Sen o okapi

"Sen o Okapi" to książka, która z refleksją zagłębia się w codzienne życie małej wioski, gdzie każdy mieszkaniec jest integralną częścią społeczności. Wydarzenia toczą się w rytm codzienności, gdzie każda chwila jest przepełniona miłością i przyjaźnią. Bohaterowie muszą także zmierzyć się z dorastaniem i nieodzownością śmierci. Autorka z umiejętnością snuje opowieść o niespełnionej miłości, porównując ją do egzotycznego okapi, które wydaje się być zlepkiem różnych stworzeń. Po tym gdy Selma śni sen o okapi, który zwiastuje czyjąś śmierć, w wiosce pojawia się napięcie i niepokój. Mieszkańcy zaczynają pisać listy pełne wyznań, które ostatecznie niszczą, gdy okazuje się, że sen jednak ich nie dotyczy. W tej historii drobnostki, takie jak album ze zdjęciami czy kolczyki z perłami, nabierają szczególnego znaczenia, podkreślając unikalność chwili. Narracja prowadzona jest z perspektywy Luizy, dla której Selma jest babcią i matką, a przyjaciel rodziny – optyk - staje się figurą dziadka. To nie jest książka pełna przygód, lecz refleksyjna podróż przez ponad dwie dekady życia bohaterki, zanurzona w filozofii buddyjskiej, która zadaje pytanie o naturę szczęścia i esencję życia. "Sen o Okapi" to lektura, która angażuje czytelnika w spokojny, ale głęboki sposób.

"Sen o Okapi" to książka, która z refleksją zagłębia się w codzienne życie małej wioski, gdzie każdy mieszkaniec jest integralną częścią społeczności. Wydarzenia toczą się w rytm codzienności, gdzie każda chwila jest przepełniona miłością i przyjaźnią. Bohaterowie muszą także zmierzyć się z dorastaniem i nieodzownością śmierci. Autorka z umiejętnością snuje opowieść o...

Słabiutka.
Niestety nie ma tu niczego zachwycającego.
Brak ciągłości fabuły, czegoś do czego można by się przyczepić i za tym podążać do finału. Brak jakiegokolwiek głębszego opisu postaci. Każdy bohater ma jedną cechę, jest płytki i po prostu nudny. Pomysł na książkę był świetny ale kompletnie niewykorzystany. Tytułowy sen o okapi pojawił się dosłownie raz i to na początku powieści. Później czekałam na jakikolwiek rozwój wydarzeń ale niestety się go nie doczekałam.
Jestem bardzo rozczarowana tą książką bo miała naprawdę duży potencjał stać się czymś fajnym. Można było iść w stronę świata fantastycznego, można było pobawić się psychologią postaci i doświadczeniem traumy, można było nawet iść w kierunku powieści sensacyjnej i trzymać czytelnika jak na szpilkach by zastanawiał się kto też umrze tym razem. Niestety pomysłu zabrakło a sama książka wyszła z tego nijaka jak rozwodniona zupa

Słabiutka.
Niestety nie ma tu niczego zachwycającego.
Brak ciągłości fabuły, czegoś do czego można by się przyczepić i za tym podążać do finału. Brak jakiegokolwiek głębszego opisu postaci. Każdy bohater ma jedną cechę, jest płytki i po prostu nudny. Pomysł na książkę był świetny ale kompletnie niewykorzystany. Tytułowy sen o okapi pojawił się dosłownie raz i to na...

Jak to jest napisane (i przetłumaczone)! Potrzebowałam chwili żeby docenić, ale od połowy 9/10, można smakować.

Jak to jest napisane (i przetłumaczone)! Potrzebowałam chwili żeby docenić, ale od połowy 9/10, można smakować.

Dawno nie czytałam tak ciepłej opowieści o codzienności. Śmiałam się i płakałam jak w gronie najlepszych przyjaciół.
Płynie bardzo wolno, nie ma tu spektakularnych zwrotów i dobrze.

Dawno nie czytałam tak ciepłej opowieści o codzienności. Śmiałam się i płakałam jak w gronie najlepszych przyjaciół.
Płynie bardzo wolno, nie ma tu spektakularnych zwrotów i dobrze.

"... Przesunięcie w czasie. Chyba rzeczywiście nie należymy do siebie. To nic złego. W takim okapi też nic do siebie nie pasuje, a jednak niewiarygodnie piękne..."

