Kochając Pabla, nienawidząc Escobara

Czytając niektóre recenzje, zauważyłam, że czytelnicy wystawiają ocenę chyba nie tyle książce, co jej autorce, bo sama książka jest dosyć ciekawa, za to o jej autorce, dziennikarce Virginii Vallejo nie można powiedzieć nic dobrego, niestety... Aż się nie chce wierzyć, że kobieta wykształcona i rzekomo z wysokim ilorazem inteligencji może być tak infantylna, lekkomyślna i nazwijmy rzeczy po imieniu - bezdennie głupia.

W moim odczuciu pewne fragmenty były niezwykle ciekawe, inne nużące, a jeszcze inne totalnie irytujące ze względu na zachowanie autorki książki. Popularna kolumbijska dziennikarka miała wieloletni romans z Pablem Escobarem i wiele spraw związanych z nim i z kartelem z Medellin poznała "od podszewki", zza kulis. Sporo widziała i słyszała, a skupia się w książce na takich pierdołach jak jej boski wygląd (co jest dla mnie dyskusyjne, bo w Kolumbii są tysiące dziewczyn atrakcyjniejszych od niej),wysoka inteligencja, kupowane kreacje, wpływowi znajomi i bajecznie bogaci kochankowie. Kobieta jest do bólu narcystyczna, ma przerośnięte ego i uważa siebie za ósmy cud świata. Z książki wyłania się obraz osoby zadufanej w sobie, łasej na pieniądze, komplementy i spragnionej sławy oraz życia upływającego na zakupach i podróżach oraz noclegach w luksusowych hotelach. A wszystko na koszt facetów, z którymi sypia.

Mocno uderzył mnie fakt, że Virginia nie pisze prawie nic o wyrzutach sumienia związanych z zabitymi przez Escobara ludźmi, nie wyraża żadnego współczucia dla jego ofiar i ich rodzin. Chyba tylko jeden raz pisze, że żal jej zmasakrowanych kobiet, których zdjęcia ktoś jej anonimowo wysłał. Nie ma żadnych skrupułów odnośnie tego, że sypia z żonatym i dzieciatym facetem, do tego gangsterem poszukiwanym na całym świecie. Obchodzą ją tylko jej własne przyjemności i korzyści, jakie czerpie z tego romansu. Odniosłam wrażenie, że w pewnym momencie Escobar przejrzał jej charakter, co jej zresztą wytknął, mówiąc, że jego żona jest o wiele bardziej uczciwa od niej. Zdradzali się wzajemnie, potem spotykali. Straciłam do tej kobiety jakikolwiek szacunek.

Jest to lektura, która mocno mnie zniesmaczyła, ale tak jak napisałam wcześniej, momentami bywa interesująca, ale perspektywa z jakiej autorka opowiada to wszystko jest dla mnie bulwersująca jako człowieka, kobiety, a w końcu żony i matki. Dla mnie to zwykła dziwka, która sprzedaje się za pieniądze z bogatymi i wysoko postawionymi facetami. Bez jakichkolwiek skrupułów, nastawiona wyłącznie na osobiste korzyści, czy to materialne czy też sexualne. Warto przeczytać tę książkę aby zobaczyć z jakiego rodzaju osobą mamy do czynienia i co było dla niej ważne w całej tej znajomości z królem narkotykowego biznesu. Kobieta bez żadnych zasad moralnych, bez skrupułów i zahamowań, która uważa, że wszystko jej się od życia należy i może sięgać po żonatych facetów, nie oglądając się przy tym na to, że przy okazji kogoś rani. Odrażający typ człowieka. Pasowała tą swoją pazernością do światka w którym obracał się Escobar i można powiedzieć, że "trafiła kosa na kamień", ale przeglądając w internecie różne informacje o jej dalszych losach, mogę stwierdzić, że z tej lekcji życia jaką był związek z najokrutniejszym baronem narkotykowym wszech czasów, nie wyniosła żadnej nauki.

Czytając niektóre recenzje, zauważyłam, że czytelnicy wystawiają ocenę chyba nie tyle książce, co jej autorce, bo sama książka jest dosyć ciekawa, za to o jej autorce, dziennikarce Virginii Vallejo nie można powiedzieć nic dobrego, niestety... Aż się nie chce wierzyć, że kobieta wykształcona i rzekomo z wysokim ilorazem inteligencji może być tak infantylna, lekkomyślna i...

