Pulverkopf

Pod koniec lektury zacząłem zastanawiać się czy to nie jest aby jakiś literacki żart (drwina z czytelnika). Napisana z wielką erudycją i wysmakowaniem książka, która jednak nie dostarcza spełnienia, które pozwoliłoby odpowiedzieć twierdząco na pytanie: „czy było warto?” Po co powstała? Nie było łatwo przez nią przebrnąć.

Pod koniec lektury zacząłem zastanawiać się czy to nie jest aby jakiś literacki żart (drwina z czytelnika). Napisana z wielką erudycją i wysmakowaniem książka, która jednak nie dostarcza spełnienia, które pozwoliłoby odpowiedzieć twierdząco na pytanie: „czy było warto?” Po co powstała? Nie było łatwo przez nią przebrnąć.

Książka w której można się zaczytać na śmierć. Historia składa się z małych kawałków układanki, która potem w głowie czytelnika daje intersubiektywną całość. W przerwach czytania nie można przestać o niej myśleć, daje o sobie znać wielokulturowość naszego pochodzenia i refleksja nad własnymi poglądami i postawami. Dla mnie klejnot mojej kolekcji książek :)

Książka w której można się zaczytać na śmierć. Historia składa się z małych kawałków układanki, która potem w głowie czytelnika daje intersubiektywną całość. W przerwach czytania nie można przestać o niej myśleć, daje o sobie znać wielokulturowość naszego pochodzenia i refleksja nad własnymi poglądami i postawami. Dla mnie klejnot mojej kolekcji książek :)

Było dobrze, a potem niestety nuda.

Było dobrze, a potem niestety nuda.

Nie umiem dokładnie sprecyzować dlaczego tak jest, ale od pewnego momentu lektury nie mogłem przestać myśleć o książce Jerzego Krzysztonia „Obłęd” (przeczytanej gdzieś w zamierzchłej przeszłości). I wcale nie dlatego nawet, że i tu i tam mamy niejako do czynienia z pacjentem psychiatrycznym. Chociaż może właśnie tak. Może sposób prowadzenia narracji właśnie z tym jest związany. Ale tak jak Krzysztoń opowiadał niejako swoje własne przeżycia, tak historia opisana przez Edwarda Pasewicza powstała chyba w jego głowie. A w każdym razie sposób jej przedstawienia. Bo nie wiem, czy jest to od początku do końca wymyślona powieść, czy może reportaż literacki. A może rodzaj spisanych własnych przeżyć autora? Bo nie wiem, w którym miejscu kończą się fakty, a w którym zaczyna fikcja, co jest prawdą, a co tylko domysłem. Kompozytor Norbert von Hannenheim jest postacią autentyczną, choć nigdy o nim wcześniej nie słyszałem, ale czy autentyczne są, decydujące tu niemal o wszystkim, zapiski babki narratora, Weroniki Werhunt z Międzyrzecza? Jeśli cała ta opowieść powstała wyłącznie w głowie autora, to nie wiem, pod czego wpływem ją pisał, jakich środków zażywał, co było jego inspiracją. Że powstał majstersztyk, nie mam wątpliwości. Ale majstersztyk trudny w lekturze. Fascynujący, ale niełatwy. Niby całość układa się w jakąś logiczną opowieść, ale wątków jest tak dużo, styl tej książki wymaga ciągłej uwagi, bo nim się człowiek zorientuje już jest w innym miejscu, już stracił wątek, już nie wie kto w tym momencie i o czym opowiada; czy to lata trzydzieste, czy zaraz-powojenne, czy może już współczesne. Do tego dochodzą sny bohatera, które – choć wydaje się to niemożliwe – są jeszcze bardziej szalone niż jego jawa. Jeśli komuś w tym opisie jeszcze wciąż czegoś mogłoby zabraknąć, to należy niewątpliwie dodać, że całość przesiąknięta jest homoerotyzmem i to w sposób absolutnie uciekający od jakiejkolwiek subtelności (żeby to w miarę subtelnie określić). No i jest tego prawie 600 stron! Polecam z czystym sercem, ale chyba tylko najwytrwalszym czytelnikom. Bo lektura to faktycznie fascynująca i w formie i w treści, ale na pewno nie łatwa. Myślę, że taką książkę można napisać tylko raz w życiu.

Nie umiem dokładnie sprecyzować dlaczego tak jest, ale od pewnego momentu lektury nie mogłem przestać myśleć o książce Jerzego Krzysztonia „Obłęd” (przeczytanej gdzieś w zamierzchłej przeszłości). I wcale nie dlatego nawet, że i tu i tam mamy niejako do czynienia z pacjentem psychiatrycznym. Chociaż może właśnie tak. Może sposób prowadzenia narracji właśnie z tym jest...

