Migot. Z krańca Grenlandii

Niestety niedokończona. Zbyt "zimna" i przygnębiająca.

Niestety niedokończona. Zbyt "zimna" i przygnębiająca.

Trudno to zrozumieć. Pracuje nad tym by objąć rozumem sens mojego zainteresowania tematyką Grenlandii czy obecnie czytanej książki - "Białe. Zimna wyspa Spitsbergen". Oba tematy są spójne przez pryzmat odległości i klimatu, gdzie mieszka wyjątkowo sporo wybranych, zdecydowanych na taki styl życia - ludzi.

Z jednej strony mi to imponuje ze względu na same chęci i zaspokojenie potrzeb. Z drugiej z powodu surowości, bezwzględnych i bezkompromisowych warunków walki o przetrwanie. Czy to dzięki indywidualnym możliwościom, czy z tego by nauczyć się żyć w grupie. Innymi słowy życie jak za dawnych czasów, gdy jedność gwarantuje przetrwanie i życie.

Autorka moim zdaniem - zrobiła świetną robotę. Sama podróż w te miejsca to wielkie wyzwanie i logistycznie, bariery językowe, finanse, klimat, charakter. To już daje powód do bicia braw. Za odwagę pójścia tam, gdzie wydaje się to niezwykle trudne lub bezsensowne dla zwykłego zjadacza chleba. U Pani Ilony jest pasja. Poparta marzeniami i empatyczną komunikacją. To jest piękne, dobre. Ważne w globalnym ujęciu sensu takiej pracy reportera.

Cenne wnioski, bogate obserwacje, nawiązanie relacji i obecność. Aktywne słuchanie, serce i umiejętność parafrazowania wypowiedzi rozmówców. Notki historyczne i opis przyrody, która jeszcze broni się przed wpływem niszczycielskiej, bezkompromisowej cywilizacji XXI wieku.

Dziękuję osobiście za inspiracje i impuls by samemu uczyć się obserwować świat, uczestniczyć w nim, wyciągać wnioski i dzielić się nimi z innymi ludźmi.

Pozdrawiam,
Michał 🙂

Trudno to zrozumieć. Pracuje nad tym by objąć rozumem sens mojego zainteresowania tematyką Grenlandii czy obecnie czytanej książki - "Białe. Zimna wyspa Spitsbergen". Oba tematy są spójne przez pryzmat odległości i klimatu, gdzie mieszka wyjątkowo sporo wybranych, zdecydowanych na taki styl życia - ludzi.

Z jednej strony mi to imponuje ze względu na same chęci i...

Chyba najtrudniejsza w odbiorze, ale bardzo dobra książka autorki. Tym razem ruszamy na północ Grenlandii, do niewielkich, najdalej na północ wysuniętych osad Innuitów. Struktura książki jest inna niż np. "Hen" - nie ma tu osobno prowadzonych, rozbudowanych opowieści o wyrazistych bohaterach. Osób przewija się tu kilka, jednak wątki ich życia przemieszane są ze sobą i z doświadczaniem polarnej codzienności w momencie zapadania arktycznej nocy. Autorka wycofuje się w tło, unika eksponowania siebie, dając przestrzeń na głosy bohaterów, ich doświadczenia, ich reakcje. Całość tworzy rodzaj kolażu postaw i życiowych wyborów ostatnich mieszkańców północnej Grenlandii, opisywanych subtelnie i bez prób dramatyzacji. Jest w tym miejsce na opowieści o zdobywaniu pożywienia - polowaniach , jest na gorycz osobistej straty, jest dojmujące poczucie samotności. Niełatwa, ale wartościowa lektura.

Chyba najtrudniejsza w odbiorze, ale bardzo dobra książka autorki. Tym razem ruszamy na północ Grenlandii, do niewielkich, najdalej na północ wysuniętych osad Innuitów. Struktura książki jest inna niż np. "Hen" - nie ma tu osobno prowadzonych, rozbudowanych opowieści o wyrazistych bohaterach. Osób przewija się tu kilka, jednak wątki ich życia przemieszane są ze sobą i z...

Autorka przedstawia ludzi Północy i ich życie w warunkach mroźnej zimy, nocy polarnej i sporadycznej łączności z cywilizacją.
Ciekawy temat, rożni bohaterowie.
Niestety mnie ta pozycja nie porwała.

Autorka przedstawia ludzi Północy i ich życie w warunkach mroźnej zimy, nocy polarnej i sporadycznej łączności z cywilizacją.
Ciekawy temat, rożni bohaterowie.
Niestety mnie ta pozycja nie porwała.

Dobre, ale męczące. Może to wpływ nocy polarnej...

Dobre, ale męczące. Może to wpływ nocy polarnej...