Szału nie ma… historia legendarnego Escobara z punktu widzenia zakochanej w sobie jego kobiety. Zupełnie mnie nie wciągnęła ta historia, a narracja była chwilami wręcz irytująca. Przeczytałam do końca, ale nie jest to pozycja, do której w przyszłości chciałabym wrócić.

Szału nie ma… historia legendarnego Escobara z punktu widzenia zakochanej w sobie jego kobiety. Zupełnie mnie nie wciągnęła ta historia, a narracja była chwilami wręcz irytująca. Przeczytałam do końca, ale nie jest to pozycja, do której w przyszłości chciałabym wrócić.

Czytając tę książkę, nie mogłam już znieść narratorki. To bardziej historia o niej niż o Escobarze, na każdym kroku podkreśla jaka to była wspaniała, piękna i jedyna w swoim rodzaju... Irytujące.

Czytając tę książkę, nie mogłam już znieść narratorki. To bardziej historia o niej niż o Escobarze, na każdym kroku podkreśla jaka to była wspaniała, piękna i jedyna w swoim rodzaju... Irytujące.

Strasznie się męczyłam czytając ta książkę. Virginii nie lubi się już od pierwszych stron.

Strasznie się męczyłam czytając ta książkę. Virginii nie lubi się już od pierwszych stron.

Rozczarowała mnie. Trochę historii, kilka faktów ale sama relacja bohaterki pozostawia mieszane wrażenia: kobieta niby ponad przecietnie inteligentna, a tak przykro głupia; z niby światowym obyciem i empatią, a taka małostkowa i wyrachowana... Obawiam się, że autorka chciała osiągnąć coś zupełnie innego tymi wspomnieniami, a wyszła nudna książka o pożałowania godnym życiu napisana nieciekawie, przydługo, z mnóstwem nazwisk (chyba, żeby zrobić wrażenie na czytelniku wymieniła wszystkie nazwiska jakie w jej czasach były "znane").

Rozczarowała mnie. Trochę historii, kilka faktów ale sama relacja bohaterki pozostawia mieszane wrażenia: kobieta niby ponad przecietnie inteligentna, a tak przykro głupia; z niby światowym obyciem i empatią, a taka małostkowa i wyrachowana... Obawiam się, że autorka chciała osiągnąć coś zupełnie innego tymi wspomnieniami, a wyszła nudna książka o pożałowania godnym życiu...

Historia destrukcyjnego związku Pabla Escobara z Wirginią Wallejo opowiedziana z jej perspektywy. Baron narkotykowy i najsłynniejsza prezenterka telewizyjna w Kolumbii poznali się w 1983 roku i od tamtej chwili łączył ich płomienny romans. Virginia maluje intymny portret Escobara, wrażliwego i opiekuńczego mężczyzny o złotym sercu, który z biegiem lat, zaślepiony władzą zmienia się w potwora, chcący zniszczyć wszystkich, którzy staną mu na drodze, łącznie z nią. Mimo świadomości kim jest jej wybranek, kobieta cały czas otwiera dla niego serce i kryje się w jego ramionach. Pablo również jest w niej szalenie zakochany, chroni ją przed złem świata, który sam stworzył.
Ich relacja jest niezwykle skomplikowana, miłość miesza się z nienawiścią, szacunek z pogardą. Gdy Virginia postanawia odejść, Escobar za wszelką cenę chce ją przy sobie zatrzymać, niszcząc jej karierę telewizyjną i pozbawiając środków do życia. Jego zaborczość jest przerażająca, a on sam zaczyna wpadać we własne pułapki. Przeczuwając własną śmierć, ostatnie lata utrzymuje z nią kontakt telefoniczny, gdzie między wierszami da się wyczytać, że nigdy nie przestał jej kochać.

Historia destrukcyjnego związku Pabla Escobara z Wirginią Wallejo opowiedziana z jej perspektywy. Baron narkotykowy i najsłynniejsza prezenterka telewizyjna w Kolumbii poznali się w 1983 roku i od tamtej chwili łączył ich płomienny romans. Virginia maluje intymny portret Escobara, wrażliwego i opiekuńczego mężczyzny o złotym sercu, który z biegiem lat, zaślepiony władzą...

