W ciemność

Skromna chatynka na skraju lasu, gdzieś w Appalachach. To tam właśnie żyje brat z siostrą, w odosobnieniu. Obydwoje żałośnie biedni. Pewnego dnia Rinthy w tajemnicy przed bratem wyrusza w poszukiwaniu czegoś utraconego, czegoś jej odebranego. Holme, jej brat z kolei wędruje w ślad za nią.

W poszarpanych ubraniach, w obdartych butach snują się przez widmowe miasteczka niczym znękane dusze. Surowa kraina pełna zakurzonych ruin, tu i ówdzie wisielcy na drzewach. Czujecie już ten niepokój, trafiający w same trzewia?

Spotykają po drodze sporo groteskowych i życzliwych postaci. Ludzie unurzani w bagnie zgniłej moralnie egzystencji. Dziki, prymitywny świat pełen barbarzyństwa. Nie ma nadziei, nie ma światła. Bohaterowie owiani niewypowiedzianą tajemnicą, naznaczoną grzechem. Desperacko kroczą przez pustkowia, na tym ziemskim padole rozpaczy. Ciemność toczy ich serca. Po piętach depczą im trzej ponurzy jeźdźcy, obrzydliwi i podli. Kim oni są?

Jest mocno niepokojąco, melancholijnie, momentami makabrycznie. Samotność jest tu mocno odczuwalna.

Napisana szorstkim językiem, ze specyficznymi dialogami, sporo tu niedopowiedzeń. Pełno tu symboliki i biblijnych alegorii. Piękne opisy przyrody i w kontrze brutalne, niecne uczynki. Duszny klimat, w którym się grzęźnie od pierwszej strony.

Zanurzyć się w tę mroczną baśń poprzeplataną z brudnym westernem to było ciekawe doświadczenie. Pozostaje w głowie na dłużej. Moją ulubioną od Cormaca nie będzie, wciąż to "Droga" jest numerem jeden, jednak czytałam z ogromnym zainteresowaniem.

Skromna chatynka na skraju lasu, gdzieś w Appalachach. To tam właśnie żyje brat z siostrą, w odosobnieniu. Obydwoje żałośnie biedni. Pewnego dnia Rinthy w tajemnicy przed bratem wyrusza w poszukiwaniu czegoś utraconego, czegoś jej odebranego. Holme, jej brat z kolei wędruje w ślad za nią.

W poszarpanych ubraniach, w obdartych butach snują się przez widmowe miasteczka...

Mroczny świat. Niezwykle ciężki klimat, aż duszno od tytułowej ciemności. Okrutne losy bohaterów, przerażająca opowieść. Wciąga jak bagno, ale jednak zdecydowanie słabsza powieść McCarthy'ego.

Mroczny świat. Niezwykle ciężki klimat, aż duszno od tytułowej ciemności. Okrutne losy bohaterów, przerażająca opowieść. Wciąga jak bagno, ale jednak zdecydowanie słabsza powieść McCarthy'ego.

Książki Cormaca mają w sobie jakąś magię, tajemniczą siłę, która nie pozwala się od nich oderwać.

To jest kolejna smutna, przygnębiająca opowieść o ludzkiej tragedii, ale jednocześnie napisana w takim stylu, że coś chwyta za serce.
Okrucieństwo połączone z pięknem opisów, z cudownym językiem, z nastrojem budowanym od pierwszej strony.
Niewielu pisarzy to potrafi.

Dwoje wyrzutków snujących się niczym zjawy po bezkresnych polach Południa.
Sami właściwie nie wiedzą, czego szukają, dokąd idą.
Niby przyświeca im jakiś cel, ale tak naprawdę niczego nie oczekują.
Miałem skojarzenia, sam nie wiem czemu, z powieściami Caldwella. Może klimat, może język, nie wiem.

Wybitna powieść.

9/10.

Książki Cormaca mają w sobie jakąś magię, tajemniczą siłę, która nie pozwala się od nich oderwać.

To jest kolejna smutna, przygnębiająca opowieść o ludzkiej tragedii, ale jednocześnie napisana w takim stylu, że coś chwyta za serce.
Okrucieństwo połączone z pięknem opisów, z cudownym językiem, z nastrojem budowanym od pierwszej strony.
Niewielu pisarzy to potrafi.

Dwoje...

Lubie styl McCarthy'ego, prosty i bardzo czytelny. Czwarta jego powieść jaką przeczytałem i chyba najbardziej lajtowa, a zarazem najsłabsza (Droga, Dziecię Boże, To nie jest kraj...). Mimo tego polecam bo historia bardzo ciekawa.

Lubie styl McCarthy'ego, prosty i bardzo czytelny. Czwarta jego powieść jaką przeczytałem i chyba najbardziej lajtowa, a zarazem najsłabsza (Droga, Dziecię Boże, To nie jest kraj...). Mimo tego polecam bo historia bardzo ciekawa.

