Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Przygody Aminy Al-Sirafi" to powieść, która zabiera czytelnika w podróż do magicznego świata pełnego demonów, dżinów i zakazanej wiedzy. Autorka zręcznie łączy elementy przygodowe z bogatym tłem kulturowym XII-wiecznego indyjskiego miasteczka, wzbogacając narrację o perskie określenia takie jak fajr, raja czy peri, które dodają autentyczności opowieści. Różnice ekonomiczne i kulturowe są subtelnie zaznaczone, choć życie piratów i codzienność na statku mogłyby być bardziej rozbudowane. Postacie, choć malownicze, wydają się nieco jednowymiarowe i brakuje im głębi, która pozwoliłaby czytelnikowi na emocjonalne zaangażowanie. Wyjątkiem jest Amina, tytułowa bohaterka, której postać jest najbardziej dopracowana i wielowymiarowa. Jej odwaga i determinacja w dążeniu do celu czynią ją postacią, która zapada w pamięć. Amina, będąc postacią wierzącą, zmaga się z własnymi grzechami i próbuje pogodzić życie pirata z religijnymi przekonaniami. Niestety, niektóre fragmenty książki są nużące, a wątek postaci transgender wydaje się być dodany bez głębszego znaczenia dla fabuły. Moralizatorskie akapity czasami brzmią jak usprawiedliwianie się autorki, a nie jak wewnętrzne przemyślenia bohaterki. Mimo tych mankamentów, książka oferuje ciekawe spojrzenie na życie w dawnych czasach z perspektywy niezwykłej kobiety, która wyprzedzała swoją epokę.

"Przygody Aminy Al-Sirafi" to powieść, która zabiera czytelnika w podróż do magicznego świata pełnego demonów, dżinów i zakazanej wiedzy. Autorka zręcznie łączy elementy przygodowe z bogatym tłem kulturowym XII-wiecznego indyjskiego miasteczka, wzbogacając narrację o perskie określenia takie jak fajr, raja czy peri, które dodają autentyczności opowieści. Różnice ekonomiczne...

"Sen o Okapi" to książka, która z refleksją zagłębia się w codzienne życie małej wioski, gdzie każdy mieszkaniec jest integralną częścią społeczności. Wydarzenia toczą się w rytm codzienności, gdzie każda chwila jest przepełniona miłością i przyjaźnią. Bohaterowie muszą także zmierzyć się z dorastaniem i nieodzownością śmierci. Autorka z umiejętnością snuje opowieść o niespełnionej miłości, porównując ją do egzotycznego okapi, które wydaje się być zlepkiem różnych stworzeń. Po tym gdy Selma śni sen o okapi, który zwiastuje czyjąś śmierć, w wiosce pojawia się napięcie i niepokój. Mieszkańcy zaczynają pisać listy pełne wyznań, które ostatecznie niszczą, gdy okazuje się, że sen jednak ich nie dotyczy. W tej historii drobnostki, takie jak album ze zdjęciami czy kolczyki z perłami, nabierają szczególnego znaczenia, podkreślając unikalność chwili. Narracja prowadzona jest z perspektywy Luizy, dla której Selma jest babcią i matką, a przyjaciel rodziny – optyk - staje się figurą dziadka. To nie jest książka pełna przygód, lecz refleksyjna podróż przez ponad dwie dekady życia bohaterki, zanurzona w filozofii buddyjskiej, która zadaje pytanie o naturę szczęścia i esencję życia. "Sen o Okapi" to lektura, która angażuje czytelnika w spokojny, ale głęboki sposób.

"Sen o Okapi" to książka, która z refleksją zagłębia się w codzienne życie małej wioski, gdzie każdy mieszkaniec jest integralną częścią społeczności. Wydarzenia toczą się w rytm codzienności, gdzie każda chwila jest przepełniona miłością i przyjaźnią. Bohaterowie muszą także zmierzyć się z dorastaniem i nieodzownością śmierci. Autorka z umiejętnością snuje opowieść o...

Książkę tą polecił mi jeden z dyskusyjnych klubów czytelniczych, w przeciwnym wypadku podejrzewam, że nigdy bym bo nią nie sięgnęła.

Jest to niezwykle prosta historia – kobieta udaje się na weekend do domku w górach. Niespodziewanie w nocy pojawia się przeźroczysta ściana, która oddziela naszą bohaterkę i okoliczny teren od reszty świata. Ściany nie da się przekroczyć ani zniszczyć w żaden sposób. Kobieta zostaje odcięta od świata i jest zdana jedynie na siebie.

Bohaterka jest jedyną osobą w opowieści. Obserwujemy jej trud i walkę o przetrwanie – pracę na roli, opiekę nad zwierzętami, remonty stajni i domu.

Jest to historia bardzo jednostajna i powolna, ale o dziwo wciągnęła mnie. Podobały mi się opisy zadań wykonywanych przez kobietę i szczerze kibicowałam jej wysiłkom. Równocześnie podziwiałam jej siłę ducha i wytrwałość pchające ją do przodu każdego dnia.

Powieść jest napisana w stylu reportażu – mamy suche fakty i wykonywane czynności, kobieta nie dzieli się z nami swoimi emocjami, które przecież z pewnością istnieją – wyczerpanie, frustracja, strach, rezygnacja. Równocześnie cały czas pod przykrywką monotonii mamy napięcie i niejasne wrażenie zagrożenia – jakbyśmy cały czas czuli czyjś wzrok na karku, mimo że jesteśmy sami w pomieszczeniu.

Nierówna walka z przyrodą, samotność i nadludzki wysiłek każdego dnia. Bardzo cieszę się, że odkryłam tą książkę i polecam ją każdemu.

Książkę tą polecił mi jeden z dyskusyjnych klubów czytelniczych, w przeciwnym wypadku podejrzewam, że nigdy bym bo nią nie sięgnęła.

Jest to niezwykle prosta historia – kobieta udaje się na weekend do domku w górach. Niespodziewanie w nocy pojawia się przeźroczysta ściana, która oddziela naszą bohaterkę i okoliczny teren od reszty świata. Ściany nie da się przekroczyć ani...