Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamiętam, jakby to było wczoraj, kiedy moim oczom ukazała się premiera książki „Tajny klub Nietypowych Czarownic”. Bardzo zaciekawił mnie opis, a dodatkowo spodobała mi się okładka. Trochę spodziewałam się klimatu „Sabriny”. Czy rzeczywiście było się czym zachwycać?

Mika Moon jest młodą czarownicą, jednak musi ukrywać swoje nadprzyrodzone zdolności. Ma przez to problemy w nawiązywaniu przyjaźni czy innych bliższych relacji. Ponadto nie może kontaktować się z innymi czarownicami, aby nie doszło do zbyt dużej kumulacji magii w jednym miejscu, co mogłoby zwrócić uwagę zwykłych śmiertelników. Mika żyje zatem samotnie, a jej jedynym przyjacielem jest pies. Pewnego dnia zakłada konto na jednym z portali, gdzie „udaje” czarownicę. Przekonana, że każdy potraktuje jej zdolności jako sztuczki, dziwi się, gdy otrzymuje nietypową ofertę pracy. Ma zostać nauczycielką trzech dziewczynek, które są prawdziwymi czarownicami. Mika przyjmuje ofertę i trafia do tajemniczego domu pełnego ciekawych osób. Ekscentryczny emerytowany aktor, wyjątkowo cierpliwy ogrodnik, przesympatyczna gosposia i bardzo atrakcyjny, ale gburowaty bibliotekarz. Od tej pory poukładany świat Miki już nigdy nie będzie taki sam...

Mam wrażenie, że opis tej książki, a nawet sam tytuł, nieco mnie zmylił. Spodziewałam się wciągającej fabuły, jakichś ciekawostek związanych z owym klubem Nietypowych Czarownic, zwrotów akcji i dużo magii. Dostałam za to lekką i szybko czytającą się książkę, ale z mało interesującymi wątkami i dość chaotyczną. Czułam się, jakbym poznawała zlepek różnych historii, które zapowiadały się ciekawie, ale w ostateczności nie zostały dokończone. Można powiedzieć, że z każdą kolejną stroną byłam bardziej rozczarowana. Zabrakło mi tutaj rozbudowania relacji pomiędzy bohaterami, a ta jedna scena erotyczna mogłaby być spokojnie pominięta. Czy tylko ja mam wrażenie, że współczesne powieści młodzieżowe muszą koniecznie przemycać takie sceny? Często okazuje się to tylko zbędnym elementem, który zamiast wywoływać dreszczyk emocji, powoduje zwykłą niechęć.

Ponadto wszystko w tej powieści dzieje się bardzo szybko. Niektóre elementy można byłoby rozbudować, dzięki czemu książka stałaby się pełniejsza, a bohaterowie bardziej wyraziści. Do tego wszystkiego zabrakło mi tej całej magii, która przecież powinna się tutaj wręcz wylewać. Szkoda, bo potencjał tej powieści był bardzo duży.

„Tajny klub Nietypowych Czarownic” to książka lekka, ale nie wnosząca zbyt wiele. Można ją przeczytać dla rozrywki i rozluźnienia w wiosenny czy letni wieczór, jednak moim zdaniem lepiej dokonać innego wyboru. Chociaż nie mogę powiedzieć, że jest to skrajnie zła powieść, osobiście bardzo się rozczarowałam. A szkoda...

Pamiętam, jakby to było wczoraj, kiedy moim oczom ukazała się premiera książki „Tajny klub Nietypowych Czarownic”. Bardzo zaciekawił mnie opis, a dodatkowo spodobała mi się okładka. Trochę spodziewałam się klimatu „Sabriny”. Czy rzeczywiście było się czym zachwycać?

Mika Moon jest młodą czarownicą, jednak musi ukrywać swoje nadprzyrodzone zdolności. Ma przez to problemy w...

Seria z komisarz Olgą Balicką należy do jednej z moich ulubionych. To już wiecie. Na półce czeka na mnie szósty tom, a tymczasem zapraszam Was na kilka słów o trzecim, czyli o „Toksycznych układach”. Ta część jest mi szczególnie bliska, a dlaczego?

Olga Balicka wraca do pracy po urlopie macierzyńskim. Chociaż czeka na nią wiele nowych spraw, ona postanawia skupić się na śledztwie, które zostało już dawno umorzone. Chodzi o Barbarę Muszyńską, którą zamordowano na klatce schodowej kamienicy, w której mieszka Olga. Nie znaleziono żadnych śladów i nie wykryto mordercy.

