Oczy z Rigela

Będąc w połowie trzeciej części cyklu o Ingrid musiałam odłożyć czytanie na czas jakiś. Znużyłam się drogą bohaterki, oczekiwaniem na punkt zwrotny. Po kilkutygodniowej przerwie przeczytałam powieść do końca w jeden dzień, z ogromnym zainteresowaniem. Oceniam najwyżej, bo to literatura piękna w pełnym znaczeniu tego słowa.

Będąc w połowie trzeciej części cyklu o Ingrid musiałam odłożyć czytanie na czas jakiś. Znużyłam się drogą bohaterki, oczekiwaniem na punkt zwrotny. Po kilkutygodniowej przerwie przeczytałam powieść do końca w jeden dzień, z ogromnym zainteresowaniem. Oceniam najwyżej, bo to literatura piękna w pełnym znaczeniu tego słowa.

Ciężkie jak trepy Ingrid.wymeczyła mnie ta część. Rozumiem trud i poświęcenie dla miłości ale zakrywało mi wiecznym rycerzem. Jak dla mnie gorsza od dwóch poprzednich z cyklu.

Ciężkie jak trepy Ingrid.wymeczyła mnie ta część. Rozumiem trud i poświęcenie dla miłości ale zakrywało mi wiecznym rycerzem. Jak dla mnie gorsza od dwóch poprzednich z cyklu.

Ingrid wyrusza w długą podróż w poszukiwaniu ukochanego i wydaje się to być zadaniem niemożliwym do wykonania.
Przemierzając z bohaterką rejony Norwegii można zauważyć wpływ wojny na mieszkańców- są chłodni i nieskorzy do pomocy (nawet kobieta z dzieckiem ich nie porusza),zdystansowani i czujni. Sama Ingrid zauroczyła mnie swoją nieugiętością i nie poddawaniem się (nawet podszepty innych ludzi nie zmieniły jej postanowienia w znalezieniu Aleksandra).

W powieści zostały zobrazowane realia powojenne w Norwegii- np. rozliczanie kolaborantów, Rosjanie opuszczający ten kraj, odbudowa kolei po wojnie.

Ingrid wyrusza w długą podróż w poszukiwaniu ukochanego i wydaje się to być zadaniem niemożliwym do wykonania.
Przemierzając z bohaterką rejony Norwegii można zauważyć wpływ wojny na mieszkańców- są chłodni i nieskorzy do pomocy (nawet kobieta z dzieckiem ich nie porusza),zdystansowani i czujni. Sama Ingrid zauroczyła mnie swoją nieugiętością i nie poddawaniem się (nawet...

Wyjatkowa podróż Ingrid .

Wyjatkowa podróż Ingrid .

Ciąg dalszym losów Ingrid, od których ciężko się oderwać. Tym razem liczba niedopowiedzen ogromna co odzwierciedla powojenny klimat. Książka drogi, odkrywania prawdy o ukochanym.

Ciąg dalszym losów Ingrid, od których ciężko się oderwać. Tym razem liczba niedopowiedzen ogromna co odzwierciedla powojenny klimat. Książka drogi, odkrywania prawdy o ukochanym.

Nadchodzi lato 1946 roku, mała Kaja ma niemal rok; rodzina Barroy przywróciła swój mały świat do stanu, który zapewnia jej poczucie bezpieczeństwa i daje nadzieję na pomyślną przyszłość. Jednak Ingrid wciąż czuje wewnętrzny niepokój, a patrząc na córkę, która tak bardzo podobna jest do ojca, nie może przestać myśleć o Aleksandrze. Oczy Kai są oczami więźnia z Rigela, statku zbombardowanego przez nazistów, który przewoził jeńców wojennych, z których jednym był uratowany przez Ingrid Rosjanin, wciąż budzący w niej tęsknotę, potrzebę bliskości.

Pewnego dnia w środku lata Ingrid informuje bliskich, że na kilka dni wraz z córeczką wyjeżdża do miasta; ten krótki wypad zamienia się w konsekwencji w ponad dwumiesięczną niekontrolowaną, spontaniczną i niebezpieczną podróż śladami Aleksandra, o którym - od różnych osób, do których jest kierowana przez kolejnych rozmówców - dowiaduje się ciekawych, lecz nie do końca potwierdzonych rzeczy. Wciąż nie wie, czy Sasza żyje, czy zginął, czy został zamordowany, czy może gdzieś zamarzł, czy może jednak udało mu się wrócić do kraju. Uzyskiwane informacje są sprzeczne, a Ingrid ma nieodparte wrażenie, że rozmówcy nie mówią jej prawdy, że wciąż coś przed nią ukrywają. Nieustannie tkwi w niej jakiś demoniczny i niezrozumiały pęd do dalszej, coraz bardziej niebezpiecznej podróży, od której nie jest w stanie odwieść jej nawet fakt, że ma ze sobą Kaję, że droga robi się coraz bardziej trudna i nieprzewidywalna.
Kiedy wreszcie traci nadzieję na odnalezienie Aleksandra, a jej wewnętrzne przeczucie podpowiada, że on chyba nie żyje, a może, jak mówi Henrie, powrócił do narzeczonej w Rosji, z którą miał syna, Ingrid postanawia zakończyć tę karkołomną i niebezpieczną wyprawę; czy ten powrót do własnego świata, do rodziny przyniesie jej spokój, czy będzie potrafiła żyć ze wspomnieniami, bez bólu i bolesnej tęsknoty?

