Pielęgniarki. Sceny ze szpitalnego życia

‼️ Nie chcę powiedzieć, że ta książka jest zła. Jest kompletnie nie taka, jak myślałam, że będzie.

📘 Na okładce przeczytamy (wersja kieszonkowa):

Christie Watson przepracowała dwadzieścia lat jako pielęgniarka i w tej osobistej, przejmującej książce uchyla drzwi szpitala i zdradza jego tajemnice. Korytarzami prowadzi na rozmaite oddziały. Odwiedzimy z nią wcześniaki, które walczą o życie, zawieszone na granicy przetrwania dzięki sieci cewników i opiece; usiądziemy pośród pacjentów onkologicznych i dowiemy się, jak na nich wpływa chemioterapia, zobaczymy z daleka, jak instrumentariuszka współtworzy łańcuch pomocy podczas operacji na otwartym sercu; staniemy z boku, gdy pielęgniarki z zatłoczonego SOR-u będą zmuszone odpierać fale pacjentów otumanionych alkoholem i narkotykami. Spędzimy trochę czasu w szpitalnej aptece i przez uchylone drzwi zajrzymy do przyszpitalnej kostnicy.

📖 Otrzymujemy przydługi wstęp o życiu autorki i jej poszukiwaniu sensu i dobrego zawodu. Owszem, przechodzimy przez korytarze szpitalne, ale nieco zbyt dosłownie. Opisany jest każdy sklepik, szafka, drzwi, okno, kotara i czajnik, z jakim styczność miała Christie. Mamy zarys historyczny chorób, rozwoju medycyny i wkładu kobiet w nią. Okej, te rzeczy są ważne, wiem to. Ale książka miała być o pacjentach, o trudach zawodu, o pielęgniarstwie. Po przekopaniu się przez nużącą treść, której kompletnie nie oczekujesz od tej książki, dotrzesz do przypadków medycznych, które wyrwą Twoje serce z piersi i rozdepczą. Podziwiam osoby, które decydują się na wykonywanie tego zawodu, zwłaszcza że tak samo, jak w Wielkiej Brytanii, tak i w Polsce nie jest on najlepiej płatny.

🙏🏻 Minął ponad miesiąc od mojej operacji i jestem niezmiernie wdzięczna każdej osobie z personelu szpitalnego, z którą miałam styczność. Lekarze, pielęgniarki, salowe, sprzątaczki, studenci. Dzięki nim pobyt był znośny, a dziś mogę spokojnie sama zadbać o powrót do sprawności. Bez nich by się nie udało.

‼️ Nie chcę powiedzieć, że ta książka jest zła. Jest kompletnie nie taka, jak myślałam, że będzie.

📘 Na okładce przeczytamy (wersja kieszonkowa):

Christie Watson przepracowała dwadzieścia lat jako pielęgniarka i w tej osobistej, przejmującej książce uchyla drzwi szpitala i zdradza jego tajemnice. Korytarzami prowadzi na rozmaite oddziały. Odwiedzimy z nią wcześniaki,...

Książka „Pielęgniarki. Sceny ze szpitalnego życia” Christie Watson zabiera nas do swojego świata, zanim trafiła na swoją ścieżkę. Była zbuntowaną nastolatką, nie jadła mięsa, uratowała szczura ze szkolnego laboratorium, który w efekcie zjadł jej domowego gryzonia, aż trafiła na pracę pielęgniarek.
Christie ukazuje nam trudny zawód, który jest niedoceniony. Pokazuje pracę pielęgniarek, która łączy się z życiem różnych pacjentów zaczynając od wcześniaków walczących o życie po tych najstarszych, również będących już jak małe dzieci.
Treść porusza do głębi, pokazuje trudny, skomplikowane przypadki jak również te codzienne.
Książka warta uwagi, ponieważ każdy z nas kiedyś trafi pod opiekę jakiejś pielęgniarki.

Książka „Pielęgniarki. Sceny ze szpitalnego życia” Christie Watson zabiera nas do swojego świata, zanim trafiła na swoją ścieżkę. Była zbuntowaną nastolatką, nie jadła mięsa, uratowała szczura ze szkolnego laboratorium, który w efekcie zjadł jej domowego gryzonia, aż trafiła na pracę pielęgniarek.
Christie ukazuje nam trudny zawód, który jest niedoceniony. Pokazuje pracę...

