Mapa soli i gwiazd

Na początku styl pisania był dla mnie trudny. Gdyby nie historia Rawiji, opowiadana w tym samym czasie co Nour być może, porzuciłabym tę książkę. W miarę czytania, przyzwyczaiłam się do tego jak jest napisana i zaczęła mnie wciągać. Obie narracje finalnie bardzo mi się podobają, jedna nie istnieje bez drugiej. Są rzeczy, które łączą obie bohaterki jak i je dzielą. Nie są jedną osobą i to jest dla mnie ważne. Daję 8 gwiazdek, bo uważam, że zasługuje. Doceniam ją za język, charaktery postaci, przemyślenia i lekkość z jaką autor snuje te wydarzenia. Cenię również to, że czasami wydarzenia się "ucinają" tj. nie są opisywane oczywiste/logiczne następstwa danej sytuacji np.: kiedy ktoś odnajduje Nour i jej siostrę nie pojawia się opis jak te osoby transportują je do miejsca gdzie im pomogą tylko przeskakujemy to i czytamy o tym co robią i jakie plany mają siostry po otrzymaniu pomocy od nieznajomych. Podaję ogólnikowo przykład, aby nikomu nie zepsuć historii. Daje to poczucie, że naprawdę chodzi tu o opowieść a nie ilość stron. Książka specyficzna i nie dla każdego, ale ja nie żałuję przeczytania.

Na początku styl pisania był dla mnie trudny. Gdyby nie historia Rawiji, opowiadana w tym samym czasie co Nour być może, porzuciłabym tę książkę. W miarę czytania, przyzwyczaiłam się do tego jak jest napisana i zaczęła mnie wciągać. Obie narracje finalnie bardzo mi się podobają, jedna nie istnieje bez drugiej. Są rzeczy, które łączą obie bohaterki jak i je dzielą. Nie są...

Niezwykła opowieść o Rawiji i Nour, dwóch dziewczynach, które mimo, że żyją w różnych czasach, to jednak ich historie są splecione i mają swój koniec w pewnym domu w Ceucie.
Współczesna część książki opowiada o losach Nour, która z matką i siostrami ucieka z Syrii, a w drodze do Ceuty spotyka je wiele ciężkich doświadczeń.
Historyczna część jest bardziej baśniowo - przygodowa a jej bohaterka jest Rawija, która w przebraniu chłopca udaje się wraz ze znanym kartografem w daleką podróż, aby stworzyć nową mapę nieznanych szlaków.
Bardzo ciekawa historia 😎

Niezwykła opowieść o Rawiji i Nour, dwóch dziewczynach, które mimo, że żyją w różnych czasach, to jednak ich historie są splecione i mają swój koniec w pewnym domu w Ceucie.
Współczesna część książki opowiada o losach Nour, która z matką i siostrami ucieka z Syrii, a w drodze do Ceuty spotyka je wiele ciężkich doświadczeń.
Historyczna część jest bardziej baśniowo -...

Temat, który porusza książka, jest niezwykle ważny. Mimo to opowieść momentami mnie nużyła, szczególnie podczas fragmentów o podróży średniowiecznych kartografów.

Temat, który porusza książka, jest niezwykle ważny. Mimo to opowieść momentami mnie nużyła, szczególnie podczas fragmentów o podróży średniowiecznych kartografów.

Bolesna i prawdziwa historia tragedii, jaka dotyka Syrię. A najbardziej tych najmniejszych i najsłabszych - dzieci. Pozbawia je domu, bliskich, dobrych wspomnień, a przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa.
Każda wojna jest potwornym okrucieństwem

Bolesna i prawdziwa historia tragedii, jaka dotyka Syrię. A najbardziej tych najmniejszych i najsłabszych - dzieci. Pozbawia je domu, bliskich, dobrych wspomnień, a przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa.
Każda wojna jest potwornym okrucieństwem

⌛,,Czas to rzeźbiarz. Nawet nie zauważasz, tak się uwija przy swojej pracy"⏳ ~ Zeyn Joukhadar

Gdybym miała wam polecić magiczną, baśniową, poruszającą, umiejętnie napisaną, lecz jednocześnie realistyczną dziejącą się w naszym świecie opowieść to poleciłabym wam ,,Mapę soli i gwiazd" autorstwa Zeyna Joukhadara. Chyba NIGDY nie przeczytałam nic bardziej poetyckiego jednocześnie poruszającego tyle trudnych i ciężkich tematów.

W swojej powieści autor ukazał historię dwóch dziewczyn - Nour, żyje we współczesnym świecie, wraz z matką i swoimi siostrami w czasie wojny domowej w Syrii, musi uciekać, ponieważ ich dom został zbombardowany oraz Rawiji, która żyje w czasach średniowiecznych wraz ze słynnym kartografem i jego uczniem przeżywa niesamowite przygody. Obie historie się ze sobą przeplatają i niekiedy łączą. Obie dziewczyny są silne, waleczne i niesamowite. Obie mierzą się ze swoimi słabościami i trudnościami wędrówek. Obie zmierzają do tych samych miejsc.

