Ostatni azyl

Koszmar i rozczarowanie. Spodziewałam się wciągającej, pełnej emocji i zwrotów akcji powieści szpiegowskiej, a przeczytałam coś, co trudno mi nawet nazwać literaturą. Nie obrażając nikogo, dialogi były równie górnolotne i naturalne jak porady w "Cosmopolitanie" albo "Pani domu". Akcja? Fakt, dużo się działo, ale wszystko było tak chaotyczne, że nie sposób nadążyć za aktualnymi wydarzeniami. Co więcej, wiele z nich zostało zostawionych bez wyjaśnienia. Choć muszę przyznać, że zaczęło się obiecująco. Potem autorowi skończyły się chyba pomysły, bo wypełnił parę rozdziałów nic nie wnoszącym do fabuły seksem. Ogólnie rzecz biorąc, mam takie wrażenie, że pomysł na główny wątek był za krótki żeby wyszła z tego książka, dlatego pojawiło się w niej mnóstwo zupełnie niepotrzebnych szczegółów, wszystko w naprawdę niesamowicie słabej jakości.

Koszmar i rozczarowanie. Spodziewałam się wciągającej, pełnej emocji i zwrotów akcji powieści szpiegowskiej, a przeczytałam coś, co trudno mi nawet nazwać literaturą. Nie obrażając nikogo, dialogi były równie górnolotne i naturalne jak porady w "Cosmopolitanie" albo "Pani domu". Akcja? Fakt, dużo się działo, ale wszystko było tak chaotyczne, że nie sposób nadążyć za...

Faktem jest że książka jest dobrze napisana, czyta się dosyć szybko. I to co najważniejsze do końca niewiadomo kto jest szpiegiem.
To miał być taki polski Clive Cussler. Trochę się nie udało. Jak mam wybierać wolę Cusslera

Faktem jest że książka jest dobrze napisana, czyta się dosyć szybko. I to co najważniejsze do końca niewiadomo kto jest szpiegiem.
To miał być taki polski Clive Cussler. Trochę się nie udało. Jak mam wybierać wolę Cusslera

Na jednej z wysp Seszeli w roku 2010 zostaje zamordowany były oficer rosyjskiego wywiadu. Napastnicy kradną przy okazji biżuterię, ikony oraz fragment Bursztynowej Komnaty. W tym samym czasie, w Berlinie ginie antykwariusz, który był emerytowanym oficerem Stasi. Caroline Godlewski, oficer MI-6, jest przekonana, że obie te śmierci są ze sobą połączone. Tropy prowadzą do Polski, do Lidzbarka Warmińskiego, gdzie po II wojnie światowej Służba Bezpieczeństwa stworzyła „dziuplę”, w której ukrywano dzieła sztuki i skarby uważane za zaginione podczas zawieruchy wojennej. Do współpracy MI-6 werbuje byłego pracownika Agencji Wywiadu, Marcina Łodynę. Były oficer szybko staje się celem rosyjskich służb. Czego tak naprawdę szukali zabójcy byłego rosyjskiego oficera? Kto próbuje storpedować działania Brytyjczyków i Polaków?
Jeżeli lubicie literaturę sensacyjną, w której akcja przenosi się z miejsca na miejsce z prędkością samolotu odrzutowego, to jest to książka idealna dla Was. Autor zabiera nas w wędrówkę po świecie, w trakcie której odwiedziny m.in. Berlin, Kopenhagę i Seszele. No i tu pojawia się problem. Bo tych miejsc jest moim zdaniem trochę za dużo, a może raczej za szybko się zmieniają. Owszem lubię książki, w których coś się dzieje, ale może nie aż w tylu miejscach. Poza tym brakuje „tego czegoś”, co wciąga w książkach Vincenta V. Severskiego.
W „Ostatnim azylu” ciężko było przywiązać się do któregoś z bohaterów. Oczywiście kibicujemy tym dobrym, ale jakoś bez większych emocji i z przeświadczeniem, że im się uda, co czyni książkę przewidywalną.
Można przeczytać, ale jest wiele ciekawszych książek z tego gatunku.

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Czarna Owca

Na jednej z wysp Seszeli w roku 2010 zostaje zamordowany były oficer rosyjskiego wywiadu. Napastnicy kradną przy okazji biżuterię, ikony oraz fragment Bursztynowej Komnaty. W tym samym czasie, w Berlinie ginie antykwariusz, który był emerytowanym oficerem Stasi. Caroline Godlewski, oficer MI-6, jest przekonana, że obie te śmierci są ze sobą połączone. Tropy prowadzą do...

La Digue – wyspa archipelagu Seszeli, 2010.

