Psychopaci

"Psychopaci" Stephen Seager. Wyczekiwana pozycja na mojej prywatnej liście obowiązkowych lektur. Niestety osobiście po zakończeniu czułam lekki niedosyt i rozczarowanie. Nie powiem, książka ma swój " klimat " zważywszy na tematykę. Jednak uważam, że można było wpleść w nią więcej "czystej psychozy" niż nadmiar osobistych odczuć głównej postaci. Dla fanów ciemnej strony myślę, że nie będzie ona większym zaskoczeniem. Dla amatorów tejże tematyki możliwe, że będzie dobrym wprowadzeniem do fascynującego świata z pogranicza psychozy. Autor dość zgrabnie opisuje poszczególne przeżycia bohaterów i pokazuje ich zarówno mroczne jak i jaśniejsze strony historii. Szybko i skutecznie wprowadza czytelnika w świat jakim jest miejsce , w którym muszą przebywać tytułowi psychopaci. Myślę, że dla każdego kto jest głodny czytelniczych wrażeń i lubiących przenieść się w inny świat niż codzienny będzie to niezłe doświadczenie. Tematyka o skazanych za niewyobrażalne dla normalnego człowieka przestępstwa ma ogromny potencjał, jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że w tym przypadku nie do końca wykorzystany. Opierając się na wcześniejszych opiniach książki spodziewałam się czegoś mocniejszego. Oczywiście najbardziej uderzający w serce jest fakt, że opisane w książce historie opierają się na faktycznych wydarzeniach. Pracownik szpitala psychiatrycznego wprowadza czytelników w swoje osobiste przeżycia, które niepodważalnie zmieniły jego oraz jego życie już na zawsze.
Szczegółowo i dokładnie opisana jest przemoc i niewyobrażalna zbrodnia. Żyjąc w otaczającej nas codzienności z pewnością niewiele osób potrafi wyobrazić sobie, że dokładnie w tym samym czasie istnieją miejsca, które można by uznać jedynie za wytwór chorej fantazji...
W zależności od upodobań z pewnością przypadnie ona w gusta wielu odbiorców lubujących się w mrocznym świecie psychozy.
Nie mniej jednak mimo ogólnego niedosytu i odczucia niewyczerpania tematu, zachęcam gorąco do odkrycia tej pozycji i wyciągnięcia najwięcej mroku jak się da!

"Psychopaci" Stephen Seager. Wyczekiwana pozycja na mojej prywatnej liście obowiązkowych lektur. Niestety osobiście po zakończeniu czułam lekki niedosyt i rozczarowanie. Nie powiem, książka ma swój " klimat " zważywszy na tematykę. Jednak uważam, że można było wpleść w nią więcej "czystej psychozy" niż nadmiar osobistych odczuć głównej postaci. Dla fanów ciemnej strony...

nudne, nawet długie ale za to nie warto tego czytać!

nudne, nawet długie ale za to nie warto tego czytać!

Ma vibe serialu opartego na prawdziwych wydarzeniach, no ale jak to dramy medyczne mają w zwyczaju skupiają się na przeżyciach głównego bohatera, a nie umysłach pacjentów. Fajna odskocznia, szybko się czyta, jest napisana przystępnym językiem, ale nie spełniła moich oczekiwań.

Ma vibe serialu opartego na prawdziwych wydarzeniach, no ale jak to dramy medyczne mają w zwyczaju skupiają się na przeżyciach głównego bohatera, a nie umysłach pacjentów. Fajna odskocznia, szybko się czyta, jest napisana przystępnym językiem, ale nie spełniła moich oczekiwań.

Razi brak konkretów na temat pacjentów, popełnionych przez nich zbrodni czy ich stanu psychicznego. Określanie kondycji każdego, pojedynczego pacjenta mianem: choroby psychicznej czy choroby umysłowej to dla mnie nonsens i niechlujstwo. Autor używa tak daleko idących ogólników, że czytanie książki nie dostarcza żadnej wiedzy. Sam tytuł jest zupełnie nietrafiony, sugeruje brak rozeznania w temacie psychopatii, skoro tłumacz do tej grupy zakwalifikował opisane w książce przypadki.

Razi brak konkretów na temat pacjentów, popełnionych przez nich zbrodni czy ich stanu psychicznego. Określanie kondycji każdego, pojedynczego pacjenta mianem: choroby psychicznej czy choroby umysłowej to dla mnie nonsens i niechlujstwo. Autor używa tak daleko idących ogólników, że czytanie książki nie dostarcza żadnej wiedzy. Sam tytuł jest zupełnie nietrafiony, sugeruje...

