Wielki diament. Tom I

Może nie jest to diament na miarę talentu Pani Joanny, ale da się czytać! Ze śmiechem na ustach 😊
Zawsze mnie zadziwiała niesamowita wszechstronność pisarki, szeroka tematyka powieści. Bursztyny i inna biżuteria, znaczki pocztowe (Pani Chmielewska była zapalonym filatelistykiem),
gangi, mafia, przemyt narkotyków, porwania, magia, zdrowa żywność, film, małżeńskie perypetie, świat biznesu i polityki, zakłady na Torach Wyścigów Konnych, architektura, kreślarstwo, ufo, biuro projektowe, Szwecja i jej specyfika, także innych skandynawskich nacji, hazard w ogólności, skarby i szaleńcy związani z poszukiwaniem bogactw, podróże, także podróże w czasie, romanse, była nawet epistolografia miłosna auta, starej Skody.
Tak naprawdę jedyną constans książek J. Ch. są... morderstwa 😁 oraz niezwykły talent pisarski, słowotwórczy, komediowy.

Kolejna cegiełka w dwóch tomach do zakochania się!

Trudno też nie zachwycać się okładkami - zaprojektował je Andrzej Pągowski!!

Może nie jest to diament na miarę talentu Pani Joanny, ale da się czytać! Ze śmiechem na ustach 😊
Zawsze mnie zadziwiała niesamowita wszechstronność pisarki, szeroka tematyka powieści. Bursztyny i inna biżuteria, znaczki pocztowe (Pani Chmielewska była zapalonym filatelistykiem),
gangi, mafia, przemyt narkotyków, porwania, magia, zdrowa żywność, film, małżeńskie perypetie,...

Dobra za pierwszym razem 20 lat temu, dobra i dziś. Przy tylu wtopach powtórek JCh bardzo przyjemne "zaskoczenie"

Dobra za pierwszym razem 20 lat temu, dobra i dziś. Przy tylu wtopach powtórek JCh bardzo przyjemne "zaskoczenie"

Książka podróżniczo - awanturnicza, nietypowa jak na Chmielewską, ale udało się przykuć uwagę i ciekawość jakie koleje losu przechodził tytułowy diament.

Książka podróżniczo - awanturnicza, nietypowa jak na Chmielewską, ale udało się przykuć uwagę i ciekawość jakie koleje losu przechodził tytułowy diament.

Myślę, że tę książkę należy czytać szybko – jednym tchem, albo wcale. Ja czytałam ją (tzn słuchałam) z przerwami i chyba to spowodowało, że nie wciągnęła mnie. W rezultacie nie doczytałam jej do końca, bo straciłam zainteresowanie.

Ale doceniam pomysłowość autorki i lekkość jej pióra. Porównując Wielki Diament z innymi książkami Joanny Chmielewskiej – to na plus oceniam brak „babskich” dialogów, a na minus brak zabawnych śmiesznych sytuacji tak typowych dla jej twórczości. Tak ogólnie to bardzo lubię jej książki, ale temat tej mnie nie wciągnął. Nie uważam, że to wina książki – raczej mojego sposobu czytania. Zawsze czytam jednocześnie parę - kilka książek – jedne słucham razem z mężem, inne bez niego, jedne słucham, inne czytam w wersji papierowej. No i teraz, właśnie gdy słuchałam Wielki Diament na Storytel, to te inne książki słuchane/czytane równolegle przebiły Wielki Diament o parę poziomów. Tak po prostu.

Lektorka Marta Żmuda Trzebiatowska świetnie czyta.

Myślę, że tę książkę należy czytać szybko – jednym tchem, albo wcale. Ja czytałam ją (tzn słuchałam) z przerwami i chyba to spowodowało, że nie wciągnęła mnie. W rezultacie nie doczytałam jej do końca, bo straciłam zainteresowanie.

Ale doceniam pomysłowość autorki i lekkość jej pióra. Porównując Wielki Diament z innymi książkami Joanny Chmielewskiej – to na plus oceniam...

Zabawa przednia - stylem, postaciami, konwencją kryminalną. I do tego zabawa bezustanna bez chwili odpoczynku, akcja rwie naprzód coraz bardziej zagmatwana i dowcipna.Tym, którzy zapamiętają wszystkie powiązania gratuluję, ale dla dobrej zabawy nie ma to znaczenia.

Zabawa przednia - stylem, postaciami, konwencją kryminalną. I do tego zabawa bezustanna bez chwili odpoczynku, akcja rwie naprzód coraz bardziej zagmatwana i dowcipna.Tym, którzy zapamiętają wszystkie powiązania gratuluję, ale dla dobrej zabawy nie ma to znaczenia.