Uzbrojona grupa dokonuje napadu na dom, w którym ukrywa się były oficer rosyjskiego wywiadu. Łupem włamywaczy padają bezcenne złote medaliony, ikony i fragment Bursztynowej Komnaty skradzione przed laty z moskiewskiego muzeum i sejfów KGB. Wiadomość o napadzie dociera do centrali MI-6. Rozpoczyna się międzynarodowy pościg, ale śledztwo grzęźnie w martwym punkcie.

W międzyczasie w Berlinie ginie antykwariusz, emerytowany oficer Stasi. Oficer MI-6 Caroline Godlewski nie ma wątpliwości, że jego śmierć ma związek z tajemniczym napadem na Seszelach. Gdy kolejne ślady prowadzą do Polski, agentka Godlewski prosi o wsparcie Marcina Łodynę. Były oficer AW angażuje się w poszukiwania, co wzbudza zainteresowanie rosyjskich służb.

————

Pierwszą powieścią szpiegowsko-wywiadowczą, jaką przeczytałam był „Obcy horyzont”. Bardzo podobała mi się ta książka, toteż od przeczytanie „Ostatniego azylu” było dla mnie oczywistością.

Mija kilka ładnych lat od wydarzeniach zawartych w „Obcym horyzoncie” a trójka naszych agentów: Anita, Sebastian i Marcin wiodą własne życia zarówno te prywatne, jak i służbowe. Ich drogi ponownie się krzyżują, gdy agentka MI-6 Caroline Godlewski prosi o pomoc Marcina a ten wplątuje w sprawę dwójkę znajomych.

Pomysł na książkę uważam za naprawdę ciekawy, dla mnie od zawsze tematy zaginionych skarbów były w topce tych ulubionych.

W przypadku tej powieści trzeba wziąć pod uwagę, że od początku wymaga ona pełnego skupienia, gdyż mamy tu sporo bohaterów i wątków, które trzeba poukładać w głowie.
Główna fabuła dotyczy wątku Larsa i Doreen oraz współpracy agentki MI-6 Caroline i będącego na emeryturze Marcina.
Służby wywiadowcze zdają się prowadzić wyścig o zaginione artefakty a pościg ten odbywa się wśród wielu malowniczych miejsc.

To co mi się nie podobało to przeskoki czasowe, które zostawiają wiele luk i pustek, które chciałabym zapełnić wiedzą. Chciałabym wiedzieć, co Anita chciała przekazać Marcinowi, czy dlaczego w pewien sposób wygląda jego życie w 2017.

La Digue – wyspa archipelagu Seszeli, 2010.

Uzbrojona grupa dokonuje napadu na dom, w którym ukrywa się były oficer rosyjskiego wywiadu. Łupem włamywaczy padają bezcenne złote medaliony, ikony i fragment Bursztynowej Komnaty skradzione przed laty z moskiewskiego muzeum i sejfów KGB. Wiadomość o napadzie dociera do centrali MI-6. Rozpoczyna się międzynarodowy pościg, ale...

„Ostatni azyl” to powieść sensacyjna na najwyższym poziomie! Intrygi. Zbrodnie, kradzieże, dzieła sztuki, handlarze, dokumenty, a to wszystko zwieńczone pieniędzy i to naprawdę dużymi pieniędzmi musi poskutkować świetną powieścią, w której nie znajdzie się ani chwili na nudę.
Marcin Faliński to emerytowany agent, który ma pomóc w rozwiązaniu zagadki oficer Caroline Godlewski. Wspólnie łączą ze sobą kradzież, do której doszło na Seszelach, a także śmierć antykwariusza w Berlinie. Bo na pierwszy rzut oka dwie zbrodnie, które nic ze sobą nie łączy, mają więcej wspólnego, aniżeli ktokolwiek mógł przypuszczać!
Autor przedstawia historię z kilku perspektyw czasowych, które połączone w jedną całość, dają przejrzysty obraz sytuacji i odpowiadają na wszystkie pytania rodzące się w głowie czytelnika podczas czytania książki. Dzieje się, oj dużo się dzieje i trzeba uważać, żeby się nie pogubić, ale naprawdę warto! Szpiegowska zagadka na najwyższym poziomie, która mnie wciągnęła w swój świat i nabrałam od razu ochoty na więcej! Bardzo polecam!

„Ostatni azyl” to powieść sensacyjna na najwyższym poziomie! Intrygi. Zbrodnie, kradzieże, dzieła sztuki, handlarze, dokumenty, a to wszystko zwieńczone pieniędzy i to naprawdę dużymi pieniędzmi musi poskutkować świetną powieścią, w której nie znajdzie się ani chwili na nudę.
Marcin Faliński to emerytowany agent, który ma pomóc w rozwiązaniu zagadki oficer Caroline...

Powieść szpiegowska wysokich lotów. Słuchając audiobooka miałam wrażenie autentyczności pracy różnych wywiadów. Tajemniczy klimat nie opuszczał mnie do samego końca, które nie było oczywiste.Polecam.

