Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pojęcie „Final Girl” odnosi się do postaci żeńskich, którym jako jedynym w horrorach typu slasher udaje się przeżyć masakrę z rąk mordercy do końca filmu. W kinie ten motyw był już opracowywany w takich filmach jak „Dom w głębi lasu” czy „Dziewczyny śmierci”. W wersji literackiej tym tematem postanowił zająć się Gary Hendrix

Lynette Tarkington jest jedną z kobiet biorących udział w spotkaniach grupy wsparcia dla Ostatnich Ocalałych – kobiet, które przetrwały starcia z seryjnymi mordercami. Od pewnego czasu kolejne członkinie grupy zaczynają spotykać różne nieszczęścia. Lynette podejrzewa, że ktoś wziął sobie za cel Ostatnie Ocalałe.

Miłośnicy horroru mogą być zadowoleni znajdując w książce wiele nawiązań do filmów grozy. Zarówno w bohaterkach, jak i ich przeciwnikach można rozpoznać filmowe postacie. Przy czym jednak dochodzi tutaj do pewnej dekonstrukcji – część wydarzeń pozbawionych zostaje elementów fantastycznych, a spektakularne dzieła morderców okazują się dosyć przyziemne.

Dodatkowym smaczkiem jest to, że w świecie przedstawionym też funkcjonują serie filmowych slasherów. Są one oparte na autentycznych przeżyciach Ostatnich Ocalałych. Czasami pojawia się też opisy losów kolejnych odsłon filmowych serii, które idą w równie absurdalną stronę jak ich odpowiedniki w naszym świecie.

Poruszany tu problem przemocy wobec nie jest specjalnie oryginalny. Jednakże w dalszym ciągu warto zwracać uwagę na to, że w zbyt wielu dziełach kultury krzywda dzieje się głównie kobietom, nawet jeśli tak jak tutaj są one Ostatnimi Ocalałymi czyli bohaterkami, które wyszły zwycięsko ze starcia z mordercą.

Samo rozwiązanie fabuły trochę mnie rozczarowało. Widać tutaj silne inspirację serią „Krzyk” i tamtą dekonstrukcją zasad gatunku. Tutaj jednak wypada to trochę niezgrabnie i bez polotu.

Jeśli ktoś jest miłośnikiem horroru, to może się dobrze bawić szukając różnych nawiązań. Dla pozostałych czytelników może to być przede wszystkim smutna historia o losie kobiet we współczesnym świecie.

Pojęcie „Final Girl” odnosi się do postaci żeńskich, którym jako jedynym w horrorach typu slasher udaje się przeżyć masakrę z rąk mordercy do końca filmu. W kinie ten motyw był już opracowywany w takich filmach jak „Dom w głębi lasu” czy „Dziewczyny śmierci”. W wersji literackiej tym temat...

Rozwiń

Zwiń

Przy okazji poprzedniego tomu chwaliłem jedną bardziej oryginalną opowieść. W tomie czternastym są już dwie historie osadzone poza główną linią fabularną. Czy wpłyną one pozytywnie na ostateczną ocenę tomu?

Tom otwiera "Tuptusiowy Pingwinówek". Głównym wątkiem jest tu pościg za Aralką. Gag polega na tym, że liczba ścigających coraz bardziej zwiększa się. Niestety dowcip szybko robi się męczący, a puenta jest oczywista.

Następna opowieść czyli "Prehisteryjka" przedstawia prehistoryczne wersje bohaterów. Jest tu dużo humoru w stylu Flintstonów łącznie z pomysłowymi prehistorycznymi odpowiednikami współczesnych elementów. Wyszło bardzo zabawnie. Historia ta też jest dokładnej narysowane iż reszta tomu.

Druga alternatywna wersja to "Mjuzikal p.t. "Kapciuszek”" czyli Kopciuszek z postaciami z "Dr. Slumpa". Początkowo bawi dosyć nieoczekiwane obsadzenie ról. Jednakże historia kończy się w momencie, w którym robi się najciekawiej, na co nawet bohaterowie zwracają uwagę. Uważam też, że niepotrzebne są tu wstawki muzyczne - nie ma tu żadnej istniejącej melodii, przez co czytelnik czyta jedynie wierszyk. Niewykorzystany potencjał.

Z kolei "Dziab dziab chu chu" to kolejna niema opowieść w serii. Tutaj głównym motywem jest obsesja Aralki na punkcie przebijania kulistych przedmiotów patyczkami. Historyjka za pierwszym razem była dla mnie bardzo chaotyczna, ale za drugim razem doceniłem ją pomimo pewnej prostoty. Prawdopodobnie gdyby były w niej normalne dialogi, to szybko stałaby się irytująca.

Dwuczęściowa opowieść "Wielka Zawierucha" przywodzi na myśl film "Fantastyczna podróż" z 1966 r. Bohaterowie muszą zmniejszyć się do miniaturowych rozmiarów, aby wejść do wnętrza ciała panny Zawieruchy i uratować jej życie. Gra toczy się o zaskakująco dużą stawkę jak na tę serię. Szkoda więc, że nie udaje się zbyt długo utrzymać dramatyzmu i całość szybko zamienia się w typowy festiwal gagów. Dosyć irytujący był też dla mnie rosyjski żargon lekarza.

Ostatnia historia czyli "Czy jam jest silny jak wół?" to kolejne starcie Aralki z nową postacią. Tym razem jest to małomówny samuraj. Doceniam, że przynajmniej tym razem nie ośmieszono go zupełnie.

W ramach dodatków w tomie zamieszczony jest quiz na temat serii. Pytanie są pogrupowane według poziomu trudności. Niektóre są rzeczywiście bardzo szczegółowe.