Nadchodzi lato 1946 roku, mała Kaja ma niemal rok; rodzina Barroy przywróciła swój mały świat do stanu, który zapewnia jej poczucie bezpieczeństwa i daje nadzieję na pomyślną przyszłość. Jednak Ingrid wciąż czuje wewnętrzny niepokój, a patrząc na córkę, która tak bardzo podobna jest do ojca, nie może przestać myśleć o Aleksandrze. Oczy Kai są oczami więźnia z Rigela, statku...

Dużo bardziej podobała mi się niż dwie poprzednie części. Historia jest zaskakująca i wciągająca, a jednocześnie w jakiś sposób kojąca. Dodatkowo ukazuje realia czasu, jaki nastał po wojnie w Norwegii, co osobiście dla mnie było niezwykle ciekawe.

Dużo bardziej podobała mi się niż dwie poprzednie części. Historia jest zaskakująca i wciągająca, a jednocześnie w jakiś sposób kojąca. Dodatkowo ukazuje realia czasu, jaki nastał po wojnie w Norwegii, co osobiście dla mnie było niezwykle ciekawe.

Bardzo podoba mi się możliwość przeczytania opowieści o II Wojnie Światowej z perspektywy Norwegów oraz różne podejścia ludzi do zdarzeń.

Zgadzam się, że książka co do prawd o życiu, bywa brutalna, pokazuje życie takim, jakim jest w istocie, bez upiększeń, które bywa momentami trudne.

Mam wrażenie, że każda kolejna część dopełnia poprzednie. Udana kontynuacja. Z chęcią przeczytam 4 i zanurzę się w głąb innych pisarzy skandynawskich.

Ingrid przez całą swoją podróż przez Norwegię, próbowała odnaleźć człowieka i prawdę. Czy jej się udało?

Bardzo podoba mi się możliwość przeczytania opowieści o II Wojnie Światowej z perspektywy Norwegów oraz różne podejścia ludzi do zdarzeń.

Zgadzam się, że książka co do prawd o życiu, bywa brutalna, pokazuje życie takim, jakim jest w istocie, bez upiększeń, które bywa momentami trudne.

Mam wrażenie, że każda kolejna część dopełnia poprzednie. Udana kontynuacja. Z chęcią...

Lato 1946 roku. Życie na Barroy tętni jak nigdy. Wyspa nie pamięta tylu osób i dzieci.

Ingrid tęskni za swoją miłością. Za każdym razem, gdy spogląda w oczy Kai widzi Aleksandra. Dodatkowo patrząc na Barbro, która powoli dochodzi do siebie po wylewie, dociera do niej, że życie jest bardzo kruche i musi zrobić krok w przód, bo być może nie zostało jej na to już dużo czasu.

Dlatego pewnego dnia pakuje walizkę i wyrusza na poszukiwanie umiłowanego.
Pierwsze namiary dostaje od Adolfa, byłego szypra kutra handlowego, który pomógł Aleksandrowi w ucieczce.

Jak szukać zaginionego, rosyjskiego jeńca w Norwegii, skoro nikt prawie o nim nie słyszał, a nawet jak słyszał to nie chce o tym wspominać ?
Ingrid to jednak twarda kobieta. Wyspa przecież wychowuje, przygotowuje swoich mieszkańców do pokonywania wielu życiowych trudności, uczy nie poddawania się i dążenia do wyznaczonego celu.

Trzecia część jakże inna od dwóch pozostałych, ale dla mnie równie wspaniała. To jedna nieustająca podróż poprzez trudne do przebycia, dzikie powojenne okolice Norwegii. Dziewicze góry bez większej infrastruktury, lasy z ledwo przedeptanymi ścieżkami, piękne jeziora z dala od cywilizacji.

W powieści jeszcze bardziej jest ukazana charakterystyka typowego Norwega. Zamknięty w sobie, nie okazujący emocji w kontaktach międzyludzkich, nie mówiący zbyt wiele, typowy odludek. Na co dzień noszący maskę obojętności, zdystansowany, czujny, bez jakiejkolwiek wylewności, ale mimo wszystko, gdy trzeba wyciągający pomocną dłoń.

Czytając czasami zastanawiałam się jak ciężko byłoby mi funkcjonować w takim społeczeństwie.

Język, styl powieści nie uległ zmianie. Jest taki sam jak w poprzednich dwóch tomach. Akcja toczy się powolutku, jest pełno niedomówień i ciągle ta niepewność, która nie pozwala oderwać się od książki. Czy Ingrid odnajdzie Aleksandra ?

Zakończenie troszkę zaskakujące, aczkolwiek happy endu nie spodziewałam się.

Teraz przede mną czwarty i niestety ostatni tom sagi.

Lato 1946 roku. Życie na Barroy tętni jak nigdy. Wyspa nie pamięta tylu osób i dzieci.

Ingrid tęskni za swoją miłością. Za każdym razem, gdy spogląda w oczy Kai widzi Aleksandra. Dodatkowo patrząc na Barbro, która powoli dochodzi do siebie po wylewie, dociera do niej, że życie jest bardzo kruche i musi zrobić krok w przód, bo być może nie zostało jej na to już dużo czasu....

Lepsza od "Białego morza", ale słabsza od "Niewidzialnych". W każdym razie warto, jest klimat.

Lepsza od "Białego morza", ale słabsza od "Niewidzialnych". W każdym razie warto, jest klimat.