Między mną a czereśnią

Książka po której ciężko połapać myśli...

Brak mi słów, żeby opisać to co czułam podczas czytania tej książki. Bardzo emocjonalne podejście do utraty wzroku, w końcu autorka sama zmaga się z tym problemem. (Jeśli jednak szukacie wiedzy stricte medycznej, to nie w tej książce).

9 latka zmagająca się z chorobą, a co za tym idzie odtrąceniem ze strony rówieśników. W końcu Mafalda nie widzi piłki na boisku i nie jest dobrym graczem, bo stopniowa utrata wzroku jej to znacznie utrudnia.

Doskonałe przekazanie czytelnikowi jak bardzo ważny dla człowieka jest wzrok. Idąc do szkoły/pracy mijamy setki ludzi - widzimy ich wygląd, może emocje, mijamy drzewa, kwiaty - dostrzegamy ich piękno. Wyobraźmy sobie teraz, że patrząc na kwiat widzimy plamki zamiast płatków. Straszne, co nie? Dla Mafaldy to była codzienność...

Codzienność, z którą dziewczynka nie potrafiła sobie poradzić samodzielnie. Książka mimo to nie jest pesymistyczna. Jest wiele szczęśliwych wydarzeń z życia głównej bohaterki i jej najbliższych.

Jak skończy się książka i czy Mafalda nauczy się akceptować to co przynosi jej los? Czytajcie, warto! Szczególnie jeśli macie w swoim otoczeniu osobę z Chorobą Stargarda, ta książka pomoże Wam poznać jej spojrzenie na świat.

Cieszę się, że przypadkiem zobaczyłam tę książkę markecie, a może to nie był przypadek? ❤️

Książka po której ciężko połapać myśli...

Brak mi słów, żeby opisać to co czułam podczas czytania tej książki. Bardzo emocjonalne podejście do utraty wzroku, w końcu autorka sama zmaga się z tym problemem. (Jeśli jednak szukacie wiedzy stricte medycznej, to nie w tej książce).

9 latka zmagająca się z chorobą, a co za tym idzie odtrąceniem ze strony rówieśników. W końcu...

Bardzo wciągająca historia. Nawiązania do klasyki włoskiej „Baron drzewołaz”, która jest podstawą dla wielu wątków i ulubioną książką głównej bohaterki. Książka pokazuje jak Mafalda i osoby wokół niej radzą sobie z ciężkimi sytuacjami.

Bardzo wciągająca historia. Nawiązania do klasyki włoskiej „Baron drzewołaz”, która jest podstawą dla wielu wątków i ulubioną książką głównej bohaterki. Książka pokazuje jak Mafalda i osoby wokół niej radzą sobie z ciężkimi sytuacjami.

Mafalda ma 9 lat i zaczyna tracić wzrok. Wchodząc na dziedziniec szkolny sprawdza, z jakiej odległości jest w stanie zobaczyć wyraźnie rosnącą tam czereśnię. Dziewczynka liczy kroki i widać, jak szybko postępuje jej choroba. Zresztą, Mafalda czasami opisuje to, co dzieje się z jej oczami. Można przeczytać, jakie efekty towarzyszą zanikowi wzroku i jak ona to odbiera. A przecież jest jeszcze mała. Chciałaby móc brać udział w zabawach odpowiednich dla jej wieku czy też grać w piłkę nożną, którą uwielbia. Niestety, nie dane jest jej bawić się, jak inne dzieci, ba, nie może nawet sama wracać do domu. Jej wada wzroku jest tak ogromna, że staje się dla dziewczynki niebezpieczna. Na szczęście ma kochających rodziców, którzy starają się przygotować otoczenie, aby ułatwić córce poruszanie się, gdy już przestanie widzieć. Jednak nie dla wszystkich jej niedowidzenie jest problemem.