,,Mapa soli i gwiazd" w przepiękny sposób ukazuje historie dziewcząt. Jednocześnie poruszając temat uchodźstwa, który wcale nie jest takim łatwem tematem. To bolało, strasznie, gdy niewinni ludzie byli skazani na ucieczkę ze swojego kraju, gdyż utracili dom. Nie dom z cegieł, ale dom, kóry daje poczucie bezpieczeństwa. Utracili to uczucie, ale nie utracili siebie nawzajem. Nour wraz z rodziną trafiają na różnych ludzi, którzy często w jakichś sposób im pomagają. Cudownie było wiedzieć, że pomimo tylu złych ludzi, zła i zepsucia na świecie, istnieje jeszcze dobro i że są osoby empatyczne, kochane, które potrafią obcym osobom bezinteresownie pomóc. W takich momentach czułam ciepło koloru pomarańczowo-żółtego i wzruszenie koloru niebieskiego jak niebo. Były momenty, które bolały jak zbombardowanie domu Nour i moment, kiedy musieli uciekać, a nie mieli dokąd. Było wiele takich momentów, w których czułam złość o kolorze czerwonym. Za niesprawiedliwość świata. Za to, że pomimo że to fikcja literacka to jednak uchodźstwo to temat żywy i obecny na świecie. Że naprawdę ludzie tak muszą cierpieć. Tylko z powodu czyjegoś widzimisię. Że podobne cierpienia mógł NAPRAWDĘ ktokolwiek przeżyć, a nie zasłużył na to nikt.

Ale wiecie co? Dlatego tak tę książkę uwielbiam, iż ukazuje prawdę. Prawdę, która boli, ale prawda ma boleć, bo jest prawdą. A przecież zawsze widzimy to co chcemy widzieć. Dzięki niej poczułam ogromną wdzięczność, że mogę żyć w wolnym kraju bez wojny, że mogę pisać teraz te słowa na klawiaturze laptopa, że mogę się uczyć, że mogę pić wodę, że mam co jeść, że nigdy nie musiałam się bać tego, że nie będę miała gdzie spać i że nie musiałam przeżywać tego co przeżyła Nour i jej rodzina.

Historia Rawiji także bardzo mi się podobała. Autor w bardzo ciekawy sposób poprowadził jej opowieść. Intrygują mnie czasy średniowieczne jak i inne. Ogólnie pasjonuję się historią. Ciekawią mnie czasy, w których nigdy nie miałam szansy żyć, dlatego ucieszyły mnie nawiązania do historii oraz klimat średniowiecza. Pojawiły się postacie historyczne, co Joukhadar wyjaśnia na końcu książki w rozdziale ,,od autora". Historia Nour i Rawiji jest ciekawie ze sobą splatana w najmniej oczekiwanych momentach. Są inne czasy, inne okoliczności, lecz czasem te dwie historie łączą się ze sobą, co było tak pięknie ukazane.

Podsumowując powieść Zeyna Joukhadara ,,Mapa soli i gwiazd" to niesamowita, niepowtarzalna droga poprzez sól i gwiazdy, które gdzieś się tam pojawiają w różnych sytuacjach u obu bohaterek, których kreacja jak i pozostałych postaci jest bardzo dobra. Autor snuje w mistrzowski sposób powieść mimo ciężkich tematów. Język, jakim się posługuje jest piękny i magiczny tak jak myśli Nour, która jest cudowną bohaterką. Tytułowa mapa także się pojawia, ale jej znaczenie pozostawiam wam do odkrycia. Osobiście, choć pierwsze ciekawiła mnie bardziej historia Rawiji, tak z czasem bardziej zaczęłam kibicować Nour, więc to jej opowieść urzekła mnie najbardziej, ale obie są świetne. Całość otrzymuje ode mnie 9/10. Pamiętajcie ,,nikt, kto kocha gwiazdy, nie krzywdzi ludzi"⭐✨

⌛,,Czas to rzeźbiarz. Nawet nie zauważasz, tak się uwija przy swojej pracy"⏳ ~ Zeyn Joukhadar

Gdybym miała wam polecić magiczną, baśniową, poruszającą, umiejętnie napisaną, lecz jednocześnie realistyczną dziejącą się w naszym świecie opowieść to poleciłabym wam ,,Mapę soli i gwiazd" autorstwa Zeyna Joukhadara. Chyba NIGDY nie przeczytałam nic bardziej poetyckiego...

książka jest senna - ale nie usypiająca
książka jest nasycona kolorami - choć spisana czarnymi literami na jasnym papierze
książka ma emocje - choć pozostaniemy obojętni na poruszony w niej problem.