Mroczna powieść o mrocznych stronach życia. Bohaterowie tkwią w beznadziejnej sytuacji, nie mogą w żaden sposób poprawić swego bytu.
Książka dającą do myślenia.

Mroczna powieść o mrocznych stronach życia. Bohaterowie tkwią w beznadziejnej sytuacji, nie mogą w żaden sposób poprawić swego bytu.
Książka dającą do myślenia.

Kompletnie nie wiem jak ocenić i co napisać po przeczytaniu tej książki. Trochę chyba nie zrozumiałam jej przekazu (o ile jakiś w ogóle był, zakładam, że tak) i nawet nie do końca rozumiem fabułę. Już nawet nie do końca chodzi o ten specyficzny styl pisania, niedopowiedzeń i minimalizmu zdań ale o ten mroczny, przerażający obraz zezwierzęcenia człowieka i panujące zło. To nie jest literatura dla każdego, nie wiem też, czy dla mnie. Ciekawa natomiast jestem późniejszych książek Pana Cormaca, włącznie z tymi najnowszymi.

Kompletnie nie wiem jak ocenić i co napisać po przeczytaniu tej książki. Trochę chyba nie zrozumiałam jej przekazu (o ile jakiś w ogóle był, zakładam, że tak) i nawet nie do końca rozumiem fabułę. Już nawet nie do końca chodzi o ten specyficzny styl pisania, niedopowiedzeń i minimalizmu zdań ale o ten mroczny, przerażający obraz zezwierzęcenia człowieka i panujące zło. To...

Nawet odczytując nawiązania (greckich, germańskich, mitycznych, przypowieściowych ,powieściowych czy baśniowych (!!)) - ten duszący, bez-nadzieji świat jest STARSZNY. Tak, człowiek od początku do końca może czynić zło...każdy z nas pewnie tego i u siebie doświadczył. Tylko dlaczego nie pomóc mu/nam pokonywać go i nakłaniać do lepszego?

Nawet odczytując nawiązania (greckich, germańskich, mitycznych, przypowieściowych ,powieściowych czy baśniowych (!!)) - ten duszący, bez-nadzieji świat jest STARSZNY. Tak, człowiek od początku do końca może czynić zło...każdy z nas pewnie tego i u siebie doświadczył. Tylko dlaczego nie pomóc mu/nam pokonywać go i nakłaniać do lepszego?

Czasami gdy człowiek sięgnie po jakaś książkę, nagle okazuje się, że niszczy ona jego wewnętrzne pojmowanie świata. Wszystkie jego odczucia przestają być cokolwiek warte, bo jej moc jest tak potężna, że łzy same napływają do oczu... Takie spustoszenie wywołał we mnie Cormac McCarthy i jego "Droga". Ja natomiast bardzo długo zbierałem się, żeby sięgnąć po następną książkę autora. Chyba bałem się... Tak, na pewno bałem się... Bałem się kolejnego wewnętrznego, emocjonalnego wyprucia. Faktu, że przez długi czas będę zbierał swoje wewnętrzne ja, które zostało po prostu zmiecione podczas lektury "Drogi"... Nadszedł jednak ten moment, że postanowiłem pokonać mój lęk i ponownie zagłębić się w świat wykreowany przez autora... Zagłębić się prosto "W Ciemność"...

Ameryka, przełom XIX i XX wieku. Appalachy. W samotnej chatce na skraju lasu, żyje rodzeństwo - Rinthy i Holme. Gdy Rinthy rodzi dziecko, jej brat wynosi je do lasu, okłamując dziewczynę, że umarło. Ta jednak odkrywa prawdę i w tajemnicy przed bratem wyrusza na poszukiwania synka...

Nie było lekko... Oj nie... To była bardzo trudna lektura... Zupełnie inna niż "Droga", bardziej gęsta, ale i nie targająca tak emocjami, mimo, że pojawia się w niej wiele ciężkich tematów. Cormac McCarthy stworzył mroczny, brudny western, a jako głównych bohaterów umieścił w nim uwikłane w kazirodczy związek rodzeństwo. Natomiast owoc tego układu stał się motorem napędowym całej osi fabularnej. Z jednej strony mamy bowiem Rinthy, nie znającą prawdziwego życia młodą dziewczynę, która wyrusza w całkowicie dla niej obcy świat, by odnaleźć swoje dziecko. Z drugiej strony mamy jej brata, który jest bardziej obeznany w otaczającym świecie, udającego się śladem swojej siostry, ale czy tak naprawdę do końca pragnącego ją odnaleźć?? To pytanie kotłowało mi się w głowie przez dużą część historii. W zachowaniu Rinthy czuć było niesamowitą determinację. Wyszła ona naprzeciw temu, czego nie znała, nie wiedząc tak naprawdę gdzie podążać. Ale nie zatrzymywała się, tylko parła przed siebie, by osiągnąć swój cel. Tymczasem Holme robił wszystko powoli, nie gnał na złamanie karku. Miałem wrażenie, że zależało mu, żeby odnaleźć siostrę tylko po to, by uspkoić swoje sumienie, obciążone czynem którego dokonał, wynosząc swego syna do lasu. Odczuć w tym wszystkim można było jednak jego całkowitą obojętność, względem tej niewinnej istoty...

