Normalni ludzie

Lektura sama w sobie w jakiś sposób mi się spodobała patrząc na to, że przeczytałam ją całą. Nie miałam pozytywnych odczuć co do samego zakończenia. Dało się odczuć, że zarówno Connell jak i Marianne w głębi duszy są nieszczęśliwi co przełożyło się na to jaką decyzję podjęła dziewczyna. Szczerze mówiąc to w momencie czytania książki nie do końca chciałam, żeby byli ze sobą. Ich wewnętrzne rozdarcia potrafiły mocno oddziaływać na bohaterów lektury i śmiem twierdzić, że na niektórych czytelników.

Lektura sama w sobie w jakiś sposób mi się spodobała patrząc na to, że przeczytałam ją całą. Nie miałam pozytywnych odczuć co do samego zakończenia. Dało się odczuć, że zarówno Connell jak i Marianne w głębi duszy są nieszczęśliwi co przełożyło się na to jaką decyzję podjęła dziewczyna. Szczerze mówiąc to w momencie czytania książki nie do końca chciałam, żeby byli ze sobą....

Chociaż rzadko to piszę, to ekranizacja powieści bardziej mnie porwała niż sama powieść.
Ale warto dać jej szansę. :)

Chociaż rzadko to piszę, to ekranizacja powieści bardziej mnie porwała niż sama powieść.
Ale warto dać jej szansę. :)

nie wiem co o niej sądzę, chyba narazie 6-7/10

nie wiem co o niej sądzę, chyba narazie 6-7/10

Nie mój typ literatury, osobiście sie wymęczyłam i wynudziłam czytając te książke

Nie mój typ literatury, osobiście sie wymęczyłam i wynudziłam czytając te książke

To nie była zła książka, naprawdę, nie była, ale tak dużo potencjału zostało zmarnowane. Może tylko ja tak myślę, ale opis książki prezentował się zdecydowanie lepiej niż sama treść. Przy 250 stronie mówiłam, że nie widzę fenomenu, chyba, że zakończenie zmiecie mnie z planszy, no niestety nie zmiotło, nawet nie wiem czy mogę to uznać za poprawne zakończenie, bo jest tak nijakie, ale może na tym zakończę, bo były też momenty, które mi się podobały i jestem fanką Lorraine.

To nie była zła książka, naprawdę, nie była, ale tak dużo potencjału zostało zmarnowane. Może tylko ja tak myślę, ale opis książki prezentował się zdecydowanie lepiej niż sama treść. Przy 250 stronie mówiłam, że nie widzę fenomenu, chyba, że zakończenie zmiecie mnie z planszy, no niestety nie zmiotło, nawet nie wiem czy mogę to uznać za poprawne zakończenie, bo jest tak...

To jedna z tych książek, którą ciężko docenić od razu po lekturze (też przez to jak słabe jest tłumaczenie),ale po roku, gdy człowiek uzupełnia sobie listę przeczytanych pozycji, jednak ocenia jej lekturę wysoko. Niemniej na pewno na obecną ocenę (którą tak jak napisałam wystawiam po roku od lektury) wpłynęło to, że oglądałam też serial. Po obejrzeniu ekranizacji, z ogromną chęcią sięgnęłam po oryginał, który jest zdecydowanie gorszy, ale wciąż całkiem ciekawy.

To jedna z tych książek, którą ciężko docenić od razu po lekturze (też przez to jak słabe jest tłumaczenie),ale po roku, gdy człowiek uzupełnia sobie listę przeczytanych pozycji, jednak ocenia jej lekturę wysoko. Niemniej na pewno na obecną ocenę (którą tak jak napisałam wystawiam po roku od lektury) wpłynęło to, że oglądałam też serial. Po obejrzeniu ekranizacji, z...

W miarę, jak dla mnie jest na pisana trochę w pośpiechu i łatwo się pomieszać w fabule mimo to książka nawet wciąg lecz czasem trzeba się cofnąć żeby na penwo zrozumieć, za dużo tego samego bo miałam wrażenie że co chwilę czytam coś podobnego

W miarę, jak dla mnie jest na pisana trochę w pośpiechu i łatwo się pomieszać w fabule mimo to książka nawet wciąg lecz czasem trzeba się cofnąć żeby na penwo zrozumieć, za dużo tego samego bo miałam wrażenie że co chwilę czytam coś podobnego

Sądziłam, że znajdę tu świetną, pełną emocji i różnych wartości młodzieżówkę. Nieco się przeliczyłam i ledwo dobrnęłam do końca, od połowy wręcz zmuszając się do czytania. Szczerze mówiąc, kompletnie nie rozumiem jej fenomenu.

