„Szpony i kły” to zbiór opowiadań, który został wydany przez wydawnictwo Supernowa. Z błogosławieństwem Andrzeja Sapkowskiego, przeprowadzono konkurs na stworzenie krótkich historii ze świata dobrze nam znanego Wiedźmina.

Ostatecznie w książce znalazło się jedenaście najlepszych opowiadań. Tym razem świat Geralta z Rivii został oddany w inne ręce. Autorzy próbowali zmierzyć się z legendą Sapkowskiego, co było piekielnie trudnym wyzwaniem. Choć znalazł się ktoś, kto temu podołał.


„Szpony i kły” fani Białego Wilka powinni traktować w ramach ciekawostki. Konkurs na opowiadania inspirowane „Sagą o Wiedźminie” ogłosiła redakcja „Nowa Fantastyka”. Do finału wytypowano ok. 30 opowiadań, a ostatecznie w samej książce znalazło się jedenaście historii.

Ten zbiór opowiadań zaczyna się przedmową Marcina Zwierzchowskiego, który wyjaśnił kulisy konkursu oraz przybliżył w dużym skrócie postać Geralta z Rivii. Co ciekawe, wiele z opowiadań wysłanych do „NF” nawiązywało do świata Wiedźmina, ale nie do samego Białego Wilka. Nawet w tej ostatecznej książce jest dominacja historii, w których głównym bohaterem nie jest poczciwy wiedźmin z białymi włosami, a postacie będące zazwyczaj w pobocznych wątkach głównej Sagi.

Trudno byłoby tutaj streścić wszystkie opowiadania, nie będę tego robić. Dlatego tylko wspomnę o tych paru, które mi się podobały. Pierwsze to zwycięskie opowiadanie „Kres cudów”, w którym był Geralt z Rivii, a towarzyszył mu – a jakże – Jaskier. Nasi bohaterowie tradycyjnie wpadają w kłopoty, przez które będą musieli zająć się pewnym ptasim dziwnym zjawiskiem.

Najbardziej w tym opowiadaniu ujęło mnie to, że autor zbliżył się stylowo do Andrzeja Sapkowskiego. Momentami miało się wrażenie, że czyta się jakiś fragment historii z głównej Sagi. Nawet jest tutaj stworzony fragment z „Pół wieku poezji” autorstwa sympatycznego barda. Jedynie co zepsuło mi wrażenia związane z tym opowiadaniem, to sama końcówka. Spodziewałem się czegoś zupełnie innego, a autor tutaj całkiem mnie zaskoczył.

Z innych opowiadań podobały mi się: „Skala powinności” i losy Coëna, najmłodszego z wiedźminów z Kaer Morhen, „Bez wzajemności”, w którym Jaskier będzie rozwiązywać „intrygę pałacową” oraz tytułowe „Szpony i kły”, w których przedstawiona jest słynna walka Geralta ze strzygą, ale z innej perspektywy.

Muszę wspomnieć o jeszcze jednym opowiadaniu. Jest tam historia życia po śmierci Jaskra, który musi odkupić dawne grzechy. Jak dla mnie jest to zdecydowania najgorsza historia i nie mam pojęcia, jakim cudem dostała się do ostatecznej jedenastki.

Ogólnie „Szpony i kły” to dobre dzieło i świetny pomysł na oddanie Wiedźmina w inne ręce. W ten sposób można było zobaczyć świat lubiany z Sagi rozbudowany o pomysły innych pisarzy. Jest to dobry dodatek do całego uniwersum związanym z Geraltem z Rivii. Jednak na pewno nie jest to arcydzieło, ale fani Białego Wilka po tej lekturze mogą być usatysfakcjonowani.

„Szpony i kły” to zbiór opowiadań, który został wydany przez wydawnictwo Supernowa. Z błogosławieństwem Andrzeja Sapkowskiego, przeprowadzono konkurs na stworzenie krótkich historii ze świata dobrze nam znanego Wiedźmina.

Ostatecznie w książce znalazło się jedenaście najlepszych opowiadań. Tym razem świat Geralta z Rivii został oddany w inne ręce. Autorzy próbowali...

Strasznie nierówne opowiadania. Przekonały mnie dwa - ostatnie tytułowe oraz co dwie głowy to nie jedna. Niestety całą reszta była przeciętna lub nudna. Jednak szanuje autorów za próbę odnalezienia swojej historii w wiedźmińskim świecie.

Strasznie nierówne opowiadania. Przekonały mnie dwa - ostatnie tytułowe oraz co dwie głowy to nie jedna. Niestety całą reszta była przeciętna lub nudna. Jednak szanuje autorów za próbę odnalezienia swojej historii w wiedźmińskim świecie.

Bardzo nierówny zbiór - niektóre opowiadania mnie zachwyciły (ostatnie, tytułowe oraz “Co dwie głowy” Nadii Gasik),inne znudziły, jedno nawet w połowie zdecydowałam się przekartkować. W części opowiadań widać próbę naśladowania stylu Sapkowskiego; mamy wiele niedopowiedzeń, sporo odniesień do seksu (Jaskier wspominający, że gdyby Geralt chędożył Kwiatuszka, to byłoby długo, serio…),ale brakuje charakterystycznych dla Sapkowskiego cech takich jak poczucie humoru, głębsze wejście w postać czy błyskotliwe obserwacje dotyczące społeczeństwa. Zdecydowanie lepiej wypadły osoby, które znalazły własny styl.

Bardzo nierówny zbiór - niektóre opowiadania mnie zachwyciły (ostatnie, tytułowe oraz “Co dwie głowy” Nadii Gasik),inne znudziły, jedno nawet w połowie zdecydowałam się przekartkować. W części opowiadań widać próbę naśladowania stylu Sapkowskiego; mamy wiele niedopowiedzeń, sporo odniesień do seksu (Jaskier wspominający, że gdyby Geralt chędożył Kwiatuszka, to byłoby...

