Sięgnęłam po tą książkę, by przekonać się, o co tyle szumu.
Poniekąd już wiem.

Pierwszy tom "Rodziny Monet" został napisany w sposób, który ma wzbudzać silne emocje - frustrację, poczucie niesprawiedliwości, irytację na hipokryzję czy lekkie absurdy, może trochę tzw. cringe'u.
To książka ewidentnie skierowana do nastoletnich dziewczyn, które nie lubią swojego życia i chciałyby, by coś zmieniło je [to życie] na bardziej ekscytujące i luksusowe. Gdzie nie ma przede wszystkim rodziców, a zamiast nich są nadopiekuńczy, seksowni starsi bracia - to się na pewno autorce udało. "Skarb" jest dość stereotypowy, niczym paranormal romance, ale bez wampirów i wilkołaków.

Z "Skarbu" nie dowiadujemy się dużo o samej rodzinie. Jest dużo niedopowiedzeń lub jasno postawionych pytań bez odpowiedzi. Widać po tym, że książka została napisana jako twór internetowy, wychodzący systematycznie w internecie rozdziałami, z których każdy musi ponownie zadbać o utrzymanie uwagi czytelnika i jego chęci do wrócenia do historii. Jednocześnie czuć, że całość jest zaledwie wstępem do dalszych rozdziałów, co - ponownie - pokazuje, że jest to opowieść wydawana w małych częściach, które później pogrupowano i wydano w formie kilku tomów książek.

Sięgnęłam po tą książkę, by przekonać się, o co tyle szumu.
Poniekąd już wiem.

Pierwszy tom "Rodziny Monet" został napisany w sposób, który ma wzbudzać silne emocje - frustrację, poczucie niesprawiedliwości, irytację na hipokryzję czy lekkie absurdy, może trochę tzw. cringe'u.
To książka ewidentnie skierowana do nastoletnich dziewczyn, które nie lubią swojego życia i...

Sceptycznie podchodziłam do tej książki, jednak okazała się całkiem niezła. Ciekawa i nietypowa historia, która zaczyna wciągać. Polecam.

Sceptycznie podchodziłam do tej książki, jednak okazała się całkiem niezła. Ciekawa i nietypowa historia, która zaczyna wciągać. Polecam.

powiem tak. przeczytałam bo chciałam mieć zdanie na temat tej książki, no i cóż, mam je.
z plusów, rok temu fabuła mi się podobała
a z minusów
haillie jest strasznie wkurzająca
bracia w sumie też, ale przynajmniej nie tak cringowi
takim stylem pisania mogłabym się ja posługiwać xd(dlatego nie piszę książek)
i trochę cringe było z tą książką po szkole chodzić lol

powiem tak. przeczytałam bo chciałam mieć zdanie na temat tej książki, no i cóż, mam je.
z plusów, rok temu fabuła mi się podobała
a z minusów
haillie jest strasznie wkurzająca
bracia w sumie też, ale przynajmniej nie tak cringowi
takim stylem pisania mogłabym się ja posługiwać xd(dlatego nie piszę książek)
i trochę cringe było z tą książką po szkole chodzić lol

Po tę książkę sięgnęłam tylko i wyłącznie „for science”. Moje książkowe zainteresowania są zdecydowanym przeciwieństwem tego, co znajdziemy w twórczości Autorki.
Postać głównej bohaterki momentami przyprawiała mnie o ból głowy - wręcz przesadnie nudna, co teoretycznie nie powinno mieć miejsca, zważywszy na to, co przeżywała i jak diametralnie odmieniło się jej życie.
Styl pisania istnie wattpadowy, co nie zaskoczyło, aczkolwiek po książce, którą okrzyknięto książką roku można było spodziewać się czegoś więcej.
Co do fabuły, no cóż, telenowela na papierze.
W przypadku Rodziny Monet mam już pewność, że po kolejne części nie sięgnę.

Po tę książkę sięgnęłam tylko i wyłącznie „for science”. Moje książkowe zainteresowania są zdecydowanym przeciwieństwem tego, co znajdziemy w twórczości Autorki.
Postać głównej bohaterki momentami przyprawiała mnie o ból głowy - wręcz przesadnie nudna, co teoretycznie nie powinno mieć miejsca, zważywszy na to, co przeżywała i jak diametralnie odmieniło się jej życie.
Styl...