Trzeba przyznać, że autor potrafi pięknie snuć, żongluje metaforami, nasyca prozę setką barw. Taka forma jest powolna, meandryczna ale też hipnotyzująca. Ja wciągnęłam się bez reszty.
Co do faktów opisujących wędrówkę Nour są mocno przesadzone i jeżeli opisane cierpienie jej rodziny miało wzbudzić we mnie litość do uchodźców z Syrii - to się nie udało. Uchodźstwo wojenne powinno wyglądać tak jak miało to miejsce w przypadku Ukrainy - matki z dziećmi przekraczające dla własnego bezpieczeństwa granice sąsiednich państw. Taka ucieczka ma sens, zatrzymanie się wśród podobnego klimatu i wartości społecznych. Tu przytaknę na każdą formę pomocy moim najbliższym cierpiącym w swoim kraju ludzi. Rośli mężczyźni z zakątków Azji o odmiennej kulturze i przede wszystkim obyczajach powinni znaleźć swój azyl w sąsiednich krajach. Rozwinięta Europa nie powinna być dla nich miejscem docelowym ucieczki od wojny domowej. Nie boję się wyrazić swojego postulatu - TAK dla uchodźców z Ukrainy, NIE - dla uchodźców z Syrii.

książka jest senna - ale nie usypiająca
książka jest nasycona kolorami - choć spisana czarnymi literami na jasnym papierze
książka ma emocje - choć pozostaniemy obojętni na poruszony w niej problem.

Trzeba przyznać, że autor potrafi pięknie snuć, żongluje metaforami, nasyca prozę setką barw. Taka forma jest powolna, meandryczna ale też hipnotyzująca. Ja wciągnęłam się...

Porusza temat ważny i potrzebny, intelektualnie wiem że Nour przeżyła straszne rzeczy ale nie udało się autorowi złapać mnie emocjonalnie.

Ładnie był wpleciony poczatek opowiesci o Rawiji - Nour powtarza historię którą opowiadał jej ojciec. Niestety to jedyny moment kiedy historie się łączą. Niby obie dziewczyny przez pewien czas udają chłopców, niby odwiedziają te same tereny, ale jakieś to puste było, nie spinało mi się. I nie pomaga porwana narracja - rozdział zaczynamy z Rawiją żeby nagle przenieść się do Nour, rozdział się kończy i znowu Rawija, nie zawsze tam gdzie ją zostawiliśmy.

Książka chyba chciała być jednocześnie arabską baśnią i opowieścią o ucieczce przed wojną, ale nie jest do końca ani jednym ani drugim.
Nie dla mnie.

Porusza temat ważny i potrzebny, intelektualnie wiem że Nour przeżyła straszne rzeczy ale nie udało się autorowi złapać mnie emocjonalnie.

Ładnie był wpleciony poczatek opowiesci o Rawiji - Nour powtarza historię którą opowiadał jej ojciec. Niestety to jedyny moment kiedy historie się łączą. Niby obie dziewczyny przez pewien czas udają chłopców, niby odwiedziają te same...

Naprawdę piękna książka. Wiedziałam, że z uwagi na tematykę nie będzie to lekka lektura, ale nie spodziewałam się, że będzie napisana takim pięknym poetyckim językiem. Nietypowy sposób postrzegania świata przez główną bohaterkę nadaje dodatkowego wymiaru i oryginalności całej opowieści.

Naprawdę piękna książka. Wiedziałam, że z uwagi na tematykę nie będzie to lekka lektura, ale nie spodziewałam się, że będzie napisana takim pięknym poetyckim językiem. Nietypowy sposób postrzegania świata przez główną bohaterkę nadaje dodatkowego wymiaru i oryginalności całej opowieści.

Przepiękna opowieść o syryjskich uchodźcach, świetnie oddaje klimat. Narratorką książki jest dziewczynka, co daje czytelnikowi zupełnie inny ogląd na wojnę. Drugą historią jest opowieść o Rawji-uczennicy kartografa oraz ich wspólnej epickiej podróży.

Przepiękna opowieść o syryjskich uchodźcach, świetnie oddaje klimat. Narratorką książki jest dziewczynka, co daje czytelnikowi zupełnie inny ogląd na wojnę. Drugą historią jest opowieść o Rawji-uczennicy kartografa oraz ich wspólnej epickiej podróży.

"Jesteś historiami, które sobie opowiadasz"

Dwie historie, dwie bohaterki żyjące w zupełnie innych czasach, które mimo tylu różnic łączy odbyta podróż i zdobyte doświadczenia. Jak dla mnie jest to przepiękna, dająca do myślenia książka o pogoni za marzeniami, poznawaniu samego siebie, ludzkim bólu, cierpieniu i wartościach najważniejszych w życiu człowieka. Przeplatające się losy Nour i Rawiji z jednej strony pozwalają na popuszczenie wodzy fantazji i odbycie magicznej podróży pełnej wyzwań oraz niebezpieczeństw, a z drugiej zwracają uwagę na obecne problemy dotyczące wojny domowej w Syrii i masowych migracji na Bliskim Wschodzie. Jedyny minus to niestety widoczne błędy w redakcji, które sprawiały drobne problemy w sprawnym czytaniu. Mimo to książkę serdecznie wszystkim polecam!

"Jesteś historiami, które sobie opowiadasz"

Dwie historie, dwie bohaterki żyjące w zupełnie innych czasach, które mimo tylu różnic łączy odbyta podróż i zdobyte doświadczenia. Jak dla mnie jest to przepiękna, dająca do myślenia książka o pogoni za marzeniami, poznawaniu samego siebie, ludzkim bólu, cierpieniu i wartościach najważniejszych w życiu człowieka. Przeplatające...