Tymczasem na horyzoncie pojawia się sprawa zagadkowej śmierci Beaty Nowak - specyficznej kierowniczki w koncernie BigPharma. Okazuje się, że obie kobiety, zarówno Beata jak i Barbara, pracowały w tej samej firmie. Na domiar złego od niedawna pracownikiem podejrzanego koncernu jest siostra Olgi. Jakie tajemnice skrywa BigPharma? Czy na pewno jest to firma działająca w imię dobra dla ludzkiego zdrowia?

Do Olgi i Kornela dołącza prokurator Kalina Talarek. Współpraca nie jest łatwa zwłaszcza, że pani prokurator nie darzy sympatią Olgi, za to bardzo interesuje się Kornelem. Jaki cel ma tak naprawdę?

Tak, ten tom jest mi bliski ze względu na to, że jestem zawodowo powiązana z branżą farmaceutyczną. Na szczęście w moich miejscach pracy nigdy nie doszło do zabójstwa. Niemniej, jak wiadomo świat medycyny i farmacji rządzi się własnymi prawami, a pieniądze, jakie przepływają przez gigantyczne koncerny, są niewyobrażalne. I właśnie te pieniądze odgrywają tutaj dużą rolę. Jedna z postaci występujących w tej powieści, przedstawia dość schematyczną, ale smutną postawę. Oto dla kariery i fortuny poświęca swój wolny czas, przyjaciół, rodzinę, a przy tym wydaje się oczekiwać tego samego od swoich współpracowników. Takie chore podejście nastawione wyłącznie na zysk za wszelką cenę, nigdy nie kończy się dobrze. Może jednak stanowić ostrzeżenie dla wszystkich tych, którym przysłowiowy „wyścig szczurów” za bardzo wszedł w krew. Poza tym zachowanie pracowników BigPharmy również daje do myślenia. Trochę z cyklu "ręka rękę myję...", trochę kółko wzajemnej adoracji. Można powiedzieć, że do ostatniej chwili są gotowi bronić wypracowanego przez siebie zdania niezależnie od tego, czy ktoś na tym ucierpi.

„Toksyczne układy” to także powieść, która ukazuje, do czego jest zdolny człowiek w imię miłości do drugiej osoby. Jak zły splot wydarzeń może skomplikować codzienność, zniweczyć plany i postawić moralność pod znakiem zapytania. Z drugiej strony mamy tutaj do czynienia w pewnym sensie z miłością własną. Kiedy to za wszelką cenę w imię zemsty i odegrania się za przeszłość, niektórzy zdają się nie mieć żadnych hamulców. Ludzkie szczęście rodzinne zdaje się być dla nich niczym.

Ten tom serii o Oldze Balickiej pokochałam ze względu na jego wielowątkowość, a jednocześnie to, że te wszystkie historie są ze sobą powiązane. Wszystko tworzy logiczną całość i wiele wyjaśnia. Autorka ma ten niesamowity dar prowadzenia akcji, którą śledzi się z zapartym tchem. Wyprowadza czytelnika w pole, szokuje i pozostawia w takim stanie, że po prostu trzeba sięgnąć po kolejną część.

„Toksyczne układy” to kolejna świetna książka pani Katarzyny Wolwowicz. Wciągająca, intrygująca fabuła dotycząca funkcjonowania pewnego koncernu farmaceutycznego, pełna emocji, zwrotów akcji, a niekiedy szokująca. Ogromnie polecam. To świetna lektura na wiosenne jak i letnie dni. Seria wręcz obowiązkowa dla miłośników kryminałów.

Za przesłanie egzemplarza książki dziękuję wydawnictwu Zwierciadło

Seria z komisarz Olgą Balicką należy do jednej z moich ulubionych. To już wiecie. Na półce czeka na mnie szósty tom, a tymczasem zapraszam Was na kilka słów o trzecim, czyli o „Toksycznych układach”. Ta część jest mi szczególnie bliska, a dlaczego?

Olga Balicka wraca do pracy po urlopie macierzyńskim. Chociaż czeka na nią wiele nowych spraw, ona postanawia skupić się na...

Zupełnie przypadkiem trafiła do mnie ostatnio powieść „Ostatnia wiadomość” Magdaleny Krauze. Do tej pory nie miałam okazji przeczytać żadnej z książek autorki, dlatego chętnie zabrałam się za czytanie. Czy to kolejny tytuł z tych „typowych obyczajówek”, czy może niesie pewne przesłanie?