Miało być wielowątkowe, wplecione w historię dzieło, a wyszło chaotycznie.
Książkę czyta się ciężko, bardzo trudno odnaleźć się w opisywanej historii. Fabuła sprawia wrażenie, jakby autor dorzucał w trakcie pisania kolejne wydarzenia, które akurat wydawały mu się fajne, jednocześnie nie mając żadnego planu. Nawiązania do muzyki i historii również wydają się naciągane.

Drobne literówki w tekście, błędy w hebrajszczyźnie.

W moim odczuciu książka nie sprostała temu, czym miała w założeniu być.

Miało być wielowątkowe, wplecione w historię dzieło, a wyszło chaotycznie.
Książkę czyta się ciężko, bardzo trudno odnaleźć się w opisywanej historii. Fabuła sprawia wrażenie, jakby autor dorzucał w trakcie pisania kolejne wydarzenia, które akurat wydawały mu się fajne, jednocześnie nie mając żadnego planu. Nawiązania do muzyki i historii również wydają się...

Zapowiadała się świetnie. Jednak poległam na 150 stronie. Zbyt wiele wątków, niepotrzebne wstawki notatek głównego bohatera. Chaos i bałagan.

Zapowiadała się świetnie. Jednak poległam na 150 stronie. Zbyt wiele wątków, niepotrzebne wstawki notatek głównego bohatera. Chaos i bałagan.

Bardzo ciekawy pomysł na historię rodziny polsko-niemieckiej, niestety wielowątkowość opowieści i chaotyczne przenikanie się czasoprzestrzeni spowodowało, że książka ta zmęczyła mnie już w połowie.

Bardzo ciekawy pomysł na historię rodziny polsko-niemieckiej, niestety wielowątkowość opowieści i chaotyczne przenikanie się czasoprzestrzeni spowodowało, że książka ta zmęczyła mnie już w połowie.

Zachwyciła mnie od pierwszej strony i nie mogłem się oderwać od czytania tej niesamowitej misternie ułożonej historii. Hipnotyzujący język Edwarda, sprawił że pochłonąłem tę powieść w 2,5 dnia

Wychowaliśmy się prawie na tym samym podwórku, więc historia snuta przez pisarza była tym bardziej dla mnie interesująca. Książka rewelacyjna i niepowtarzalna spowita wspaniałym tajemniczym klimatem. Historia nie dla każdego, tę książkę trzeba czuć, umieć czuć...Kawał bardzo dobrej literatury i zasłużona nagroda !

Zachwyciła mnie od pierwszej strony i nie mogłem się oderwać od czytania tej niesamowitej misternie ułożonej historii. Hipnotyzujący język Edwarda, sprawił że pochłonąłem tę powieść w 2,5 dnia

Wychowaliśmy się prawie na tym samym podwórku, więc historia snuta przez pisarza była tym bardziej dla mnie interesująca. Książka rewelacyjna i niepowtarzalna spowita wspaniałym...

Bardzo trudno mi ocenić jednoznacznie książkę Pasewicza. Z jednej strony bardzo zainteresowała mnie historia zarówno kompozytora Norberta, jak i rodziny głównego bohatera, mnogość wątków i ich wzajemne się przenikanie, z drugiej strony zdarzało się, że powieść mnie zwyczajnie męczyła i miałam ochotę zarzucić czytanie. Szczególnie nie podobały mi się zbyt dosadne opisy albo nadmiernie rozciągniecie niektórych wątków. Irytację budziły też niektóre fragmenty, które były sprawiały wrażenie zwykłego bełkotu. Jednocześnie nie byłam w stanie porzucić tej historii i bardzo chciałam dowiedzieć się jak się skończy- trochę taki czytelniczy syndrom Sztokholmski. Nie wiem czy ja polecam, na pewno nie pozostawia czytelnika obojętnym.

Bardzo trudno mi ocenić jednoznacznie książkę Pasewicza. Z jednej strony bardzo zainteresowała mnie historia zarówno kompozytora Norberta, jak i rodziny głównego bohatera, mnogość wątków i ich wzajemne się przenikanie, z drugiej strony zdarzało się, że powieść mnie zwyczajnie męczyła i miałam ochotę zarzucić czytanie. Szczególnie nie podobały mi się zbyt dosadne opisy albo...

Trudno jest ocenić tę książkę, z jednej strony wciąga, z drugiej, łatwo się w niej pogubić i pozostaje pewien niedosyt po zakończeniu jej.

Trudno jest ocenić tę książkę, z jednej strony wciąga, z drugiej, łatwo się w niej pogubić i pozostaje pewien niedosyt po zakończeniu jej.