Podobnie jak ostatni tym razem też najlepszym elementem jest historia osadzona poza główną linią fabularną. Na szczęście jest też trochę mniej powtarzalności niż ostatnio, więc stąd też ocena o jeden punkt wyższa.

Przy okazji poprzedniego tomu chwaliłem jedną bardziej oryginalną opowieść. W tomie czternastym są już dwie historie osadzone poza główną linią fabularną. Czy wpłyną one pozytywnie na ostateczną ocenę tomu?

Tom otwiera "Tuptusiowy Pingwinówek". Głównym wątkiem jest tu pościg za...

Rozwiń

Zwiń

Często poszczególne historie w serii „Dr. Slump” mają całkiem niezły pomysł wyjściowy, ale brakuje sensownego rozwinięcia. Czy tom 13 też cierpi na tę przypadłość?

Tom otwiera historia „Diablica wcielona całkiem zakręcona”, w której debiutuje postać starszej siostry Diabełka. Najlepiej w tej opowieści wypada pewien niesmaczny dowcip, który jest jednak szokująco zabawny. Nowa bohaterka jest tutaj pretekstem do zawstydzenia doktora Spadkowskiego, co prowadzi do niezbyt pomysłowej puenty.

Bardziej oryginalna jest opowieść „Ło rany ni mo papiru” czyli osadzona poza główną linią fabularną historia o tym jak wieśniak Jerzy przypominający doktora Spadkowskiego udaje się na misję zakupu papieru toaletowego. Historia przypomina parodię baśni, co podkreślone jest przez narrację ciągnącą się cały czas. Fabuła nie jest zbyt oryginalna, ale różni się od innych opowieści z serii. Rysunki są tu bardziej dopracowane niż w reszcie tomu. Chyba najlepsza historia w tomie.

W „Wujek Kopiujek” powraca klasyczny motyw nowego wynalazku doktora Spadkowskiego. Tym razem doktor usiłuje znaleźć sposób, żeby się dosłownie rozdwoić. Niestety jest to bardzo schematyczna historia, która szybko nudzi.

Równie schematyczny okazuje się „Zasysacz ‘82”. Tym razem jest to motyw starcia Aralki z nową postacią. Jeśli ktoś pamięta pierwszą historię o Kwaskomanie, to jest to bardzo podobna opowieść, tyle że tym razem mniej pomysłowa.

Motyw nowych wynalazków zostaje też wykorzystany w „Jeśtem Juleciek”. Głównym wątkiem jest tu eliksir odmładzający, który doktor Spadkowski testuje na sobie. Jest tu trochę bardziej oryginalnie niż w innej historii z tego tomu, ale niestety bardzo interesujący pomysł nie zostaje w pełni wykorzystany.

Bardzo obiecująca była dwuczęściowa „Największa siema końca świata”, w której to bohaterowie muszą się zmierzyć z przybyszami z kosmosu. Zostaje tutaj zastosowany kontrast graficznym – przybysze z kosmosu są narysowani w realistyczny sposób, podczas kiedy wszystkie inne postacie są bardzo karykaturalne. Niestety pod względem fabularnym jest bardzo schematycznie.

Tom cierpi na wszystkie dotychczasowe bolączki tej serii. Jedynie „Ło rany ni mo papiru” jest trochę ciekawsze. Jeśli komuś nie przeszkadza schematyczność, to można się zapoznać.

Często poszczególne historie w serii „Dr. Slump” mają całkiem niezły pomysł wyjściowy, ale brakuje sensownego rozwinięcia. Czy tom 13 też cierpi na tę przypadłość?

Tom otwiera historia „Diablica wcielona całkiem zakręcona”, w której debiutuje postać starszej siostry Diabełka. Najlepiej w ...

Rozwiń

Zwiń

Poprzedni tom zostawił otwartym wątek niebezpiecznego złoczyńcy o pseudonimie "Wilk". Okładka tomu dziesiątego sugeruje kontynuację tego motywu. Czy udaje się w satysfakcjonujący sposób zamknąć ten wątek?

Małe miasteczko w południowozachodniej części USA zostaje zmiecione z powierzchni ziemi w wyniku ataku terrorystycznego. Stoi za tym "Wilk", który planuje kolejne podobne ataki. Do sprawy zostaje zaangażowany Alex Cross.

Początkowo byłem pod dużym wrażeniem "Wilka". Powiększyła się skala jego działań, a także angażuje jednego z dawnych przeciwników Alexa Crossa do pomocy. Podobnie jak ostatnio z łatwością wodzi policję za nos. Niestety w pewnym momencie ciągłe odkrywanie fałszywych tożsamości "Wilka" robi się nużące. Odniosłem też wrażenie, że autor nie miał tak naprawdę pomysłu na to jak poradzić sobie z tak potężnym przeciwnikiem i dlatego zakończył całość w bardzo banalny i niesatysfakcjonujący sposób.

Zaskakująco bez emocji zostaje też przedstawione prywatne życie Alexa Crossa. Spory potencjał miały rzadkie spotkania bohatera ze swoim najnowszym synem, ale jest tych scen za mało, żeby wywarły na czytelniku większe wrażenie.

Niestety tom ten jest dosyć rozczarowujący. Był pomysł na zarys fabuły, ale zabrakło go na zakończenie. Nie znam jednak fabuły dalszych tomów, więc może koniec wątku „Wilka” to tylko zmyłka.

Poprzedni tom zostawił otwartym wątek niebezpiecznego złoczyńcy o pseudonimie "Wilk". Okładka tomu dziesiątego sugeruje kontynuację tego motywu. Czy udaje się w satysfakcjonujący sposób zamknąć ten wątek?

Małe miasteczko w południowozachodniej części USA zostaje zmiecione z pow...

Rozwiń

Zwiń