Przez swoją chorobę Mafalda czasami wydawała mi się nad swój wiek dojrzała, zwłaszcza jeśli chodzi o przemyślenia związane z ograniczeniem widzenia. Innym razem znów wykazywała się niezbyt mądrymi pomysłami, zaczerpniętymi z ukochanej książki. Trudno jest zdefiniować grono odbiorców: powieść porusza trudne problemy, ale bohaterką jest dziewczynka w wieku wczesnoszkolnym.

"Między mną a czereśnią" to bardzo poruszająca opowieść. Osoby zdrowe, prawidłowo widzące, nie zdają sobie sprawy jakie ograniczenia wynikają ze słabszego wzroku lub jego braku. Niestety, autorka, podobnie jak Mafalda, doświadcza powolnej straty możliwości widzenia. Dotknęła ją ta sama choroba, co bohaterkę jej książki. W powieści pisarka dzieli się z czytelnikami jej obawami z postępującym zanikiem widzenia. Wiadomo, że raczej prędzej niż później ogarnie Mafaldę i jej twórczynię, ciemność.

Mafalda ma 9 lat i zaczyna tracić wzrok. Wchodząc na dziedziniec szkolny sprawdza, z jakiej odległości jest w stanie zobaczyć wyraźnie rosnącą tam czereśnię. Dziewczynka liczy kroki i widać, jak szybko postępuje jej choroba. Zresztą, Mafalda czasami opisuje to, co dzieje się z jej oczami. Można przeczytać, jakie efekty towarzyszą zanikowi wzroku i jak ona to odbiera. A...

Nie jest to książka, ani dla dzieci czy dla dorosłych. Trudno ja ocenić, porusza trudne wątki (co jest sporą zaletą i młodsi odbiorcy mogą coś z tego wyciągnąć),ale jest również bardzo irracjonalna i nudna.

Raczej nie polecam

Nie jest to książka, ani dla dzieci czy dla dorosłych. Trudno ja ocenić, porusza trudne wątki (co jest sporą zaletą i młodsi odbiorcy mogą coś z tego wyciągnąć),ale jest również bardzo irracjonalna i nudna.

Raczej nie polecam

"Między mną a czereśnią" to kolejna pozycja, która utwierdza mnie w przekonaniu, że najlepsze są książki mało znane i kupione w przypływie chwili za grosze. Znalazłam ją w Biedronce, kupiłam ze względu na okładkę i zakochałam się po uszy. Nawet zastanawiam się nad kupnem drugiego tomu, który niestety nie został jeszcze przetłumaczony.

Powieść Paolii Peretti opowiada historię dziewięcioletniej Mafaldy, która powoli zaczyna tracić wzrok. Fabuła skupia się na wypełnianiu przez dziewczynkę rzeczy z listy marzeń, zanim na dobre przestanie widzieć.

Mafalda to odważna postać, która chce doświadczyć wielu rzeczy. Dlatego też bardzo wzruszyłam się nad tą historią. Nie wiem, jak to jest żyć ze świadomością, że wkrótce nie będzie się widzieć niczego, prócz ciemności, zwłaszcza w tak młodym wieku, ale samo wyobrażenie sobie tego było w stanie doprowadzić mnie do łez.

Moje serce skradła również relacja pomiędzy Mafaldą, a jej przyjacielem, Filippem. Mimo iż zaczyna się dla głównej bohaterki dość nieprzyjemnie, to szybko zmienia się w bardzo słodką i ciepłą, zwłaszcza gdy chłopak zaczyna czuć do niej coś więcej. To właśnie niewinność tej miłości tak bardzo mnie przyciągnęła i sprawiła, że piszczałam przy niektórych scenach.

Choć powieść jest bardzo krótka, to wzbudziła we mnie wiele, wiele emocji i naprawdę mocno liczę na to, że wydawnictwo postanowi wkrótce przetłumaczyć kontynuację.

https://www.instagram.com/_po_prostu_human_/

"Między mną a czereśnią" to kolejna pozycja, która utwierdza mnie w przekonaniu, że najlepsze są książki mało znane i kupione w przypływie chwili za grosze. Znalazłam ją w Biedronce, kupiłam ze względu na okładkę i zakochałam się po uszy. Nawet zastanawiam się nad kupnem drugiego tomu, który niestety nie został jeszcze przetłumaczony.

