Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka bardzo "kazuowa" i "japońska". Opowieść snuje się bez jakiejś szczególnie dramatycznej fabuły. Spośród dotychczas przeczytanych książek Ishiguro Kazuo ta wydaje mi się najmniej ciekawa, ale mimo to warta przeczytania dla posmakowania japońskiego klimatu.

Książka bardzo "kazuowa" i "japońska". Opowieść snuje się bez jakiejś szczególnie dramatycznej fabuły. Spośród dotychczas przeczytanych książek Ishiguro Kazuo ta wydaje mi się najmniej ciekawa, ale mimo to warta przeczytania dla posmakowania japońskiego klimatu.

Książka o ludzkiej podłości. O tym, że nie ma ona granic. Zaiste barbarzyństwo! Podła matka, podła babcia, podły dziadek, podła szkoła, podli koledzy, podli lekarze... Ale jest to też o niezniszczalnej potrzebie miłości, bliskości i ciepła. Przyjaźń i życzliwość przychodzi z najmniej oczekiwanej strony.
Historia opowiedziana bardzo autentycznie i sugestywnie: tacy właśnie jesteśmy - nietolerancyjni, egoistyczni, okrutni, sadystyczni.
Książka ma wciągającą fabułę. Dobrze napisana choć tłumaczenie momentami mi „zgrzytało”. Bardzo plastyczne i wyraziste postaci. Ciekawa i warta przeczytania.

Książka o ludzkiej podłości. O tym, że nie ma ona granic. Zaiste barbarzyństwo! Podła matka, podła babcia, podły dziadek, podła szkoła, podli koledzy, podli lekarze... Ale jest to też o niezniszczalnej potrzebie miłości, bliskości i ciepła. Przyjaźń i życzliwość przychodzi z najmniej oczek...

Rozwiń

Zwiń

Absolutnie GE-NIAL-NA. Trochę żałuję, że widziałem wcześniej film, bo Garpa nie umiałem sobie inaczej wyobrazić niż jako Robiego Williamsa, a Jenny jako Glenn Close. Zawładnęli zupełnie tymi postaciami, choć z samego filmu pamiętam jedynie niektóre sceny. Zachodzę w głowę jak z sukcesem zekranizowano tak bogatą i wielowymiarową powieść. W książce jest bezmała wszystko. Bardzo mi się podobała.

"Jeśli jest się uważnym - pisał Garp - jeżeli się używa dobrych składników i nie upraszcza sobie roboty, zawsze się ugotuje coś dobrego. Czasami to, co człowiek zje, stanowi jedyną wartość całego dnia. Co zaś do pisania, stwierdziłem, można mieć wszystkie niezbędne składniki, poświęcić masę czasu i uwagi i mimo to nic nie wskórać. To samo dotyczy miłości. A zatem gotowanie jest tą czynnością, która najpewniej gwarantuje pozostanie przy zdrowych zmysłach".

Absolutnie GE-NIAL-NA. Trochę żałuję, że widziałem wcześniej film, bo Garpa nie umiałem sobie inaczej wyobrazić niż jako Robiego Williamsa, a Jenny jako Glenn Close. Zawładnęli zupełnie tymi postaciami, choć z samego filmu pamiętam jedynie niektóre sceny. Zachodzę w głowę jak z sukcesem ze...

Rozwiń

Zwiń

Chociaż jestem miłośnikiem Murakamiego, to do tej książki podchodziłem ze sceptycyzmem. Nie jestem miłośnikiem literatury faktu. Ku mojemu zaskoczeniu książka podobała mi się. Ciekawy spojrzenie na społeczeństwo japońskie, tak odmienne od naszego. W drugiej części książki są wywiady z członkami sekty Omu. Te szczególnie mnie zainteresowały i zaskoczyły swoją dojrzałością. Najmniej spodobał mi się sam Murakami w roli osoby zdającej pytania i czasami komentującej. Chyba lepiej żeby jednak tworzył fikcję.

Chociaż jestem miłośnikiem Murakamiego, to do tej książki podchodziłem ze sceptycyzmem. Nie jestem miłośnikiem literatury faktu. Ku mojemu zaskoczeniu książka podobała mi się. Ciekawy spojrzenie na społeczeństwo japońskie, tak odmienne od naszego. W drugiej części książki są wywiady z czło...

Rozwiń

Zwiń

Pomysł na opowiadanie (czy też na cykl opowiadań w pierwotnym zamyśle) wydaje mi się całkiem atrakcyjny. Wykonanie jednak w moim odczuciu raczej przeciętne. Opowiadanie jest nierówne - momentami bogate i plastyczne, a momentami bardzo pospolite. Motywy kierujące bohaterką lub jej wypowiedzi jawią mi się na ogół jako nieuzasadnione i mało autentyczne. Nic we mnie to opowiadanie nie zostawia. Ot, ciekawostka dla miłośników twórczości Marqueza.

Pomysł na opowiadanie (czy też na cykl opowiadań w pierwotnym zamyśle) wydaje mi się całkiem atrakcyjny. Wykonanie jednak w moim odczuciu raczej przeciętne. Opowiadanie jest nierówne - momentami bogate i plastyczne, a momentami bardzo pospolite. Motywy kierujące bohaterką lub jej wypowied...

Rozwiń

Zwiń

Podobała mi się. Łatwo się czyta.
Trochę nużące były dla mnie rozważania filozoficzne między Narcyzem i Złotoustym. Jak dla mnie trochę mało autentyczne, tak jakby zagrane i przez to zabrzmiały trochę moralizatorsko i szkolnie. Generalnie postać Narcyza jawi mi się jako mało autentyczna. Bardzo podobał mi się natomiast Złotousty jako wagabunda - było w tym coś romantycznego i pociągającego.
Warta przeczytania.

Podobała mi się. Łatwo się czyta.
Trochę nużące były dla mnie rozważania filozoficzne między Narcyzem i Złotoustym. Jak dla mnie trochę mało autentyczne, tak jakby zagrane i przez to zabrzmiały trochę moralizatorsko i szkolnie. Generalnie postać Narcyza jawi mi się jako mało autentyczna. ...

Rozwiń

Zwiń

Na pewno nie dla wszystkich, ale kilku/a zauroczy. Dla mnie rewelacja! Wyjątkowa i możliwe, że jedyna taka. Długie to rzeczywiście i ciągnące się, ale mimo wszystko nie dłużyzna. Może gdyby się tak nie ciągnęło, to nie byłoby tego efektu. Efektu niezdrowego wyczerpującego snu. Czas i przestrzeń zniekształcone jak w malignie. Wszystko niezrozumiale powykręcane, a mimo wszystko tworzące liniowo konsekwentną, choć nielogiczną, ale jednak całość. Klimatyczne i hipnotyzujące. Wydaje się, że to świetny materiał na ekranizację. Już widzę jak „taniec boyów hotelowych na stole” (w roli Gustava Forest Whitaker ;P) na trwałe wpisuje się kanon kultowych scen kina.

Na pewno nie dla wszystkich, ale kilku/a zauroczy. Dla mnie rewelacja! Wyjątkowa i możliwe, że jedyna taka. Długie to rzeczywiście i ciągnące się, ale mimo wszystko nie dłużyzna. Może gdyby się tak nie ciągnęło, to nie byłoby tego efektu. Efektu niezdrowego wyczerpującego snu. Czas i przes...

Rozwiń

Zwiń