Powieść szpiegowska wysokich lotów. Słuchając audiobooka miałam wrażenie autentyczności pracy różnych wywiadów. Tajemniczy klimat nie opuszczał mnie do samego końca, które nie było oczywiste.Polecam.

Dobre tempo akcji, ciekawa historia szpiegowska, zbyt przewidywalna, ale nie popsuło to zabawy w trakcie lektury.

Dobre tempo akcji, ciekawa historia szpiegowska, zbyt przewidywalna, ale nie popsuło to zabawy w trakcie lektury.

Zastanawialiście się co robią agenci wywiadu na emeryturach? Innych zachodnich służb robią kariery polityczne, wykładają na uczelniach czy prowadzą rozległe biznesy wykorzystując nabyte w służbie znajomości. Marcin Faliński w powieści „Ostatni azyl” pokazuje czytelnikowi, że polski emerytowany agent ma znacznie ciekawsze życie od zachodnich kolegów. Emeryt, Marcin Łodyna poproszony o pomoc przez agencję MI-6 nie odmawia prośby. Tym bardziej, że prosi kobieta. I tak autor zabiera nas w odmęty historii. Oczywiście, jeżeli ktoś szuka tu strzelanek czy pogoni z pogranicza fikcji, tu tego nie znajdzie. Jest to powieść dla koneserów gatunku napisana przez praktyka co dodaje tylko jej wiarygodności. Pięknie opowiedziana historia, trzeba przyznać autorowi. Miałem wrażenie, jakby Pan Marcin kończył pewną epokę, spinał epizody z poprzednich opowieści ale to nie znaczy, że jest to ścisła kontynuacja. Bez znajomości poprzednich części też czytelnik będzie się świetnie bawił do czego namawiam.

Zastanawialiście się co robią agenci wywiadu na emeryturach? Innych zachodnich służb robią kariery polityczne, wykładają na uczelniach czy prowadzą rozległe biznesy wykorzystując nabyte w służbie znajomości. Marcin Faliński w powieści „Ostatni azyl” pokazuje czytelnikowi, że polski emerytowany agent ma znacznie ciekawsze życie od zachodnich kolegów. Emeryt, Marcin Łodyna...

6,5 ⭐

Po raz kolejny zasiadłam do tego gatunku, który nie jest moim pierwszym wyborem.
Nie jestem oczarowana, ale pióro autora mi przypadło do gustu. Jest lekko, przyjemnie i wciągająco. Nie było zbędnego przedłużania i w zasadzie wszystko elegancko się że sobą kleiło. Sama historia też bardzo ciekawa.

Po okładce spodziewałam się odrobinę czegoś innego. Trochę bardziej w stylu Indiana Jonesa niż Bonda, ale i tak jestem zadowolona.

6,5 ⭐

Po raz kolejny zasiadłam do tego gatunku, który nie jest moim pierwszym wyborem.
Nie jestem oczarowana, ale pióro autora mi przypadło do gustu. Jest lekko, przyjemnie i wciągająco. Nie było zbędnego przedłużania i w zasadzie wszystko elegancko się że sobą kleiło. Sama historia też bardzo ciekawa.

Po okładce spodziewałam się odrobinę czegoś innego. Trochę bardziej w...

Mam ogromny problem z napisaniem tej recenzji. Z jednej strony uwielbiam powieści szpiegowskie, a do takiej zdecydowanie zalicza się „Ostatni azyl”, z drugiej jest kilka elementów, które zniechęcały mnie do przedzierania się przez kolejne strony. Podobnie jak to było w przypadku „Operacji Retea” autor zastosował irytujący sposób wprowadzenia w główną fabułę książki. Mianowicie książka rozpoczyna się od pozornie niezwiązanych ze sobą wydarzeń umiejscowionych w różnych , odległych od siebie okresach (2010-1945-1966-1949-2011). Czytając taką formę, przez dużą część książki czułem irytację, że nie wiem o czym czytam. Wszystkie te wydarzenia spinają się w roku 2017 i od tego momentu robi się już ciekawiej.
Pokładałem większe nadzieje w tej książce i niestety zawiodłem się. Jednak czytając opinie innych czytelników stwierdzam, że wielu książka przypadła do gustu, także proszę traktować moją opinię jako bardzo subiektywną i nie przejmować się nią ;)
Brać, czytać i wyrabiać własne zdanie! Zachęcam.

Mam ogromny problem z napisaniem tej recenzji. Z jednej strony uwielbiam powieści szpiegowskie, a do takiej zdecydowanie zalicza się „Ostatni azyl”, z drugiej jest kilka elementów, które zniechęcały mnie do przedzierania się przez kolejne strony. Podobnie jak to było w przypadku „Operacji Retea” autor zastosował irytujący sposób wprowadzenia w główną fabułę książki....