Niezmiennie mnie zachwyca proza Ilony Wiśniewskiej. Jej otwartość na innych ludzi, ogromna wrażliwość wobec ludzi, świetne oko do obserwacji i umiejętność operowania słowem. Zrozumienie dla innych kultur, tu ma zdecydowanie antropologiczne, nieoceniające podejście, tak potrzebne w reportażu.

"Migot" należy chyba czytać po "Lud. Z grenlandzkiej wyspy", gdyż są tam nawiązania do poprzedniej książki. Jako oddzielna pozycja też się broni, bo to świetny reportaż.

Niezmiennie mnie zachwyca proza Ilony Wiśniewskiej. Jej otwartość na innych ludzi, ogromna wrażliwość wobec ludzi, świetne oko do obserwacji i umiejętność operowania słowem. Zrozumienie dla innych kultur, tu ma zdecydowanie antropologiczne, nieoceniające podejście, tak potrzebne w reportażu.

"Migot" należy chyba czytać po "Lud. Z grenlandzkiej wyspy", gdyż są tam...

Grenlandia - zimna i surowa kraina. Taka też była ta książka. Surowa, przejmująca, niepomijająca trudnych tematów. Jeśli szukacie cukierkowego reportażu o zimowej krainie, to nie sięgajcie po książkę Ilony Wiśniewskiej. Autorka w swojej książce zabiera nas do świata, który dla większości z nas jest i zawsze będzie zupełnie obcy i nieodkryty. Za co autorce jestem wdzięczna, bo jest to tematyka, która bardzo mnie interesuje. Dzięki niej możemy zjeść obiad wspólnie z Inuitami, przebywać w ich domach, zobaczyć jak żyją, polują, co się dzieje, gdy dosięga ich choroba czy śmierć najbliższych. Przeżywamy razem z nimi ich problemy, troski i sytuacje kryzysowe, które dla nas są zupełnie nie do wyobrażenia.
Na minus, z pewnością zasługuje fakt, że całość wydaje się być bardzo chaotyczna. Tematy są poszarpane, przeplatają się ze sobą momentami bez ładu i składu i w niektórych przypadkach potraktowane są dość powierzchownie. Sprawiło to, że pozostał we mnie lekki niedosyt i chętnie sięgnęłabym po kolejną książkę opowiadającą o krainie wiecznej zimy i nocy polarnych. Mimo wszystko polecam, bo był to ciekawie spędzony czas.

Grenlandia - zimna i surowa kraina. Taka też była ta książka. Surowa, przejmująca, niepomijająca trudnych tematów. Jeśli szukacie cukierkowego reportażu o zimowej krainie, to nie sięgajcie po książkę Ilony Wiśniewskiej. Autorka w swojej książce zabiera nas do świata, który dla większości z nas jest i zawsze będzie zupełnie obcy i nieodkryty. Za co autorce jestem wdzięczna,...

Autorka opowiada o konkretnych ludziach, a nie o ujednoliconym i uogólnionym ludzie Grenlandii. Doceniam takie podejście - pełne szacunku dla bohatera reportażu.

Autorka opowiada o konkretnych ludziach, a nie o ujednoliconym i uogólnionym ludzie Grenlandii. Doceniam takie podejście - pełne szacunku dla bohatera reportażu.

Absolutnie fantastyczny reportaż - cieszę się, że wreszcie znalazłam tekst, który pokazuje wielość odcieni tematu, o którym mówi! Jestem zachwycona ciężkością tej opowieści, ukazaniem ludzi, a nie ich ocenianiem. Gratuluję autorce warsztatu, odwagi i ciekawości.

Absolutnie fantastyczny reportaż - cieszę się, że wreszcie znalazłam tekst, który pokazuje wielość odcieni tematu, o którym mówi! Jestem zachwycona ciężkością tej opowieści, ukazaniem ludzi, a nie ich ocenianiem. Gratuluję autorce warsztatu, odwagi i ciekawości.

uwielbiam książki Ilony Wiśniewskiej, w tym wypadku niestety dotrwałam do połowy. pierwsze 50-100 stron wciągające, ciekawe, po czym coś się fabularnie rozmywa. mnóstwo opisów zabijania zwierząt, skórowania, ćwiartowania. są tak drastyczne, że aż odpychające, chyba nie do końca się spodziewałam, że fabuła skręci w takim kierunku

uwielbiam książki Ilony Wiśniewskiej, w tym wypadku niestety dotrwałam do połowy. pierwsze 50-100 stron wciągające, ciekawe, po czym coś się fabularnie rozmywa. mnóstwo opisów zabijania zwierząt, skórowania, ćwiartowania. są tak drastyczne, że aż odpychające, chyba nie do końca się spodziewałam, że fabuła skręci w takim kierunku