Bogactwo i przekleństwo, podróżuje diament, wędrujemy i my przez Indie , Francję i dalej. Autorka gwarantuje dystans i przymrużenie oka.

Bogactwo i przekleństwo, podróżuje diament, wędrujemy i my przez Indie , Francję i dalej. Autorka gwarantuje dystans i przymrużenie oka.

Z "Szajką..." (pierwszym spotkaniu z autorką) się nie polubiłam mocno, "Diament" dostałam z polecenia.

Początek do mnie przemówił: mimo dowciapnych sarkastycznych wkrętów, historię o indyjskim klejnocie ukradzionym bóstwu, który objawia niemal magiczne właściwości, gdy jego posiadaczki wchodzą w najszczęśliwsze, pełne miłości związki, a ci, którzy chcieliby go pokalać - giną; diamencie stanowiącym niewyobrażalną wręcz wartość, a stawiającym ultimatum: "pieniądze albo miłość - miłość albo śmierć" - czyta się tę powieść niemal jak austenowską impresję z nutą fantastyczno-przygodowego zacięcia.
Międzynarodowa, wielopokoleniowa diamentowa odyseja, w której każdy opisany romans (a wiele ich, naliczyłam blisko trzydziestu) jest inny a równie barwnie opisany, choćby ujęty jakimś żartobliwym językowym zawijasem; knowania mieszają się z honorem, diament przewala się to tu, to tam, w nienaruszonym stanie, a drzewa genealogiczne łączą się i rozrastają, spotykają i znów rozchodzą w radosnym poplątaniu, przez który pod koniec przebiłam się bezczelnie maczetą, na skróty i bez faktycznego zrozumienia rodzinnych konotacji, bo telenowelowatego wyjaśniania, kto jest ojcem Pablito, kto z kim i ile potomstwa z tego było, rzucanie imionami bez związku z czymkolwiek - zwyczajnie nie przyswajam. To i tak niczemu nie służy.

Przez trzecioosobowy tom pierwszy przeszłam więc dość bezboleśnie, a dobicie w rodzinnej epopei do bliźniaczek z prologu ładnie domyka klamrę. Jest też ona dobrym otwarciem do tomu drugiego, który zaczyna się już pierwszoosobowo.

I nawet się cieszę, że mimo współczesnego wstępu historia podwójnie jajowatego kamienia została opowiedziana ab ovo. Jak pomyślę, że miałyby to być puste dywagacje i teorie snute na podstawie listów i policyjnych notatek, które produkowane były na temat diamentowej afery przez dziesiątki lat, to pewnie odłożyłabym książkę jeszcze wcześniej, niż "Szajkę". Historia ta, taka, jaka jest, ma polot i humor i dreszczyk niedopowiedzianej klątwy.

Z "Szajką..." (pierwszym spotkaniu z autorką) się nie polubiłam mocno, "Diament" dostałam z polecenia.

Początek do mnie przemówił: mimo dowciapnych sarkastycznych wkrętów, historię o indyjskim klejnocie ukradzionym bóstwu, który objawia niemal magiczne właściwości, gdy jego posiadaczki wchodzą w najszczęśliwsze, pełne miłości związki, a ci, którzy chcieliby go pokalać -...

Jedna z najlepszych książek Chmielewskiej. Autorka najczęściej pisze książki, których fabuła jest oparta o współczesność. W tej powieści odważnie zabiera się za historię. Wielki Diament przechodzi z rąk do rąk, budzi emocje i chęć jego posiadania. Z jednej strony jest zabezpieczeniem na przyszłość, z drugiej nie sposób go upłynnić i kolejni posiadacze odczuwają ulgę po jego stracie. Sprawna akcja i humor Chmielewskiej. Polecam.

Jedna z najlepszych książek Chmielewskiej. Autorka najczęściej pisze książki, których fabuła jest oparta o współczesność. W tej powieści odważnie zabiera się za historię. Wielki Diament przechodzi z rąk do rąk, budzi emocje i chęć jego posiadania. Z jednej strony jest zabezpieczeniem na przyszłość, z drugiej nie sposób go upłynnić i kolejni posiadacze odczuwają ulgę po...

Dobry kryminał, ciekawa historia, ale jakaś taka mało "Chmielewska". W każdym razie zasłużona 7

Dobry kryminał, ciekawa historia, ale jakaś taka mało "Chmielewska". W każdym razie zasłużona 7

Bardzo dobry,znakomity kryminał z świetną fabułą,wartką akcją,trzymający w napięciu.
Czyta się lekko i fajnie.

Bardzo dobry,znakomity kryminał z świetną fabułą,wartką akcją,trzymający w napięciu.
Czyta się lekko i fajnie.