Otuleni deszczem

Odpuściłam sobie po kilku stronach. Nużący, monnotony styl. Nie dla mnie.

Odpuściłam sobie po kilku stronach. Nużący, monnotony styl. Nie dla mnie.

"Otuleni deszczem" to moja druga powieść Charlesa Martina. Z pewnością sięgnę po kolejne pozycje. To książka, która daje dużo myślenia i na długo pozostaje w pamięci.

"Otuleni deszczem" to moja druga powieść Charlesa Martina. Z pewnością sięgnę po kolejne pozycje. To książka, która daje dużo myślenia i na długo pozostaje w pamięci.

Powieści Charlesa Martina łączy nastrojowość i emocjonalność bohaterów. Nie inaczej jest w Otulonych deszczem. Są to jednak opisy stonowane, wyważone i nie nachalne, tak że każdy może sam niejako "zmierzyć" się z danym uczuciem czy emocją bohatera. Tytuł powieści jest aluzją do pani Rain (z angielskiego dosłownie deszcz) kobiety niezwykłej, pełnej miłości i ciepła. Nawet po swojej śmierci nie przestaje ona być ostoją dla osamotnionego i spragnionego miłości Tuckera. Tak więc obecność pani Rain, niczym ciepły letni deszcz, otula bohaterów książki.
Powieść ukazuje nam prawdę o wybaczeniu, które jest przestrzenią do osiągnięcia pokoju i przyjęcia miłości.

Powieści Charlesa Martina łączy nastrojowość i emocjonalność bohaterów. Nie inaczej jest w Otulonych deszczem. Są to jednak opisy stonowane, wyważone i nie nachalne, tak że każdy może sam niejako "zmierzyć" się z danym uczuciem czy emocją bohatera. Tytuł powieści jest aluzją do pani Rain (z angielskiego dosłownie deszcz) kobiety niezwykłej, pełnej miłości i ciepła. Nawet po...

czytając komentarze z checia wzielam do reki ksiązke...owszem opowiesc o milosci zalu bólu nieudanym dzieciństwie..
psychologiczna ksiązka o zadrach na psychice ludzkiej
momentami opisówka zbędna i nic nie wnoszaca az nagle w jednym zdaniu przyspieszenie akcji na maksa. to dla mnie troszke na minus aczkolwiek warta przeczytania

czytając komentarze z checia wzielam do reki ksiązke...owszem opowiesc o milosci zalu bólu nieudanym dzieciństwie..
psychologiczna ksiązka o zadrach na psychice ludzkiej
momentami opisówka zbędna i nic nie wnoszaca az nagle w jednym zdaniu przyspieszenie akcji na maksa. to dla mnie troszke na minus aczkolwiek warta przeczytania

Rozczarowanie. Bardzo podobała mi się powieść "W pogoni za świetlikami" tego samego autora i postanowiłam sięgnąć po kolejną, jednak okazała się o wiele gorsza. Przewidywalna fabuła i bohaterowie jakby wycięci przy pomocy tego samego szablonu, co w przypadku "W pogoni za świetlikami". Postać Pani Elli - niemal świętej - jest kompletnie pozbawiona realizmu, a jej dialogi z zaświatów z głównym bohaterem - na siłę przedłużają powieść. Nie lubię literatury, która nachalnie moralizuje czytelnika - a w tym przypadku tak właśnie jest. Mam jednak nadzieję, że ponieważ jest to jedna z pierwszych powieści Charlesa Martina, kolejne okażą się dużo lepsze.

Rozczarowanie. Bardzo podobała mi się powieść "W pogoni za świetlikami" tego samego autora i postanowiłam sięgnąć po kolejną, jednak okazała się o wiele gorsza. Przewidywalna fabuła i bohaterowie jakby wycięci przy pomocy tego samego szablonu, co w przypadku "W pogoni za świetlikami". Postać Pani Elli - niemal świętej - jest kompletnie pozbawiona realizmu, a jej dialogi z...

Pisarz obdarzony niezwykłą wrażliwością napisał książkę dla wrażliwego czytelnika.
O cierpieniu. O przebaczeniu. O tęsknocie za miłością. O tym, jaki ślad na życiu dorosłych mężczyzn zostawiły wspomnienia z dzieciństwa. Te złe. I te dobre.
Bezduszny ojciec - bestia z piekła rodem. I opiekunka - niezwykła kobieta - światełko w ciemności dla dwóch małych samotnych chłopców.
Czy można przebaczyć komuś, kto na przebaczenie nie zasługuje?
Czy można zgromadzić w sobie tyle nadziei, by zamknęły się rany w sercu?
Wzruszająca książka. Sprawia, że mięknie serce.

