Wodnik

Ta książka musi być jakimś wypadkiem przy pracy, gdyż poprzednie książki autora naprawde nie są złe. Tutaj wszystko jest słabe, od dialogów, poprzez fabule. 10 latek pokonuje pol Polski sam zeby odnaleźć matkę, skróty myślowe autora, przez nierealne postaci. No slabo, co tu dużo mówić. Jakieś 200 str a zmęczyli bardziej niż 1000 stronnictwa "kobyła"

Ta książka musi być jakimś wypadkiem przy pracy, gdyż poprzednie książki autora naprawde nie są złe. Tutaj wszystko jest słabe, od dialogów, poprzez fabule. 10 latek pokonuje pol Polski sam zeby odnaleźć matkę, skróty myślowe autora, przez nierealne postaci. No slabo, co tu dużo mówić. Jakieś 200 str a zmęczyli bardziej niż 1000 stronnictwa "kobyła"

Lubię książki Jędrzeja Pasierskiego.

"Wodnik". Psycholog, Szczepan Turski, podejmuje się konsultacji na Roztoczu, w domu siedmioletniego Michała, którego rodzice zaniepokojeni są wybuchami złości syna. Chłopiec uparcie twierdzi, że widział śmierć swojego starszego brata, który utopił się parę lat wcześniej, a nad stawy prowadziła go tajemnicza postać - tytułowy wodnik.
Szczepan próbując rozwikłać tę zagadkę, odkrywa wcześniejsze zaginięcie w okolicy, młodej dziewczyny- Heleny, której historię chciałaby opisać miejscowa pisarka - Ula Radziwiłowicz.

Przyznam szczerze, że nie jest to może mocny kryminał, jednak jego świetną stroną są ukazane tutaj ludzkie relacje - szczególnie te, które powinny być bardzo bliskie, a często jest wręcz przeciwnie. Niedopowiedzenia i zadry w małżeństwie, które z każdym rokiem tracą na wzajemnym zaufaniu, budząc żale i uczucie niezrozumienia.
Skomplikowane związki, dawne traumy, rzucane mimochodem półsłówka, podkreślają nastrój niejasności, a rzetelne sylwetki bohaterów sprawiają, że historia zaciekawia i angażuje.

Lubię książki Jędrzeja Pasierskiego.

"Wodnik". Psycholog, Szczepan Turski, podejmuje się konsultacji na Roztoczu, w domu siedmioletniego Michała, którego rodzice zaniepokojeni są wybuchami złości syna. Chłopiec uparcie twierdzi, że widział śmierć swojego starszego brata, który utopił się parę lat wcześniej, a nad stawy prowadziła go tajemnicza postać - tytułowy...

"Wodnik – w wierzeniach słowiańskich demon opiekuńczy i władca śródlądowych zbiorników wodnych. Wodniki zamieszkiwały wszelkie jeziora, rzeki, stawy a często także studnie i przydrożne rowy. Potocznie nazywano je utopcami lub topielcami."Wikipedia
Bardzo ciekawy pomysł z przeniknięciem postaci utopca analogicznie do przebiegu akcji, postaci oraz stopniowania napięcia z legendą, śledztwem ale wielopłaszczyznową strukturą cierpienia, utraty i "poranienia" w nieodwracalnej formie.
Thriller psychologiczny przenosi nas w Roztocze, do Zwierzyńca i jego społeczności. Rodzina Gajusów potrzebuje pomocy terapeutycznej, psycholog Szczepan Turski przybywa z interwencją do małego dziecka, które nie radzi sobie z emocjami, autoagresją.
Rodzina posiadłość Gajusów to wiekowe tradycje w wystroju i obyczajności. Postaci pierwszoplanowe i drugo/trzecioplanowe przedstawiają członków rodziny, zaproszonych przyjaciół, mieszkańców Zwierzyńca i oczywiście Szczepana Turskiego. Psycholog rozpoczyna współpracę z dzieckiem i jego rodzicami, powoli odkrywa przyczyny agresji Michała, tajemniczej śmierci Marcela i Heleny Radło w bagiennych stawach. Pisarka Urszula Radziwinowicz prowadzi swoje śledztwo i zbiera materiały do książki, tworząc ciekawy wątek.
Czyta się dobrze, ale nie powala.

"Wodnik – w wierzeniach słowiańskich demon opiekuńczy i władca śródlądowych zbiorników wodnych. Wodniki zamieszkiwały wszelkie jeziora, rzeki, stawy a często także studnie i przydrożne rowy. Potocznie nazywano je utopcami lub topielcami."Wikipedia
Bardzo ciekawy pomysł z przeniknięciem postaci utopca analogicznie do przebiegu akcji, postaci oraz stopniowania napięcia z...

