Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podobno trudno popularyzuje się w Polsce badania naukowe. Prof. Michał Bilewicz chciał najwyraźniej pokazać, że jest inaczej, i moim zdaniem znakomicie mu się to udało.
Książka gatunkowo najbardziej przypomina esej, którego główna teza brzmi: Polska tożsamość narodowa jest zbudowana na traumie II wojny światowej; powszechne cierpienie i doświadczenie przemocy przez ludność zamieszkującą polskie tereny musi zatem być przekazywane coraz to młodszym generacjom, by ten wspólnototwórczy mechanizm się nie wypalił. „Traumaland” to książka deziluzyjna.
Książka jest napisana przystępnym językiem, odwołuje się do szerokich, ale łatwo dostępnych kontekstów. Cieszy, że po czterech tygodniach wyprzedał się pierwszy nakład.

Podobno trudno popularyzuje się w Polsce badania naukowe. Prof. Michał Bilewicz chciał najwyraźniej pokazać, że jest inaczej, i moim zdaniem znakomicie mu się to udało.
Książka gatunkowo najbardziej przypomina esej, którego główna teza brzmi: Polska tożsamość narodowa jest zbudowana na traumie II wojny światowej; powszechne cierpienie i doświadczenie przemocy przez ludność...

Opinia z 16.02.2024
Pierwszy raz "Plewy na wietrze" przeczytałam w 2016, czyli w maturalnej klasie. Teraz, wreszcie po studiach, podróżach, w wynajętym mieszkaniu i na etacie, jestem już inną czytelniczką. I oceniłabym tę książkę wyżej niż dawne 7/10, dlatego ocenę zmieniam - niech się książce trochę zwiększy średnia.
Książka jest wybitna, jeśli chodzi o tzw. światotwórstwo - świat rozbudowany, bardzo żywy, pełen walczących księstw, ludnych miast, rozciągający się od gór do morza, świat, po którym chodzą bogowie, ludzie i zwierzołaki, a tak że pradawne potwory. Wspaniały język, mocno zapożyczający z Sienkiewiczowej "Trylogii", jeśli idzie o partie dialogowe. Mistrzowskie posługiwanie się mową pozornie zależną. Wspaniała stylizacja.
Wyzwanie dla lektury to mnogość wątków, ale w końcu mamy do czynienia z sagą, tak że mówić należy o wszystkim. Jest knucie - misterne spiski na szczytach władzy, w których czytelnikowi trudno się połapać. Są postaci wrzucone nagle pod koła historii i próbujące uniknąć zmiażdżenia, nadaremno. Są wątki z perspektywy orla i wątki z perspektywy żaby. Zachwycają miniatury, małe opowieści dotyczące postaci epizodycznych, które kronikarzom zwykle by umknęły - a Brzezińska potrafi je ująć w kilku zdaniach i puścić w ruch obok swoich głównych bohaterów.
Fascynująca książka.

Opinia z 16.02.2024
Pierwszy raz "Plewy na wietrze" przeczytałam w 2016, czyli w maturalnej klasie. Teraz, wreszcie po studiach, podróżach, w wynajętym mieszkaniu i na etacie, jestem już inną czytelniczką. I oceniłabym tę książkę wyżej niż dawne 7/10, dlatego ocenę zmieniam - niech się książce trochę zwiększy średnia.
Książka jest wybitna, jeśli chodzi o tzw. światotwórstwo...

Książka raczej dla fanów formy niż treści, fabuła jest na dalszym planie wobec konstrukcji tej książki, w której jedną z głównych kwestii jest to, czym jest język i jak zmienia tożsamość mówiącego. "Każdego dnia" to polemika z twierdzeniem Wittgensteina, że "granice mojego języka są granicami mojego świata". Terezia Mora stworzyła poliglotę mimo woli, bohatera, który w wyniku przypadku (cudu) zyskał nagle 10 języków, a utracił... no właśnie, co? Skomplikowana struktura tej książki, niemożność zbliżenia się do bohatera i jego duszy przez znaczącą część powieści to duże wyzwanie. Mimo wszystko - warto.

Książka raczej dla fanów formy niż treści, fabuła jest na dalszym planie wobec konstrukcji tej książki, w której jedną z głównych kwestii jest to, czym jest język i jak zmienia tożsamość mówiącego. "Każdego dnia" to polemika z twierdzeniem Wittgensteina, że "granice mojego języka są granicami mojego świata". Terezia Mora stworzyła poliglotę mimo woli, bohatera, który w...