Bardzo sobie cenię prozę Sigrid Nunez, która kilka lat temu podbiła moje serce "ᴘʀᴢʏᴊᴀᴄɪᴇʟᴇᴍ". I chociaż to nadal moja ulubiona książka tej autorki, "sᴌᴀʙsᴢʏᴄʜ" śmiało mogę umieścić na drugim miejscu. To historia o pandemii i życiu podczas lockdownu - przynajmniej na pierwszy rzut oka, bo jak to u Nunez bywa, fabuła schodzi na dalszy plan. To tylko punkt wyjścia do przemyśleń i rozważań na tematy bliskie autorce - narratorce, w tym wypadku o relacjach, przemijaniu i oczywiście - literaturze. Nunez zawsze pisze w sposób odrobinę chaotyczny, ale ja odnajduję się w tym chaosie, choć z pewnością nie do każdego trafi jej styl. Dużo tu odniesień do innych pisarek, które w jakiś sposób inspirują to, co tworzy Sigrid Nunez, przede wszystkim do Virginii Woolf. To ten rodzaj książki, która nie pozostawia po sobie pustki, a raczej mnóstwo tematów do przemyśleń.

Z minusów - miałam nadzieję, że okładkowa papuga (ta okładka jest swoją drogą cudowna!) odegra ważniejszą rolę w całej historii i będzie to relacja podobna do tej z dogiem arlekinem z "ᴘʀᴢʏᴊᴀᴄɪᴇʟᴀ". Niestety tak nie było, a szkoda, bo ten motyw budowania głębokiej relacji ze zwierzęciem szalenie mi się podobał i sprawił, że tak bardzo polubiłam prozę autorki.

Jeśli jeszcze nie znacie Sigrid Nunez, bardzo polecam, bo to zdecydowanie wyjątkowa i warta uwagi pisarka, choć tak jak już wcześniej wspomniałam - myślę, że nie trafi do każdego. Ale jeśli książka bez wyraźnej fabuły, nosząca znamiona bardziej eseju niż powieści to coś, co brzmi dla was interesująco to warto spróbować!

Bardzo sobie cenię prozę Sigrid Nunez, która kilka lat temu podbiła moje serce "ᴘʀᴢʏᴊᴀᴄɪᴇʟᴇᴍ". I chociaż to nadal moja ulubiona książka tej autorki, "sᴌᴀʙsᴢʏᴄʜ" śmiało mogę umieścić na drugim miejscu. To historia o pandemii i życiu podczas lockdownu - przynajmniej na pierwszy rzut oka, bo jak to u Nunez bywa, fabuła schodzi na dalszy plan. To tylko punkt wyjścia do...

Nadrabiam zaległości z Pauzy i przyszła kolej na „Słabszych”. O wiele bardziej porusza mnie tytuł w oryginale: „The Vulnerables”, który kryje w sobie całą bezbronność ludzi wrażliwych, czujących silniej, zalewanych strumieniami świadomości w nieczułym świecie. Dokładnie tacy są bohaterowie tego niejako pandemicznego dzieła Nunez.

W warstwie powieściowej tej książki, autorka zaprasza nas do Nowego Jorku z czasów pandemii, gdzie narratorce powierza się opiekę nad wymagającą papugą, która zamieszkuje wykwintny apartament. To czas izolacji, kiedy ludzie zmuszeni przebywać na kwarantannie, lądowali niekiedy w nie swoich mieszkaniach, a czasami również w towarzystwie, na które niekoniecznie się godzili. Tak sytuacja spotyka Iris, do której po czasie dołącza Vetch, o wiele młodszy niespokojny duch, z którym początkowo się wymija, by później podejmować głębsze interakcje. Papuga o imieniu Eureka jest tu tylko z pozoru jedyną żyjącą w zamknięciu, ponieważ skłania również do refleksji nad wszystkimi ludzkimi i nieludzkimi istotami zmuszonymi do izolacji.