To wszystko o czym wspomniałem powyżej sprawiło, że ważnym elementem historii, obok westernu, była powieść drogi. Podążając za bohaterami, wchodzimy do świata pełnego wyzysku, w którym niewolnictwo jest na porządku dziennym, a śmierć tnie swoją kosą na prawo i lewo, nie wywołując w ludziach żadnych większych emocji. Trupy przy drodze są po prostu normalnym elementem krajobrazu. Obojętność ludzka zdaje się być formą obrony przed światem, w jakim przyszło im wszystkim egzystować. Obok tego pojawia się jeszcze jeden dodatkowy wątek, w osobie trzech tajemniczych jegomości, podążających tropem naszych bohaterów. Kim są?? Czego chcą od rodzeństwa?? Czy są zwykłymi ludźmi, czy może jednak czymś więcej??... Ich obecność okrywa całą powieść płaszczem niesamowitości, wprowadzając do niej elementy nastrojowej grozy...

Podsumowując, "W Ciemność" to jak wspomniałem wcześniej, bardzo wymagająca lektura. Pełna trudnych tematów, nie dająca prostych rozwiązań i odpowiedzi. Mocna, emocjonalna, poruszająca jednak zupełnie inne wewnętrzne struny niż "Droga"... Jeżeli tylko macie możliwość, to koniecznie po nią sięgnijcie. Naprawdę warto... Tyle ode mnie... Do usłyszenia!!!

Czasami gdy człowiek sięgnie po jakaś książkę, nagle okazuje się, że niszczy ona jego wewnętrzne pojmowanie świata. Wszystkie jego odczucia przestają być cokolwiek warte, bo jej moc jest tak potężna, że łzy same napływają do oczu... Takie spustoszenie wywołał we mnie Cormac McCarthy i jego "Droga". Ja natomiast bardzo długo zbierałem się, żeby sięgnąć po następną książkę...

Kolejna pozycja firmowana kunsztem literackim McCarthe’ego, którego nie sposób podrobić i nie można pomylić z nikim innym. Zawiera ona wszystkie podstawowe i charakterystyczne elementy jakimi urzeka lub zraża ten amerykański twórca, ponieważ tutaj nie ma artystycznych kompromisów.
Mamy więc mroczny klimat, narracyjny minimalizm delikatnie podszyty surową poetyką, prymitywne, brutalne spowite aurą tajemniczości i ukazane z surrealistycznym sznytem postacie czy proste choć nie pozbawione głębi egzystencjalne przemyślenia mocno napiętnowane chrześcijańską filozofią. Wszystko natomiast ubrane w prostą, oszczędną lecz niezwykle sugestywną fabułę utrzymaną w formule czegoś co może nasuwać skojarzenia z powieścią drogi.

Kolejna pozycja firmowana kunsztem literackim McCarthe’ego, którego nie sposób podrobić i nie można pomylić z nikim innym. Zawiera ona wszystkie podstawowe i charakterystyczne elementy jakimi urzeka lub zraża ten amerykański twórca, ponieważ tutaj nie ma artystycznych kompromisów.
Mamy więc mroczny klimat, narracyjny minimalizm delikatnie podszyty surową poetyką,...

Bardzo mroczna, treściwa i trochę baśniowa opowieść. Jak to u Cormaca również dość brutalna.

Trochę podobna do Drogi, tu też mamy bohaterów, którzy gdzieś idą. Jest to historia rodzeństwa, siostra poszukuje swojego dziecka, brat poszukuje siostry.

Duża ilość strachu, brudu i cierpienia. Fabuła opiera się głównie na napotykaniu przez bohaterów przypadkowych osób, które są bardzo wyraziste i często łącza w sobie skrajności. Ogólnie wątki są dość symboliczne, ale czyta się to bardzo lekko. Język jest trochę poetycki i przyjemny.

Mnie mocno wciągnęła, przeczytałem praktycznie na raz.

Bardzo mroczna, treściwa i trochę baśniowa opowieść. Jak to u Cormaca również dość brutalna.

Trochę podobna do Drogi, tu też mamy bohaterów, którzy gdzieś idą. Jest to historia rodzeństwa, siostra poszukuje swojego dziecka, brat poszukuje siostry.

Duża ilość strachu, brudu i cierpienia. Fabuła opiera się głównie na napotykaniu przez bohaterów przypadkowych osób, które...