Jagoda i Przemek to małżeństwo idealne od wielu lat. Pewnego dnia kobieta zauważa, że oddalają się od siebie coraz bardziej, a jej mąż zaczyna przejawiać nietypowe dla siebie zachowania. Nowi znajomi, nowe pasje, nowa dieta, a przy tym wszystkim obojętność wobec żony. Jagoda postanawia zmienić ten stan rzeczy, jednak bez skutku. Wreszcie sfrustrowana całą sytuacją podejmuje spontaniczną decyzję o kursie krav magi. Zapisuje się razem z przyjaciółką, a trenerem okazuje się dawny znajomy Renaty - Jacek.

Niedługo później podsłuchana rozmowa zmienia wszystko. Jagoda nie może uwierzyć w to, co słyszy. Zaczyna wątpić, czy warto jeszcze walczyć o swoje małżeństwo. Tym bardziej, że powoli odzyskuje wiarę w siebie. Jak potoczą się dalsze losy Jagody i Przemka? Czy kobiecie uda się odzyskać miłość? Czy może los ma w zanadrzu inne zakończenie?

„Ostatnia wiadomość” to powieść, która zafundowała mi naprawdę spory rollercoaster emocji. Tak bardzo współczułam Jagodzie. Widziałam, jak jej starania spełzają na niczym, a mąż traktuje jak służącą. Nie ma nic bardziej dołującego niż niewspierający mężczyzna u boku. Widać, jak kobieta przy takim marnieje tracąc swój cały blask. Na szczęście Jagoda podejmuje słuszną decyzję zadbania o siebie samą. Swoją postawą pokazuje, że nie warto zatracać własnego ja, zwłaszcza dla kogoś, kto w najmniejszym stopniu tego nie docenia.

Niemniej czasami los płata figle. I tutaj nie jest łatwo. Sytuacja zmienia się i gdy wszystko wydawałoby się jasne, Jagoda staje przed ogromnym życiowym dylematem. Przyznaję, że nie do końca zgadzam się z jej wyborem. Biorąc pod uwagę własne doświadczenia, prawdopodobnie zrobiłabym inaczej. I właśnie to jest wspaniałe w tej powieści. Można się utożsamić z bohaterką i wejść w polemikę, jakie wyjście byłoby rzeczywiście lepsze. Oczywiście, temu wszystkiemu towarzyszy ogrom emocji. Smutek, gniew, rozczarowanie, a z drugiej strony radość, ekscytacja, szczęście. To jest to, co uwielbiam w tego typu powieściach. Tym bardziej, gdy zakończenie dosłownie zwala z nóg...

Autorka wykreowała bardzo charakterystycznych bohaterów. Jagoda stała się jedną z moich ulubionych postaci literackich i choć nie popieram niektórych z jej działań, podziwiam za determinację i ustalenie priorytetów. Również jej przyjaciółka Renata jest warta uwagi. To ciekawa bohaterka o niebywałym poczuciu humoru. To kobieta, która również ma za sobą pewne przejścia. Natomiast jeżeli chodzi o panów... Przemek stracił w moich oczach wszystko już od samego początku. Jest to jeden z najgorszych typów mężczyzn, o jakich miałam okazję przeczytać. Na szczęście dla kontrastu autorka umieściła w swojej powieści Jacka.

„Ostatnia wiadomość” to historia o miłości. Miłości zaniedbanej i nowonarodzonej. Opowieść o próbach ratowania rutyny, gdy na horyzoncie pojawia się wizja zupełnie innego życia. Mnóstwo emocji i skomplikowanych relacji pomiędzy bohaterami. Życiowe dylematy i trudne wybory. Jest to jedna z lepszych książek, jakie miałam okazję przeczytać. Polecam!


Współpraca recenzencka z wydawnictwem Mięta

Zupełnie przypadkiem trafiła do mnie ostatnio powieść „Ostatnia wiadomość” Magdaleny Krauze. Do tej pory nie miałam okazji przeczytać żadnej z książek autorki, dlatego chętnie zabrałam się za czytanie. Czy to kolejny tytuł z tych „typowych obyczajówek”, czy może niesie pewne przesłanie?

Jagoda i Przemek to małżeństwo idealne od wielu lat. Pewnego dnia kobieta zauważa, że...