To, co jednak najbardziej spodobało mi się w „Słabszych” to jej forma. Chwilami książka zamienia się w powieść-esej, w której Nunez przemyca wiele intertekstualności i odwołuje się do takich twórców, jak Woolf, Larkin czy Rilke. Rozważania na temat własnego pisania i pisania ogólnie udowadniają, że autorka ma w sobie wiele cennych przemyśleń, uwag i niepodważalny talent do tworzenia dobrze przemyślanych postaci. To, co we mnie zostaje po tej lekturze to właśnie jej część eseistyczna, a nie powieściowa, i to może jedyna, niewielka wada, która jest jedynie moim subiektywnym odczuciem.

„Słabsi”, Sigrid Nunez, tłum. Dobromiła Jankowska, styczeń 2024, Wydawnictwo Pauza, pierwsze wydanie 2023

Nadrabiam zaległości z Pauzy i przyszła kolej na „Słabszych”. O wiele bardziej porusza mnie tytuł w oryginale: „The Vulnerables”, który kryje w sobie całą bezbronność ludzi wrażliwych, czujących silniej, zalewanych strumieniami świadomości w nieczułym świecie. Dokładnie tacy są bohaterowie tego niejako pandemicznego dzieła Nunez.

W warstwie powieściowej tej książki,...

6 i pół gwiazdki

6 i pół gwiazdki

W sumie to nigdy nie miałam wygórowanych oczekiwań do książek tej autorki, więc ta była po prostu dobra. Raczej za dwa miesiące nie będę już o niej pamiętać.

W sumie to nigdy nie miałam wygórowanych oczekiwań do książek tej autorki, więc ta była po prostu dobra. Raczej za dwa miesiące nie będę już o niej pamiętać.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i nie do końca mi przypadła do gustu. Akcja książki toczy się w trakcie wybuchu pandemii covid. O ile sam wątek utknięcia głównej bohaterki z młodym chłopakiem i papugą jest ciekawy, to dokładanie do tego swoich przemyśleń na temat pisania etc. jest moim zdaniem niepotrzebny. Duża ilość cytatów z innych książek powoduje, że po prostu kiepsko się to czyta. Bez rewelacji.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i nie do końca mi przypadła do gustu. Akcja książki toczy się w trakcie wybuchu pandemii covid. O ile sam wątek utknięcia głównej bohaterki z młodym chłopakiem i papugą jest ciekawy, to dokładanie do tego swoich przemyśleń na temat pisania etc. jest moim zdaniem niepotrzebny. Duża ilość cytatów z innych książek powoduje, że po prostu...

Jak bardzo czas pandemii wytrącił naszą egzystencję ze znanych, bezpiecznych torów? Byliśmy osamotnieni, zamknięci w domach, z obarazami oblężonych szpitali, umierających zanjomych. Zwykłe wyjście z domu było jak wystawianie się na strzał snajpera. Zestawia to z niewolą Eureki, snuje przy tym różne myśli znanych autorów. Nadaje temu często zabawny odcień.

Jak bardzo czas pandemii wytrącił naszą egzystencję ze znanych, bezpiecznych torów? Byliśmy osamotnieni, zamknięci w domach, z obarazami oblężonych szpitali, umierających zanjomych. Zwykłe wyjście z domu było jak wystawianie się na strzał snajpera. Zestawia to z niewolą Eureki, snuje przy tym różne myśli znanych autorów. Nadaje temu często zabawny odcień.

Absolutna precyzja, każde zdanie jest dokładnie tym, czym musi być. Podzielam z narratorką lęk o utratę okularów.

Absolutna precyzja, każde zdanie jest dokładnie tym, czym musi być. Podzielam z narratorką lęk o utratę okularów.

To jest pozycja dla tych co lubią kminić.
Potwierdza to sama Nunez pisząc w pewnym momencie mniej więcej tak: tam gdzie inni przeszliby marszem obserwacji przez pewną scenę, ona woli postać i przyglądać się. I raczej chwała jest za to bo daje do zrozumienia, że nie zna wszystkich odpowiedzi.