Chciałabym podzielić się swoim doświadczeniem z tą książką póki mój umysł nie wyparł jej zawartości jako trauma response.

Styl pisania tutaj jest czymś pomiędzy zadaniem domowym piątoklasisty a opowiadaniem pijanego kumpla, który spolszcza angielskie powiedzonka słowo w słowo.

Niektóre porównania czy opisy są na siłę poetyckie. Gdy przeczytałam, że Vince „pachniał jak lód”, psychika mi siadła. I nie wstała przez kilka następnych dni.

Pomysł na główny wątek na prawdę nie jest zły. Widzę w co autorka szła. Coming of age story. No, ale wyszło jak wyszło.

Chciałabym zaznaczyć, że narratorem w książce jest czternastoletnia dziewczynka. Ta sama, która przy każdej najmniejszej myśli o własnych braciach zawsze zaznacza jacy przystojni, umięśnieni i dobrze zbudowani są. Ugh, brother. What’s that brother? Ugh.

Oczywiście sama Haile jest tak interesująca jak miska ryżu. W teorii powinna być interesującą postacią. Przecież straciła rodzinę i zyskała nową. Powinna borykać się z poczuciem zagubienia. Jednak w praktyce autorce wychodzi to dość niezręcznie. Umiejętność sensownego pisania nie jest jej mocną stroną.

Ja za to borykałam się z migreną za każdym razem jak otwierałam tę książkę. Teraz już mam dowód na to, że ta lektura była tak odmóżdżająca, że prawie dosłownie wyżarła moje szare komórki.

Jeśli chodzi o cudownych braci Monet to po pierwsze są hipokrytami, a fakt, że wychowywali się bez mamy nie sprawia, że możemy wybaczyć im to w jaki sposób traktują i mówią o kobietach. Not all men, ale na pewno bracia Monet. Brakuje im empatii, a ich podwójne standardy względem głównej bohaterki tworzą przynajmniej połowę konfliktów w książce.

Jeśli chodzi o następne tomy serii, na pewno je przeczytam, żeby zobaczyć czy da się w kwestii tego „kunsztu literackiego” zejść niżej niż dno. Mogę obiecać, że nie sięgnę po tom drugi w najbliżej przyszłości. Jednak przyda mi się parę szarych komórek na obronę w lipcu.

Tak myślę, że zrobię sobie oczu kąpiel.

Chciałabym podzielić się swoim doświadczeniem z tą książką póki mój umysł nie wyparł jej zawartości jako trauma response.

Styl pisania tutaj jest czymś pomiędzy zadaniem domowym piątoklasisty a opowiadaniem pijanego kumpla, który spolszcza angielskie powiedzonka słowo w słowo.

Niektóre porównania czy opisy są na siłę poetyckie. Gdy przeczytałam, że Vince „pachniał jak...

Znaczy no... Nie jest to wybitne, ale podczas czytania bawiłam się dobrze

Znaczy no... Nie jest to wybitne, ale podczas czytania bawiłam się dobrze

:skull:

:skull:

Książkę sięgnęłam po to , aby zobaczyć czy moja 12-latka może po nią sięgnąć. Wyciągnęłam się , jest lekka do czytania , ciekawa . Pokazuje problem nastolatki , która jest wrzucona do innego życia , które miała na głeboka wodę . Hm ..... Mimo to nie zmieniła swoich nawyków , fajna dla 12+ . Polecam . Jestem jak najbardziej na tak 👌👌👌

Książkę sięgnęłam po to , aby zobaczyć czy moja 12-latka może po nią sięgnąć. Wyciągnęłam się , jest lekka do czytania , ciekawa . Pokazuje problem nastolatki , która jest wrzucona do innego życia , które miała na głeboka wodę . Hm ..... Mimo to nie zmieniła swoich nawyków , fajna dla 12+ . Polecam . Jestem jak najbardziej na tak 👌👌👌

Książka jest napisana w bardzo prosty i przystępny sposób. Fabuła jest dobra aczkolwiek brakuje tam rozbudowy niektórych wątków jak i postawy bohaterów.

Książka jest napisana w bardzo prosty i przystępny sposób. Fabuła jest dobra aczkolwiek brakuje tam rozbudowy niektórych wątków jak i postawy bohaterów.

Naj książka ever!

Naj książka ever!