Zawód pielęgniarki jest niedoceniany – nie da się tego ukryć. Pielęgniarki nie są ulubioną grupą zawodową, kojarzą się z raczej z niesympatycznymi „pigułami”. Zmianie sytuacji nie sprzyjają jednak także niskie płace, duże obciążenie psychiczne, fizyczne i odpowiedzialność związana z tym zawodem. O tym często się zapomina. Udając się do lekarza, stykając się z pielęgniarkami oczekujemy często empatii, współczucia, szczerego zainteresowania i najlepiej jeszcze przejęcia naszym problemem zdrowotnym, często zapominając, że to taki sam człowiek jak każdy inny. I oczywiście – nie podlega dyskusji fakt, że mamy prawo do rzetelnej, fachowej opieki. Trudno jest jednak oczekiwać od pielęgniarek, że będą się emocjonalnie angażowały w każde napotkane cierpienie – jeśli tak będzie, oszaleją. Stąd też dochodzi niekiedy do wytworzenia warstwy ochronnej w postaci szorstkości… i nie mówię, że to dobrze i że tak powinno być – w służbie zdrowia brakuje wsparcia dla kadry medycznej, ale chcę pokazać, że ta sytuacja – relacja nie jest czarno – biała i jako czarno – biała nie powinna być postrzegana.

To także pokazuje brytyjska pielęgniarka Christie Watson w swoje książce „Pielęgniarki”, wydanej nakładem Wydawnictwa Marginesy. Christie Watson nie marzyła całe dzieciństwo o tym, żeby zostać pielęgniarką. Jak opisuje w swojej książce, pomysłu na siebie szukała długo… często zmieniała zdanie, ale do bycia pielęgniarką została w pewnym sensie naznaczona już podczas pracy z pacjentami. Weszła w to. Nawet gdy zemdlała podczas pobierania krwi (krew była pobierana jej, a nie przez nią…) na samym początku długiej drogi do uzyskania uprawnień – nie poddała się, nie wycofała, nie zrezygnowała. W trakcie stażu, a później kariery trafiała na różne oddziały, różnych pacjentów, ich schorzenia, a także na różne pielęgniarki. Ta książka nie jest jednak jedynie zbiorem opowieści z jej czasu pracy, ponieważ autorka przewija w niej także informacje dotyczące historii tego zawodu, jego początków. Nie brakuje w tej książce także (z perspektywy laika) ciekawostek związanych z medycyną oraz innych dygresji.

Watson w swojej opowieści o byciu pielęgniarką wpuszcza czytelnika w różne zakamarki szpitalnych oddziałów – zderzając czytelników tym samym z różnymi chorobami i opowieściami o ludzkich losach. Jedne jeżą włos na głowie, drugie wyciskają łzy… ale są też takie, które wywołują uśmiech na twarzy i przynoszą nadzieję. Niezmienny jest jednak ogrom związanych z nimi emocji. Co ważne, autorka nie próbuje nikogo wybielać – pokazuje jednak złożoność codziennych zadań pielęgniarek. Nie stroni w opowieściach od poruszania wątków z życia osobistego – postrzegam to jako plus, ponieważ przez jej uwikłanie w opisywane sytuacje, nabierają one autentyczności. Autorka na wstępie zaznacza jednak, że nie należy traktować jej opowieści 1:1, ponieważ w celu ukrycia tożsamości osób, które spotkała na swojej zawodowej drodze, połączyła opisy pewnych postaci i sytuacji.

„Pielęgniarki” są książką dość nierówną – zachwiana jest linia czasowa w stosunku do chronologii życia autorki – trochę błądzimy jako czytelnicy tej historii, przechodząc od jednej do drugiej historii, które nie zostały jednak w konkretny sposób uporządkowane. Nie zawsze też narracja poprowadzona jest porywający sposób. To odpowiednia książka przede wszystkim dla osób zainteresowanych światem medycznym, pracą w nim. Z pewnością z zainteresowaniem sięgną po nią osoby, którym spodobało się na przykład „Będzie bolało” Adama Kaya, choć to półka nieco niższa. Nie ma w tej pozycji jednak przesytu krwawych obrazów, medycznych szczegółów, które wrażliwszych mogą przyprawić o nudności. To ciekawe wprowadzenie do okołomedycznych tematów i zawodów, pokazujące złożoność i trudność sytuacji, z którymi na co dzień stykają się szeroko rozumiani medycy.

Zawód pielęgniarki jest niedoceniany – nie da się tego ukryć. Pielęgniarki nie są ulubioną grupą zawodową, kojarzą się z raczej z niesympatycznymi „pigułami”. Zmianie sytuacji nie sprzyjają jednak także niskie płace, duże obciążenie psychiczne, fizyczne i odpowiedzialność związana z tym zawodem. O tym często się zapomina. Udając się do lekarza, stykając się z pielęgniarkami...

