Jesteśmy społecznością, która kocha książki

żacznę od " Ostatnie lato Klingsora" 10/10 bo ono podobało mi się bardziej . Jest skończoną i doskonałą impresją. Opisując moment załamania psychicznego wybitnego malarza i chwile wcześniejsze oddaje nie tylko bardzo wiarygodnie postać , ale i zmysłowo odbierany przez malarza świat- pełen barw, dźwięków, odniesień i wyobraźni. Hesse wzniósł się tu na wyżyny impresjonistycznego języka. Pierwsze opowiadanie "Klein i Wagner"7/10 jest pełnym dramatyzmu , silnie naznaczonym jungowską psychoanalizą opisem zamętu egzystencjalnego stabilnego dotąd urzędnika i ojca rodziny., który dokonuje nagłej rewolty w swoim życiu. To opowiadanie ma duży ładunek autoanalizy i filozofii , ale jest mniej wiarygodne w obrazie głównego bohatera. Te dwa blisko siebie wydane opowiadania odzwierciedlają świetnie duchowe i egzystencjalne rozterki samego Hessego

żacznę od " Ostatnie lato Klingsora" 10/10 bo ono podobało mi się bardziej . Jest skończoną i doskonałą impresją. Opisując moment załamania psychicznego wybitnego malarza i chwile wcześniejsze oddaje nie tylko bardzo wiarygodnie postać , ale i zmysłowo odbierany przez malarza świat- pełe...

Rozwiń

Zwiń

określenie - czytam kryminały dla przyjemności - tu znajduje 100% potwierdzenie. To świetnie zakręcony, lekki kryminał a właściwie rozwiązywanie zagadki po śmierci żony narratora, którego ktoś uporczywie wrabia w to morderstwo. Akcja płynie wartko i jest pełna zaskakujących zwrotów. ..To był bardzo przyjemnie spędzony czas.

określenie - czytam kryminały dla przyjemności - tu znajduje 100% potwierdzenie. To świetnie zakręcony, lekki kryminał a właściwie rozwiązywanie zagadki po śmierci żony narratora, którego ktoś uporczywie wrabia w to morderstwo. Akcja płynie wartko i jest pełna zaskakujących zwrotów. ..To ...

Rozwiń

Zwiń

książka z roku 1989. Akcja toczy się w małym miasteczku duńskim. Mamy tu panoramę dość specyficznych postaci ukazanych z przymrużeniem oka a klimat jest dość żartobliwy. Jest to jednak książka nierówna.Główna postać jest naprawdę pokazana z dużym znawstwem psychologicznym i i w formie nowelki byłby to bardzo ciekawy utwór. Jest też kilka małych, ciekawych impresji z życia miasteczka. Ale są też zupełnie przegadane fragmenty lub postaci niezrozumiałe i niewiele wnoszące do fabuły jak choćby kontroler celny o przydomku "złośliwość wcielona" (nie wiadomo dlaczego jest to w tytule książki)

książka z roku 1989. Akcja toczy się w małym miasteczku duńskim. Mamy tu panoramę dość specyficznych postaci ukazanych z przymrużeniem oka a klimat jest dość żartobliwy. Jest to jednak książka nierówna.Główna postać jest naprawdę pokazana z dużym znawstwem psychologicznym i i w formie nowe...

Rozwiń

Zwiń

Można tę książkę potraktować jako spotkanie z Zamiatinem i jego piórem . ale wybór tekstów wydaje się chaotyczny. Fragment niedokończonej powieści o Attyli władcy Hunów wydaje się raczej przygotowaniem do rozwinięcia a nie gotowym tekstem. Potem cztery cudowne opowiadania w klimacie Czechowa, ale z ciekawymi suspensami. Następnie teksty dziennikarskie, które może mówią coś o atmosferze młodej Rosji radzieckiej i są ciekawostką historyczną, ale literacko nie przedstawiają większej wartości. Myślę, że takie pomieszanie treściowe nie jest dobrym pomysłem i z każdej strony pozostawia niedosyt. Ale dla tych czterech krótkich opowiadań warto

Można tę książkę potraktować jako spotkanie z Zamiatinem i jego piórem . ale wybór tekstów wydaje się chaotyczny. Fragment niedokończonej powieści o Attyli władcy Hunów wydaje się raczej przygotowaniem do rozwinięcia a nie gotowym tekstem. Potem cztery cudowne opowiadania w klimacie Czech...

Rozwiń

Zwiń

Trudna w treści i formie. Chaotyczna, pełna przeskoków w czasie i miejscach, zawsze o rzeczach ciężkich , smutnych, bez ciepła i światła. Widać zaangażowanie autorki w sprawy społeczne i obnażanie ukrywanych faktów przez tych, którzy udają, że pracują na rzecz najbiedniejszych. Ale wszystko to jest zbyt oparte na emocjach a za mało przemyślanej kompozycji i spójnie zbudowanych postaci. Dobrze, że ten debiut przeczytałam po kilku innych książkach Axelsson, już znacznie dojrzalszych literacko.

Trudna w treści i formie. Chaotyczna, pełna przeskoków w czasie i miejscach, zawsze o rzeczach ciężkich , smutnych, bez ciepła i światła. Widać zaangażowanie autorki w sprawy społeczne i obnażanie ukrywanych faktów przez tych, którzy udają, że pracują na rzecz najbiedniejszych. Ale wszystk...

Rozwiń

Zwiń

Początkowo książkę czytałam z dużym zainteresowaniem. W lekki, nawet żartobliwy sposób, autor opisywał życie zagrodowych, bardzo biednych chłopów z początku XX w w Szwecji. Krótkie rozdziały zawierały fragmenty zdarzeń i charakterystycznych zachowań. I to było ciekawe. Ale potem miałam wrażenie, ze autor idzie w stronę karykatury. Niekiedy wydawało mi się, że bohaterowie są żywcem wzięci z średniowiecza. Zacofanie chłopów stało się zbyt groteskowe a szybki rozwój kulturowy głównego bohatera cały czas podkreślał tylko upośledzenie jego otoczenia. Myślę , ze nowelka albo dłuższe opowiadanie o wiele lepiej i bardziej interesująco przekazało by przekaz i tematykę.

Początkowo książkę czytałam z dużym zainteresowaniem. W lekki, nawet żartobliwy sposób, autor opisywał życie zagrodowych, bardzo biednych chłopów z początku XX w w Szwecji. Krótkie rozdziały zawierały fragmenty zdarzeń i charakterystycznych zachowań. I to było ciekawe. Ale potem miałam ...

Rozwiń

Zwiń

Z jednej strony jest to prosta i przewidywalna fabuła zbudowana na biało-czarnych schematach. Przerysowane dialogi i postacie przestają jednak być rażące, jeśli przyjmie się, że Reymont zastosował konwencję teatralną, dopasowując formę do treści . Z drugiej strony udało się pokazać coś więcej. Czy naiwność i prostolinijność to zaleta czy jednak brak dojrzałości? Czy bezkompromisowe podążanie za pasją i marzeniami oznacza zawsze spełnienie? Czy Idealizm może stać się przyczyną jej nieszczęścia.? A główny temat Komediantki : sztuka , jej posłannictwo i zależność od publiczności i krytyków jest zawsze aktualny i dyskusyjny.

Z jednej strony jest to prosta i przewidywalna fabuła zbudowana na biało-czarnych schematach. Przerysowane dialogi i postacie przestają jednak być rażące, jeśli przyjmie się, że Reymont zastosował konwencję teatralną, dopasowując formę do treści . Z drugiej strony udało się pokazać coś wi...

Rozwiń

Zwiń