To bylo straszne. Siegnelam po te ksiazke, gdyz spodziewalam sie dowiedziec wiecej szczegolow z zycia Escobara. Coz, wiem tyle co wiedzielam a ksiazka jest niekonczacym sie opisem inteligencji, piekna i bogactwa autorki i jej samozachwytem. Na poczatku pomyslalam, ze ok, to sposob, zeby czytelnik mogl zrozumiec dlaczego Escobar byl nia tak zafascynowany. Niestety im dalej tym gorzej. Cigle tylko: jaka ja jestm piekna, jaka bogata, w jakich kreacjach chodze, jaki mam iloraz inteligencji, itd, cigle to samo. Wlasciwie zaczynam sie zastanawiac, czy rzeczywiscie ta kobieta dysponuje taka inteligencja. Nie mozna przeciez ciagle pisac o sobie. To bylo po prostu zalosne. A dla mnie ta kobieta po prostu sprzedawala sie za kase i tyle!! Kasa byla dla niej najwazniejsza, a ze pochodzila z narkotykow to juz nie jej problem. !Jedyne co przemawia na jej korzysc, to ze byla mloda ,20-30 lat, ktora dostapila luksusu w swiecie biedy. Nie polecam!!!!

To bylo straszne. Siegnelam po te ksiazke, gdyz spodziewalam sie dowiedziec wiecej szczegolow z zycia Escobara. Coz, wiem tyle co wiedzielam a ksiazka jest niekonczacym sie opisem inteligencji, piekna i bogactwa autorki i jej samozachwytem. Na poczatku pomyslalam, ze ok, to sposob, zeby czytelnik mogl zrozumiec dlaczego Escobar byl nia tak zafascynowany. Niestety im dalej...

Popis megalomani, chełpliwości, egoizmu, szpanerstwa i próżności. Do tego podane w tak nudny sposób, że nawet opisy brutalności pozostawiają obojętnym.

Popis megalomani, chełpliwości, egoizmu, szpanerstwa i próżności. Do tego podane w tak nudny sposób, że nawet opisy brutalności pozostawiają obojętnym.

Przejrzałam wcześniejsze opinie Czytelników z niedowierzaniem. Wszyscy skupiają się na osądzaniu Autorki Virginii Vallejo, potępiając jej megalomanię, próżność a wręcz samouwielbienie czy wyrachowanie. A ja się pytam: o co Wam chodzi? to nie jest casting na przyjaciela, konkurs piękności ani wywiad w Pudelku. Czy, zachwycając się na ekranie piękną Marilyn Monroe, potępiacie jej próżność, słabość charakteru, rozwiązłość i nałogi? Czy, słuchając z przyjemnością aksamitnego głosu Sinatry, oburzacie się na jego konszachty z mafią?
Moim zdaniem, niezależnie od uczuć, które może wzbudzić w nas zachowanie czy dobre zdanie o sobie Autorki, książka jest rzadkim świadectwem wydarzeń historycznych, autobiograficznym zapisem życia z Pablem Escobarem i reportażem świadomego, dobrze poinformowanego świadka wojny narkotykowej w Kolumbii lat osiemdziesiątych i na tym zasadza się największa wartość tej książki. Jeżeli zapis jest szczery i wierny - a ja skłaniam się chwilowo by tak myśleć, to dowiedzmy się jak najwięcej, wyciągnijmy nasze wnioski. W tej rubryce jednak, oceńmy książkę a nie Autorkę.
W mojej opinii, to jest bardzo ciekawa pozycja, również właśnie dlatego, że wyniszczającą wojnę domową rozpętał bezwzględny kryminalista, który mógł i był kochany, podziwiany, który pociągał za sobą tłumy. Sama Autorka wiarygodnie, moim zdaniem, pokazała przemianę swojej ogromnej fascynacji i zauroczenia w niechęć, wstręt i przerażenie. Nie wiem, czy ktoś inny miałby taką możliwość ale i umiejętność czy odwagę, by tak dokładnie scharakteryzować Escobara. Jego siłę - i jego słabości, brawurę - i głupi upór, hojność i opiekuńczość - i zimne okrucieństwo.
Bo nic nigdy w życiu nie jest proste, czarno-białe.

Przejrzałam wcześniejsze opinie Czytelników z niedowierzaniem. Wszyscy skupiają się na osądzaniu Autorki Virginii Vallejo, potępiając jej megalomanię, próżność a wręcz samouwielbienie czy wyrachowanie. A ja się pytam: o co Wam chodzi? to nie jest casting na przyjaciela, konkurs piękności ani wywiad w Pudelku. Czy, zachwycając się na ekranie piękną Marilyn Monroe,...

najdurniejsza książka jaką czytałam

najdurniejsza książka jaką czytałam