Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czarna komedia nie należy do najpopularniejszych typów literatury wykorzystywanych przez pisarzy. Być może ma to związek z faktem, że autor nie ma dostępu do narzędzi audiowizualnych charakterystycznych dla filmów i muzyki. Nie jest łatwo rozśmieszyć kogoś samym słowem pisanym.

Co więc czyni "Paragraf 22" wyjątkowym? Otóż jest to nie tylko czarna komedia, ale DOBRA czarna komedia, która z łatwością, bez rozpychania się, zajmuje własną niszę w świecie literatury. Osiągnęła to głównie przy pomocy licznych przerysowań i przesady w opisywanych wydarzeniach, które sprawiły, ze otrzymaliśmy książkę odpowiednio zabawną, a do tego dość treściwą i wcale nie krótką.

Wielu osobom te przejaskrawienia mogą przeszkadzać, twierdząc, że o komediowością świadczy głównie realność całej sytuacji. Według mnie, bezdenność ludzkiej głupoty każe zastanawiać się, nie czy, ale jak często takie i podobne sytuacje faktycznie miały miejsce, pozostawiając mnie w stanie płaczu lub śmiechu nad kondycją ludzkiej cywilizacji. Czyli robi to, co każda dobra czarna komedia powinna umieć.

PS NIE polecam audiobooka z Audioteki. Pan Globisz szepcze, syczy, chrapie, płacze, stęka - stara się być wszystkim i niczym. Sprawia wrażenie, jakby nie przeczytał książki lub przeczytał, ale nie łapał ducha danej sceny.

Czarna komedia nie należy do najpopularniejszych typów literatury wykorzystywanych przez pisarzy. Być może ma to związek z faktem, że autor nie ma dostępu do narzędzi audiowizualnych charakterystycznych dla filmów i muzyki. Nie jest łatwo rozśmieszyć kogoś samym słowem pisanym.

Co więc cz...

Rozwiń

Zwiń

Osoby zaznajomione z filozofią Bartosiaka mogą odnieść wrażenie Deja vu. Generalnie powiedziano tu niewiele nowego w stosunku do tego, co autor umieścił już w swoich książkach i filmach; wiele tu wyważonej krytyki obecnych elit politycznych oraz propozycji zmian ocierających się o Utopię.

Tym razem, punktem odniesienia jest Polska - jej miejsce w geopolityce oraz szeroko pojmowana sytuacja polityczna, zarówno wewnętrzna jak i zewnętrzna. Fakt ten, jest bezpośrednio powiązany z nieco gawędziarską i dygresyjną formą całej książki, mającej na celu jej nacechowanie emocjonalne i zmuszenie czytelnika do podejścia do problemu nie tylko na poziomie intelektualnym, ale też emocjonalnym, pobudzając jego odczucia patriotyczne.
Po wyjaśnieniu sytuacji politycznej kraju, autor skupia się na opisie obecnego konfliktu z Rosją, wypisaniu koniecznych do przeprowadzenia reform, nie tylko militarnych, ale i kulturowych oraz dogłębnej analizie gry wojennej opisującego potencjalny konflikt kinetyczny, w którym udział brali także amerykańscy wojskowi.
Całość treści przedstawiona na topowym poziomie merytorycznym i bardzo wysokim poziomie językowym, do których autor zdążył już przyzwyczaić.

Książkę polecam nie tylko osobom zainteresowanych geopolityką i nie zaznajomionych z Bartosiakiem lub S&F, ale także tym, którzy chcą dobrego podsumowania poglądów autora, z Polską jako punktem odniesienia do wyjaśnianych zagadnień.

Osoby zaznajomione z filozofią Bartosiaka mogą odnieść wrażenie Deja vu. Generalnie powiedziano tu niewiele nowego w stosunku do tego, co autor umieścił już w swoich książkach i filmach; wiele tu wyważonej krytyki obecnych elit politycznych oraz propozycji zmian ocierających się o Utopię.
...

Rozwiń

Zwiń

Dobra książka. Wielowymiarowa. Nie sprowadza się jedynie do prostego zredagowania i sprzedania relacji dawnych zakonnic, ale poszerzona jest o analizę i refleksję nad stanem oraz genezą zakonów kobiecych w kraju. Można odnieść wrażenie, ze nie ma na celu zszokować, ale faktycznie przybliżyć problem i sprowokować pochylenie się nad nim w poszukiwaniu rozwiązania.

Pierwsza połowa książki to faktyczne wspomnienia dawnych zakonnic. Biorąc pod uwagę w jakim szambie siedzi Kościół, to tego typu relacje można albo uznać za prawdziwe, albo potraktować jako kolejny niesprawiedliwy i bezpardonowy atak na tę instytucję. Traf chciał, że sam kiedyś byłem klerykiem w Seminarium w Lublinie i mogę się pokusić o stwierdzenie, że jeśli poziom uduchowienia zakonnic nie przewyższa tego u 80% kleryków, to już nie zazdroszczę tym co bardziej sumiennym i wierzącym spośród nich, muszących na co dzień zmagać się z zakłamaniem, zepsuciem, duchową schizofrenią i ogólnym zacofaniem intelektualnym i duchowym panującym w żeńskich zakonach (jak i seminariach diecezjalnych).

