Chwile wieczności

Przejmująca opowieść o starości i towarzyszącej jej samotności 💔

Przejmująca opowieść o starości i towarzyszącej jej samotności 💔

Świetne studium starości i samotności

Świetne studium starości i samotności

Bardzo wzruszająca opowieść o przemijaniu ludzkiego życia, samotność i złudnej nadziei.

Bardzo wzruszająca opowieść o przemijaniu ludzkiego życia, samotność i złudnej nadziei.

[edit]
Bardzo smutna i trochę przygnębiającą książka, która pokazuje realistycznie jak wygląda starość. Uważam, że porusza ona bardzo ważny temat, który powinien być częściej obecny w literaturze i nie tylko. Brigitte jest bardzo sympatyczną, upartą i zabawną bohaterką. Tytuł ten serdecznie polecam każdemu!

[edit]
Bardzo smutna i trochę przygnębiającą książka, która pokazuje realistycznie jak wygląda starość. Uważam, że porusza ona bardzo ważny temat, który powinien być częściej obecny w literaturze i nie tylko. Brigitte jest bardzo sympatyczną, upartą i zabawną bohaterką. Tytuł ten serdecznie polecam każdemu!

Świetne studium starości. Bardzo gorzka i długimi fragmentami przygnębiająca książka, ale dająca bardzo realistyczną perspektywę tego, jak wygląda pozna starość. Jest tu miejsce na humor i pozytywne wzruszenia, ale dominuje tu ból. Psychiczny i fizyczny.

Świetne studium starości. Bardzo gorzka i długimi fragmentami przygnębiająca książka, ale dająca bardzo realistyczną perspektywę tego, jak wygląda pozna starość. Jest tu miejsce na humor i pozytywne wzruszenia, ale dominuje tu ból. Psychiczny i fizyczny.

Książka przygnębiająca, pokazuje jak wygląda starość, jest samotna i smutna. Bardzo szybko się czyta, do tego dość niespotykane natrafić na książkę o starczych bohaterach.

Książka przygnębiająca, pokazuje jak wygląda starość, jest samotna i smutna. Bardzo szybko się czyta, do tego dość niespotykane natrafić na książkę o starczych bohaterach.

W moim odczuciu książka jest raczej smutna i przygnębiająca. Przebija przez nią samotność i brak perspektyw na poprawę. Bohaterka dzieli się swoimi wspomnieniami, dzięki czemu możemy dowiedzieć się co nieco o jej przeszłości oraz o tym jak decyzje, które podjęła lata wcześniej doprowadziły ja do miejsca, w którym jest teraz.
Rozdziały w książce są bardzo krótkie i o ile przy innego typy książkach (np. thriller) nie mam nic przeciwko, o tyle tutaj trochę mi to przeszkadzało w zebraniu wszystkich rozdziałów w całość w mojej głowie. Ale ogólnie lektura zdecydowanie warta uwagi.

W moim odczuciu książka jest raczej smutna i przygnębiająca. Przebija przez nią samotność i brak perspektyw na poprawę. Bohaterka dzieli się swoimi wspomnieniami, dzięki czemu możemy dowiedzieć się co nieco o jej przeszłości oraz o tym jak decyzje, które podjęła lata wcześniej doprowadziły ja do miejsca, w którym jest teraz.
Rozdziały w książce są bardzo krótkie i o ile...

❝ Czas jednocześnie okrada nas ze świata i nas nim obdarza.

To jedna z pierwszych książek, które przeczytałam w tym roku i niezmiernie cieszę się, że znalazłam nowego ulubieńca. Birgitte jest wspaniałą bohaterką, upartą, zabawną, nie gryzie się w język i mimo dziewięćdziesięciu lat na karku nadal chce czerpać z życia garściami. Korzysta ze wszystkich opcji, jakie daje życie, podróżuje, umawia się na randki, chodzi do kawiarni.

Brakowało mi takich książek. Historii o starości, ale bez cackania się z tym tematem — bo Birgitte zdecydowanie tego nie robi (chociaż domyślam się, że ona mogłaby ująć to w trochę bardziej przyziemny sposób). Nie ma miejsca na ckliwości i upiększenia, dostajemy życie takie, jakim jest. Słodko-gorzkie mierzenie się ze starością i jej ograniczeniami jest przekazane prosto i dosadnie. W końcu spotka to każdego z nas. Sprawność fizyczna i umysłowa nie jest dana na zawsze i czas w końcu się po nie upomni. Samowystarczalność i precyzja Birgitte, cenionej kardiochirurżki, jest ciągle wystawiana na próbę. Z każdą stroną dalej traci kolejne umiejętności, a w czytelniku budzą się lęki o własną przyszłość. Starość jest pełna samotności i niestety, dłuższe życie prowadzi do zwiększenia się tego problemu. Bardzo podobało mi się zaznaczenie, że posiadanie rodziny i wnuków wcale nie wypełnia tej luki.

Anfinnsen pisze subtelnie, ale zarazem intymnie. Nie boi się opisywać normalnych, ludzkich zachowań, jednocześnie robi to w taki sposób, który absolutnie nie odrzuca. Porusza też wiele kwestii z życia codziennego — życie w świecie stworzonych przez mężczyzn (i dla mężczyzn),relacje starszych osób z rodziną i partnerami, używanie technologii, choroby, przemijanie. Może zabrzmi to trywialnie, ale uczy też dystansu, jednocześnie zachowując empatię i nadzieję na lepszy czas. Zostawiam was z tą myślą i mam nadzieję, że będziecie chcieli sami poznać tę historię. Warto.

❝ Czas jednocześnie okrada nas ze świata i nas nim obdarza.

To jedna z pierwszych książek, które przeczytałam w tym roku i niezmiernie cieszę się, że znalazłam nowego ulubieńca. Birgitte jest wspaniałą bohaterką, upartą, zabawną, nie gryzie się w język i mimo dziewięćdziesięciu lat na karku nadal chce czerpać z życia garściami. Korzysta ze wszystkich opcji, jakie daje...

Fantastyczna powieść! Niezwykłe ukazanie starości - może dlatego że spoglądamy na nią oczami osoby, która podchodzi do niej z dystansem, a nawet ironią, albo wręcz irytacją. Jest to tak autentyczne, że wzbudza zachwyt!

Fantastyczna powieść! Niezwykłe ukazanie starości - może dlatego że spoglądamy na nią oczami osoby, która podchodzi do niej z dystansem, a nawet ironią, albo wręcz irytacją. Jest to tak autentyczne, że wzbudza zachwyt!

Kiedyś dawno temu na konkursie recytatorskim występowałam z wierszem "Let me die a youngman's death" (Roget McGough) - wtedy jeszcze nie bardzo rozumiejąc dlaczego odchodzenie związane ze stopniową utratą swojej autonomiczności i samodzielności może być nprawdę dotkliwe. Teraz już trochę bardziej rozumiem, a ta książka uderza tym między oczy. Bardzo warto

Kiedyś dawno temu na konkursie recytatorskim występowałam z wierszem "Let me die a youngman's death" (Roget McGough) - wtedy jeszcze nie bardzo rozumiejąc dlaczego odchodzenie związane ze stopniową utratą swojej autonomiczności i samodzielności może być nprawdę dotkliwe. Teraz już trochę bardziej rozumiem, a ta książka uderza tym między oczy. Bardzo warto