Okapi z rodziny żyrafowatych, występuje w lesie równikowym Ituri Demokratycznej Republiki Konga. Okładek książki nasuwa rajskie skojarzenia z onirycznym, transcendentalnym i metafizycznym światem, odległym, nieistniejącym.
Westerwald maleńkie, senne miasteczko, w którym hermetyczny krąg nieszablonowych postaci dodaje kolorytu powieści.
"...Rzecz ma się następująco. Mam dwadzieścia dwa lata. Mój najlepszy przyjaciel umarł, bo oparł się o niedokładnie zamknięte drzwi pociągu osobowego. Wydarzyło się raptem dwanaście lat temu. Ilekroć mojej babci śni się okapi, zawsze ktoś potem umiera. Mój ojciec uważa, że jedynie daleko od domu człowiek, może stać się sobą, i dlatego cały czas jest w podróży. Mama ma kwiaciarnię i romans z właścicielem lodziarni, któremu na imię Alberto. Tę oto ambonę myśliwską - tu wskazałam na przyległą łąkę - Optyk podpiłował, bo chciał zabić pewnego myśliwego. Optyk kocha moją babcię, ale jej tego nie mówi. A ja się uczę na księgarza..."

Kameralny, prowincjonalny, senny klimat hołduje małomiasteczkowość i prostym czynnością, i jednostce ludzkiej.
Refleksja i egzystencja podąża za cyklem życia, porami roku, postawami i wartościami.
Filozoficzny wielopłaszczyznowy okraszony poczuciem humoru bilans zysków i strat, najpiękniejszym ukłonem w stronę śmierci, która staje się ars morendi.
Celebrowanie każdego dnia zbliża nas śmierci, która zamyka drzwi, by otworzyć następne.
Gorąco polecam do lektury cudownie korelujący film pod tym samym tytułem.

"... Przesunięcie w czasie. Chyba rzeczywiście nie należymy do siebie. To nic złego. W takim okapi też nic do siebie nie pasuje, a jednak niewiarygodnie piękne..."

Okapi z rodziny żyrafowatych, występuje w lesie równikowym Ituri Demokratycznej Republiki Konga. Okładek książki nasuwa rajskie skojarzenia z onirycznym, transcendentalnym i metafizycznym światem, odległym,...

Opowieść o dziewczynie wychowywanej przez wspaniałą Babcię. O życiu, śmierci, miłości, problemach, spisana w bardzo specyficzny sposób. Jak na samym początku był to styl męczący i nie za bardzo mi się podobał, tak z każdą kolejną stroną przekonywałam się do niego i historia bardzo mnie zaangażowała. Kocham każdego z bohaterów wraz z ich dziwactwami, nałogami, bubakami i zacukaniem, są prawdziwi.

Opowieść o dziewczynie wychowywanej przez wspaniałą Babcię. O życiu, śmierci, miłości, problemach, spisana w bardzo specyficzny sposób. Jak na samym początku był to styl męczący i nie za bardzo mi się podobał, tak z każdą kolejną stroną przekonywałam się do niego i historia bardzo mnie zaangażowała. Kocham każdego z bohaterów wraz z ich dziwactwami, nałogami, bubakami i...

Przede wszystkim - ciepła. Chociaż nie wszystkie wątki mi odpowiadały, to jednak niektóre skadły mi serce (m.in. Selma) I dla nich właściwie kończyłam lekturę. Bardzo przyjemny realizm magiczny, nostalgia, nuewymuszony humor, jednak zakończenie - technicznie poprawne - to niestety nijakie. Jako całość do mnie trafiła.

Przede wszystkim - ciepła. Chociaż nie wszystkie wątki mi odpowiadały, to jednak niektóre skadły mi serce (m.in. Selma) I dla nich właściwie kończyłam lekturę. Bardzo przyjemny realizm magiczny, nostalgia, nuewymuszony humor, jednak zakończenie - technicznie poprawne - to niestety nijakie. Jako całość do mnie trafiła.

Chyba miałam zbyt duże oczekiwania względem tej książki. Dla mnie jest ona trochę niespójna. Tytuł, moim zdaniem nawiązuje głównie do początku i do końca. Reszta to perypetie bohaterów, w których życie nie do końca mogłam się wczuć. Niby ok, ale nie porwała mnie. Wręcz cieszę się, że udało mi się ja skończyć .

Chyba miałam zbyt duże oczekiwania względem tej książki. Dla mnie jest ona trochę niespójna. Tytuł, moim zdaniem nawiązuje głównie do początku i do końca. Reszta to perypetie bohaterów, w których życie nie do końca mogłam się wczuć. Niby ok, ale nie porwała mnie. Wręcz cieszę się, że udało mi się ja skończyć .