Historia ciekawa,przejmująca to reportaż o pielęgniarce,która pracuje w swym zawodzie ponad 20 lat jako pielęgniarka.
Z bagażem doświadczeniach własnych,o trudach swoich i o pracy codziennej pielęgniarek,tej pracy niedocenianej jakże odpowiedzialnego zawodu.
Opowiada autorka o swym życiu prywatnym i oddziałach każdych w szpitalu.
Pełen wachlarz emocji prawdziwych,mocnych przekazuje pisarka mi,wzruszeń sporo tu było.
Wzruszałam się,śmiałam i płakałam czytając tę książkę.
Zaskoczyła mnie bardzo ksiazka i zainteresowała.
To super,wzruszająca lektura.

Historia ciekawa,przejmująca to reportaż o pielęgniarce,która pracuje w swym zawodzie ponad 20 lat jako pielęgniarka.
Z bagażem doświadczeniach własnych,o trudach swoich i o pracy codziennej pielęgniarek,tej pracy niedocenianej jakże odpowiedzialnego zawodu.
Opowiada autorka o swym życiu prywatnym i oddziałach każdych w szpitalu.
Pełen wachlarz emocji prawdziwych,mocnych...

Ciekawa historia, a właściwie historie o kruchości życia.
Pamiętnik i reportaż w jednym.

Ciekawa historia, a właściwie historie o kruchości życia.
Pamiętnik i reportaż w jednym.

Pierwszy rozdział mnie zniechęcił. Do drugiego podchodziłam, więc sceptycznie. Jednak drugi i każdy rozdział był coraz ciekawszy. Chociaż spodziewałam się czegoś innego, więcej historii z oddziału a mniej życia autorki. Niektóre z opisów są tak długie, że aż nużące. Nie raz zdarzyło mi się jednak płakać przy tej książce. Czytałam znacznie lepsze książki z podobnej tematyki chociaż ta nie jest taka zła.

Pierwszy rozdział mnie zniechęcił. Do drugiego podchodziłam, więc sceptycznie. Jednak drugi i każdy rozdział był coraz ciekawszy. Chociaż spodziewałam się czegoś innego, więcej historii z oddziału a mniej życia autorki. Niektóre z opisów są tak długie, że aż nużące. Nie raz zdarzyło mi się jednak płakać przy tej książce. Czytałam znacznie lepsze książki z podobnej tematyki...

Piękna opowieść zawierająca cały kalejdoskop życia. Od narodzin poprzez choroby psychiczne , opiekę paliatywną, rozważania czym jest postępowanie etyczne aż po ostatnie pożegnanie. Chwilami trudna lecz wartosciowa pozycja. I tak jak jest napisane na okładce : płakałam , zamyślałam się i śmiałam .

Piękna opowieść zawierająca cały kalejdoskop życia. Od narodzin poprzez choroby psychiczne , opiekę paliatywną, rozważania czym jest postępowanie etyczne aż po ostatnie pożegnanie. Chwilami trudna lecz wartosciowa pozycja. I tak jak jest napisane na okładce : płakałam , zamyślałam się i śmiałam .

Przez historię ludzkiego życia od momentu narodzin aż po śmierć przechodzimy z towarzyszącymi mu pielęgniarkami, ich rozterkami, niedocenianą praca i ogromem odpowiedzialności, który się za tym ciągnie.

Przez historię ludzkiego życia od momentu narodzin aż po śmierć przechodzimy z towarzyszącymi mu pielęgniarkami, ich rozterkami, niedocenianą praca i ogromem odpowiedzialności, który się za tym ciągnie.

Książka warta przeczytania. "Zwykli" ludzie (tacy jak ja),nie będący pielęgniarkami/pielęgniarzami nie zdają sobie sprawy, ile ciężkiej pracy kosztuje bycie w tym zawodzie.

Książka warta przeczytania. "Zwykli" ludzie (tacy jak ja),nie będący pielęgniarkami/pielęgniarzami nie zdają sobie sprawy, ile ciężkiej pracy kosztuje bycie w tym zawodzie.

Ciekawe choć momentami nudne. Obraz pracy pielęgniarek, która wydaję się być taka sama w każdym miejscu na świecie. Pielęgniarka= poświecenie

Ciekawe choć momentami nudne. Obraz pracy pielęgniarek, która wydaję się być taka sama w każdym miejscu na świecie. Pielęgniarka= poświecenie