Dla mnie czytanie jej było czystą przyjemnością. Autor z zaangażowaniem opowiada o pracy w szpitalu psychiatrycznym dla groźnych popaprańców, morderców, gwałcicieli i pedofili. Nie udziwnia i przedstawia rzetelnie historyczne zdarzenia i to jak można się zżyć z ludźmi nawet w takim miejscu. Kiedy patrzymy na ogromnego mężczyznę który pobił na śmierć obce osoby widzimy w nim psychopatę. Zimnego drania bez skrupułów. Jednak ten człowiek kiedyś był dzieckiem i widział jak na osiedlu mężczyzna pobił na śmierć żonę. Oczywiście to nie jest jakiekolwiek usprawiedliwienie jednak psychika się psuje od najwcześniejszych lat. Jeżeli nie zareagujemy na czas to nawet jedno traumatyczne wydarzenie może zmienić nasze życie. Na zawsze. W tej pozycji nie mamy zbyt wielu opisów przemocy. Mamy rozterki psychiczne i dylematy typu jak zorganizować święto dziękczynienia i zaprosić krewnych z dziećmi gdy w koło tyle seryjnych pedofili morderców? Aczkolwiek oni też mają swoje rodziny. Pomysłowość ludzka nie zna granic. Pamiętajcie o tym i spodziewajcie się niespodziewanego :)
☠️

Dla mnie czytanie jej było czystą przyjemnością. Autor z zaangażowaniem opowiada o pracy w szpitalu psychiatrycznym dla groźnych popaprańców, morderców, gwałcicieli i pedofili. Nie udziwnia i przedstawia rzetelnie historyczne zdarzenia i to jak można się zżyć z ludźmi nawet w takim miejscu. Kiedy patrzymy na ogromnego mężczyznę który pobił na śmierć obce osoby widzimy w nim...

Jedna z gorszych książek, które wpadły mi w ręce. Totalnie nudna, napisana takim sobie językiem, trochę o niczym.

Jedna z gorszych książek, które wpadły mi w ręce. Totalnie nudna, napisana takim sobie językiem, trochę o niczym.

Czy jest to coś czego się spodziewałam? Zdecydowanie nie. Książka opowiada o pracy psychiatry, o jego odczuciach, przemyśleniach i niepewności. O samych pacjentach jest tyle co nic. Kilka wydarzeń w szpitalu, np Boże Narodzenie, kilka bójek, wyzwisk i szarpanin, ale to w sumie tyle. Szkoda, bo byłam jej bardzo ciekawa, a niestety się zawiodłam. Może dlatego, że liczyłam na dużo więcej. Duża część książki jest po prostu dość nudna.

Czy jest to coś czego się spodziewałam? Zdecydowanie nie. Książka opowiada o pracy psychiatry, o jego odczuciach, przemyśleniach i niepewności. O samych pacjentach jest tyle co nic. Kilka wydarzeń w szpitalu, np Boże Narodzenie, kilka bójek, wyzwisk i szarpanin, ale to w sumie tyle. Szkoda, bo byłam jej bardzo ciekawa, a niestety się zawiodłam. Może dlatego, że liczyłam na...

Dużo słabych ocen widzę. Dla mnie spoko była. Gorsza jest dużo inna tego autora "Szpital dla psychopatów"

Dużo słabych ocen widzę. Dla mnie spoko była. Gorsza jest dużo inna tego autora "Szpital dla psychopatów"

Książka przeciętna… Spodziewałem się efektu WOW, ale nie tym razem 🙂

Książka przeciętna… Spodziewałem się efektu WOW, ale nie tym razem 🙂

Tematy true crime nie są mi obce, stąd pojawiło się moje zainteresowanie tą książką. Jest ona relacją pracy w szpitalu psychiatrycznym, jednak nie takim zwykłym, a takim dla przestępców, tj. morderców i gwałcicieli niedostosowanych do pobytu w więzieniu, ze względu na stan psychiczny. Wszystkie zdarzenia przedstawione w reportażu są prawdziwe (z wyłączeniem imion pacjentów i personelu). Na początku byłam zawiedzona tym, że na jednej z pierwszych stron znalazł się błąd. Nie wiem czy była to wina tłumacza, czy autora, jednakże napisano tam, że Jeffrey Dahmer był szkolnym strzelcem, co nie jest prawdą. Kolejnym aspektem, który mi się nie podobał była scena gry w softball. Czytelnik nie otrzymał żadnego wyjaśnienia na czym ta gra polega i tak spędziłam 3-4 strony na czytaniu o czymś, czego nie rozumiem. Oczywiście, mogłam sprawdzić to sama w internecie, jednak byłoby świetnie przeczytać zasady gry w książce, chociażby jako krótki przypis. Kolejnym minusem były błędy ortograficzne i literówki, np. mówiąc o szwie, który nakłada się na głębokie rozcięcie, napisano "szef" zamiast "szew" (oczywiście tutaj jest to wina tłumacza/korektora, a nie autora).
Co mi się podobało? Na początku każdego rozdziału mogliśmy znaleźć cytaty - przestępców, a także z książek, wierszy czy innych tworów kultury. Były one oczywiście powiązane z tematyką reportażu i z niecierpliowścią czekałam na kolejny rozdział, zastanawiając się jaki cytat znajdę przy kolejnym rozdziale. Podobały mi się również wstawki dot. prawa panującego w USA, a także ciekawostki z działu psychiatrii, psychologii i ogólnie ludzkiego umysłu. Same wydarzenia opisane w książce są ciekawe i czasem aż trudo uwierzyć, że jest to w 100% historia prawdziwa.

Tematy true crime nie są mi obce, stąd pojawiło się moje zainteresowanie tą książką. Jest ona relacją pracy w szpitalu psychiatrycznym, jednak nie takim zwykłym, a takim dla przestępców, tj. morderców i gwałcicieli niedostosowanych do pobytu w więzieniu, ze względu na stan psychiczny. Wszystkie zdarzenia przedstawione w reportażu są prawdziwe (z wyłączeniem imion pacjentów...