Uczta dla wron, część 1: Cienie śmierci

Więc tak... Trochę się zawiodłam. Poprzednie części dały mi naprawdę ogromną dawkę rozrywki i były dla mnie nad wyraz dobre, ale tutaj nie mogłam się wkręcić i pogubiłam się. Autor rozszerza świat, wprowadza nowe postacie i nowe wątki, ale dla mnie było to dość ciężkie przyswoić wszystko na raz. Czytało mi się tą książkę płynnie, język autora się nie zmienił, więc nadal była to doza przyjemności, ale mimo to te nowe obyczaje, krainy wymagały ode mnie większego skupienia i trochę nie wkręcałam się w historię z każdą kolejną kartką, przez co odkładałam książkę na bok i nie byłam ciekawa co dalej. Rozumiem cały zabieg poszerzenia świata i akceptuję konieczność wprowadzenia w to czytelnika, ale po tak dobrych poprzednich częściach, które aż kipiały od nadmiaru akcji i w których akcja nakręcała się z każdą kolejną stroną to tutaj mamy przestój, uspokojenie i po prostu płyniemy z nurtem opowieści bardzo spokojnie i powoli. Brakowało mi tych intryg i zwrotów akcji, do których przyzwyczaił mnie autor, ale z drugiej strony to pozwoliło mi zapoznać się ze wspaniale rozwijającymi się w tej części postaciami np. Jamiego i Cersei oraz z nieco błądzącymi postaciami Aryi i Sansy.

Więc tak... Trochę się zawiodłam. Poprzednie części dały mi naprawdę ogromną dawkę rozrywki i były dla mnie nad wyraz dobre, ale tutaj nie mogłam się wkręcić i pogubiłam się. Autor rozszerza świat, wprowadza nowe postacie i nowe wątki, ale dla mnie było to dość ciężkie przyswoić wszystko na raz. Czytało mi się tą książkę płynnie, język autora się nie zmienił, więc nadal...

A mi się podoba. Dalej bardzo się podoba. Sposób kreacji postaci przez autora jest wybitny. Ich głębia, ich rozwój, nasza możliwość w to wglądu są bardzo interesujące. Zżywam się z nimi. Nie brakuje mi magii i fajerwerków. Za to całkowicie podoba mi się ten mikroskop, który Martin zastosował.

A mi się podoba. Dalej bardzo się podoba. Sposób kreacji postaci przez autora jest wybitny. Ich głębia, ich rozwój, nasza możliwość w to wglądu są bardzo interesujące. Zżywam się z nimi. Nie brakuje mi magii i fajerwerków. Za to całkowicie podoba mi się ten mikroskop, który Martin zastosował.

Ta część dalej rewelacyjna, ale brakuje jej trochę do 10*.
Może też w audiobooku historie są bardziej atrakcyjne. Może trochę brak tej nadprzyrodzonej nuty obecnej w poprzednich tomach. Może trochę zmęczenie materiału.

Ta część dalej rewelacyjna, ale brakuje jej trochę do 10*.
Może też w audiobooku historie są bardziej atrakcyjne. Może trochę brak tej nadprzyrodzonej nuty obecnej w poprzednich tomach. Może trochę zmęczenie materiału.

Świetna opowieść i część (choć trochę za dużo opisów jak dla mnie),przydałoby się więcej akcji. Tym niemniej wciąga jak cała seria

Świetna opowieść i część (choć trochę za dużo opisów jak dla mnie),przydałoby się więcej akcji. Tym niemniej wciąga jak cała seria

mehh, spadek formy po poprzednim tomie

mehh, spadek formy po poprzednim tomie

Kontynuacja serii w żaden sposób nie urąga poprzednim tomom. Skupienie się na poszczególnych bohaterach sprawia, że powieść jest spójniejsza, a ciągłość opowieści - przy jednoczesnym jej rozwijaniu się, dalej zachowana.

IV. tom sagi potwierdza wspaniałe zdolności narracyjne i kreacyjne autora i niepowtarzalny kunszt w tworzeniu żywych i przekonujących postaci pierwszo- i drugo-planowych.

Kontynuacja serii w żaden sposób nie urąga poprzednim tomom. Skupienie się na poszczególnych bohaterach sprawia, że powieść jest spójniejsza, a ciągłość opowieści - przy jednoczesnym jej rozwijaniu się, dalej zachowana.

IV. tom sagi potwierdza wspaniałe zdolności narracyjne i kreacyjne autora i niepowtarzalny kunszt w tworzeniu żywych i przekonujących postaci pierwszo- i...

Widzę,że ta część jest mocno niedoceniona. Martin bardzo umiejętnie wprowadził tutaj nowe wątki: Żelaznych Ludzi i kwestię wyboru ich nowego króla, Dorne i spiskujące bekarcie córki zmarłego księcia Oberyna, swój wątek dostała Brienne poszukująca Sansy, w końcu też mogliśmy poznać sytuację z perspektywy okrutnej i przebiegłej Cersei. Do tego Arya zjawiająca się w Bravoos, Sansa ukrywająca się jako Alayne w Dolinie z przebiegłym Littlefingerem, Samwell zmierzający do Starego Miasta by wykuwać łańcuch maestera. Nie było tu wątku Tyriona, który zbiegł po zabójstwie ojca, Jona Snow, muru i przede wszystkim Dany i jej smoków. Być może odstawienie na bocznicę kluczowych wątków sprawiło, że wielu czytelnikom ta część podobała się mniej. Mi osobiście dodanie nowych postaci bardzo się spodobało i było dla mnie ciekawe, ale być może to broń obosieczna i jedna z przyczyn dlaczego Martin do dzisiaj nie dokończył całej sagi.