71,4/100%

71,4/100%

Cieszę się, że przeczytałem tą książkę... ostatecznie było warto. Już w przedmowie słusznie zostało zaznaczone, że A. Sapkowski jest tylko jeden a umieszczone opowiadania są hołdem dla jego twórczości. Sam zbiór nie jest równy i część opowiadań bardzo przypadła mi do gusty, a inne trochę mniej. Zdecydowanie czułem pewien "zgrzyt" w opowiadaniach, gdzie głównym bohaterem był Geralt i akacja toczyła się wokół jego osoby. Przede wszystkim w dialogach czułem, że to nie ten sam Wiedźmin ;).
Mi najbardziej przypadła do gusty "Skala powinności", ta opowieść była obłędna. Idealnie się osadziła w wydarzeniach z sagi i chwyciła moje serce głębią historii.
Na drugim miejscu jest "Co dwie głowy..." całe tło i historia były w porządku, ale to jak autor przeprowadził interakcję pomiędzy Merigold a Lambertem to też było mistrzostwo. Ta chemia w ich dialogu dosłownie tryskała ze stron książki.
Na trzecim miejscu egzekwo "Ironia losu" oraz "Szpony i Kły" za ciekawy pomysł napisania opowiadania z perspektywy tych "złych". Bardzo przyjemnie mi się to czytało.
Tak jak pisałem pozostałe też były dobre ale te wymienione powyżej na pewno pozostaną dłużej w mojej pamięci.

Cieszę się, że przeczytałem tą książkę... ostatecznie było warto. Już w przedmowie słusznie zostało zaznaczone, że A. Sapkowski jest tylko jeden a umieszczone opowiadania są hołdem dla jego twórczości. Sam zbiór nie jest równy i część opowiadań bardzo przypadła mi do gusty, a inne trochę mniej. Zdecydowanie czułem pewien "zgrzyt" w opowiadaniach, gdzie głównym bohaterem był...

Wysłuchane jako audiobook. Ciekawy zbiór opowiadań ze świata wiedżmina.
Wady:
- jak w każdym zbiorze zdarzyły się słabsze historie, poziom lub nawet dwa poniżej opowieści Sapkowskiego
- zabawne jak niektorzy znani aktorzy są słabymi lektorami :)
Zalety:
- kilka historii naprawdę dobrych (jak opowiadania Coenie czy Lambercie)
- zaskakująco dobrze i uroczo wypadła w roli lektorki Julia Kamińska, słuchanie jej opowieści to czysta przyjemność
- ostatnie opowiadanie "Szpony i kły", lubię takie historie z nietypowej, zaskakującej perspektywy
Podsumowując- słuchało się przyjemnie i wciągająco. Polecam, szczególnie fanom wiedźmina.

Wysłuchane jako audiobook. Ciekawy zbiór opowiadań ze świata wiedżmina.
Wady:
- jak w każdym zbiorze zdarzyły się słabsze historie, poziom lub nawet dwa poniżej opowieści Sapkowskiego
- zabawne jak niektorzy znani aktorzy są słabymi lektorami :)
Zalety:
- kilka historii naprawdę dobrych (jak opowiadania Coenie czy Lambercie)
- zaskakująco dobrze i uroczo wypadła w roli...

Warto przeczytać. Opowiadania są różne, niektóre lepsze, niektóre gorsze, jednak według mnie większość była naprawdę dobra. Czytało się bardzo przyjemnie i szybko. Mimo, że nie wyszło to spod pióra Sapkowskiego, nie dało się odczuć dużej różnicy - autorzy fajnie tworzyli klimat wiedźmińskiego świata i postaci. Myślę, że dla fanów Wiedźmina jest to fajny dodatek do sagi.

Warto przeczytać. Opowiadania są różne, niektóre lepsze, niektóre gorsze, jednak według mnie większość była naprawdę dobra. Czytało się bardzo przyjemnie i szybko. Mimo, że nie wyszło to spod pióra Sapkowskiego, nie dało się odczuć dużej różnicy - autorzy fajnie tworzyli klimat wiedźmińskiego świata i postaci. Myślę, że dla fanów Wiedźmina jest to fajny dodatek do sagi.

Autorzy wprowadzają w swiat Wiedzmina jak z ksiązek Sapkowskiego, jedne opowiadania gorsze jedne lepsze, na szczesci wiekszosc lepszych. Słuchałam audiobooka i historia Addy Strzygi autorstwa Jacka Wróbla czytana przez Anne Guzik to majstersztyk!

Autorzy wprowadzają w swiat Wiedzmina jak z ksiązek Sapkowskiego, jedne opowiadania gorsze jedne lepsze, na szczesci wiekszosc lepszych. Słuchałam audiobooka i historia Addy Strzygi autorstwa Jacka Wróbla czytana przez Anne Guzik to majstersztyk!

Dobrze się czytało. Nie wszystkie opowiadania stały równym poziomem, ale podobieństwo do stylu Sapkowskiego było..

Dobrze się czytało. Nie wszystkie opowiadania stały równym poziomem, ale podobieństwo do stylu Sapkowskiego było..

Fajne, ale mistrz Andrzej to to nie jest. Brakuje Geralda i jego rodziny, rozwinięte historie postaci pobocznych i szeroko rozumianego tła.

Fajne, ale mistrz Andrzej to to nie jest. Brakuje Geralda i jego rodziny, rozwinięte historie postaci pobocznych i szeroko rozumianego tła.