Druga połowa książki to refleksje autorki nad prawami nie tylko zakonnic w świecie chrześcijańskim, ale ogólnie kobiet w świecie dążącym szybciej lub wolniej w kierunku równouprawnienia. Nieco denerwujący fragment, w którym autorkę można niemal posądzić o nieuczciwy feminizm.
Pisarka mówi też o różnicach w funkcjonowaniu męskich i żeńskich zakonów, o tym jak odnowa potrydencka dość łatwo przyjęła się w duchowieństwie, a nie mogła znaleźć swojego miejsca u zakonnic, pozostawiając ich kongregacje, de facto, w średniowieczu.
Abramowicz pokusiła się także o analizę problemów z jakimi borykają się dzisiaj zakony kobiece i w jakim kierunku idą, nie zapominając o komentarzu odnośnie zmian w liczbie powołań oraz przyczynami takiego stanu rzeczy.
Podsumowując drugą część, jest to bardzo interesującą analiza stanu zakonów kobiecych, ich relacji z duchowieństwem oraz ukazaniem ogólnego krajobrazu życia duchowego w Polsce.

W wersji audiobooka od Audioteki, znajduje się też komentarz autorki odnośnie reakcji jakie wywołała książką w opinii publicznej i opiniami z jakimi spotkała się ze strony zakonnic i nie tylko. Dała tym do zrozumienia, że nie bała się posądzeń o zakłamania lub chęci szybkiego i łatwego zarobku na bazie tematu tabu.

Na sam koniec ostrzegam, jeśli nie wydało się to jasne - książka może nie przypaść do gustu osobom bezgranicznie ufającym obrazowi duchowości, jaki sprezentował im Kościół i może (z jakiegoś powodu) czuć się urażona. Jak mogłoby być inaczej? Jest jak jest.

Dobra książka. Wielowymiarowa. Nie sprowadza się jedynie do prostego zredagowania i sprzedania relacji dawnych zakonnic, ale poszerzona jest o analizę i refleksję nad stanem oraz genezą zakonów kobiecych w kraju. Można odnieść wrażenie, ze nie ma na celu zszokować, ale faktycznie przybliży...

Rozwiń

Zwiń

Jak ocenić coś, co jest jednocześnie komedią, tragedią i dramatem?
Balladyna jest przede wszystkim historią osoby, która wyzuta z moralności, była gotowa poświęcić wszystko, dla osiągnięcia własnych celów, zakończona odpowiednim morałem.
Forma bywa śmieszna, ale też chwilami męcząca, sztampowa i naiwna. Akcja zróżnicowana nie tylko pod względem ilości wątków, liczby użytych, a wcześniej wspomnianych gatunków literackich, ale też ilości typów bohaterów- począwszy od rycerstwa, a półbogini i skrzatach kończąc. Trochę taki kolaż, który pomimo, że z potencjałem, nie daje do siebie podejść inaczej, niż z przymrużeniem oka. Przeczytałem raz, cieszę się, ale drugi raz tego (chyba) nie zrobię.

Jak ocenić coś, co jest jednocześnie komedią, tragedią i dramatem?
Balladyna jest przede wszystkim historią osoby, która wyzuta z moralności, była gotowa poświęcić wszystko, dla osiągnięcia własnych celów, zakończona odpowiednim morałem.
Forma bywa śmieszna, ale też chwilami męcząca, sztam...

Rozwiń

Zwiń

Piękna historia opisująca problem utraty wrażliwości związany z dorosłością. Moim zdaniem jednak nie osiągnęła by takiego sukcesu, gdyby autorowi nie udało się uniknąć pułapki przeintelektualizowania całej idei, poprzez stworzenie książki długiej na 500 stron. Dopiero synergia głębi mądrości płynącej z książki, prostoty formy oraz kompaktowego formatu naprawdę świadczą o jej wielkości.

Piękna historia opisująca problem utraty wrażliwości związany z dorosłością. Moim zdaniem jednak nie osiągnęła by takiego sukcesu, gdyby autorowi nie udało się uniknąć pułapki przeintelektualizowania całej idei, poprzez stworzenie książki długiej na 500 stron. Dopiero synergia głębi mądroś...

Rozwiń

Zwiń

Arcydzieło opisujące obyczajowość polską w pierwszych latach pod zaborami, umieszczone w ramach dość prostej fabuły przyprawionej z jednej strony odrobiną humoru, z drugiej - tęsknotą za utraconą ojczyzną. Do tego wszystko napisane wierszem. Byłoby 10/10, ale na dłuższe chwile potrafi stawać się nużąca.

Arcydzieło opisujące obyczajowość polską w pierwszych latach pod zaborami, umieszczone w ramach dość prostej fabuły przyprawionej z jednej strony odrobiną humoru, z drugiej - tęsknotą za utraconą ojczyzną. Do tego wszystko napisane wierszem. Byłoby 10/10, ale na dłuższe chwile potrafi staw...

Rozwiń

Zwiń