Powieść Paolii Peretti opowiada...

Dzisiaj skończyłam książkę, do której podchodziłam z bolącym sercem, gdy dowiedziałam się o strasznej chorobie autorki. Lektura zaczęła się nieźle, ale im bliżej końca, tym gorzej. Momentami wręcz irytująca narracja i nie rozumiem porównań do perełki, jaką jest "Mały książę". Chcąc pozostać uczciwa powiem, że chciałabym poznać opinię 10-latki czytającej tę książkę. Bo może ja byłam zbyt "dorosła" (vel krytyczna) w swej ocenie...

Dzisiaj skończyłam książkę, do której podchodziłam z bolącym sercem, gdy dowiedziałam się o strasznej chorobie autorki. Lektura zaczęła się nieźle, ale im bliżej końca, tym gorzej. Momentami wręcz irytująca narracja i nie rozumiem porównań do perełki, jaką jest "Mały książę". Chcąc pozostać uczciwa powiem, że chciałabym poznać opinię 10-latki czytającej tę książkę. Bo może...

Bardzo fajna. Ostrzeżenie: płacz może wystąpić już po pierwszych stronach. Książka pisana z perspektywy małego dziecka jest naprawdę wzruszająca. Idealnie ukazuje, że pomimo trudności nie należy tracić nadziei, a szukać wsparcia u bliskich, a przede wszystkim pogodzić się z losem i cieszyć się każdą chwilą. Wątek, który nie spodobał mi się w książce to przyjaźń bohaterki z Filippem. Trudno mi sobie wyobrazić jak chłopak o nienajlepszej opinii nagle jest dziwnie miły. Trzeba nadal pamiętać, że oni nie są nastolatkami to wciąż dzieci.

Bardzo fajna. Ostrzeżenie: płacz może wystąpić już po pierwszych stronach. Książka pisana z perspektywy małego dziecka jest naprawdę wzruszająca. Idealnie ukazuje, że pomimo trudności nie należy tracić nadziei, a szukać wsparcia u bliskich, a przede wszystkim pogodzić się z losem i cieszyć się każdą chwilą. Wątek, który nie spodobał mi się w książce to przyjaźń bohaterki z...

Spodziewałam się wzruszającej książki, a tu troszeczkę rozczarowanie. Dopiero ostatnie dwa rozdziały były dość smutne. Mimo to, miło było poczuć się w skórze osoby zmagającej się z takim problemem (młodej osoby).

Spodziewałam się wzruszającej książki, a tu troszeczkę rozczarowanie. Dopiero ostatnie dwa rozdziały były dość smutne. Mimo to, miło było poczuć się w skórze osoby zmagającej się z takim problemem (młodej osoby).

Nie potrafię przebrnąć przez tą książkę. Historia, choć ciekawa i oparta na faktach, dla mnie jest nużąca i momentami irracjonalna. Szkoda mi, bo oczekiwałam od niej czegoś lepszego, a niestety dostałam coś zupełnie innego

Nie potrafię przebrnąć przez tą książkę. Historia, choć ciekawa i oparta na faktach, dla mnie jest nużąca i momentami irracjonalna. Szkoda mi, bo oczekiwałam od niej czegoś lepszego, a niestety dostałam coś zupełnie innego

Wzruszajaca, ciepla powiesc o utracie wzroku, o strachu i o wszechobecnej ciemnosci.
Jaki jest swiat bez barw w oczach dziecka?

Wzruszajaca, ciepla powiesc o utracie wzroku, o strachu i o wszechobecnej ciemnosci.
Jaki jest swiat bez barw w oczach dziecka?