Książka ta napisana jest w bardzo specyficzny dla mnie sposób. Akcja jest chaotyczna, tekst jest chaotyczny, relacja głównych bohaterów też chaotyczna. Rozpatrując tę opowieść można generalnie mówić o jednym wielkim chaosie, niedopowiedzeniach i skomplikowaniu. Częste przytoczenia różnych sytuacji czy przeskoki czasowe wpływały raczej negatywnie na mój odbiór tej powieści. Czułam się po prostu zagubiona i do ostatnich stron nie potrafiłam się odnaleźć.

Relacja Marianne i Cornella wręcz mnie irytowała. Raz się lubili, raz nie. Schodzili się i rozchodzili w liceum, na studiach, a potem w dorosłym życiu. Raz chcieli się przyjaźnić, raz tylko uprawiać ze sobą seks, innym razem woleli być parą. Nie potrafiłam nadążyć za tym wszystkim. Mi tu zabrakło głębi, szczerości i prawdziwości. Może gdybym była kilka lat młodsza, spodobałaby mi się tak nieoczywista relacja w trochę niedopracowanej książce. Sami bohaterowie co chwilę wprawiali mnie w zakłopotanie, momentami miałam aż ochotę wysłać ich na terapię. Obydwoje trudni, trochę zagubieni, niosący bagaż doświadczeń i traum.

Dialogi, różne sceny erotyczne czy intymne rozmowy bardzo często pozostawiały jedynie zażenowanie. Autorka przedstawiła tu historię trudną, umniejszając na jej autentyczności. Ja nie polecam, dawno się tak nie wynudziłam.

Sądziłam, że znajdę tu świetną, pełną emocji i różnych wartości młodzieżówkę. Nieco się przeliczyłam i ledwo dobrnęłam do końca, od połowy wręcz zmuszając się do czytania. Szczerze mówiąc, kompletnie nie rozumiem jej fenomenu.

Książka ta napisana jest w bardzo specyficzny dla mnie sposób. Akcja jest chaotyczna, tekst jest chaotyczny, relacja głównych bohaterów też...

Wydawałoby się, że nastoletnie życie Connella i Marianne nie może stać się już bardziej skomplikowane. Ona pomimo rodzinnej fortuny nie jest osobą powszechnie lubianą, zarówno wśród rówieśników jak i w zaciszu domowym, on pomimo tego, że wychowany jest przez samotną, lecz kochającą matkę, jest szkolnym ulubieńcem każdego, a jednak nie do końca czuje się zrozumiany. Jednak kiedy poznają siebie nawzajem można by przewidzieć, że ich światy połączą się na zawsze.

Po przeczytaniu historii tej dwójki długo myślałam nad tym, jaki właściwie gatunek przedstawia ta książka. Do teraz nie umiem finalnie jednoznacznie stwierdzić ku czemu ma się bardziej. Wiem jednak, że Sally Rooney pozostawiła mnie ze wszystkimi możliwymi emocjami. Od radości i śmiechu, wręcz po złość wynikającą z niektórych sytuacji.

Chociaż głównym wątkiem jest nieustannie powracające uczucie głównych bohaterów, autorka porusza również inne, istotne tematy takie jak wpływ klasy społecznej na edukację czy trudne relacje rodzinne.

Książka nie należy do tych, które z łatwością przeczyta każdy. Wiem, że jeżeli przeczytałabym ją kilka lat temu, nie wniosłaby zbyt wiele do mojego życia. Teraz jednak nawet po jej zakończeniu, kiedy siadłam do napisania o niej kilku słów, nadal w mojej głowie pojawia się mętlik. Wiele wątków pozostało niewyjaśnionych, co prowadzi do tego, można na nowo odkrywać różne jej zakończenia.

Wydawałoby się, że nastoletnie życie Connella i Marianne nie może stać się już bardziej skomplikowane. Ona pomimo rodzinnej fortuny nie jest osobą powszechnie lubianą, zarówno wśród rówieśników jak i w zaciszu domowym, on pomimo tego, że wychowany jest przez samotną, lecz kochającą matkę, jest szkolnym ulubieńcem każdego, a jednak nie do końca czuje się zrozumiany. Jednak...

Książka świetna, pięknie odzwierciedlająca rzeczywistość i trudność relacji międzyludzkich. Mimo to momentami ciężka do przetrawienia ze względu na poruszane wątki. Innymi słowy książka trudna, ale i potrzebna.

Książka świetna, pięknie odzwierciedlająca rzeczywistość i trudność relacji międzyludzkich. Mimo to momentami ciężka do przetrawienia ze względu na poruszane wątki. Innymi słowy książka trudna, ale i potrzebna.