Widzę,że ta część jest mocno niedoceniona. Martin bardzo umiejętnie wprowadził tutaj nowe wątki: Żelaznych Ludzi i kwestię wyboru ich nowego króla, Dorne i spiskujące bekarcie córki zmarłego księcia Oberyna, swój wątek dostała Brienne poszukująca Sansy, w końcu też mogliśmy poznać sytuację z perspektywy okrutnej i przebiegłej Cersei. Do tego Arya zjawiająca się w Bravoos,...

W tej części można doświadczyć dość radykalnego zaburzenia dynamiki wątków - z jednej strony możemy obserwować poczynania Cersei, której perspektywa była naprawdę ciekawa i wciągająca, jest jednocześnie chyba najlepszą (w sensie najlepiej napisaną) tego tomu, z drugiej strony jesteśmy zmuszeni towarzyszyć Brienne w jej śmiertelnie nudnych i nieangażujących poszukiwaniach, z których i tak nic nie wynika.

Moim zdaniem nie jest to słaba część, aczkolwiek widać, że GRRM zamiast zamykać wątki to tworzy i otwiera nowe, co może się na nim zemścić.

W tej części można doświadczyć dość radykalnego zaburzenia dynamiki wątków - z jednej strony możemy obserwować poczynania Cersei, której perspektywa była naprawdę ciekawa i wciągająca, jest jednocześnie chyba najlepszą (w sensie najlepiej napisaną) tego tomu, z drugiej strony jesteśmy zmuszeni towarzyszyć Brienne w jej śmiertelnie nudnych i nieangażujących poszukiwaniach, z...

Wydaje się, że autor stracił nieco weny i zamiast koncentrować się na akcji, rozdrabnia się na opisy rozmów, strojów, okolicy. Brakowało mi najciekawszych bohaterów z poprzednich tomów, bo te poboczne postacie, jak np. Mokra Czupryna, czy miły staruszek, nowy mentor Aryi nie są w stanie ich zastąpić. A wyliczanie kto był na naradzie, czy na uczcie, z pełnymi tytułami, zasługami, strojami i tarczami herbowymi nuży i zniechęca.

Wydaje się, że autor stracił nieco weny i zamiast koncentrować się na akcji, rozdrabnia się na opisy rozmów, strojów, okolicy. Brakowało mi najciekawszych bohaterów z poprzednich tomów, bo te poboczne postacie, jak np. Mokra Czupryna, czy miły staruszek, nowy mentor Aryi nie są w stanie ich zastąpić. A wyliczanie kto był na naradzie, czy na uczcie, z pełnymi tytułami,...

Niestety, to czego się obawiałam - wyraźny spadek formy względem znakomitej "Nawałnicy Mieczy". Sporo POV które mnie średnio interesowały, a dodatkowo frustrujące jest, że na powrót większości ulubionych postaci muszę czekać aż do "Tańca ze Smokami". Jeżeli chodzi o wydarzenia, to jest dużo spokojniej, bo w Nawałnicy działo się w s z y s t k o, a tutaj bohaterowie większość czasu mierzą się z konsekwencjami tych wydarzeń. Co w prowadzeniu historii ma oczywiście sens, nie możemy ciągle dostawać pościgów i wybuchów ALE wciąż, brak Tyriona, Dany, Jona... jakby Martin uparł się, żeby najciekawsze wątki przerzucić do tej drugiej książki. Najlepsze są według mnie rozdziały z dworu, z punktu widzenia Jamiego i Cersei. Nienawidzę tej baby, ale i tak byłam wciągnięta w śledzenie jej prób władania Westeros zza ramienia Tommena, w roli królowej regentki. Bardzo dużo jest też punktu widzenia Brienne, którą lubię, ale za wiele to się u niej nie dzieje. Chodzi tylko po jakichś lasach, spelunach i szuka Sansy, wspominając nieustannie jaką hotówą był Jamie i to jak faceci ją uważali za brzydką i gorszą całe życie. Trochę powtarzalne, jak na postać z takim potencjałem. Poza tym mnóstwo czasu poświęcone jest wydarzeniom na Żelaznych Wyspach, tego wątku nie było za bardzo w serialu, ale specjalnie nie ma czego żałować. Asha jest ok, ale to jednak kolejna kobieta traktowana gorzej przez to, że jest córką a nie synem, wolałabym, żeby autor zamiast tego skupił się na postaciach, z którymi spędzaliśmy czas do tej pory. Trochę martwi mnie to dalsze mnożenie wątków...

Niestety, to czego się obawiałam - wyraźny spadek formy względem znakomitej "Nawałnicy Mieczy". Sporo POV które mnie średnio interesowały, a dodatkowo frustrujące jest, że na powrót większości ulubionych postaci muszę czekać aż do "Tańca ze Smokami". Jeżeli chodzi o wydarzenia, to jest dużo spokojniej, bo w Nawałnicy działo się w s z y s t k o, a tutaj bohaterowie większość...