A mnie się kompletnie nie podobało. Od początku nie było spójnej pomiędzy tą opowieścią a mną. Wszystkie te zachwyty nad lekkością, empatią i czułym humorem nie są moim udziałem.

Uważam, że nadmiar metafor nie tylko nie służy tej powieści, a nawet więcej - czyni ją naiwną. Silenie się (choć może to wcale nie silenie, a co gorsza, naturalna łatwość) na bon moty, brzmiące jak misyjne brednie obsesjonistki, która tak bardzo wierzy we własne ubrane w słowa myśli, że próbuje nimi ewangelizować.

Wiem, że są tacy amatorzy "Snu o okapi", którzy wypisują cytaty, mające być wsparciem w trudnych chwilach. I dobrze.

Jednak ja pozostaję w radykalnej opozycji, okopując się w sarkazmie, nie tylko wygodny, ale jakże też racjonalnym i konstruktywnym!

Temat był wdzięczny - mała społeczność, która rodzi zależności i zawiły system dyplomatycznych możebności i niemożliwości. Osią opowieści jest Selma i jej sny. Przyjęto, że jej sen o okapi zwiastuje śmierć, gdy więc wychodzi na jaw, że taki nastąpił, społeczność zatrzymuje się na chwilę w obawie, że ktoś straci życie.

W tym ponurym oczekiwaniu poznajemy nastroje i uczucia bohaterów, ich marzenia i plany, strachy i obawy. Galeria postaci jest bogata i mocno osobliwa. Zaś między słowami i między kartkami czytamy o miłości, dorastaniu, śmierci, życiu jako podróży i tym podobnym bezsprzecznościom.

Jedyny plus - okładka.

A mnie się kompletnie nie podobało. Od początku nie było spójnej pomiędzy tą opowieścią a mną. Wszystkie te zachwyty nad lekkością, empatią i czułym humorem nie są moim udziałem.

Uważam, że nadmiar metafor nie tylko nie służy tej powieści, a nawet więcej - czyni ją naiwną. Silenie się (choć może to wcale nie silenie, a co gorsza, naturalna łatwość) na bon moty, brzmiące...

Jest to poprawnie napisana powieść, chyba miała być pocieszająca, a ja lubię przyjemne kojące lektury, więc dlaczego mi się nie podobała?

Powieść dzieje się w Niemczech po II wojnie światowej, ale wojna nigdzie nie jest wspomniana. Historia dotyczy między innymi pokolenia, które żyło w czasie wojny. Można się doszukiwać, że różne traumy i smutki bohaterów może są jakoś z wojną powiązane, ale właściwie temat wojny nie istnieje. To przemilczenie jest kontrowersyjne. Trochę dziwnie się czyta taką „sielankę” jeśli pamiętamy, gdzie i kiedy toczy się akcja.

W książce znajduje się drastyczna scena znęcania się nad pewnym zwierzątkiem (jest to na początku książki, więc nie oznaczam jako spoiler). Literacko jest udanie napisana, ale jakoś zachowanie głównych bohaterów, stanie z boku, zasłanianie oczu, nie budzi sympatii. Może było to celem autorki, a może nie, ale wiele postaci w ogóle nie budzi sympatii.

Dosłowne tłumaczenie oryginalnego tytułu to „Co można stąd zobaczyć”, w ogóle sen o okapi nie jest w centrum uwagi. I to mocno zmienia wydźwięk książki. Ale to akurat raczej na plus, w polskim tłumaczeniu tytuł spajający historię to sen będący przepowiednią śmierci, jest to ciekawy zabieg.

Druga uwaga do tłumaczenia to uporczywe używanie przez tłumacza słowa „zacukanie”, musiałam sprawdzić w słowniku, to jest słowo potoczne i może w dodatku regionalizm. Dlaczego nie „zaniemówienie”? Pasuje, a skoro to literatura piękna, to i język powinien być staranny.

Jest to poprawnie napisana powieść, chyba miała być pocieszająca, a ja lubię przyjemne kojące lektury, więc dlaczego mi się nie podobała?

Powieść dzieje się w Niemczech po II wojnie światowej, ale wojna nigdzie nie jest wspomniana. Historia dotyczy między innymi pokolenia, które żyło w czasie wojny. Można się doszukiwać, że różne traumy i smutki bohaterów może są jakoś z...