoki średniowiecza. Wielką zaletą Jej pisarstwa jest osadzenie życiorysów prezentowanych postaci na tle szeroko pojętych dziejów kultury danego okresu. Całość zarazem ukazana jest w sposób bardzo plastyczny, oraz nieprzytłoczony ogromem szczegółów, jak to nieraz bywa w tego typu ujęciach.
Biografia Abelarda...

Książka ta w sposób bardzo interesujący przedstawia intelektualne elity XII-wiecznej Europy. Słynna historia miłosna Abelarda i Heloizy zajmuje w ten panoramie poczesne miejsce, ale wcale nie dominuje nad całością narracji (co uważam za słuszny wybór). Para tytułowych bohaterów zostaje ukazana z wielu stron. Życie, duchowość, twórczość literacka, spory naukowe i doktrynalne. Całość jest naprawdę piękną panoramą kulturową średniowiecznej Europy w pierwszej połowie XII wieku. Dodatkowym atutem książki jest klarowność narracji i ciekawy język. Régine Pernoud była nie tylko wybitną mediewistką, ale także dobrą pisarką i - co każdy czytelnik przyzna - jej monografie po prostu dobrze się czyta. „Heloiza i Abelard” (myślę, że kolejność tytułowych postaci powinna być odwrócona) to bardzo dobra książka o średniowieczu. O średniowieczu zaprezentowanym nie przez pryzmat wojen i traktatów pokojowych, ale z perspektywy szeroko pojętej historii kultury i z perspektywy... miłości.

Tomasz Babnis

Książka ta w sposób bardzo interesujący przedstawia intelektualne elity XII-wiecznej Europy. Słynna historia miłosna Abelarda i Heloizy zajmuje w ten panoramie poczesne miejsce, ale wcale nie dominuje nad całością narracji (co uważam za słuszny wybór). Para tytułowych bohaterów zostaje ukazana z wielu stron. Życie, duchowość, twórczość literacka, spory naukowe i...

Początkowo podchodziłam do tego utworu sceptycznie, ponieważ wybrałam go jako lekturę. Okazało się, że niesłusznie.
Książkę czyta się lekko, język jest przystępny a do tego historia całkiem ciekawa.
Opiera się ona co prawda na miłości bohaterów, ale nie tylko to jest tam ważne. Wręcz przeciwnie. Najistotniejszą część stanowi duchowość, co bardzo w tym dziele cenię. Poza tym myślę, że to niezłe źródło informacji dotyczących poglądów ludzi średniowiecza (zwłaszcza kleru) oraz sposobu rozwiązywania sprzeczności.

Polecam jako coś do poczytania i zgłębiania wiedzy, niekoniecznie przymusowego.

Początkowo podchodziłam do tego utworu sceptycznie, ponieważ wybrałam go jako lekturę. Okazało się, że niesłusznie.
Książkę czyta się lekko, język jest przystępny a do tego historia całkiem ciekawa.
Opiera się ona co prawda na miłości bohaterów, ale nie tylko to jest tam ważne. Wręcz przeciwnie. Najistotniejszą część stanowi duchowość, co bardzo w tym dziele cenię. Poza...