Pisarz obdarzony niezwykłą wrażliwością napisał książkę dla wrażliwego czytelnika.
O cierpieniu. O przebaczeniu. O tęsknocie za miłością. O tym, jaki ślad na życiu dorosłych mężczyzn zostawiły wspomnienia z dzieciństwa. Te złe. I te dobre.
Bezduszny ojciec - bestia z piekła rodem. I opiekunka - niezwykła kobieta - światełko w ciemności dla dwóch małych samotnych...

Kiedy czytałam "Kiedy płaczą świerszcze", każda strona przekonywała mnie do opowiedzianej tam historii. Opowieść zachwycała mnie coraz bardziej wraz z kolejnymi, przeczytanymi rozdziałami. Tutaj było inaczej. Nie potrzebowałam kolejnych stron, bo od samego początku byłam oczarowana. Wraz z upływem czasu to oczarowanie utrzymywało się na najwyższym poziomie! Nie zapomnę tej historii, bo odcisnęła się w moim sercu i zostanie tam na długo. Dlaczego? Bo jest inna. Nie mówi o nienawiści, ale o drodze do przebaczenia. I nie znajdziecie w niej pesymizmu, ale nadzieję bijącą głównie dzięki niesamowitej Pani Elli, która jest dla mnie najjaśniejszym punktem całej tej historii!
O czym jest? Dla mnie o tym, że wybaczenie prowadzi do życia, a nienawiść do śmierci. O tym, że miłość zawsze zwycięża.
Polecam ogromnie! A ja już wiem, że przeczytam wszystkie książki autora, który tak celnie trafił do mojego serca!

Kiedy czytałam "Kiedy płaczą świerszcze", każda strona przekonywała mnie do opowiedzianej tam historii. Opowieść zachwycała mnie coraz bardziej wraz z kolejnymi, przeczytanymi rozdziałami. Tutaj było inaczej. Nie potrzebowałam kolejnych stron, bo od samego początku byłam oczarowana. Wraz z upływem czasu to oczarowanie utrzymywało się na najwyższym poziomie! Nie zapomnę tej...

Trudno mi zaliczyć powieści Charlsa Martina do kategorii innej niż czytadło. Niemniej jednak jego książki dość dobrze się czyta.

Trudno mi zaliczyć powieści Charlsa Martina do kategorii innej niż czytadło. Niemniej jednak jego książki dość dobrze się czyta.

Książka o miłości, ale nie tej romantycznej, między mężczyzną a kobietą, lecz o miłości, której potrzebuje każdy człowiek - do ważnych osób w życiu.

Książka o miłości, ale nie tej romantycznej, między mężczyzną a kobietą, lecz o miłości, której potrzebuje każdy człowiek - do ważnych osób w życiu.

Hm, nie wiem co mam myśleć o tej książce. Z jednej strony mamy do czynienia z lekkim czytadlem na wieczór, z drugiej strony "Otuleni deszczem" pretenduja do miana książki o skomplikowanych relacjach międzyludzkich. dla mnie kwestia zależności między bohaterami, ich wzajemne rozterki, próby radzenia sobie z przeszłością - bardzo na plus. draznily mnie "rozmowy z Pania Ella", autor trochę z tym przesadzil. A już totalnie absurdalny byl dla mnie wątek Trevora, walczącego o dziecko. Bez tego przerywnika książka byłaby i ciekawsza i mniej irytujaca. Mimo tych minusow, polecam książkę Masona. Warto przeczytać ze względu na ciekawy obraz dorosłych a jednak dzieci, którzy nie zadbali miłości w dzieciństwie. Też do przemyślenia.

Hm, nie wiem co mam myśleć o tej książce. Z jednej strony mamy do czynienia z lekkim czytadlem na wieczór, z drugiej strony "Otuleni deszczem" pretenduja do miana książki o skomplikowanych relacjach międzyludzkich. dla mnie kwestia zależności między bohaterami, ich wzajemne rozterki, próby radzenia sobie z przeszłością - bardzo na plus. draznily mnie "rozmowy z Pania...