Antynatalistyczny „soter”.

„W stanach depresyjnych umysł można przyrównać właśnie do takiego
poroża, które swym fantastycznym splendorem przygniata do ziemi dźwigającego
je na głowie osobnika”.
– Tak, w s-t-a-n-a-c-h d-e-p-r-e-s-y-j-n-y-c-h człowiek wydaje się samemu sobie najbardziej wyjątkowym indywiduum, którego „ślepy” i „głupi” świat nie potrafi dostrzec i docenić, gdy w rzeczywistości jest ledwie brudną kałużą, odbijającą zachmurzone niebo.

„Co jest powodem, że tylko nieznaczna liczba jednostek ginie, nie mogąc znieść ciężaru życia – nałożonego im przez zdolność poznania, która obarcza je większym ciężarem, niż są w stanie udźwignąć?”
– Bóg nikomu nie nakłada ciężarów, których nie dało by się udźwignąć. Co tam sobie dołożyłeś, to już zasługa własna.

„Siła nośna każdego poszczególnego członu polega na tym, że albo jego fikcyjna natura nie została jeszcze dostrzeżona, albo też na tym, że pomimo odkrycia owej fikcyjności uznaje się ją za całkowicie niezbędną. Stąd też nauczanie religii w szkołach, popierane nawet przez ateistów niewidzących innych środków wdrożenia dzieci w społeczne schematy postępowania aniżeli wiara. Wraz ze stopniowym dostrzeżeniem fikcyjności czy też zbędności owych członów niezwłocznie dokonuje się zastąpienia ich nowymi („ograniczony czas życia prawd”)(...)”.
– Jeśli można u kogoś naruszyć konstrukcję duchową obnażając fikcję wartości na których jest oparta, to najwyraźniej nie była to duchowa konstrukcja i nie były to wieczne wartości (idee),a tylko nieporadne wyobrażenia intelektualne niedojrzałej duszy. Klasyczny przykład egzystencjaluchów: „Ja nie potrafię w duchowość, to znaczy że nikt nie potrafi”; „Ja nie odnalazłem drogi do Boga, to znaczy że kłamią wszyscy ci twierdzący, że odnaleźli”.

- Gdyby duchowość była „ucieczką od czegoś”, balibyśmy się sięgać po takie intelektualne rzygowiny egzystencjalistów. Bóg daje taką siłę, że niewinny Sokrates nie ucieka z więzienia, choć ma ku temu sposobność, lecz wypija cykutę; że Jezus, wiedząc co go czeka, wjeżdża na osiołku do Jerozolimy, a tuż przed pojmaniem, modli się w spokoju w ogrójcu.

„Przedłożony tu esej jest typową próbą sublimacji. Autor nie cierpi, wypełnia tylko arkusze papieru, które trafią następnie do druku”.
- Sublimuje, czyli wg Zappfe przekształca swoją rozpacz. Dokładnie tym jest nurt egzystencjalistyczny: dzieleniem się z całym światem swoją wewnętrzną mizerią.

„Istniejące obecnie warunki są mniej sprzyjające zakotwiczaniu – wszystkie odziedziczone kolektywne systemy zakotwiczenia zostały zachwiane za sprawą miażdżącej krytyki”.
- Tylko w sercach ludzi małodusznych. Te antyteistyczne „krytyki” wciągam nosem i popijam koktajlem z kolejnego ścierwa egzystencjalucha, który opublikował swoje wypociny w ramach „autoterapii”.

„(…) o ile w ogóle osiągnięcie spokoju jest zadaniem wykonalnym”.
- Przyćpij sobie trochę chrześcijaństwa na wyższym poziomie i zapij stoicyzmem – nieźle „trzepie”.

Coraz bardziej nasuwa mi się takie skojarzenie, że literatura egzystencjalistyczna to takie dawne patostreamy. Podobne ciągnie do podobnego – ja sam czytam z musu, albo na czyjąś prośbę, żeby to skomentować „po mojemu” ;)

Antynatalistyczny „soter”.

„W stanach depresyjnych umysł można przyrównać właśnie do takiego
poroża, które swym fantastycznym splendorem przygniata do ziemi dźwigającego
je na głowie osobnika”.
– Tak, w s-t-a-n-a-c-h d-e-p-r-e-s-y-j-n-y-c-h człowiek wydaje się samemu sobie najbardziej wyjątkowym indywiduum, którego „ślepy” i „głupi” świat nie potrafi dostrzec i docenić,...

zastanawia sie czasem czlowiek, czy nie lepiej

zastanawia sie czasem czlowiek, czy nie lepiej

Esej okraszony poetyckim wstępem i zakończeniem. Trzeba przyznać, że filozofia Zapffego jest na swój sposób ciekawa i zdecydowanie spójna, ale no nie jest to moja wizja człowieka, egzystencji, kosmosu. Co więcej, ciężko mi wręcz poważnie traktować takie powierzchowne, smutasowe pierdololo, gdzie wyjście od interesującej intelektualnie koncepcji hipertrofii ludzkiego gatunku, rozwiniętej świadomości wynikającej z nieszczęśliwych (dla nas) mutacji genetycznych, do dalszej analizy tragedii istnienia i wszystkich innych rzeczy z nim związanych, jest po prostu łatwe - w złym tego słowa znaczeniu. Naturalnie żadnej transcendencji, generalizowanie odczuć i zachowań, trochę wannabe psychologii... Antynatalizm jako konkluzja? W XXI wieku to już chyba tylko mem, ewentualnie przebrzmiała ciekawostka.

