Dobra książka. Wielowymiarowa. Nie sprowadza się jedynie do prostego zredagowania i sprzedania relacji dawnych zakonnic, ale poszerzona jest o analizę i refleksję nad stanem oraz genezą zakonów kobiecych w kraju. Można odnieść wrażenie, ze nie ma na celu zszokować, ale faktycznie przybliżyć problem i sprowokować pochylenie się nad nim w poszukiwaniu rozwiązania.

Pierwsza połowa książki to faktyczne wspomnienia dawnych zakonnic. Biorąc pod uwagę w jakim szambie siedzi Kościół, to tego typu relacje można albo uznać za prawdziwe, albo potraktować jako kolejny niesprawiedliwy i bezpardonowy atak na tę instytucję. Traf chciał, że sam kiedyś byłem klerykiem w Seminarium w Lublinie i mogę się pokusić o stwierdzenie, że jeśli poziom uduchowienia zakonnic nie przewyższa tego u 80% kleryków, to już nie zazdroszczę tym co bardziej sumiennym i wierzącym spośród nich, muszących na co dzień zmagać się z zakłamaniem, zepsuciem, duchową schizofrenią i ogólnym zacofaniem intelektualnym i duchowym panującym w żeńskich zakonach (jak i seminariach diecezjalnych).

Druga połowa książki to refleksje autorki nad prawami nie tylko zakonnic w świecie chrześcijańskim, ale ogólnie kobiet w świecie dążącym szybciej lub wolniej w kierunku równouprawnienia. Nieco denerwujący fragment, w którym autorkę można niemal posądzić o nieuczciwy feminizm.
Pisarka mówi też o różnicach w funkcjonowaniu męskich i żeńskich zakonów, o tym jak odnowa potrydencka dość łatwo przyjęła się w duchowieństwie, a nie mogła znaleźć swojego miejsca u zakonnic, pozostawiając ich kongregacje, de facto, w średniowieczu.
Abramowicz pokusiła się także o analizę problemów z jakimi borykają się dzisiaj zakony kobiece i w jakim kierunku idą, nie zapominając o komentarzu odnośnie zmian w liczbie powołań oraz przyczynami takiego stanu rzeczy.
Podsumowując drugą część, jest to bardzo interesującą analiza stanu zakonów kobiecych, ich relacji z duchowieństwem oraz ukazaniem ogólnego krajobrazu życia duchowego w Polsce.

W wersji audiobooka od Audioteki, znajduje się też komentarz autorki odnośnie reakcji jakie wywołała książką w opinii publicznej i opiniami z jakimi spotkała się ze strony zakonnic i nie tylko. Dała tym do zrozumienia, że nie bała się posądzeń o zakłamania lub chęci szybkiego i łatwego zarobku na bazie tematu tabu.

Na sam koniec ostrzegam, jeśli nie wydało się to jasne - książka może nie przypaść do gustu osobom bezgranicznie ufającym obrazowi duchowości, jaki sprezentował im Kościół i może (z jakiegoś powodu) czuć się urażona. Jak mogłoby być inaczej? Jest jak jest.

Dobra książka. Wielowymiarowa. Nie sprowadza się jedynie do prostego zredagowania i sprzedania relacji dawnych zakonnic, ale poszerzona jest o analizę i refleksję nad stanem oraz genezą zakonów kobiecych w kraju. Można odnieść wrażenie, ze nie ma na celu zszokować, ale faktycznie przybliżyć problem i sprowokować pochylenie się nad nim w poszukiwaniu rozwiązania.

Pierwsza...