Niestety nie dałam rady przeczytać książki, ciągła zmiana akcji z jednego bohatera na drugiego jest bardzo nużąca.

Niestety nie dałam rady przeczytać książki, ciągła zmiana akcji z jednego bohatera na drugiego jest bardzo nużąca.

Zbyt wiele niewiadomych, za mało tajemnicy w tajemnicy, dosyć leniwa fabuła. Kilka aspektów w Wodniku mogłoby być odrobinę lepiej dopracowanych, a tak mamy takie chwilami urwane, trochę niewiadomo skąd i po co przemyślenia nie łączące się ze sobą.

Pomijając fakt, że autor operuje zagadkami, których nie raczy nam wyjaśnić, a przynajmniej nie do końca, brakuje mi tutaj jakiejś spójności. Momentami fabuła wciąga, żeby po chwili gwałtownie zahamować i stoczyć się gdzieś na odległe pobocze.

Bohaterowie niedopracowani, mało wiarygodni i nieprzekonywujący, w sumie cała historia też jakaś taka mało realistyczna.

Zbyt wiele niewiadomych, za mało tajemnicy w tajemnicy, dosyć leniwa fabuła. Kilka aspektów w Wodniku mogłoby być odrobinę lepiej dopracowanych, a tak mamy takie chwilami urwane, trochę niewiadomo skąd i po co przemyślenia nie łączące się ze sobą.

Pomijając fakt, że autor operuje zagadkami, których nie raczy nam wyjaśnić, a przynajmniej nie do końca, brakuje mi tutaj...

Takie nawet 6,5 za pomysł. Zabrakło głębi.

Takie nawet 6,5 za pomysł. Zabrakło głębi.

Bardzo fajnie napisana książka. Akcja wciąga i czekasz na to co będzie dalej. Wysłuchana jako superprodukcja Audioteki i jako słuchowisko zrobiona bardzo dobrze. Polecam.

Bardzo fajnie napisana książka. Akcja wciąga i czekasz na to co będzie dalej. Wysłuchana jako superprodukcja Audioteki i jako słuchowisko zrobiona bardzo dobrze. Polecam.

Niby klasyka, a jednak to jest inna ksiązka niż standardowy kryminał. Można się zakochać. Polecam!

Niby klasyka, a jednak to jest inna ksiązka niż standardowy kryminał. Można się zakochać. Polecam!

Książka, którą kupiłam dlatego, że spodobał mi się styl pisarstwa Jędrzeja Pasierskiego, nie zawiodła mnie. Znów ta aura tajemniczości, duży udział natury w tworzeniu atmosfery niesamowitości powoduje, że lektura jest bardzo klimatyczna. Takie oto pozycje wpasowują się idealnie w nastrój, w jakim ostatnio jestem, ale też w ten czas jeszcze ni to zimowy, ni to wiosenny. Jestem raczej zwolenniczką czytania zgodnego z czasem powieściowym- czyli gdy w powieści jesień, to czytam w podobnym jesiennym czy zimowym czasie, choć oczywiście nie odkładam książki, która mnie frapuje, gdy jest lato a czytam o zimie...
Fabuła jest intrygująca i czytelnik stopniowo dowiaduje się, co stało się nad stawami Echo na Roztoczu - podobnie jak bohaterowie- psycholog Szczepan i pisarka Ula. Dobrze się to czyta, gdy wydaje się, że sam bohater ma tak ograniczoną wiedzę o wydarzeniach, jak sam czytelnik. Stopniowo atmosfera się zagęszcza i prowadzi do nieoczekiwanego finału. Lubię tak być zaskakiwana w powieści (nie w życiu). Polecam, ciekawe może być również wysłuchanie tej powieści.

Książka, którą kupiłam dlatego, że spodobał mi się styl pisarstwa Jędrzeja Pasierskiego, nie zawiodła mnie. Znów ta aura tajemniczości, duży udział natury w tworzeniu atmosfery niesamowitości powoduje, że lektura jest bardzo klimatyczna. Takie oto pozycje wpasowują się idealnie w nastrój, w jakim ostatnio jestem, ale też w ten czas jeszcze ni to zimowy, ni to wiosenny....

Nabyłam kryminał a dostałam cudną mieszankę tajemnicy, psychologii, pięknie opisanej przyrody i ludzkich losów.
Bardzo dobra książka.

Nabyłam kryminał a dostałam cudną mieszankę tajemnicy, psychologii, pięknie opisanej przyrody i ludzkich losów.
Bardzo dobra książka.