Zapffe na pewno powiedziałby, że moja postawa to "zredukowanie zawartości swej świadomości", mechanizm wyparcia itp. - i nawet jeśli, to jest właśnie takie przewidywalne w tej filozofii, w zasadzie na tym się ona kończy, podsumowanie istoty, życia, roli, sensu (raczej jego braku) człowieka na kilkunastu stronach. Koniec, załatwione, pora na CSa.
Praca ciekawa, stymulująca - także emocjonalnie - ale czy genialna? Życzę sobie (i wszystkim czytelnikom) bym nigdy za taką jej nie uznał.

Esej okraszony poetyckim wstępem i zakończeniem. Trzeba przyznać, że filozofia Zapffego jest na swój sposób ciekawa i zdecydowanie spójna, ale no nie jest to moja wizja człowieka, egzystencji, kosmosu. Co więcej, ciężko mi wręcz poważnie traktować takie powierzchowne, smutasowe pierdololo, gdzie wyjście od interesującej intelektualnie koncepcji hipertrofii ludzkiego...

Króciutki acz ciekawy esej. Wprawia w pewien mitologiczny nastrój, by za chwilę uderzyć przemyśleniami na temat "kosmicznej paniki" i sposobów radzenia sobie z nią. Zawiera nihilistyczny obraz ludzkości, połączony z antynatalizmem. Podobają mi się takie klimaty.

Króciutki acz ciekawy esej. Wprawia w pewien mitologiczny nastrój, by za chwilę uderzyć przemyśleniami na temat "kosmicznej paniki" i sposobów radzenia sobie z nią. Zawiera nihilistyczny obraz ludzkości, połączony z antynatalizmem. Podobają mi się takie klimaty.

Ciekawa książka mówiąca o braku możliwości rozwoju człowieka autor podaje argumenty wspierające antynatalistów

Ciekawa książka mówiąca o braku możliwości rozwoju człowieka autor podaje argumenty wspierające antynatalistów

Jak cię mogę. Trochę trafnych spostrzeżeń, trochę banialuków i naciągania gumy. Jako zabawa intelektualna, rzecz interesująca, jako coś co miałoby do mnie trafić, to zdecydowanie nie.

Jak cię mogę. Trochę trafnych spostrzeżeń, trochę banialuków i naciągania gumy. Jako zabawa intelektualna, rzecz interesująca, jako coś co miałoby do mnie trafić, to zdecydowanie nie.

dla osób o słabej psychice - nie rekomenduje...

dla osób o słabej psychice - nie rekomenduje...

W ogólności ciężko nie uznać antynatalizmu za ideę jakkolwiek naiwną czy radykalną. Jednakże, jak to często bywa z tego typu pomysłami, intelektualna droga do nich jest ciekawsza niż sam efekt końcowy - pomysły absolutne mówią nam najwięcej w momencie budowania ich fundamentów. Tak jest i tutaj, ludzka kondycja ujęta jako tragedia, której koniec końców powinno się zapobiec brakiem nowych ludzi - jednak ta tragedia stawia ważne pytania. W czym dokładnie natura przestrzeliła samą siebie "tworząc" ludzi? Dla mnie to problem samoświadomości i przerost formy człowieka nad jego właściwą egzystencją, jednak esej nie stawia jednoznacznej odpowiedzi, stąd możemy się rozwodzić nad znaczeniami.

Tekst alegoryczny, poetycki wręcz, pozwala na dowolną interpretację mizantropijnych frazesów, którymi jest wypełniony. Niezależnie od tego, czy uznamy tego typu poglądy za "edgy" (moim zdaniem nie oddając im należytego intelektualnego zainteresowania),ciekawostkę filozoficzną, czy wręcz drogę życia - warto przeczytać ten krótki esej i sprawdzić się w melancholijnej gimnastyce.

W ogólności ciężko nie uznać antynatalizmu za ideę jakkolwiek naiwną czy radykalną. Jednakże, jak to często bywa z tego typu pomysłami, intelektualna droga do nich jest ciekawsza niż sam efekt końcowy - pomysły absolutne mówią nam najwięcej w momencie budowania ich fundamentów. Tak jest i tutaj, ludzka kondycja ujęta jako tragedia, której koniec końców powinno się zapobiec...

Ja się z Zapffem generalnie zgadzam co do jego tez o ludzkiej tendencji do kognitywnego buforowania własnej świadomości. Nie odmówię mu też racji przy podziale mechanizmu obronnego na cztery grupy. Wreszczcie nie będę tu głosił skrajności pokroju "antynatalizm to jedna z większych pomyłek filozofii", choć i nie okrzyknąłbym go większym sukcesem. Zawsze jednak będąc zdania, nie znając wczesniej treści "Ostatniego Mesjasza" i nie wiedząc że postuluje on podobne prawdy, że ewolucja w swych konsekwencjach nie przebiera, a mechanika kwantowa z uwagi na zasadę nieoznaczoności niczego nie determinuje, skłaniam się ku zdaniu, że ani postawa pro, ani antynatalistyczna nie jest tą właściwą. Wybór jest tu równie abstrakcyjny co Demon Laplace’a. I równie niezbędny.

Ja się z Zapffem generalnie zgadzam co do jego tez o ludzkiej tendencji do kognitywnego buforowania własnej świadomości. Nie odmówię mu też racji przy podziale mechanizmu obronnego na cztery grupy. Wreszczcie nie będę tu głosił skrajności pokroju "antynatalizm to jedna z większych pomyłek filozofii", choć i nie okrzyknąłbym go większym sukcesem. Zawsze jednak będąc zdania,...

Pseudointelektualne wypociny, antynatalizm to jedna z większych pomyłek filozofii.

Pseudointelektualne wypociny, antynatalizm to jedna z większych pomyłek filozofii.