Lepiej zostać przy pytaniu. Czasem takie ćwiczenie prowokuje do zmiany perspektywy.

To jest pozycja dla tych co lubią kminić.
Potwierdza to sama Nunez pisząc w pewnym momencie mniej więcej tak: tam gdzie inni przeszliby marszem obserwacji przez pewną scenę, ona woli postać i przyglądać się. I raczej chwała jest za to bo daje do zrozumienia, że nie zna wszystkich odpowiedzi.

Lepiej zostać przy pytaniu. Czasem takie ćwiczenie prowokuje do zmiany perspektywy.

Zdarza się Wam czytać jeden tytuł wielokrotnie? Do jakiej książki wracacie mimo upływu czasu? Mnie zdarzyło się to niedawno za sprawą tytułu "Słabsi" Sigrid Nunez. W krótkim czasie przeczytałam tę opowieść dwa razy z nadzieją, że ten drugi raz wzbudzi we mnie miłość do tej historii, jakiej początkowo się spodziewałam. Czy się udało? Odpowiem Wam niżej.

"Słabsi" to historia oparta na relacjach z innymi ludźmi i emocjach z nimi związanymi. Z tego właśnie powodu przeczytałam tę książkę, bo zwykle takie zajmują szczególne miejsce w moim sercu. Tytuł ten obrazuje Nowy Jork w tak niedawnych czasach pandemii, ale nakreśla także rodzącą się przyjaźń między skrajnie różnymi osobami. Całość za to domyka postać Eureki, papugi o nietuzinkowej osobowości.

Dla mnie ten tytuł stanowił układankę, na której elementy składały się rozsypane historie różnych osób. Początkowo chłonęłam je kolejno z zachwytem, który jednak z biegiem czasu zaczął ulatywać. Autorka w osobliwym stylu przelewa swe myśli na papier, nie da się go nie docenić, jednak dla mnie zabrakło któregoś z elementów, jaki spiąłby w moich oczach tę opowieść w klarowną całość. Wydaje mi się, że to jest ten typ literatury, który każdy odbiorca zinterpretuje całkowicie odmiennie. Faktycznie czuć ten klimat zamknięcia podczas pandemii, który przytłacza, lecz mimo to człowiek gubi się w poszukiwaniu sedna.

Kim są tytułowi "Słabsi" oraz jakie historie zawiera w sobie ta opowieść, odkryjecie sami dając szansę tej książce. Lektura ta jest napisana w przystępny sposób, jednak mimo moich chęci pozostawiła mnie z poczuciem niedopowiedzenia.

https://www.instagram.com/p/C4DHkzGNLND/?igsh=MXJ3YXVib2pyMGt6aQ==

Zdarza się Wam czytać jeden tytuł wielokrotnie? Do jakiej książki wracacie mimo upływu czasu? Mnie zdarzyło się to niedawno za sprawą tytułu "Słabsi" Sigrid Nunez. W krótkim czasie przeczytałam tę opowieść dwa razy z nadzieją, że ten drugi raz wzbudzi we mnie miłość do tej historii, jakiej początkowo się spodziewałam. Czy się udało? Odpowiem Wam niżej.

"Słabsi" to historia...

Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorka. Książka napisana w charakterystyczny sposób. Ciąg myśli, wspomnień i gdzieś pomiędzy życie podczas pandemii. Dużo nawiązań do twórczości innych autorów. O ile początek zapowiadał, że to może być coś mojego, tak niestety pod koniec myślałam już tylko o tym, żeby tę książkę jak najszybciej skończyć ( a jest ona króciutka). Dla mnie taka trochę o wszystkim i o niczym. Mnie nie zachwyciła.

Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorka. Książka napisana w charakterystyczny sposób. Ciąg myśli, wspomnień i gdzieś pomiędzy życie podczas pandemii. Dużo nawiązań do twórczości innych autorów. O ile początek zapowiadał, że to może być coś mojego, tak niestety pod koniec myślałam już tylko o tym, żeby tę książkę jak najszybciej skończyć ( a jest ona króciutka). Dla...